Με μια ανορθόδοξη «πρώτη ανάγνωση», σε κλίμα ζεστό και φιλικό, πραγματοποιήθηκε στο Athénée η επίσημη συνάντηση μεταξύ συντελεστών και ηθοποιών, της μεγάλης παραγωγής του πολιτιστικού οργανισμού Λυκόφως «Η Αυλή των Θαυμάτων – Το Μιούζικαλ», που πρόκειται να κάνει πρεμιέρα στις αρχές της ερχόμενης χρονιάς, σε συμπαραγωγή με το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.

Η ιδιαίτερη εκδοχή του πιο εμβληματικού έργου του νεοελληνικού θεάτρου του Ιάκωβου Καμπανέλλη σε μορφή μιούζικαλ, υπογράφεται από τον βραβευμένο με «Κάρολος Κουν» σκηνοθέτη Χρήστο Σουγάρη και τον διεθνώς καταξιωμένο σολίστ και συνθέτη Στέφανο Κορκολή. O παραγωγός Γιώργος Λυκιαρδόπουλος και οι δύο καλλιτέχνες και υποδέχθηκαν στο διάσημο καφέ, τους συντελεστές του έργου, γιορτάζοντας την έναρξη για την προετοιμασία του σπουδαίου αυτού εγχειρήματος.

Τη βραδιά τίμησαν με την παρουσία τους, μεταξύ άλλων, ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος, στιχουργός των τραγουδιών της παράστασης, ο Φωκάς Ευαγγελινός που υπογράφει τις χορογραφίες, η σκηνογράφος Ελένη Μανωλοπούλου, ο σχεδιαστής φωτισμών Αλέκος Αναστασίου, οι πρωταγωνιστές του έργου Γιώργος Γάλλος, Κατερίνα Παπουτσάκη, Ρούλα Πατεράκη, Κόρα Καρβούνη, Μαρία Διακοπαναγιώτου, Μαρίζα Τσάρη, Γιώργος Τσιαντούλας, Αλέξανδρος Βάρθης και η κόρη του συγγραφέα, η σκηνογράφος Κατερινα Καμπανέλλη.

Η πρεμιέρα είναι προγραμματισμένη για τις 25 Ιανουαρίου 2022 στην αίθουσα «Αλεξάνδρα Τριάντη» του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών.

1ον: Γιατί ο Άρης Μπινιάρης κατάφερε με τον καλύτερο τρόπο να ζωντανέψει ουσιαστικά, με φρέσκια και ενδιαφέρουσα οπτική μια κωμωδία του ΄60, σε μια εποχή που το θέατρο προσπαθεί μάταια με κλασικά έργα, τα οποία γνωρίσαμε μέσα από τις  ελληνικές ταινίες να πετύχει το τέλειο copy-paste,στοχεύοντας στο ταμείο και προτάσσοντας σαν κυρίαρχο δίλημμα: αν η πρωταγωνίστρια θα υποκύψει ή όχι στο ντεκαπάζ.

2ον:Γιατί ο θίασος είναι εξαιρετικός!Ο Γιώργος Γάλλος, η Ελισάβετ Κωνσταντινίδου, η Ηρώ Μπέζου, ο Αινείας Τσαμάτης, ο Γιώργος Παπαγεωργίου, ο Στέφανος Πίττας, η Λυδία Τζανουδάκη και ο Κωνσταντίνιος Σεβδαλής είναι μοναδικοί σε κάθε γκρο πλαν του σκηνοθέτη τους. Ειδική μνεία για τον Βασίλη του Γιώργου Γάλλου, μια ακόμη καταπληκτική ερμηνεία από έναν σπουδαίο ηθοποιό, μόνο και μόνο τις εκφράσεις του να παρακολουθήσει κανείς μαγεύεται με τον τρόπο που καταφέρνει να περάσει τα αδιέξοδα και την τραγικότητα του ήρωα μέσα από τις κωμικοτραγικές καταστάσεις που βιώνει.

3ον: Γιατί ο σκηνοθέτης,ο οποίος ξέρει όσο λίγοι να πατά στις μουσικές του παρτιτούρες,  έδωσε στην παράσταση έναν συναρπαστικό ρυθμό, μπλέκοντας  μοναδικά μια sixty ροκ μπάντα με την αφήγηση της ιστορίας με τέτοιο τρόπο, ώστε η περιγραφή να εντάσσεται μοναδικά στην μελωδία και το αντίστροφο. Χωρίς ούτε μια στιγμή η μουσική(Φώτης Σιώτας) να εκβιάζει το συναίσθημα του θεατή αλλά αντίθετα να γίνεται αρωγός και να επικοινωνεί με τις ανάσες των ηθοποιών.

4ον: Γιατί πίσω από την οθόνη, στην οποία παρακολουθούμε τη δράση εξελίσσεται μια άλλη παράσταση μεταξύ των ηθοποιών, μ’ αποτέλεσμα η φαντασία και η προσοχή μας να κινητοποιούνταν ακόμη περισσότερο.

5ον: Γιατί το εμπνευσμένο φινάλε της παράστασης παγώνει τα γέλια μας και δείχνει πως μάλλον «Τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά»

6ον: Γιατί άφησα τα «είδα», τα οποία συνηθίζουμε, αναλύοντας έργα και παραστάσεις και μπήκα στο ψητό: «Μην χάσετε αυτή την παράσταση!»

Συναντιόμαστε με την εισβολή του φθινοπώρου στην καυτή ακόμη Αθήνα σε ένα από τα σημεία της πόλης που δίνουν μια ψευδαίσθηση απόδρασης, λίγο μετά την πρόβα της «Μήδειας» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά, που η επανάληψή της λόγω της τεράστιας επιτυχίας της στη Μικρή Επίδαυρο κρίθηκε επιβεβλημένη.

Ο Γιώργος Γάλλος μας καθήλωσε για μια ακόμα φορά αυτό το καλοκαίρι ως Μήδεια, δίνοντας σάρκα και οστά στη φράση του Τσέχωφ «Ένας ηθοποιός πρέπει να φλέγεται εσωτερικά με φαινομενική άνεση εξωτερικά».

Όπως είναι φυσικό, η ηρωίδα του Ευριπίδη θα κυριαρχήσει στην κουβέντα. Όπως και η πρώτη του τηλεοπτική εμφάνιση στον «Αστέρα Ραχούλας», που έκανε ιδιαίτερη αίσθηση και έδωσε την ευκαιρία και σε μια μεγαλύτερη μερίδα του κοινού να γνωρίσει το ταλέντο του.

Ο ίδιος με ενθουσιασμό ομολογεί: «Αγαπήσαμε όλοι πολύ αυτή τη δουλειά και χαιρόμαστε που θα υπάρξει συνέχεια». Δηλώνει επίσης ότι απόλαυσε την τηλεοπτική του εμπειρία και ότι δέχτηκε νέα πρόταση για πετυχημένη γνωστή σειρά, αλλά την αρνήθηκε για χάρη του θεάτρου… «Δεν μπορούσα να μην είμαι ούτε φέτος σε θεατρική δουλειά εξαιτίας γυρισμάτων». Ενώ σε απαντήσεις που αφορούν το σίριαλ, η γλώσσα του στιγμιαία λοξοδρομεί, χρησιμοποιώντας πάλι τη γνώριμή της λέξη: «παράσταση»… Τίποτα δεν είναι τυχαίο…

Πριν παρακολουθήσει κανείς την παράσταση θα μπορούσε να σου κάνει την απλή και τετριμμένη ερώτηση για την επιπλέον δυσκολία που υπάρχει στο να υποδυθεί κάποιος ένα γυναικείο ρόλο, αν και εσύ το έχεις ήδη κάνει με επιτυχία σε σημαντικές παραστάσεις. Τώρα όμως θα σε ρωτήσω πώς καταφέρνει κανείς να συγκινήσει κυρίως με το να αφηγείται παρά με το να ενσαρκώνει μια ηρωίδα τόσο βάρβαρη όσο η Μήδεια.
Στην παράστασή μας επιλέγεται να ακουστεί αυτή η ιστορία μέσα από τρεις αφηγητές. Γνωρίζοντας το παρελθόν των ηρώων του έργου, προσπαθούμε να ανακαλύψουμε την πορεία που διανύουν. Από πού ξεκίνησαν και προς τα πού οδηγούνται. Καθώς όμως ανιχνεύουμε αυτά τα πρόσωπα, «ταξιδεύουμε» και εμείς μαζί τους, συχνά «βουτάμε» στον κόσμο τους, όμως πάντα με τη γνώση ότι ο σκοπός μας είναι να μην περιγράψουμε τη δράση τους αλλά να την ερευνήσουμε.

Αυτή η διάθεση της παράστασης να «ερευνήσει» δημιουργεί μια κατάσταση πιο εγκεφαλικής λειτουργίας του θεάτρου με κίνδυνο να χαθεί το συναίσθημα;
Όχι, καθόλου. Ερευνούμε την πορεία των ηρώων πάντα με στόχο να εισχωρήσουμε στον κόσμο τους. Η δοσολογία όμως της εμπλοκής μας είναι ένα μεγάλο ζήτημα. Η διερεύνηση αυτής της εμπλοκής, τόσο ποσοτικά όσο και ποιοτικά, συνεχίζεται έως και στις σημερινές μας πρόβες. Το σίγουρο πάντως είναι ότι η δύναμη αυτών των ρόλων είναι τόσο μεγάλη, ο λόγος τους τόσο ισχυρός, που περισσεύει να προσπαθήσεις να επιβάλεις τη δική σου ένταση, το δικό σου «βαρύ τόνο».

Εκτός από τη λέξη «εμπλοκή» ποια άλλη λέξη ακούγεται ως οδηγία από το σκηνοθέτη σας στην πρόβα σας;
Επικοινωνία. Επικοινωνία μεταξύ των τριών. Είμαστε και οι τρεις συνεχώς πάνω στη σκηνή, με την ευθύνη της κοινής αφήγησης. Υπάρχουν στιγμές που όλοι μας συναντιόμαστε στα λόγια του χορού ή της Μήδειας, κι αυτό για να συμβεί πρέπει ο ένας να είναι πανέτοιμος να πάρει τη σκυτάλη από τον άλλον, να συνεχίσει και να την παραδώσει στον επόμενο που μιλά. Κι αυτό απαιτεί το εκατό τοις εκατό της συγκέντρωσής μας!

Πόσο διαφορετική είναι η συνθήκη του ανεβάσματος της παράστασης σε κλειστό χώρο;
Κάτι ίσως χαθεί αλλά και κάτι καινούργιο θα αποκαλυφθεί. Με τα νέα δεδομένα πάντως η παράσταση συνεχίζει να κινείται στο ίδιο δραματουργικό και ερμηνευτικό μονοπάτι. Ίσως και πιο ουσιαστικά. Οι «χαμηλοί» τόνοι ευνοούνται στον εσωτερικό χώρο. Επίσης, οι συνθήκες συγκέντρωσης που απαιτεί η συγκεκριμένη δουλειά είναι ευνοϊκότερες. Αυτοί οι παράγοντες είναι βασικά συστατικά για να λειτουργήσει η προσπάθειά μας. Σε αυτά προσθέτω και το πέρασμα των δύο μηνών από την τελευταία μας παράσταση. Πιστεύω πως λειτουργεί θετικά ένα διάλειμμα από το βασικό όγκο των αρχικών προβών και παραστάσεων, γιατί σου δίνεται η δυνατότητα να επιστρέψεις στο έργο πιο ώριμος, με καθαρότερο μυαλό, και απαλλαγμένος από τις αγωνίες και τις πιέσεις της πρεμιέρας.

«Η Μήδεια», λέει ο Παζολίνι, «είναι ένα ζώο που δεν μπορεί πια να προσανατολιστεί και έχει χάσει την ιερή του ταυτότητα λόγω έρωτα». Πόσο συμφωνείς με αυτό. Τι είναι για εσένα η Μήδεια;
Το μέγεθος αυτού του έργου και της Μήδειας (ως κεντρικού προσώπου) είναι τεράστιο. Αδικείται ο ρόλος αν τον αντιμετωπίσεις ‒μόνο‒ ως μια γυναίκα παράφορα ερωτευμένη με έναν ήρωα που για χάρη του πρόδωσε την οικογένειά της και που τη στιγμή που αδικείται αναζητά την εκδίκηση. Αυτό που ουσιαστικά απαρνιέται και χάνει είναι η σύνδεσή της με το Ιερό. Με τον Ήλιο. Γίνεται πρόσφυγας σε ξένη χώρα, αφήνοντας πίσω της την ιδιότητα της Ιέρειας, και εξαιτίας του έρωτά της για τον Ιάσονα μπαίνει στο καλούπι των επίγειων αρετών (σύζυγος, νοικοκυρά, μητέρα), που αποδεικνύονται ανεπαρκείς για την ιδιοσυγκρασία της. Το φαινόμενο Μήδεια ξυπνά και συμπαρασύρει στο πέρασμά του τα πάντα.

Στο καλούπι των επίγειων αρετών που αναφέρεις συγκαταλέγεται και η μητρότητα από μια γυναίκα που οδηγείται στη μητροκτονία. Το γεγονός ότι είσαι γονιός σε κάνει να το βιώνεις διαφορετικά;
Ως γονιός μού είναι τρομερά δύσκολο να κατανοήσω την πράξη της είτε το δει κανείς ως μια απλή μητροκτονία είτε ως θυσία. Ο ρόλος της Μήδειας όμως είναι πολυσύνθετος. Έχει πολλαπλές ιδιότητες. Είναι κόρη. Προδίδει τον πατέρα της. Είναι αδερφή. Σκοτώνει τον αδερφό της. Μετά γίνεται σύζυγος. Χάνει τον έρωτα του άντρα της. Στο μεταξύ έχει γίνει μάνα. Έχει δύο παιδιά. Πρέπει να τα θυσιάσει. Μόνο έτσι θα μπορέσει να «απελευθερωθεί» ολοκληρωτικά από τα επίγεια και θα επιστρέψει στη σχέση της με το Θείο. Πρέπει ουσιαστικά να σκοτώσει τον εαυτό της. Να αυτοκτονήσει!

Στην παράσταση ακούγονται εκπληκτικές φράσεις τόσο από τη «Μήδεια» του Ευριπίδη όσο και από έργο «Μήδειας υλικό» του Χάινερ Μίλερ, από το σενάριο της ομώνυμης ταινίας του Πιερ Πάολο Παζολίνι και από το ομώνυμο έργο του Ζαν Ανούιγ. Υπάρχει κάποια που ξεχωρίζεις και σε συγκινεί ιδιαίτερα;
Στο τέλος του κειμένου υπάρχει η φράση του Μίλερ που περιγράφει ακριβώς την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Μήδεια μετά το θάνατο των παιδιών.

«Θέλω τον κόσμο να κόψω στα δύο
Να κατοικήσω στο κενό ανάμεσα Εγώ
Ούτε γυναίκα ούτε άντρας».

Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια διαφορετική τάση στα ανεβάσματα του αρχαίου δράματος. Πολλοί νέοι σκηνοθέτες, για παράδειγμα, παραγκωνίζουν τελείως το ρόλο του χορού, άλλοι επιλέγουν μια προσέγγιση τελείως αφηγηματική κ.λπ. Πιστεύεις ότι διανύουμε μια μεταβατική φάση από την οποία κάτι νέο θα γεννηθεί ή ότι υπάρχει μια καλλιτεχνική αμηχανία που ταυτίζεται με τη γενικότερη κρίση στη χώρα μας;
Τα αρχαία κείμενα φυσικά είναι σπουδαία και ιερά. Ωστόσο δεν κινδυνεύουν να χάσουν κανένα από αυτά τα στοιχεία τους επειδή κάποιος κάνει μια προσπάθεια να τα επαναπροσδιορίσει. Πίσω από τέτοιες απόπειρες κρύβονται συχνά πολύς μόχθος, αναζήτηση και σεβασμός ‒ ακριβώς όπως και στα κλασικά ανεβάσματα. Επειδή όμως δεν υπάρχει η μαγική συνταγή για το πώς πρέπει να ανεβαίνουν οι παραστάσεις του αρχαίου δράματος, είναι πιθανό μια «τολμηρή» απόπειρα να μην καταφέρει να πετύχει το στόχο της. Σε αυτές τις περιπτώσεις ο καλλιτέχνης πρέπει να ενθαρρύνεται να ξαναπροσπαθήσει και όχι να κατηγορείται ή να αφορίζεται, γιατί έτσι ο σεβασμός θα πάρει τη μορφή του φόβου ή της δειλίας. Και εκεί ακριβώς τα συγκεκριμένα κείμενα χάνουν την απαραίτητη ευκαιρία να επικοινωνήσουν με το «σήμερα», το «τώρα», άρα και με το «πάντα».

Έχεις την τύχη να συνεργάζεσαι με έναν από τους νεότερους σκηνοθέτες, τον Δημήτρη Καραντζά, που δικαίως, κατά τη γνώμη μου, απολαμβάνει μεγάλης αναγνώρισης.
Το αξίζει. Στη συγκεκριμένη δουλειά, για παράδειγμα, καταπιάστηκε με αυτό το κείμενο έχοντας μια πολύ καθαρή εικόνα για το τι θέλει από το έργο. Έχει κάνει λεπτομερή δραματουργική δουλειά, με τη βοήθεια της Θεοδώρας Καπράλου, και όλες οι προσθήκες που επέλεξαν εξυπηρετούν και φωτίζουν πολύ εύστοχα, κατά τη γνώμη μου, τη σχέση της Μήδειας με το Θείο. Γενικά πάντως, ένα πολύ σημαντικό στοιχείο που έχει ο Δημήτρης είναι η ικανότητά του να «κουρδίζει» όλους τους συντελεστές ώστε η παράσταση να έχει μια συνολική συνέπεια ως προς το στόχο της.

Σε λίγες μέρες θα ξεκινήσεις μαθήματα ως καθηγητής υποκριτικής στο Εθνικό Θέατρο. Πώς προέκυψε η απόφασή σου να διδάξεις;
Πάντα ήθελα να μπω σε αυτό τον κόσμο, όμως νιώθω ότι η ευθύνη είναι μεγάλη και ως τώρα λειτουργούσε μόνο αποτρεπτικά. Αυτούς τους φόβους μοιράστηκα και με το διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου αλλά και με τη διευθύντρια της σχολής όταν μου έκαναν την πρόταση. Ωστόσο μετά την κουβέντα μας ένιωσα ότι θα είμαι σε ένα περιβάλλον που θα έχω όλη τη βοήθεια την οποία χρειάζομαι ώστε να φανώ όσο πιο χρήσιμος μπορώ στα παιδιά που θα βρίσκονται στη σχολή ως μαθητές. Θεωρώ επίσης ότι θα είναι ένα σημαντικό «σχολείο» και για μένα. Όπως και να ’χει, είναι μια νέα εμπειρία και θα είναι πολύ ευχάριστο αν αυτή η σχέση λειτουργήσει αμφίδρομα.

Φέτος σε απολαύσαμε και σε μια τηλεοπτική σειρά που αγαπήθηκε πολύ από το κοινό, τον «Αστέρα Ραχούλας». Πώς ήταν η πρώτη σου τηλεοπτική εμπειρία;
Μόνο θετική μπορώ να χαρακτηρίσω αυτή την πρώτη μου επαφή με το συγκεκριμένο μέσο. Κατ’ αρχάς στάθηκα τυχερός γιατί δούλεψα με ωραίους συνεργάτες. Το σενάριο ήταν έξυπνο και η παραγωγή γενναιόδωρη και σοβαρή. Τα γυρίσματα όμως αποδείχθηκαν απαιτητικά, με αποτέλεσμα να μην καταφέρω να συμμετάσχω σε θεατρική δουλειά που είχα προγραμματίσει. Είναι ένας από τους λόγους που αρνήθηκα φέτος να συνεχίσω στην τηλεόραση.

Την αναγνωρισιμότητα και την επαφή με τον κόσμο πώς τη βιώνεις;
Εντάξει, η κλασική ατάκα είναι «Πάτερ μου, την ευχή σας!» και έχει πλάκα! Είχα δει πάντως απέναντι σε συναδέλφους μου, που έκαναν χρόνια τηλεόραση, άγριες καταστάσεις και αυτός ήταν ένας παράγοντας που μου είχε δημιουργήσει έναν φόβο με τη δημοσιότητα. Στη δική μου περίπτωση, ίσως επειδή ήταν πρώτη φορά που με «γνωρίσανε», ίσως λόγω της φύσης του ρόλου μου, η αντιμετώπιση από τον κόσμο είναι συγκινητική. Δεν έχω νιώσει να θίγεται η ιδιωτικότητά μου, αντιθέτως έχω βιώσει όλα τα θετικά της αναγνωρισιμότητας.

Από το Μάρτιο θα σε απολαύσουμε στις «Βάκχες», που θα σκηνοθετήσει ο Άρης Μπινιάρης στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Είναι τυχαίο το γεγονός ότι επιλέγεις πάλι μια παράσταση αρχαίου δράματος ή διερευνάς κάποια άλλη φάση της καλλιτεχνικής σου πορείας;
Ο βασικός παράγοντας για να επιλέξω μια συνεργασία είναι τα πρόσωπα που θα συμμετάσχουν. Στη συγκεκριμένη δουλειά δέχτηκα αμέσως να λάβω μέρος γιατί μου αρέσει πολύ η δουλειά που κάνει ο Άρης. Έχω δει δύο παραστάσεις του που με ενθουσίασαν. Όταν έμαθα ποιοι θα είναι και οι υπόλοιποι συντελεστές και ηθοποιοί, χάρηκα ιδιαίτερα. Όσο για το έργο, είναι πραγματικά σπουδαίο.

Φωτογραφίες:Torgushnikova Aleksandra

Ο Γιώργος Γάλλος πρωταγωνιστεί μαζί με τον Χρήστο Λούλη και τον Μιχάλη Σαράντη στη «Μήδεια» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά.

Το κείμενο της παράστασης –εκτός από τη «Μήδεια» του Ευριπίδη σε μετάφραση Μίνου Βολανάκη– περιέχει και χωρία από το έργο «Μήδειας υλικό» του Χάινερ Μίλερ, σε μετάφραση Νίκου Φλέσσα, το σενάριο της ομώνυμης ταινίας του Πιερ Πάολο Παζολίνι σε μετάφραση Δημήτρη Αρβανιτάκη και το ομώνυμο έργο του Ζαν Ανούιγ σε μετάφραση Φώντα Κονδύλη.

Θέατρο Πορεία, 5-17 Σεπτεμβρίου

«Θέλω τον κόσμο να κόψω στα δύο, να κατοικήσω στο κενό ανάμεσα εγώ, ούτε γυναίκα ούτε άνδρας…»

Ένα δέντρο, φωτισμένο στο κέντρο της σκηνής, έχει φυτρώσει μέσα σε σκορπισμένους στηθόδεσμους, που μοιάζουν πια σαν γάζες πολέμου ή σαν λευκά πρόβατα έτοιμα για τη θυσία, όπως η γυναίκα που παραδίδεται από τον δυνάστη πατέρα στον δυνάστη σύζυγο ‒ στον δεύτερο μάλιστα δίνεται και προίκα για να τη βασανίσει, σύμφωνα με τον Ευριπίδη.

Τρεις άνδρες ντυμένοι σύγχρονοι γαμπροί, στην αντίθεση του ασπρόμαυρου με βάση την αισθητική της παράστασης (κοστούμια Ιωάννα Τσάμη), έτοιμοι να διηγηθούν τη μεγαλύτερη τραγωδία που γράφτηκε για τον έρωτα. Η αρχή θα γίνει εκεί μπροστά στο δέντρο, που, σαν άλλη θυμέλη, θα δεχτεί πολλές φορές τους τρεις υποκριτές.

Το σκηνικό της παράστασης που δημιούργησε η Ελένη Μανωλοπούλου έμοιαζε με μια υπέροχη εικαστική σύνθεση που ξεπήδησε από την documenta 14, που, φωτισμένο από τον Αλέκο Αναστασίου και πλαισιωμένο από το φυσικό σκηνικό του λιμανιού της αρχαίας Επιδαύρου, ήταν μαγευτικό.

Ο Χρήστος Λούλης και ο Μιχάλης Σαράντης θα αφηγηθούν τα γεγονότα που θα επακολουθήσουν με την κινηματογραφική ταχύτητα ενός σεναρίου, καθώς τα λόγια τους είναι δανεισμένα από την ταινία του Πιέρ Πάολο Παζολίνι (σε μετάφραση Δημήτρη Αρβανιτάκη).

Λίγο αργότερα, όταν η αφήγηση θα δώσει τη θέση της στη δράση, η Μήδεια του Γιώργου Γάλλου θα κάνει την είσοδό της σκηνή και θα είναι η πιο παράξενη που έχεις δει ποτέ. Όχι γιατί δεν είναι γυναίκα, ντυμένη με το ανάλογο κοστούμι, αλλά γιατί δεν έχεις συνηθίσει να αναπαρίσταται αυτός ο ρόλος σε χαμηλούς τόνους, με εκφραστική λιτότητα και σκηνική οικονομία. Η οργή συνήθως εκδηλώνεται με κραυγές, ενώ εδώ τη θέση τους πήραν ενίοτε ακόμα και οι ψίθυροι. Το αποτέλεσμα καθηλωτικό, ευκαιρία μιας πολύπλευρης ερμηνείας της βάρβαρης μάγισσας, που μας χαρίζει η πειραματική και συνάμα εμβληματική σκηνοθεσία του Δημήτρη Καρατζά. 

Μπορέσαμε να καταλάβουμε πιο ουσιαστικά τον αγώνα λόγων μεταξύ Μήδειας και Ιάσονα, ξεπερνώντας το πρώτο επίπεδο, την αρχετυπική αντίθεση μεταξύ αρσενικού και θηλυκού, αντιλαμβανόμενοι τη σύγκρουση ανάμεσα την πανάρχαια μαγεία της δέσμευσης μέσω του όρκου, που αντιπροσωπεύει η Μήδεια ‒είναι χαρακτηριστικό ότι επιλέγεται από τη δραματουργία να δούμε από την αρχή της παράστασης την ηρωίδα να ορκίζει τον Αιγέα ότι θα την φιλοξενήσει‒ ενάντια στον συμφεροντολογικό τρόπο σκέψης του Ιάσονα που έχει θεοποιήσει τα υλικά αγαθά.

Ο ηθοποιός με απίστευτη ακρίβεια και τεχνική υποδύθηκε σε σκηνές τη Μήδεια. Αλλού βγήκε από το σώμα της για να την παρακολουθήσει από άλλο πρίσμα και να περιγράψει σε τρίτο ενικό τα συμβάντα και αλλού διείσδυσε βαθιά σε αυτό και έγειρε σαν πονεμένη γυναικεία φιγούρα στους ώμους του δυνατού άνδρα της εκλιπαρώντας. Για να εισπράξει το απορριπτικό «Και ένα βράδυ έγειρες το κεφάλι σου στον ώμο μου, σαν μικρό κοριτσάκι και ένιωθα απλά πως με βάραινες…»

Ο Χρήστος Λούλης αντιπροσώπευε τον ισχυρό ανδρικό κόσμο στην παράσταση (Ιάσονας, Κρέοντας, Παιδαγωγός και Αιγέας) και εντυπωσίασε με τις λεπτές αποχρώσεις που είχε ντύσει την κάθε προσωπικότητα, ώστε να διαφέρει αισθητά τόσο σωματικά όσο και φωνητικά, έχοντας όμως πάντα ως βάση την κυριαρχία του αρρενωπού στοιχείου.

Σπαρακτικός ο Άγγελος του Μιχάλη Σαράντη, έφερε τη φρίκη των γεγονότων στη σκηνή. Οι παύσεις του καθηλωτικές, σαν να σε συντόνιζαν σε μια κοινή διαδρομή μαζί του. Επίσης πολύ καλή δουλειά είχε γίνει από τον ηθοποιό και στον ρόλο της παραμάνας.

Οι κινήσεις και των τριών έμοιαζαν συχνά με αγγεία αρχαϊκής εποχής, σαν τα σώματά τους να συνέθεταν συνθέσεις που χαρακτηρίζονταν από μια ακρίβεια στις ανατομικές λεπτομέρειες. Κρατούσαν το ρυθμό της παράστασης με τον μετρονόμο και είχαν τον απόλυτο συγχρονισμό.

Όταν η Μήδεια θα αποφασίσει να σκοτώσει τα παιδιά της, θα ξεριζώσει και το δέντρο από το κέντρο της σκηνής. Οι ρίζες και το χώμα θα φανούν, τα δάκρυα θα κυλήσουν. Ο φόνος θα ακουστεί με ένα χορικό και όταν καρδιές και φωνές σιγήσουν. Το εκτυφλωτικό φως του ήλιου θα φτάσει σε όλες τις γωνιές του κοίλου.

Μπορεί ο Ιάσονας να μιλάει για το πόσο τυφλός ήταν, όμως όλα γύρω του λούζονται στο φως. Τίποτα δεν θυμίζει σκηνικό θανάτου. Ίσως μόνο οι ψίθυροι. Η παιδοκτονία έχει καθαγιαστεί. Τώρα η Μήδεια, ως εγγονή του Ηλίου, μπορεί να κατοικήσει εκεί που της αξίζει, ως άλλη θεά, δικαιωμένη, μακριά από τον ανδρικό ζυγό και την αδικία του. Έτσι η παράσταση θα κλείσει με τους στίχους από το «Υλικό Μήδειας» του Χάινερ Μίλερ (σε μετάφραση Νίκου Φλέσσα, εκδ. Καστανιώτη).

Να είχα παραμείνει το κτήνος που ήμουνα

Πριν ένας άντρας με κάνει γυναίκα του

Η Μήδεια η βάρβαρη η περιφρονημένη τώρα

Μ’ αυτά μου τα χέρια της βάρβαρης

Χέρια ξεπλυμένα ξεθωριασμένα ξεσκισμένα πλήθος φορές

Σε δυο κομμάτια την ανθρωπότητα να σπάσω θέλω

Και στο άδειο διάμεσο να ζήσω Εγώ

Ούτε γυναίκα ούτε άντρας

Θυμίζοντάς μας ότι «Εγώ» πονώ έτσι κι αλλιώς για τον έρωτα, την ξενιτιά, το θάνατο, την απόρριψη και «Εσένα» ανεξαρτήτως φύλου και καταγωγής. Έτσι αυτό το «Ούτε γυναίκα ούτε άνδρας» σαν τελευταίος ψίθυρος θα σε ακολουθήσει και μετά την παράσταση, κάπως σαν να αντηχεί ακόμη…