Από τη Δήμητρα Πέτρου

Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Γιώργος Γαλίτης: Παλιά είχα ολόκληρο σετ με μακιγιάζ. Τα τελευταία δέκα χρόνια, όμως, δεν μπαίνω στη διαδικασία μεταμφίεσης. Ίσως βέβαια είναι και οι ρόλοι που κάνω τελευταία που δεν απαιτούν μακιγιάζ. Όταν ήμουν νεότερος, έπαιζα ρόλους καρατερίστες ή έκανα πιο μεγάλους σε ηλικία ρόλους. Τώρα δεν το χρειάζομαι, ίσως σε δέκα χρόνια να τα χρειαστώ πάλι για να μειώνω τα χρόνια μου (γέλια). Γούρια δεν έχω γιατί δεν πιστεύω σε αυτά.

Θανάσης Κουρλαμπάς: Το αντικείμενο που έχω πάντα μαζί μου είναι μια φωτογραφία των παιδιών μου και της οικογένειάς μου. Της ρίχνω πάντα μια ματιά πριν βγω στη σκηνή. Σίγουρα έχω και καραμέλες για τον λαιμό (γέλια). Και πάντα έχω και ένα άρωμα γιατί μου αρέσει να μυρίζω στον συμπρωταγωνιστή μου ωραία.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ.

Γιώργος Γαλίτης: Το πιο ωραίο μου καμαρίνι ήταν όταν έπαιζα στη Νάουσα, ερασιτέχνης στο Δημοτικό Θέατρο Νάουσας. Εκεί ήταν και η πρώτη μου επαφή με το θέατρο, οπότε κρατάω αυτές τις αναμνήσεις πολύ γλυκά και ζεστά μέσα μου. Αλλά όλα τα καμαρίνια είναι όμορφα, αρκεί να έχουν ησυχία για να συγκεντρωθείς πριν την παράσταση. Εδώ στο Αλκμήνη, στην παράσταση «Ο θάνατος του Ιβάν Ίλιτς», χρειαζόμαστε τον χρόνο μας με τον Θανάση. Υπάρχουν όμως και παραστάσεις που δεν χρειάζονται συγκέντρωση… απλά ντύνεσαι και βγαίνεις στη σκηνή.

Θανάσης Κουρλαμπάς: Όλα μου τα καμαρίνια τα έχω αγαπήσει. Σίγουρα λίγο περισσότερο αυτό του θεάτρου Αλκμήνη γιατί με τους «12 ενόρκους» έχω κάτσει σε αυτό 5 χρόνια μαζί με τους συναδέλφους μου, γιατί ήταν ενιαίο, και δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Και βέβαια το καμαρίνι στο αμφιθέατρο του αείμνηστου του Σπύρου Ευαγγελάτου, όπου και εκεί έμεινα σχεδόν 15 χρόνια. Είναι ένα καμαρίνι που είχε γίνει δεύτερο σπίτι μου. Το είχα διαμορφώσει, είχα τη μουσική μου, τα αντικείμενά μου και μου άρεσε πάντα να πηγαίνω ακόμα και μια ώρα νωρίτερα και να πίνω τον καφέ μου και να κάνω τις σκέψεις μου.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Γιώργος Γαλίτης: Δεν θυμάμαι κάποιο καμαρίνι που να έχω ζηλέψει. Η αλήθεια είναι ότι άμα είναι μια παράσταση ωραία δεν με νοιάζει ακόμα και στον διάδρομο να είμαι. Αλλά τώρα που το σκέφτομαι τα πιο όμορφα καμαρίνια που έχω δει είναι της Επιδαύρου. Εκεί νιώθεις μια άλλη κατάσταση. Έχουν τρομερή ποιότητα και έχουν και τη μαγεία του χώρου. Νομίζω ότι είναι τα καλύτερα καμαρίνια του κόσμου.

Θανάσης Κουρλαμπάς: Έχω δει πολύ όμορφα καμαρίνια γενικά. Δεν θυμάμαι να έχω ζηλέψει κάποιο. Ίσως γιατί το καμαρίνι στο οποίο εσύ ακουμπάς τον εαυτό σου κάθε σεζόν, είναι το δεύτερο αγαπημένο σου μέρος μετά το σπίτι σου, οπότε όλα τα καμαρίνια τα νιώθω όμορφα.

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.

Γιώργος Γαλίτης: Το τελευταίο πράγμα που σκέφτομαι είναι «να τα καταφέρουμε και σήμερα». Παίρνω μια ανάσα και εύχομαι όλα να πάνε καλά. Επίσης, πάντα ελπίζω να είναι το κοινό καλό, κυρίως όταν παίζω κωμωδίες.

Θανάσης Κουρλαμπάς: Το τελευταίο πράγμα που κάνω πριν βγω στη σκηνή, είναι να καθαρίσω τον λαιμό μου και να βήξω αρκετά, όντας καπνιστής. Να πιω τη δροσερή τελευταία γουλιά του νερού μου και να σκεφτώ θετικά την ερμηνεία που πρόκειται να εκτελέσω.

Ο Γιώργος Γαλίτης και ο Θανάσης Κουρλαμπάς πρωταγωνιστούν στην παράσταση «Ο θάνατος του Ιβάν Ίλιτς» στο Θέατρο Αλκμήνη. Η παράσταση παίζεται κάθε Τετάρτη στις 19:00.

Διαβάστε επίσης:

Είδα Τον «Θάνατο Του Ιβάν Ιλιτς», Σε Σκηνοθεσία Κωνσταντίνας Νικολαΐδη

«Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα και ο κοντός», ή θεατρική κωμωδία της χρονιάς, που με τεράστια επιτυχία παρουσιάστηκε στο ALHAMBRA ART THEATRE στις αρχές της προηγούμενης σεζόν σε παραγωγή της ALHAMBRA ART THEATRE PRODUCTIONS, ανοίγει πανιά για την καλοκαιρινή της περιοδεία στις γειτονιές της Ελλάδας, από την Πέμπτη 1 η Ιουλίου από το Κηποθέατρο Παπάγου.

Την διασκευή & σκηνοθεσία υπογράφει ο Χάρης Ρώμας ο οποίος επίσης ενσαρκώνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο του «Κλέαρχου».

Συμπρωταγωνιστούν, ο Γιώργος Γαλίτης, η Ευτυχία Φαναριώτη και η Τάνια Τρύπη. Δίπλα τους θα απολαύσουμε και τους Βαγγέλη Δουκουτσέλη, Εύη Κολιούλη, Αντώνη Καλομοιράκη, Μαρία Κοκολάκη.

Μια ξεκαρδιστική κωμωδία που θα σας μείνει αξέχαστη, όπως και η θρυλική κινηματογραφική ταινία σε σκηνοθεσία Νίκου Τσιφόρου και σενάριο του ιδίου και του Πολύβιου Βασιλειάδη. Το 1961 που παρουσιάστηκε η ταινία (από το ομώνυμο θεατρικό έργο) τους πρωταγωνιστικούς ρόλους είχαν ενσαρκώσει τα ιερά τέρατα του ελληνικού σελιλόιντ Βασίλης Αυλωνίτης, Γεωργία Βασιλειάδου και Νίκος Ρίζος.

Ο ΚΛΕΑΡΧΟΣ Η ΜΑΡΙΝΑ ΚΑΙ Ο ΚΟΝΤΟΣ – Promo trailer:
https://www.youtube.com/watch?v=XJKqLnUASbM

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ

Ο Κλέαρχος Ζουγκαλάς (Χάρης Ρώμας) ευκατάστατος μεσήλικας ιδιοκτήτης ιχθυοπωλείου απατά συχνά την κακότροπη γυναίκα του Μαρίνα (Ευτυχία Φαναριώτη), τις υποψίες της οποίας φροντίζει να κατευνάζει ενοχοποιώντας τον ταλαίπωρο γαμπρό του Μάχο (Γιώργος Γαλίτης), τον οποίο η Μαρίνα αντιπαθεί με πάθος, υποβιβάζει και περιφρονεί. Όταν η ζωηρή και γοητευτική ζωντοχήρα γειτόνισσα η Λόλα (Τάνια Τρύπη) παροτρύνει τον Κλέαρχο να της κάνει παρέα στις διακοπές της στο Λουτράκι, εκείνος προσπαθεί να βρει έναν τρόπο να τη συνοδεύσει, χωρίς όμως να τον υποψιαστεί για κανένα λόγο η καχύποπτη σύζυγός του Μαρίνα. Έτσι, όταν συνειδητοποιεί πως ο γαμπρός του αντιμετωπίζει κάποιο ορθοπεδικό πρόβλημα, τον πείθει να συμβουλευτεί γιατρό, ο οποίος θα του συστήσει ιαματικά μπάνια στο Λουτράκι. Κατόπιν, πείθει τη γυναίκα του πως ο Μάχος θα πάει στα Λουτράκι με πρόφαση τα ιαματικά μπάνια, αλλά στην πραγματικότητα θα πάει διακοπές με κάποια ερωμένη του και προτείνει να πάει και ο ίδιος εκεί για να παρακολουθεί δήθεν τον ατακτούλη γαμπρό τους.

Στο Λουτράκι ωστόσο, ο Μάχος κάνει όντως παρέα με μια γυναίκα που γνώρισε εκεί όμως, αλλά παράλληλα συναντά τυχαία τον Κλέαρχο με την ωραία γειτόνισσα και αφού ξεσκεπάζονται μεταξύ τους, αποφασίζουν να διασκεδάσουν με την Λόλα και την φιλενάδα του Μάχου, Ελληνίδα του εξωτερικού, Ντέμπυ (Μαρία Κοκολάκη)

Στο μεταξύ, ένας δικηγόρος αναζητά τον Μάχο στην Αθήνα, πηγαίνει στο σπίτι του αλλά δεν λέει στη Μαρίνα τι ακριβώς θέλει. Εκείνη μπαίνει σε υποψίες για πιθανές παρανομίες του Μάχου και αποφασίζει να πάει με την ανιψιά της και γυναίκα του Μάχου, Πουλχερία (Εύη Κολιούλη) στο Λουτράκι όπου ανακαλύπτει τις γυναικοδουλειές του γαμπρού της. Εκεί αποκαλύπτεται πως ο Ντίμης (Βαγγέλης Δουκουτσέλης) είναι ήδη εραστής (και μελλοντικός σύζυγος) της γειτόνισσας Λόλας που πήγε στο Λουτράκι για να τον κάνει να ζηλέψει.

Ανάμεσα τους ο απερίγραπτος σερβιτόρος Λάζαρος (Αντώνης Καλομοιράκης) που περιπλέκει ακόμα περισσότερο τις μεταξύ τους καταστάσεις.

Το τι γίνεται μετά τις ανακαλύψεις/αποκαλύψεις, το πώς ο Κλέαρχος θα προσπαθήσει να την βγάλει λάδι και το πώς ο καημένος ο Μάχος επιτέλους θα κερδίσει την εύνοια της στρίγγλας πεθεράς του, θα το ανακαλύψετε επι σκηνής…

Στo πρωτότυπο τραγούδι της παράστασης «ΠΟΣΕΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΨΕΜΑΤΑ» το οποίο εμπνεύσθηκαν από το μουσικό ρεύμα της δεκαετίας του ’60 οι δημιουργοί, Χρήστος Παπαδόπουλος σύνθεση και Χάρης Ρώμας στίχοι, συμμετέχουν όλοι οι ηθοποιοί του θιάσου.

«Ο ΚΛΕΑΡΧΟΣ Η ΜΑΡΙΝΑ ΚΑΙ Ο ΚΟΝΤΟΣ»

Παραγωγή: Alhambra Art Theatre Productions

«Να σημειώσουμε ότι κατά την διάρκεια της καλοκαιρινής περιοδείας θα τηρηθούν οι συγκεκριμένες οδηγίες που θα ανακοινώσει το Υπουργείο Πολιτισμού ώστε να «μείνουμε όλοι ασφαλείς»

Η ALHAMBRA ART THEATRE PRODUCTIONS ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΔΡΑΣΕΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ ΣΤΗΡΙΖΕΙ «ΤΗΝ ΚΙΒΩΤΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ»

Web address: https://www.alhambra-art-theatre.gr
e-mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Facebook: https://www.facebook.com/alhambraarttheatreproductions
Instagram: https://www.instagram.com/alhambra_art_productions

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:

Σενάριο : Νίκος Τσιφόρος – Πολύβιος Βασιλειάδης
Διασκευή: Χάρης Ρώμας
Σκηνοθεσία: Χάρης Ρώμας
Πρωταγωνιστούν : Χάρης Ρώμας, Γιώργος Γαλίτης, Ευτυχία Φαναριώτη
και η Τάνια Τρύπη, καθώς και οι Βαγγέλης Δουκουτσέλης, Εύη
Κολιούλη, Αντώνης Καλομοιράκης και Μαρία Κοκολάκη.
Φωτισμοί: Αντώνης Παναγιωτόπουλος
Σκηνικά – Κοστούμια: Λαμπρινή Καρδαρά
Μουσική Σύνθεση: Χρήστος Παπαδόπουλος
Χορογραφίες: Θοδωρής Πανάς
Βοηθός Σκηνοθέτη: Κωνσταντίνος Φρίγγας
Φωτογράφος: Πάνος Γιαννακόπουλος
Μακιγιάζ : Λένα Καράμανλη
Περούκες - Hair Stylist: BERGMANN KORD
Οργάνωση παραγωγής: Αλεξάνδρα Ευστρατιάδη
Ημερομηνία έναρξης περιοδείας : ΠΕΜΠΤΗ 1 η ΙΟΥΛΙΟΥ 2021 –

ΚΗΠΟΘΕΑΤΡΟ ΠΑΠΑΓΟΥ
Ώρα έναρξης παράστασης: 21:15
Ώρα προσέλευσης: Η ιδανική ώρα προσέλευσης είναι περίπου μισή ώρα πριν την έναρξη της παράστασης.
Διάρκεια παράστασης: 1:50 λεπτά
Γενική είσοδος: 15€
Ειδικές τιμές για ανέργους, συνταξιούχους, φοιτητές, ΑΜΕΑ: 12€
Προπώληση: https://www.ticketplus.gr/event?id=165
Τιμή εισιτηρίου προπώλησης: 12€

Πρόγραμμα καλοκαιρινής περιοδείας 2021

«Ο ΚΛΕΑΡΧΟΣ Η ΜΑΡΙΝΑ ΚΑΙ Ο ΚΟΝΤΟΣ»

Οποιαδήποτε αλλαγή του προγράμματος, λόγω των συνθηκών, θα ανακοινώνεται στην σελίδα της
ALHAMBRA ART THEATRE PRODUCTIONS

https://www.facebook.com/alhambraarttheatreproductions

και στην σελίδα πώλησης εισιτηρίων
https://www.ticketplus.gr/event?id=165

ΙΟΥΛΙΟΣ
ΠΕΜΠΤΗ 1 ΠΑΠΑΓΟΥ ΚΗΠΟΘΕΑΤΡΟ ΠΑΠΑΓΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΑ 5 ΗΛΙΟΥΠΟΛΗ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΑΛΣΟΥΣ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ «ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΙΝΤΗΣ»
ΤΡΊΤΗ 6 ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗ ΘΕΑΤΡΟ ΠΕΤΡΑΣ
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 16 ΗΡΑΚΛΕΙΟ ΚΗΠΟΘΕΑΤΡΟ «Ν. ΚΑΖΑΝΤΑΚΗΣ»
ΔΕΥΤΕΡΑ 26 ΠΑΤΡΑ ROYAL OPEN THEATER

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

«Υγεία να υπάρχει...»

Τι κοινό έχουν ένας δημοσιογράφος, ένας χειρουργός, ένας Κρητικός, ένα ιερέας, ένας σεφ, μια τραγουδίστρια, ένας συνταγματάρχης, ένας βλάχος, ένας κλέφτης, ένας ράπερ, ο Χάρος, ο γιος του Ερέβους και της Νύχτας κι ο «Τούλης»...από το «Θανατούλης»;

Όλοι τους είναι οι πρωταγωνιστές στους δεκατρείς κωμικούς επικήδειους, που εμπνεύστηκε ο Γιώργος Γαλίτης και παρουσιάζει με επιτυχία για όγδοη χρονιά, φέτος, στο θέατρο Coronet.

Είχα παρακολουθήσει την παράσταση, πριν μερικά χρόνια στο Θέατρο Ήβη, και την είχα καταχωρήσει στο μυαλό μου, ως μια ευκαιρία να γελάσει κανείς με την ψυχή του. Αυτό επιβεβαιώθηκε και με τη δεύτερη θέαση, καθώς τα ραδίκια του Γιώργου Γαλίτη δεν παραμένουν μόνο ανάποδα, αλλά και φρέσκα χάριν στην εκπληκτική του ερμηνεία.

Ο Γιώργος Γαλίτης παρουσιάζει ένα τίμιο λαϊκό θέαμα σεβόμενος το κοινό του. Δεν λείπουν κάποια απεχθή στερεότυπα της ελληνικής κοινωνίας, όσον αφορά στους ομοφυλόφιλους, για παράδειγμα, αλλά γίνεται σαφές στους θεατές, ότι δεν υπάρχει πρόθεση χλευασμού τόσο από γραφής, όσο και παραστασιακά.

Επιπλέον, η πένα του Γαλίτη δεν έχει ανάγκη τις βωμολοχίες για να επιτύχει το αβίαστο γέλιο του κοινού. Παράλληλα, στο ίδιο το κείμενο γίνονται κάποιες μικρές, αλλά ουσιαστικές πολιτικές νύξεις: «Ανακατέψτε το φαγητό με το δάκτυλο, θα πάρει μια γεύση χοιρινού ή βοδινού, ανάλογα με το δελτίο ειδήσεων που παρακολουθείτε», μας προτρέπει ο μονόλογος του σεφ. Νομίζω, πως άνετα θα μπορούσαν να υπάρχουν μερικές ακόμη, η επικαιρότητα δίνει σήμερα, περισσότερο από ποτέ, τροφή στη σάτιρα.

Στο απυρόβλητο δεν μένει κανείς! Οι ψευτοκουλτουριάδες, οι κληρικοί, οι στρατιωτικοί, οι προληπτικοί είναι όλοι παρόντες στο έργο και μπορεί να μοιάζουν, τουλάχιστον στο κείμενο, σαν βγαλμένοι από τη δεκαετία του ’90, γι’ αυτό πιστεύω ότι το έργο έχει ανάγκη από πινελιές ανανέωσης, αλλά υποστηρίζονται επί της ουσίας από τον δημιουργό τους.

Ο Γιώργος Γαλίτης είναι ένας σπουδαίος ηθοποιός. Το υποκριτικό του εύρος το αποδεικνύει φέτος και στο «Θάνατο του Ιβάν Ιλιτς», όπου πραγματικά δεν μπορείς να αποφασίσεις αν είναι καλύτερος στις κωμικές ή στις τραγικές εκφάνσεις του ρόλου. Ακόμα και σε μια από τις χειρότερες παραστάσεις που έχω δει ποτέ, στο περσινό «Γοργόνες και Μάγκες» του Γιώργου Βάλαρη, ήταν ο μόνος που κατάφερε να διασωθεί!

Οι ερμηνείες του εμπεριέχουν τη στόφα του παλιού κωμικού. Τα εκφραστικά του μέσα, θυμίζουν σε στιγμές τον Διονύση Παπαγιανόπουλο και τον Λάμπρο Κωσταντάρα. Όμως, ο Γαλίτης έχει χτίσει το δικό του προσωπικό στυλ κι είτε αρέσει, είτε δεν αρέσει σε κάποιους οφείλουμε να του αναγνωρίσουμε την ικανότητα να υποστηρίζει με πάθος τον δρόμο που επιλέγει. Πείθοντας, για παράδειγμα, ότι υπάρχουν τόσα πολλά σκηνικά αντικείμενα και ας μην τα βλέπεις πουθενά, δίνει ένα μάθημα αυτοσχεδιασμού.

Η σκηνική του ενέργεια, το επικοινωνιακό του ταλέντο κι η εντυπωσιακή εσωτερική του ροή δεν μπορούν παρά να παρασύρουν το κοινό.

Στη συγκεκριμένη παράσταση είναι εμφανής η επιρροή του από τον σκηνοθέτη και συνάδελφό του Βλαδίμηρο Κυριακίδη.

Η σκηνοθετική γραμμή βασίστηκε στην σαρωτική ερμηνεία του πρωταγωνιστή και με «συμπρωταγωνιστές» του τα 13 Χαρόπουλα, σκηνικό του ίδιου του Γιώργου Γαλίτη, τους φωτισμούς και τη μουσική επένδυση (Τόλης Κετσελίδης) οδηγήθηκε σε μια τίμια παράσταση με επίκεντρο την ουσία του θεάτρου, τον ηθοποιό.

«Κηδεία χωρίς γέλιο και γάμος χωρίς δάκρυ», λέει ο σοφός λαός, γεγονός το οποίο επιβεβαιώνει κι η επιστήμη. Σύμφωνα με τους ψυχολόγους, στις δύσκολες καταστάσεις υποσυνείδητα υπερασπίζεται κανείς τον εαυτό του. Γι’ αυτό και συχνά, γελάμε όταν συμβαίνει κάτι θλιβερό, επειδή φοβόμαστε να ψάξουμε και να βιώσουμε σε βάθος τα συναισθήματά μας. Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης είναι ένας βασικός μηχανισμός στον άνθρωπο, μέσω του οποίου διασφαλίζεται η ύπαρξη κι η ασφάλειά του.

Σίγουρα, όμως, γελάμε όταν κοιτάζουμε την κοινωνία μας στον καθρέφτη, μας λένε τα «Ραδίκια Ανάποδα»...

Αν σας αρέσει μόνο η «Θυσία» του Αντρέι Ταρκόφσκι και η «Αισθηματική αγωγή» του Φλωμπέρ, μην δείτε την παράσταση. Αν όμως, σας βρίσκει σύμφωνους η φράση του Ν. Καζαντζάκη :«Στην πιο αψηλή κορφή της λευτεριάς βρίσκεται ορθό το γέλιο», σπεύσατε!

Διαβάστε επίσης: 

Είδα Τον «Θάνατο Του Ιβάν Ιλιτς», Σε Σκηνοθεσία Κωνσταντίνας Νικολαΐδη

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

«Δεν έζησα, όπως έπρεπε. Αλλά πώς έπρεπε;»

Με τον «Θάνατο του Ιβάν Ιλτς» ο Λέον Τολστόι αναδεικνύει, συγκλονιστικά, μέσα σε μια νουβέλα τη μάχη ανάμεσα στη ματαιοδοξία της ανθρώπινης ζωής και στον φόβο του θανάτου, γι’ αυτό και το έργο γραμμένο το 1866 καταφέρνει, ακόμα, να αγγίζει τα ενδόμυχα των αναγνωστών.

Μπορεί ο Ρώσος κλασικός να είναι γνωστός για τα έργα του «Πόλεμος και Ειρήνη» και «Άννα Καρένινα», αλλά μ’ αυτό το διήγημα αποδεικνύει ότι είναι κι ένας σπουδαίος τεχνίτης της μικρής φόρμας.

Ένα από τα πιο γνωστά αποφθέγματά του ήταν: «Αν μπορούσες να μάθεις ποιος πραγματικά είσαι, όλα τα προβλήματα θα φαίνονταν εντελώς άσκοπα κι ασήμαντα». Έτσι, ουσιαστικά, σε μια μόνο φράση συμπυκνώνει ολόκληρη την ψυχαναλυτική διαδικασία και τα ατελείωτα φιλοσοφικά ερωτήματα, τα οποία από την εποχή των Προσωκρατικών απασχολούν τη φιλοσοφική διανόηση.

Μ’ αφορμή μια παράξενη ασθένεια ο Ιβάν Ίλιτς δεν έρχεται αντιμέτωπος μόνο με τον φόβο του θανάτου, αλλά και μ’ όλες τις ψευδαισθήσεις, τα όνειρα, τις προσδοκίες και τις προσωπικές του πεποιθήσεις, οι οποίες ανατρέπονται εν μια νυκτί. Πώς να μην κινητοποιήσει τον αναγνώστη η βασανιστική πορεία κι ο πόνος ενός ανθρώπου,ο οποίος συνθλίβεται στις συμπληγάδες της ανομολόγητης ανάγκης του για μια αγκαλιά, έστω κι από κάποιον ξένο;

Η μέρινα του ήρωα για την αναρρίχησή του στην ιεραρχία του δικαστικού σώματος και της περαιτέρω βελτίωσης του κοινωνικού του status, τον οδήγησαν στην αποξένωση από την οικογένειά του κι, ιδιαίτερα, από τη σύζυγό του Πρασκόβια Φεντόροβνα.

Όταν η νέα του θέση με τις σημαντικές οικονομικές απολαβές του επιτρέψουν να αγοράσει μια υπερπολυτελή κατοικία στην Πετρούπολη την οποία με μανία διακοσμεί, θα πέσει από μια σκάλα και θα χτυπήσει στο πλευρό. Το χτύπημά του από την πτώση δεν του προκάλεσε ιδιαίτερο πόνο, αλλά εκείνος δεν κατάφερε να συνέλθει ποτέ από τη μόλυνση που υπέστη.

Η υγεία του διαρκώς επιδεινωνόταν κι η αδιαφορία των κοντινών του προσώπων τον ανάγκασαν να ζητήσει βοήθεια από τον Γκεράσιμ, ένα νεαρό μουζίκο,που ήταν πάντα ευγενικός και πρόθυμος να τον εξυπηρετήσει και να του κρατά τα πόδια ψηλά.

Ο χαρακτήρας του Γκεράσιμ, η ευγένειά του, η διάχυτη ηρεμία κι αγνότητα που εξέπεμπε τον έκαναν να βρει στο πρόσωπό του μια εξιδανικευμένη αντανάκλαση του εαυτού του και μια τρυφερότητα, την οποία πάντα αναζητούσε. Συνειδητοποιώντας ότι η κατάστασή του είναι πια μη αναστρέψιμη, βιώνει την επιθανάτια αγωνία παρέα με τον πιστό του υπηρέτη.

108 χρόνια μετά την επέτειο του θάνατό του (20 Νοεμβρίου) ο Ρώσος συγγραφέας συνεχίζει να εμπνέει τη μεγάλη οθόνη και το θέατρο.

Μόνο στις αθηναϊκές σκηνές απολαμβάνουμε, κάθε σεζόν, κάποιο από τα αριστουργήματά του. Αναφέρομαι χαρακτηριστικά, σε μερικές από τις πιο πρόσφατες παραστάσεις των έργων του τον «Αφέντη και Δούλο» σε διασκευή και σκηνοθεσία  Γιώργου Νανούρη στο θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου, τη «Σονάτα του Κρόιτσερ» στο θέατρο Τέχνης σε σκηνοθεσία Μαρίας Ξανθοπουλίδου και την «Αννα Καρένινα» σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια στο Εθνικό Θέατρο.

Η συγκεκριμένη φιλοσοφική νουβέλα, αν κι υπήρχε ιδέα στο παρελθόν να παρουσιαστεί, τελικά, ανεβαίνει φέτος για πρώτη φορά στο Θέατρο Αλκμήνη.

Η Κωνσταντίνα Νικολαΐδη διασκευάζει και σκηνοθετεί το έργο, έχοντας εμφανώς μια πολύ συγκεκριμένη σκηνοθετική ιδέα κι ένα όραμα, το οποίο λειτουργεί εξαιρετικά.

Μέσα από την προσέγγισή της σκιαγραφείται εύγλωττα, όχι μόνο η αγωνία του θανάτου, αλλά κι άλλες προεκτάσεις του κειμένου, όπως η μάχη του ατόμου να ισορροπήσει μέσα στο διαρκώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον του, η δίψα για εξουσία, η κοινωνική υποκρισία, αλλά και μια ιδιόμορφη ηθικο-θρησκευτική θεωρία των έργων του Τολστόι, η οποία εστιάζει στην ουσία του χριστιανισμού, την ανιδιοτελή αγάπη.

Με λίγα μέσα, μόνο μια καρέκλα, βλέπουμε στο καλαίσθητο σκηνικό του Νίκου Κασαπάκη (ο ίδιος επιμελείται και τα κουστούμια της παράστασης) να ανεβαίνει μια παράσταση, επηρεασμένη από το «φτωχό» θέατρο Γιέρζι Γκροτόφσκι, αναδεικνύοντας τις αρετές του. Μ’ ενδιαφέρον παρακολούθησα και τη σκηνοθετική αλληγορία με την καρέκλα, σαν ένα σύνθημα για την ενσυναίσθηση, με τις εναλλαγές των ρόλων πάνω σ’ αυτήν.

Άκρως λειτουργικοί, επίσης, οι φωτισμοί της Χριστίνας Θανάσουλας, κατάφεραν σε στιγμές να «αντικαταστήσουν» τα ανύπαρκτα σκηνικά.

Τίποτα, όμως, δεν θα ήταν το ίδιο σ’ αυτή την παράσταση, χωρίς αυτούς του δύο, σπάνιας σκηνικής ευφυΐας ηθοποιούς τον Γιώργο Γαλίτη και τον Θανάση Κουρλαμπά. Το δυνατό ντουέτο με τα εκφραστικά του μέσα σε εγρήγορση, καταφέρνει να κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον των θεατών.

Να δώσουμε εδώ κι ένα παράδειγμα «σκηνικής ευφυΐας», γιατί πολλές φορές, εμείς οι δημοσιογράφοι, μοιάζει να γράφουμε μια φράση εν είδει εντυπωσιασμού.

Θεωρώ, τρομερά έξυπνη κίνηση, όταν αυτή η μάστιγα που λέγεται κινητό τηλέφωνο, χτυπήσει σε μια παράσταση, ο ηθοποιός επί σκηνής να το αξιοποιήσει για την εξέλιξη της ιστορίας. Μ’ αυτή τη Στανισλαφσκική λογική αντιμετώπισε το περιστατικό ο Γιώργος Γαλίτης, δίνοντας ένα μάθημα αυτοσχεδιασμού και ψυχραιμίας.

Από το δυναμικό ξεκίνημα, όταν σαν σίφουνες εισέβαλαν στη σκηνή μέχρι το συγκινητικό φινάλε, οι δύο τους ερμήνευσαν όλους τους ρόλους, με εντυπωσιακές εναλλαγές κατάφερνοντας να μας κάνουν να δούμε ακόμα κι ανύπαρκτα σκηνικά αντικείμενα, όπως τσιμπιδάκια, βεντάλιες, φλυτζάνια, φέρετρα κ.α. Οι ηθοποιοί λειτουργούν, πολλές φορές, σαν ένα σώμα κι εντυπωσιάζουν.

Μοναδική ένσταση η χρήση του καπνού κι η μυρωδιά από το λιβάνι κι όχι μόνο για καλλιτεχνικούς λόγους, αλλά και για πρακτικούς, καθώς ενοχλούν πραγματικά μερίδα του κοινού.

Μια παράσταση, η οποία θυμίζει τα λόγια του Πήτερ Μπρουκ για τη λειτουργία του θεάτρου «ως ένας μεγεθυντικός φακός για να δούμε πιο καθαρά τις λεπτομέρειες της ζωής και των ανθρώπινων σχέσεων».