Μπορεί ο καύσωνας να έχει δυσκολέψει τη ζωή στην πόλη, στη γη της Αργολίδας όμως  απόψε το βράδυ, όση ζέστη και να έχει, όταν η Επίδαυρος θα γίνει μια αγκαλιά, όταν  θα πέσει απόλυτη σιωπή και θα ακούγονται μόνο οι διακριτικές νότες του γκιώνη από τις φυλλωσιές, όταν το φυσικό σκηνικό με τα πεύκα, σκεπασμένο με τα άστρα του ουρανού, θα υποδέχεται το χορό των «Επτά Επί Θήβας», εκείνη τη στιγμή ένα αεράκι αγαλλίασης θα δροσίσει την καρδιά του κοινού. Έτσι όπως μόνο η τέχνη μπορεί να κάνει.

Ανάμεσα σ’ αυτούς τους «μάγους», που θα φέρουν τη δροσιά, θα είναι και η Ισμήνη, της Ιώβης Φραγκάτου,που με την περσινή της συμμετοχή κατάφερε να κλέψει τις εντυπώσεις, καταθέτοντας μια μεστή και καίρια ερμηνεία, χαρίζοντας στην παράσταση μία από τις πιο συγκινητικές στιγμές της, εκείνη του θρήνου.

Λίγες ώρες πριν τη φετινή πρεμιέρα η όμορφη ηθοποιός εξηγεί στο texnes-plus, γιατί αν και μετράει ήδη τρεις παρουσίες στην Επίδαυρο, «κάθε φορά είναι σαν πρώτη φορά». Μοιράζεται μαζί μας τα συναισθήματά της για το «αγκάλιασμα του κόσμου» και γυρίζει τον χρόνο πίσω στην παράσταση που την έκανε να πει: «Ναι, αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου».  

 

 

Πώς προσεγγίζεις ξανά την ίδια ηρωίδα, ένα σχεδόν χρόνο μετά;

Νιώθω μεγάλη συγκίνηση που συναντώ ξανά την ηρωίδα μου. Γνωρίζοντάς την ήδη, μπορώ να απολαμβάνω κάθε στιγμή, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν αναζητώ νέα επίπεδα στον χαρακτήρα της. Η προσέγγιση του ρόλου μου αυτού κάθε αυτού δεν έχει αλλάξει. Μολαταύτα, οι αλλαγές στον χορό και στους βασικούς χαρακτήρες της ιστορίας, δίνουν διαφορετική μορφή στην απόδοσή του. Αυτό θα το παρατηρήσουν όσοι έχουν ήδη δει το έργο στην περσινή εκδοχή του, γι' αυτό είμαι βέβαιη ότι δεν θα έχουν την αίσθηση του déjà vu.

 Η περσινή μεγάλη επιτυχία της παράστασης σας δίνει άλλη διάθεση για να δουλέψετε ξανά πάνω στο κείμενο του Αισχύλου;

 Η αγάπη του κόσμου μας «αγκαλιάζει» και μας δίνει δύναμη, όπως είναι φυσικό. Η αθρόα προσέλευση των θεατών, όπου και αν παίχτηκε η παράσταση, είναι η επιβράβευση γι' αυτήν την πλούσια σε νοήματα εκδοχή του αριστουργήματος του Αισχύλου, υπό την αριστοτεχνική σκηνοθεσία του Τσεζαρις Γκραουνιτς και την εξαιρετική μετάφραση του Γιώργου Μπλάνα. Όλα αυτά τα στοιχεία είναι κίνητρα για όσους παίζουμε σε αυτό το έργο, ώστε να κάνουμε την υπέρβαση και να δίνουμε τον καλύτερο μας εαυτό κάθε φορά. Όπως λέει και ο σκηνοθέτης μας : «Θέλω να πετάξετε ! Όλοι! Να σας βλέπω να πετάτε !Είστε σωστοί,  είστε καλοί,  όμως θέλω να είστε ελεύθεροι  και να πετάτε!»

Πώς ήταν η εμπειρία των προβών με τον Τσέζαρις Γκραουζίνις;

 Η συνεργασία με τον Τσέζαρις είναι μία σπάνια εμπειρία, που με βοήθησε να εξελιχθώ και να ωριμάσω. Και αυτό γιατί ο ίδιος δημιουργεί ένα πλαίσιο «οργανωμένης ελευθερίας» μέσα στο οποίο μπορεί κάποιος να εκφραστεί με μέτρο χωρίς να σκέφτεται τους περιορισμούς της κριτικής. Αυτό το πλαίσιο συνθέτει μία ποιητική ατμόσφαιρα, που καλεί τον ηθοποιό να μεταδώσει το μήνυμα του έργου στο κοινό, όσο πιο καθαρά και ουσιαστικά γίνεται.   Συνειδητοποιώ πλήρως το πόσο έχω βοηθηθεί μέσα από την προσέγγισή του. Ακολουθώ στην πράξη πια αυτό που είχα μάθει από την σχολή,  κάτι που ο Τσεζαρις το έκανε απτό καθ' όλη τη διάρκεια των προβών: «Χωρίς εμένα δεν υπάρχω εγώ και χωρίς εμένα δεν υπάρχεις  εσύ».

Για σένα πιο είναι το βαθύτερο νόημα αυτής της τραγωδίας;

Είναι το πάντα επίκαιρο θέμα της εμφύλιας διαμάχης και της διχόνοιας. Πως ακόμη και στην αδελφική αγάπη εισχωρεί η δίψα για εξουσία. Με ποιητικό τρόπο και σκοτεινό χιούμορ, η παράσταση αναδεικνύει τη γελοιότητα του πολέμου και το θέμα της εμφύλιας σύγκρουσης. Η διχόνοια μεταξύ των ανθρώπων απορρέει από τον φθόνο, ο οποίος γεννιέται τη στιγμή που κάποιος λέει: «γιατί αυτός και όχι εγώ!». Και αυτό προέρχεται από το συναίσθημα μιας απροσδιόριστης και θολής «ανωτερότητας».  Η ανωτερότητα λοιπόν, ενυπάρχει τόσο στον καλό, όσο και στον κακό, στον ευφυή και τον ανόητο, στον ικανό και τον μη ικανό. Καθένας από αυτούς τους τύπους ανθρώπων την εκφράζει διαφορετικά. Όπως και να εκφράζεται αυτή όμως, αυτό που έχει σημασία σε μια οποιαδήποτε διαμάχη είναι να σωθεί η «πόλις», το σύνολο δηλαδή. Αυτό είναι πάντα, ακόμα και σήμερα το διακύβευμα  και θίγεται με καίριο τρόπο στην παράστασή μας.

Αν και νέα ακόμη, έχεις παίξει ήδη τρεις φορές στην Επίδαυρο. Ποια αίσθηση σου άφησε αυτή η εμπειρία;

 Είναι ,όντως, η τρίτη φορά που συμμετέχω σε παράσταση που παίζεται στην Επίδαυρο και έχω να πω πως κάθε φορά είναι σαν πρώτη φορά. Ξεχωριστή! Η συμμετοχή μου σε αυτόν τον ρόλο, σε ένα από τα σημαντικότερα θεατρικά έργα και η εμπειρία της παράστασης στο πιο επιβλητικό αρχαίο θέατρο με γεμίζει δέος, χαρά και αίσθηση ευθύνης. Θέλω να σταθώ αντάξια της τιμής που μου έγινε και φυσικά να μπορώ να απολαμβάνω αυτήν την εμπειρία ξανά και ξανά τα επόμενα χρόνια.

 Η Ισμήνη όπως και η Αντιγόνη έρχονται αντιμέτωπες μ’ ένα ηθικό δίλημμα, με το τι κάνουμε όταν υπάρχουν δύο «πρέπει». Έχεις έρθει ποτέ αντιμέτωπη με μεγάλα διλήμματα ή αποφάσεις στη ζωή;

Έχω αντιμετωπίσει διλήμματα κάποιες φορές, ναι. Προσπάθησα όμως, όταν μου συνέβη να δω και τις δύο όψεις του νομίσματος, να αποστασιοποιηθώ για να αποφασίσω με καθαρό μυαλό, ζυγίζοντας ταυτόχρονα και το συναίσθημά μου. Δεν είναι καθόλου εύκολο όλο αυτό, αλλά οι μεγάλες αποφάσεις απαιτούν αυτήν την ψυχραιμία.

Είναι αλήθεια ότι καθοριστικό ρόλο στην απόφαση σου να γίνεις ηθοποιός έπαιξε το έργο του Ευγένιου Ο’Νήλ ''Το ταξίδι μιας μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα''; Πώς ήταν που φέτος έπαιξες στην παράσταση αυτή πλάι στην Ρενή Πιττακή;

Είναι αλήθεια! Δεν είχα τελειώσει ακόμη το σχολείο όταν παρακολούθησα το ανέβασμα του έργου αυτού από τον, μετέπειτα δάσκαλό μου στη δραματική σχολή του Εθνικού θεάτρου, τον Δημήτρη Καταλειφό, ο οποίος τότε υποδυόταν τον κύριο Ταιρόν. Το θυμάμαι σαν χθες!  Είχα ενθουσιαστεί τόσο, που είπα αυτό θέλω να κάνω, να αφηγούμαι ιστορίες! Φέτος, είχα την χαρά να παίξω αυτό το έργο και να αποκτήσω μια από τις πιο σημαντικές εμπειρίες της θεατρικής μου ζωής. Σε αυτό συντέλεσε η συνεργασία μου με τον Γιάννη Χουβαρδά και όλους τους συντελεστές της παράστασης. Καθώς ο ρόλος μου ήταν αρκετά αποστασιοποιημένος από τα υπόλοιπα πρόσωπα της ιστορίας ,είχα την δυνατότητα να παρατηρώ όλες τις εξελίξεις επί σκηνής. Θέλω να σταθώ όμως, στο ότι είχα την ευκαιρία να παρατηρώ την Ρένη Πιττακή.  Μία από τις πιο σημαντικές ηθοποιούς του ελληνικού θεάτρου  που κάθε μέρα, μέσα από την ερμηνεία της, μας δίδασκε κάτι διαφορετικό για την τέχνη αυτή. Χωρίς καμία σκηνική έπαρση, με τον εαυτό της στην άκρη, αυτή η καθαρή παρουσία μας καθοδηγούσε ακόμη και από τις αναπνοές της κατά τη διάρκεια της παράστασης. Καμαρώνω που συνυπήρξαμε στην ίδια σκηνή και που μπορώ να την αποκαλώ πλέον φίλη μο

Μετά από αυτή την εμπειρία αλλά και από την μέχρι τώρα διαδρομή σου στο θέατρο. Ποιος προσωπικός ή επαγγελματικός σου μύθος καταρρίφθηκε από την πραγματικότητα;

Σίγουρα, όσο περισσότερα χρόνια, δουλεύει κανείς στο θέατρο, τόσο περισσότερο το απομυθοποιεί στο μυαλό του, χωρίς να παύει να το λατρεύει την ίδια στιγμή. Είναι οξύμωρο! Δεν μπορώ να το εξηγήσω λογικά, αλλά έτσι συμβαίνει. Όπως σε όλα τα πράγματα στη ζωή, όπου από το τίποτα αναπτύσσεται ξαφνικά κάτι σημαντικό και ουσιαστικό. Ίσως λοιπόν αυτό που δεν περίμενα ήταν το να διατηρήσω την αγάπη μου γι' αυτή τη δουλειά, παρά τις δυσκολίες.

Από πού αντλείς δύναμη; Τι γεμίζει τις μπαταρίες σου;

Από το στήριγμά μου, την μητέρα μου, την οικογένειά μου και τους παιδικούς μου φίλους. Όσο για τις μπαταρίες, αυτές γεμίζουν από την διάθεση για δουλειά κάθε μέρα της ζωής μου.

Επόμενα επαγγελματικά σχέδια.

Αυτό το διάστημα είμαι σε συζητήσεις αλλά ακόμη δεν έχω κάτι ανακοινώσιμο.

Φωτογραφίες: Tasos Thomoglou & Theophilos Tsimas

 

«Επτά επί Θήβας»  στο  Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου  (Φεστιβάλ Αθηνών  & Επιδαύρου)

Παρασκευή 30 Ιουνίου και Σάββατο 1 Ιουλίου, στις 21:00

«ΕΠΤΑ ΕΠΙ ΘΗΒΑΣ»

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Μετάφραση: Γιώργος Μπλάνας

Σκηνοθεσία: Τσέζαρις Γκραουζίνις

Σκηνικά – Κουστούμια: Κέννυ ΜακΛέλλαν

Μουσική: Δημήτρης Θεοχάρης

Χορογραφία – Κίνηση: Έντι Λάμε

Φωτισμοί: Αλέκος Γιάνναρος

Μουσική διδασκαλία: Παναγιώτης Μπάρλας

Βοηθός σκηνοθέτη: Αθηνά Σαμαρτζίδου

Βοηθός σκηνογράφου – ενδυματολόγου: Μαρία Μυλωνά

Οργάνωση παραγωγής: Φιλοθέη Ελευθεριάδου

ΔΙΑΝΟΜΗ: Γιάννης Στάνκογλου (Ετεοκλής), Γιώργος Καύκας (Άγγελος), Αλέξανδρος Τσακίρης (Κήρυξ), Κλειώ - Δανάη Οθωναίου (Αντιγόνη), Ιώβη Φραγκάτου (Ισμήνη), Γιώργος Παπανδρέου (Πολυνείκης).

ΧΟΡΟΣ: Λουκία Βασιλείου, Μομώ Βλάχου, Δημήτρης Δρόσος, Ελένη Θυμιοπούλου, Δάφνη Κιουρκτσόγλου, Χρήστος Μαστρογιαννίδης, Βασίλης Παπαγεωργίου, Σταυριάννα Παπαδάκη, Γρηγόρης Παπαδόπουλος, Αλεξία Σαπρανίδου, Πολυξένη Σπυροπούλου, Γιώργος Σφυρίδης, Ευανθία Σωφρονίδου, Κωνσταντίνος Χατζησάββας.

 

 

Σε ένα κατάμεστο θέατρο Δάσους, το Σάββατο 24 Ιουνίου έγινε πρεμιέρα  για δεύτερη συνεχή χρονιά της παράστασης του Κ.Θ.Β.Ε. «Επτά επί Θήβας». Στον δεύτερο αυτό κύκλο παραστάσεων για το 2017 την Αντιγόνη υποδύεται η Κλειώ – Δανάη Οθωναίου (2016 Νάντια Κοντογεωργή), τον Ετεοκλή ο Γιάννης Στάνκογλου (2016 διπλή διανομή σε Γιάννη Στάνκογλου και Χρήστο Στυλιανού), τον Πολυνείκη ο Γιώργος Παπανδρέου (2016 Γιάννης Στάνκογλου και Χρήστος Στυλιανού).

Οι επτά επί Θήβας είναι το τελευταίο μέρος της τριλογίας του Αισχύλου για τον Θηβαϊκό κύκλο και το μοναδικό που σώζεται – αν και όχι ακέραιο. Μόνο τα 2/3 του κειμένου γνωρίζουμε πως ανήκουν στον ποιητή. Το υπόλοιπο 1/3 αποτελείται από στίχους απλοποιημένους της Ελληνιστικής εποχής. Η Αντιγόνη μιμείται την Αντιγόνη του Σοφοκλή και όλο αυτό το χάος δημιουργεί προβλήματα στη δραματική εξέλιξη (από σημείωμα του μεταφραστή Γ. Μπλάνα). Ο Πολυνείκης και ο δίδυμος αδερφός του Ετεοκλής εκλέχθηκαν συμβασιλείς στη Θήβα μετά την εκδίωξη του πατέρα τους Οιδίποδα. Συμφώνησαν να βασιλεύουν εναλλάξ, ένα χρόνο ο καθένας. Όταν τελείωσε το πρώτο έτος, ο Ετεοκλής δεν ήθελε να παραδώσει τον θρόνο. Επικαλέστηκε πως ο αδερφός του ρέπει προς το κακό και τον εξόρισε από την πόλη. Ο Πολυνείκης έτσι οργανώνει με 6 ακόμη βασιλείς (Άδραστο, Αμφιάρα, Καπανέα, Ιππομέδοντα, Τυδέα και Παρθενοπαίο) εκστρατεία εναντίον του Ετεοκλή και της πόλης της Θήβας. Σύγκρουση που καταλήγει στη νίκη των Θηβαίων αλλά και τον θάνατο των δύο διεκδικητών του θρόνου.

Τα φώτα σβήνουν και οι προβολείς πέφτουν στην μορφή του Ετεοκλή. Οι φωτισμοί του Αλέκου Γιάνναρου και τα κοστούμια του Κέννυ ΜακΛέλλαν πλαισιώνουν  αρμονικά τον άρχοντα της Θήβας. Με λόγο καθαρό , δυνατό, τονίζοντας μοναδικά τις αποχρώσεις του Ασιχύλειου χαρακτήρα, ο Γιάννης Στάνκογλου αμέσως κερδίζει τον θεατή. Από τις πιο χαρακτηριστικές  στιγμές  της παράστασης: ο Ετεοκλής καθισμένος στο σκαμνί του πεπρωμένου του με σκιά (μαεστρία φωτιστή) μεγαλύτερη από το ανθρώπινο μπόι του, ετοιμάζεται να δεχθεί τη μοίρα του που δεν αλλάζει. 

Ο κήρυξ Αλέξανδρος Τσακίρης από τα πρώτα λεπτά της παράστασης εκπροσωπεί με όλη του την παρουσία τον ρόλο της Πόλις - Πόλις πιστής στον βασιλέα αλλά και Πόλις τιμωρού του Πολυνείκη που προδίδει το αίμα του, την καταγωγή του και για αυτό είναι ανάξιος κάθε τιμής. 

Ο χορός - σώμα ένα! Γυναίκες ντυμένες στο χρώμα της στάχτης, και άνδρες με κοστούμι χυτό. Όλοι με μία δύναμη και ένα παλμό. Με αρμονικά δουλεμένη κίνηση και συντονισμό  – Έντι Λάμε – δεν σε άφηναν λεπτό να λοξοκοιτάξεις. Ο χορός έκοβε την ανάσα και μαζί με την εύστοχη μουσική του Δημήτρη Θεοχάρη, μας καθήλωσαν. Το κεντρικό πρόσωπο του έργου είναι σαφώς ο Ετεοκλής, όμως οι πραγματικοί πρωταγωνιστές της παράστασης αντανακλούνται στα πρόσωπα του χορού. Λειτούργησαν κατ’ εξακολούθηση ως κεντρικά πρόσωπα και στάθηκαν αντάξιοι της ισχύς του Αισχύλειου αρχαίου δράματος. Ο χορός – λαός της Θήβας – είναι αυτός που στην αρχή διψά τα λόγια θάρρους και δύναμης από  τον βασιλιά του. Ο χορός – λαός της Θήβας – είναι αυτός που εμψυχώνεται και εμψυχώνει, που κερδίζει, τιμωρεί, και κάνει πεπρωμένο του το πένθος μέχρι τέλους. 

Ο άγγελος, Γιώργος Κάφκας, με φωνή μεστή, άψογη τεχνική και ύφος καυστικό, προκαλούσε αριστοτεχνικά τις αντοχές του λαού της Θήβας. 

Οι τραγικές φιγούρες της Αντιγόνης και της Ισμήνης φανερώνουν εξαρχής το χάσμα που τις χωρίζει. Η Αντιγόνη: πάθος, ανυπακοή, χρέος, αγάπη. Η Ισμήνη: λογική, υπακοή, δειλία. (Κλειώ - Δανάη Οθωναίου και Ιώβη Φραγκάτου)

Κορυφαία στιγμή της παράστασης οι όρθιες μορφές των νεκρών αδελφών. Σώματα όρθια, βασανισμένα στον ατέρμονο κύκλο του πεπρωμένου τους που είναι αδύνατον να αποφευχθεί. Δείχνουν χαμένες ψυχές δίχως εξιλέωση – τραγικές φιγούρες δίχως συγχώρεση.

Ο μοναδικός Τζέζαρις Κραουζίνις κατάφερε να παραθέσει τον καθρέφτη στον θεατή τονίζοντας τον αποπροσανατολισμό, τον σπαραγμό και την εξαθλίωση κάθε εμφύλιας διαμάχης όπου γης.

Ναι! Αυτή την παράσταση αξίζει να την δεις ξανά και ξανά. Ο επόμενός της σταθμός είναι το αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου (30 Ιουνίου – 1 Ιουλίου) και ακολουθεί περιοδεία σε Ελλάδα και Κύπρο.

Τέλος, θα ήθελα να πω πολλά μπράβο για το άρτιο και αναλυτικό πρόγραμμα της παράστασης αλλά να θέσω και μία παράκληση. Το θέατρο ψυχαγωγεί και παράλληλα εκπαιδεύει το κοινό. Θα έπρεπε λοιπόν εκτός από τα κλειστά κινητά, να μένουν και οι αναπτήρες στις τσέπες μας καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης – να απαγορεύεται το κάπνισμα. Είναι θέμα αρχής και παιδείας. 

 

 

Σε δέκα μέρες ξεκινά και επίσημα το Φεστιβάλ Επιδαύρου και πολλοί θεατρόφιλοι και μη έχουν ήδη κάνει το πρόγραμμά τους. Άλλοι πάλι παραμένουν αναποφάσιστοι ανάμεσα στις επτά παραγωγές που θα ανέβουν στην Επίδαυρο. Εμείς μοιραζόμαστε μαζί σας τις επτά πρώτες σκέψεις που κάναμε βλέποντας το πρόγραμμα. Εξάλλου θα ήταν τουλάχιστον άδικο και άτοπο να πούμε περισσότερα πριν καν παρουσιαστούν. Γνώμη δικαιούμαστε να έχουμε μόνο για εκείνη που ανοίγει το Φεστιβάλ των Επιδαυρίων, την οποία είδαμε ιδίοις όμμασι.

Ιδού λοιπόν οι 7 αρχαίες τραγωδίες και οι 7 πρώτοι λόγοι που θέλουμε να τις παρακολουθήσουμε!

 

Η παράσταση: «Επτά επί Θήβας» του Αισχύλου (30/6-1/7)
Τσέζαρις Γκραουζίνις, Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος
Ο λόγος: Είναι το μόνο «σιγουράκι». Ξέρεις, αν μη τι άλλο, ότι δεν θα απογοητευτείς. Εξαιρετική μετάφραση (Γιώργος Μπλάνας), μια σκηνοθεσία που δίνει μια ουσιαστικά σύγχρονη ματιά σεβόμενη το κείμενο και μια εξαιρετική ερμηνεία από τον Γιάννη Στάνκογλου.

Διαβάστε εδώ την κριτική της παράστασης.

 

 

Η παράσταση: «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή (7-8/7)
Σταύρος Τσακίρης
Ο λόγος: Ένας θίασος εξαιρετικών ηθοποιών (Δημήτρης Λιγνάδης, Κώστας Καζάκος, Κόρα Καρβούνη, Άρης Τρουπάκης, Δημήτρης Ήμελλος, Δημήτρης Λάλος) – η μουσική του Μίνωα Μάτσα.

 

 

Η παράσταση: «Βάκχες» του Ευριπίδη (14-15/7)
Έκτορας Λυγίζος, ΔΗΠΕΘΕ Λάρισας
Ο λόγος: Ο ίδιος ο σκηνοθέτης (παίζει και στην παράσταση), που φαίνεται να ερευνά εδώ και χρόνια (το 2013 είχαμε δει παράστασή του στο Θέατρο του Νέου Κόσμου), και ο θίασος, στον οποίο συμμετέχουν ορισμένοι από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς τους (Στέργιογλου, Πρωτόπαππα, Πανταζάρας, Ευστρατιάδου κ.ά.).

Η παράσταση: «Ειρήνη» του Αριστοφάνη (21-22/7)
Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης, Εθνικό Θέατρο
Ο λόγος: Εκτός του ότι είναι η μοναδική κωμωδία που θα ανέβει φέτος στα Επιδαύρια, για τους φιλόμουσους και μόνο η συμμετοχή της Καμεράτας είναι βασικό κίνητρο.

 

 

Η παράσταση: « Άλκηστη» του Ευριπίδη (28-29/7)
Κατερίνας Ευαγγελάτου, Εθνικό Θέατρο
Ο λόγος: Μια τραγωδία που σπάνια ανεβαίνει, η πρώτη σκηνοθετική απόπειρα της ταλαντούχας Κατερίνας Ευαγγελάτου στην Επίδαυρο και ένας θίασος εξαιρετικών ηθοποιών.

 

 

Η παράσταση: «Μήδεια» του Ευριπίδη (4-5/8)
Μαριάννα Κάλμπαρη, Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν-ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων
Ο λόγος: Για να δεις τη Μαρία Ναυπλιώτου ως Μήδεια να μάχεται ενάντια στον Χάρη Φραγκούλη ως Ιάσονα.

 

 

Η παράσταση: «Πέρσες» του Αισχύλου (11-12/8)
Άρης Μπινιάρης, Θεατρικός Οργανισμός Κύπρου
Ο λόγος: Ο ΘΟΚ επιστρέφει στην Επίδαυρο και η επιλογή του Άρη Μπινιάρη στο σκηνοθετικό τιμόνι προδιαθέτει πολύ θετικά, σε συνδυασμό με την πολύπειρη Καρυοφυλλιά Καραμπέτη.

Αυτοί είναι μόνο κάποιοι λόγοι για να ξεκινήσει κανείς την εκδρομή για το αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου. Είμαστε σίγουροι ότι οι καλλιτέχνες θα αναδείξουν πολλούς περισσότερους. Επιλέξτε τους δικούς σας, βάλτε στο πρόγραμμα την παράσταση που εκφράζει τα γούστα σας, πάρτε την κατάλληλη παρέα και ξεκινήστε για τη γη της Αργολίδας. Εκεί, όταν τα φώτα σβήσουν, υψώσεις το βλέμμα στον ξάστερο ουρανό, ακούσεις μέσα στη σιωπή τον γκιώνη και παρακολουθήσεις το χορό να βηματίζει αργά προς το κοίλον, είσαι σίγουρος ότι βρίσκεσαι στο σωστό μέρος, στη μήτρα του θεάτρου.

*Θα ακολουθήσει άρθρο για το Μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου.