Από τον Αναστάση Πινακουλάκη

Η πιο πολυσυζητημένη παράσταση αρχαίου δράματος αυτό το καλοκαίρι είναι αναμφίβολα ο Προμηθέας Δεσμώτης σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη.

Η παράσταση είναι παραγωγή του Θεάτρου Πορεία σε συμπαραγωγή με το ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης στο Πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Η πρεμιέρα της παράστασης ήταν στις 4 Ιουλίου στα Χανιά, ενώ μετά από μια μικρή περιοδεία ανά την Ελλάδα έκανε την εμφάνιση της στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου την Παρασκευή το τρέχον σαββατοκύριακο. Πρόκειται για το δεύτερη παράσταση του Άρη Μπινιάρη στην Επίδαυρο, μετά την εμβληματική παράσταση Πέρσες του Αισχύλου (συμπαραγωγή με το ΘΟΚ του Αισχύλου (συμπαραγωγή με το ΘΟΚ) το 2017. Έκτοτε ο Άρης Μπινιάρης έχει παρουσιάσει άλλες 2 παραστάσεις Αρχαίου Δράματος σε κλειστό χώρο, Βάκχες του Ευριπίδη στην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών και την Ηλέκτρα του Σοφοκλή στο Θέατρο Τέχνης.

Το έργο

Στην τραγωδία Προμηθέας Δεσμώτης, ο Αισχύλος πραγματεύεται την ηρωική αντίσταση του αλυσοδεμένου στον Καύκασο Προμηθέα να υποκύψει στο θέλημα του Δία. Θεωρείται από άλλους κριτικούς το μεσαίο ή από τους περισσότερους το πρώτο μέρος τριλογίας, που συναποτελείται από τα έργα Προμηθεύς λυόμενος και Προμηθεύς πυρφόρος. Στην αχρονολόγητη τραγωδία Προμηθέας Δεσμώτης, ο Αισχύλος πραγματεύεται τη σθεναρή αντίσταση του αλυσοδεμένου στον Καύκασο Προμηθέα να υποκύψει στο θέλημα του Δία. Αν και φορέας μιας νεοσύστατης εξουσίας, ο θεός Δίας θυμίζει μια πατριαρχική φιγούρα ενός μακρινού αρχαϊκού παρελθόντος και μοιάζει να εκπροσωπεί έναν κόσμο στοιχειωμένο από τρόμο και προκαταλήψεις, ένα θεοκρατικό σύμπαν άδικο και τιμωρητικό. Οραματιστής και ανθρωπιστής, ο Προμηθέας, αντιστέκεται στην εξουσία υπαρξιακά, πολιτικά, ηθικά. Δεν εναντιώνεται στο θεϊκό, δεν απορρίπτει το υπερβατικό, αλλά επιτίθεται στο άδικο. Δεμένος στα βράχια της Σκυθίας, υπερασπίζεται την ελεύθερη βούληση, την αυτοπραγμάτωση, τη δικαιοσύνη.

(Το κείμενο υπογράφει η δραματόλογος Έλενα Τριανταφυλλοπούλου)

Η παράσταση

Η παράσταση Προμηθέας Δεσμώτης χρησιμοποιεί τη μετάφραση του ποιητή Γιώργου Μπλάνα, που κυκλοφορούσε από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη το 2015 . Η μετάφραση του Μπλάνα είναι ορμητική, αιχμηρή, καθαρή και ιδιαίτερα παραστάσιμη. Στη δραματουργία της παράστασης συμπεριλαμβάνεται και το ποίημα του Dylan Thomas «Κι ο θάνατος δεν θα ‘χει εξουσία» σε μετάφραση επίσης του Γ. Μπλάνα (Ελεύθερος Τύπος, 1998), που ταίριαξε αρμονικά με τη δουλειά που έκανε πάνω στον Αισχύλο. Η επιλογή της συγκεκριμένης μετάφρασης ήταν ταμάμ για τον Α. Μπινιάρη που βρίσκει το beat και τους παλμούς που φέρουν οι λέξεις και οι υποβόσκουσες αλήθειες, συνδιαμορφωνόντας μαζί με τη μουσική μια παρτιτούρα που αποκτά σκηνικό χώρο.

Ο σκηνοθέτης της παράστασης φαίνεται πως δουλεύει με οξυδερκή ερευνητική ματιά πάνω στο αρχαίο δράμα και είναι σε θέση να δημιουργήσει ένα τελικό αποτέλεσμα που συνδυάζει μουσική (Φώτης Σιώτας), λόγο, εικαστικότητα και υποκριτική ερμηνεία. Δεν κάνει απλώς μια παράσταση, καταθέτει μια πρόταση, με όποιο πρόσημο κι ας φύγει ο κάθε θεατής. Αν μη τι άλλο, είναι κατόρθωμα πως μέσα σε 4 χρόνια (βάζουμε ως ορόσημο την πρώτη του εμφάνιση των Περσών στην Επίδαυρο) έχει αποκτήσει φανατικό κοινό, που στο πρώτο λεπτό της παράστασης αναγνωρίζει ότι βλέπει παράσταση του Μπινιάρη. Μουσικός επί σκηνής ο Νίκος Παπαϊωάννου έπαιζε βιολοντσέλο.

Ας δούμε πρώτα το σκηνογραφικό μέρος (σκηνικά: Μαγδαληνή Αυγερινού). Το βασικό σκηνικό είναι οι τρεις πέτρινοι πυργίσκοι, που παραπέμπουν στις κορυφές του Καυκάσου, όπου κατά το μύθο ο Δίας έδωσε τον Προμηθέα ως τιμωρία για την κλοπή της φωτιά από τον Ήφαιστο και τη βοήθεια του ανθρώπου. Οι τρεις «κορφές» συνενώνονται με αλυσίδες, οι οποίες περιορίζουν τον Προμηθέα (Στάνκογλου) από την αρχή της παράστασης μέχρι το τέλος. Πρόκειται για μια ιδιαίτερα πλαστική και περιγραφική λύση, που δίνει με την πρώτη ματιά την εικόνα της τιμωρίας, της ηρωικότητας και του ανθρωπισμού του Προμηθέα, ιστορίας γνωστής άλλωστε από τα μαθητικά μας χρόνια.

Το ενδυματολογικό μέρος (Βασιλική Σύρμα) είναι περισσότερο τολμηρό και ανανεωτικό ως προς την πρόσληψη της αισχύλειας τραγωδίας. Ο Προμηθέας εμφανίζεται ντυμένος με ένα καφέ παντελόνι και μ’ ένα ξεσκισμένο μπεζ μπλουζάκι, εξαθλιωμένος και λερωμένος, ενώ στο κεφάλι του δεσπόζει μια χρυσή προμετωπίδα. Το Κράτος κι η Βία (Άρης Μπινιάρης και Κωνσταντίνος Γεωργαλής) εμφανίζονται ντυμένοι με μαύρες στολές που παραπέμπουν σε Ναζί στρατιωτικούς και σέρνουν τον Προμηθέα σαν ζώο με χαλινάρι. Ο Ήφαιστος (Δ. Μαλτέζε) είναι ντυμένος στα λευκά και φαίνεται πως δεν έχει την αυταρχική μανία του Δία ή του Ωκεανού. Από τις πιο εντυπωσιακές εμφανίσεις ήταν αυτές του Ωκεανού (Συσσοβίτης) και Ερμή (Παπαζήσης), που εμφανίστηκαν ο μεν ντυμένος στα λευκά και με τον αέρα του… Joker κι ο δε ντυμένος στα χακί, σαν στρατιωτικός. Η εμφάνιση τους ολοκληρωνόταν αντί για λιοντάρια με ηθοποιούς με μάσκες ζώων και δεμένους με λουριά σαν κατοικίδιους σκύλους, θυμίζοντας έντονα την bdsm κουλτούρα και εαυτούς ως dominatrix. Τέλος, οι Ωκεανίδες (Χορός) εμφανίστηκαν ντυμένες σαν ιέρειες, με μια πιο απλή κι αέρινη επιλογή που «κατέβαζαν» την ένταση των κοστουμιών των θεών και του Προμηθέα.

Η πιο χαρακτηριστική όμως εμφάνιση της παράστασης ήταν αναμφισβήτητα αυτή της Ιώς, την οποία υποδύεται η Ηρώ Μπέζου. Η Ιώ στην παράσταση εμφανίζεται ντυμένη με λευκό κορμάκι, λευκά κέρατα –αναφορά στον μύθο όπου ο Δίας την έχει μετατρέψει σε αγελάδα για να την προστατέψει από τη μανία της Ήρας- και πατώντας πάνω σε κοκάλινα δεκανίκια (ξυλοπόδαρα), που προσέδωσαν έξτρα ερμηνευτικές δυσκολίες στην ηθοποιό.

 

Η εμφάνιση της είχε κάτι το πρωτόγονο και το μυθικό, ενώ η κατασκευή του κοστουμιού ήταν υποδειγματική. Να σημειώσουμε εδώ πως πίσω από τα σκηνικά και τα κοστούμια της παράστασης, τις περίτεχνες μάσκες και τα αξεσουάρ βρίσκεται μια μεγάλη ομάδα ειδικών συνεργατών: Μαγδαληνή Αυγερινού (σκηνικά), Βασιλική Σύρμα (Κοστούμια), Ξένια Παπατριανταφύλλου (Βοηθός σκηνογράφου), Αλέξανδρος Γαρνάβος (Βοηθός ενδυματολόγου), Εργαστήριο Δήμητρα Καίσαρη (Ειδικές κατασκευές – Γλυπτική) κι Εύη Ζαφειροπούλου (Μακιγιάζ).

Πέραν του εικαστικού, σημαντική δουλειά έγινε στην ερμηνεία του κειμένου από τους ηθοποιούς και στο μουσικό κομμάτι της παράστασης που έφερε στοιχεία ροκ. Καταρχάς, έχουμε έναν Γιάννη Στάνκογλου στα καλύτερα του, ν’ αφήνεται ψυχή τε και σώματι. Η ερμηνεία του Γιάννη Στάνκογλου απέδωσε τα μέγιστα στην απόδοση του σπουδαίου αρχετυπικού ρόλου του Προμηθέα, πέρασε από όλες τις ποιότητες της σημασίας της αυτοθυσίας του προς όφελος των ανθρώπων και συνδέεται κοινωνικά μ’ ένα σωρό ιστορικές περιπτώσεις ανθρώπων που δίνουν τη ζωή τους, την ανθρωπιά τους και την πνευματική τους ουσία για το κοινό καλό. Οι φωτισμοί (Αλέκος Αναστασίου) αναδείκνυαν το σκηνικό και τα κοστούμια, ενώ σε σημεία ο Προμηθέας φαινόταν ν’ αποθεώνεται. Δεν ξέρω αν ήταν εκούσιο, αλλά καθόλη τη διάρκεια της παράστασης το φωτεινό του είδωλο προβαλλόταν αριστερά πάνω σ’ ένα δέντρο, ασκώντας γοητεία και προσδίδοντας μια μεταφυσική διάσταση στον Προμηθέα του Στάνκογλου.

Το έτερο πρόσωπο στο οποίο θα ήθελα να σταθούμε ιδιαιτέρως είναι η Ηρώ Μπέζου που ερμηνεύει την Ιώ, την απόγονο του Ινάχου που τιμωρήθηκε από την Ήρα. Η Μπέζου είχε και μια επιπλέον δυσκολία, το κοστούμι που προαναφέραμε, με τα κοκάλινα (ξυλο)πόδαρα, τα κέρατα και το έντονο μακιγιάζ. Πως θα μπορούσε μια ηθοποιός να ξεχωρίσει πέραν από τη μουσική, πάνω από το avant-garde κοστούμι και κάτω από τα κέρατα και το κάτασπρο body painting; Κι όμως τα κατάφερε, να τα γυρίσει όλα προς το μέρος της, να μπει με σθεναρά βήματα πάνω σε ένα εύθραυστο σώμα που άσθμαινε τον λόγο και στη συνέχεια με θάρρος –και με βοές- δεχόταν την προφητεία του Προμηθέα για τα επερχόμενα δεινά της.

Η ερμηνεία των θεών στην παράσταση κινήθηκε σε διαφορετικά επίπεδα. Μ’ εξαίρεση τον τίμιο και εγκρατή Ήφαιστο (Δαυίδ Μαλτέζε), οι υπόλοιποι θεοί έφεραν την έπαρση και τη μανία της εξουσιαστικής τους ιδιότητας, παρέπεμπαν σε κρατόντες της πολιτικής εξουσίας σε διάφορες ιστορικές εποχές ή σε κινηματογραφικούς «κακούς». Σαρδόνια χαμόγελα (ιδίως ο Συσσοβίτης ως Ωκεανός κι ο Παπαζήσης ως Ερμής), αλυσίδες και λουριά, εντυπωσιακές προμετωπίδες και μάσκες, αυταρχικός τόνος στη φωνή, έδειχναν ένα πρόσωπο εντελώς αντίθετο από τον φιλεύσπαχνο Προμηθέα και την θεο-παθούσα Ιώ. Μπορούμε ν’ ανατρέξουμε στο βιβλίο του Φουκώ «Τιμωρία κι Επιτήρηση» όπου με αφορμή την ιστοριογραφική καταγραφή των συνθηκών σε διάφορες φυλακές της Γαλλίας, αναφέρεται στα σωματικά βασανιστήρια των φυλακισμένων και στην άσκηση της εξουσίας πάνω στο σώμα, ενώ στη σύγχρονη του εποχή παρατηρούσε πως η τιμωρία εξάλειψε –τουλάχιστον θεσμοθετημένα- τη σωματική βία και τροποποιήθηκε σε καταναγκασμούς του σώματος και σε περιορισμό σε ορισμένο χώρο. Θεοί μπαινοβγαίνουν ως επιτηρητές του δεσμώτη και δείχνουν την σκληρότητα και την αδιαλλαξία της θεϊκής εντολής.

Η διαχείριση του Χορού είχε μουσικότητα και δουλεμένη κίνηση (Εύη Οικονόμου), με συντονισμό και σε πολλά σημεία ταυτόχρονη εκφορά των Χορικών ή στίχων. Ιδιαίτερη μνεία στην Κατερίνα Δημάτη που απήγγειλε την Έξοδο του δράματος.

Το ανέβασμα της παράστασης  συνάδει με μια σειρά από ιστορικές συγκυρίες, που κάνουν το μύθο να μιλήσει ξανά στο θεατρόφιλο κοινό, ίσως πιο επίκαιρο από ποτέ. Καταρχάς, τα συνεχόμενα lockdowns και τα κυβερνητικά διαγγέλματα, έδιναν την αίσθηση ενός ανήμπορου λαού που δεν μπορούσε να απομακρυνθεί από το τετράγωνο του σπιτιού του (στις περιπτώσεις που τα μέτρα τηρούνταν) και κυβερνώντων να κουνούν συνεχώς το δάχτυλο. Καθ’ αναλογία, ο Στάνκογλου ως Προμηθέας ήταν περιορισμένος σ’ ένα μικρό τετράγωνο και δεν μπορούσε να κάνει βήμα, υπομένοντας την τιμωρία του και ερχόμενος σε ρήξη με τους εξουσιαστές θεούς. Κατά δεύτερον, το έργο αναφέρεται με έμφαση σε φυσικές καταστροφές, που φέτος ήταν πιο έντονες από ποτέ με πυρκαγιές και πλημμύρες σε διάφορα μέρη του πλανήτη, σεισμούς και τσουνάμι, ενεργοποιήσεις ηφαιστείων και με την πανδημία που μέτρησε εκατομμύρια νεκρούς ανά τον κόσμο. Ηχούν διαφορετικά φέτος οι στίχοι  «πύρινη λαίλαπα ξεχύνεται στην γη, μάστιγα η σκόνη , λύσσα εμφύλια τρελαίνει τους ανέμους κι η θάλασσα ζητάει ν ’ αφανίσει τον ουρανό». Η επανάληψη μάλιστα του χωριού αυτού από τον Στάνκογλου (είναι η Έξοδος του δράματος) κι οι ταλαντώσεις που έκανε ο ήχος στον αέρα, έκαναν τους στίχους να διεισδύσουν στη συνείδηση του κοινού.

Συνολικά, η παράσταση Προμηθέας Δεσμώτης του Άρη Μπινιάρη (παραγωγή του Θεάτρου Πορεία σε συμπαραγωγή με το ΔΕΠΕΘΕ Κρήτης) είναι κατά τη γνώμη μας η παράσταση-ορόσημο του φετινού Φεστιβάλ και μια από τις πιο επιδραστικές αισθητικές προτάσεις πάνω στην πρόσληψη του Αισχύλου στην εγχώρια θεατρική σκηνή. Χαίρομαι ιδιαιτέρως που με μια τέτοια παράσταση είχε αθρόα προσέλευση από την Ελλάδα και το εξωτερικό, και το χειροκρότημα στο τέλος της πρεμιέρας ήταν ηχηρό κι ακατάπαυστο.

Info:

ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ:

 30/8 Θέατρο Πέτρας – Πετρούπολη

1/9 Δημοτικό Θέατρο Αλσους Ηλιούπολης

5/9 Summer Theater Φάληρο

7/9 Θέατρο Βράχων «Μελίνα Μερκούρη»

15/9 Θέατρο Βριλησσίων «Αλίκη Βουγιουκλάκη»

16/9 Βεάκειο Δημοτικό Θέατρο – Πειραιάς

17-18/9 Κηποθέατρο Παπάγου

19-20/9 Ωδείο Ηρώδου Αττικού

26/9 Τεχνολογικό Πάρκο Λαυρίου

Οι φωτογραφίες της παράστασης είναι του Πάτροκλου Σκαφίδα.

Info προπώλησης:  www.poreiatheatre.com 

Σε όλες τις παραστάσεις τηρούνται απαρέγκλιτα όλα τα πρωτόκολλα που ισχύουν κατά της διασποράς της covid 19.

 

Διαβάστε επίσης:

«Προμηθέας Δεσμώτης»: Πήραμε Μια Πρώτη Γεύση Από Την Παράσταση Του Άρη Μπινιάρη

Άρης Μπινιάρης: «Η Ουδετερότητα Δεν Προσφέρει Καρπούς Για Σκέψη»

Γιάννης Στάνκογλου:«Έχουμε Δεχτεί Πράγματα Χωρίς Να Τα Σκεφτόμαστε»

Είδα Τους «Πέρσες» Σε Σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη Στο Ηρώδειο

Ηρώ Μπέζου: «Αναθεώρησα Ως Προς Τη Χρησιμότητα Του Να Κάνεις Σχέδια» 

 

 

Το θέατρο Πορεία, αεικίνητο και πρωτοπόρο όπως πάντοτε, παίρνοντας δύναμη από τις δύσκολες συνθήκες της πανδημίας -τις οποίες μετουσίωσε σε έμπνευση- και έχοντας εργαστεί εντατικά για περισσότερους από έξι μήνες, έχει πλέον τη δυνατότητα διαδικτυακής μετάδοσης των παραστάσεών του σε πραγματικό χρόνο (real time live streaming) με θεατές, έξι κάμερες και τηλεσκηνοθεσία επί τόπου.

Η διαδικτυακή πρεμιέρα του νέου αυτού εγχειρήματος θα γίνει στις 11 Οκτωβρίου, με τον Γιούγκερμαν του Μ. Καραγάτση, σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Τάρλοου, θεατρική διασκευή του Στρατή Πασχάλη, με τη ζωντανή μουσική της Κατερίνας Πολέμη, με τον Γιάννη Στάνκογλου στον ομώνυμο ρόλο, και 25 ακόμα σπουδαίους ηθοποιούς και μουσικούς επί σκηνής.

Η παράσταση θα παιχτεί και παρουσία θεατών, μόλις δοθεί η άδεια από τις αρμόδιες υπηρεσίες.

Στον τελευταίο, αυτό, κύκλο του Γιούγκερμαν, θα συμμετέχουν σε διαφορετικές ημερομηνίες (11 & 18 Οκτωβρίου) και οι δύο διανομές που στήριξαν την παράσταση τα δύο τελευταία χρόνια, δίνοντας πανηγυρικό τόνο σ' αυτό το πρωτότυπο φινάλε!

O ΓΙΟΥΓΚΕΡΜΑΝ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ ΜΕ ΔΥΟ REAL TIME LIVE STREAMING ΣΤΙΣ 11 & 18 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

Μ. Καραγάτση
ΓΙΟΥΓΚΕΡΜΑΝ
Διασκευή: Στρατής Πασχάλης
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Τάρλοου
Real Time Live Streaming μεταδόσεις: Κυριακή 11 & 18 Οκτωβρίου στις 19:30 ώρα Ελλάδος

«Δεν υπάρχει παρά μόνο ένα κορίτσι σε ολόκληρο τον κόσμο.»

Ο Γιούγκερμαν , το συναρπαστικό μυθιστόρημα του Μ. Καραγάτση σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου και διασκευή Στρατή Πασχάλη, μετά από δύο εξαιρετικές σεζόν, επιστρέφει με δύο live streaming στις 11 & 18 Οκτωβρίου.

Αγορά εισιτηρίων από τη νέα πλατφόρμα του Θεάτρου Πορεία: poreiatheatre.com .

Ο βίος και η πολιτεία του γοητευτικού και δαιμόνιου Φιλανδού αριστοκράτη, που ανακάλυψε το «υψηλό» μέσα από το ελληνικό στοιχείο, μίλησαν στις καρδιές των θεατών. Ο Γιάννης Στάνκογλου και μια διανομή 25 πρωταγωνιστών, θα ξαναζωντανέψουν τη σαγηνευτική ιστορία που τόσο αγαπήθηκε από το κοινό.

Ο κεντρικός ήρωας, ο Φιλανδός Βασίλης Κάρλοβιτς Γιούγκερμαν, γόνος πλούσιας οικογένειας, Ίλαρχος της Λευκής Φρουράς του τσάρου, ένας τυχοδιώκτης που παλεύει με τα φαντάσματά του, οδηγείται μετά τη ρωσική επανάσταση στην Ελλάδα. Το παρελθόν του βαραίνει ένας φόνος, μια γυναίκα που μοιραζόταν μ’ έναν Ανθυπολοχαγό, εμπορία ναρκωτικών, κραιπάλες κάθε είδους, το ποτό, η χαρτοπαιξία, οι εκβιασμοί, οι απάτες… Δαιμόνιος και αδίστακτος, στη νέα του πατρίδα ανέρχεται κοινωνικά αποκτώντας μία σημαντική θέση στην τράπεζα, πλούτο και γόητρο, ένας «αλήτης αριστοκράτης» που κάτω απ’ τον αδυσώπητο ελληνικό ήλιο θα έρθει αντιμέτωπος με τον εαυτό του, με τον αληθινό έρωτα και με το τραγικό στοιχείο.

Το μυθιστόρημα, το τρίτο του συγγραφέα, γράφτηκε το 1938, δύο χρόνια μετά τη Χίμαιρα και πέντε χρόνια μετά τον Συνταγματάρχη Λιάπκιν, μαζί με τα οποία σχηματίζει την τριλογία με τίτλο Εγκλιματισμός κάτω από τον Φοίβο. Πλάι στο ενδελεχές ψυχογράφημα του ήρωα, ο «παραμυθάς από ράτσα» Καραγάτσης στο μυθιστόρημά του αυτό απεικονίζει με γλαφυρότητα την κοινωνική και πολιτική κατάσταση της μεσοπολεμικής Ελλάδας και καταθέτει την οπτική του γύρω από τη μπολσεβίκικη επανάσταση, τον κομμουνισμό, το τσαρικό καθεστώς.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Διασκευή: Στρατής Πασχάλης
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Τάρλοου
Σκηνικά: Έλλη Παπαγεωργακοπούλου, Δημήτρης Αγγέλης
Κοστούμια: Άγγελος Μέντης
Πρωτότυπη Μουσική: Κατερίνα Πολέμη
Μουσικές προσαρμογές – Ηχοτοπία: Λήδα Μανιατάκου, Λένα Χατζηγρηγορίου
Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου
Χορογραφία - Επιμέλεια κίνησης: Κορίνα Κόκκαλη
Σχεδιασμός μακιγιάζ: Εύη Ζαφειροπούλου
Σχεδιασμός κομμώσεων: Χρόνης Τζήμος
Βοηθοί σκηνοθέτη: Δήμητρα Κουτσοκώστα, Θωμαΐς Γκερλεγκτσή, Ελένη Χαλαστάνη
Βοηθοί ενδυματολόγου: Αλέξανδρος Γαρνάβος, Λίνα Σταυροπούλου
Βοηθός χορογράφου: Χριστιάνα Κοσιάρη
Βοηθός φωτιστή: Ναυσικά Χριστοδουλάκου
Φωτογραφίες: Βάσια Αναγνωστοπούλου

ΔΙΑΝΟΜΗ
Γιούγκερμαν: Γιάννης Στάνκογλου
Μιχάλης Καραμάνος: Χρήστος Μαλάκης
Ντάινα / Λίλη: Ζέτα Μακρυπούλια, Βασιλική Τρουφάκου
Βούλα: Θάλεια Σταματέλου
Γιώργος Μάζης / Αστυφύλακας: Γιάννης Καπελέρης, Γιάννης Σοφολόγης
Κλεό: Αλέξανδρος Βαμβούκος, Πολύδωρος Βογιατζής

Σκλαβογιάννης / Διευθυντής Τραπέζης / Καρλ: Χάρης Εμμανουήλ
Θωμάς Παπαδέλης / Σύμβουλος οικονομικών / Ντε Κρεσύ: Γιάννης Νταλιάνης
Αλκμήνη: Δανάη Σαριδάκη
Ασπασία / μητέρα Καραμάνου / Σάσα: Καίτη Μανωλιδάκη
Νίτσα / γυναίκα που τραγουδά / Αντιόπη / Μουσικός επί σκηνής: Λήδα Μανιατάκου
Λιάπκιν / Μόγιας / Πρίγκηψ Αρκάνωφ: Δημήτρης Μπίτος
Γερο-Στρατής / Υπηρέτης: Νίκος Καλαμό
Παύλος / Νεαρός: Αλκιβιάδης Μαγγόνας
Έφη / Πόρνη 1 / Συνοδός Γιώργου Μάζη: Μπίλιω Μαρνέλη
Τσιγγάνα / Συνοδός Κλεό: Ειρήνη - Ερωφίλη Κλέπκου, Κορίνα Κόκκαλη
Νάσος / Τραπεζικός υπάλληλος: Ανδρέας Νάτσιος
Κυρία Αντωνοπούλου / Πόρνη 2: Στεφανία Γώγου, Ελένη Χαλαστάνη
Μουσικοί επί σκηνής: Στέλλα Ζιοπούλου, Λένα Χατζηγρηγορίου

Στην παράσταση θα συμμετάσχουν σε διαφορετικές ημερομηνίες και οι δύο διανομές που την πλαισίωσαν τις 2 σεζόν που παίχτηκε:

11 Οκτωβρίου: Ντάινα: Βασιλική Τρουφάκου, Γιώργος Μάζης: Γιάννης Σοφολόγης, Κλεό: Αλέξανδρος Βαμβούκος, καθώς και οι: Ειρήνη-Ερωφίλη Κλέπκου, Στεφανία Γώγου, Στέλλα Ζιοπούλου

18 Οκτωβρίου: Ντάινα: Ζέτα Μακρυπούλια, Γιώργος Μάζης: Γιάννης Καπελέρης, Κλεό: Πολύδωρος Βογιατζής, καθώς επίσης και οι: Κορίνα Κόκκαλη, Ελένη Χαλαστάνη, Λένα Χατζηγρηγορίου

Site: https://poreiatheatre.com/plays/gioygkerman/
Trailer: https://youtu.be/dyaC_lZYpZA

ΘΕΑΤΡΟ ΠΟΡΕΙΑ
www.poreiatheatre.com

Από τον Αναστάση Πινακουλάκη

Ο Δημήτρης Τάρλοου καταπιάνεται ξανά με το λογοτεχνικό θησαυρό του Καραγάτση, ανεβάζοντας για πρώτη φορά στο θέατρο τον «Γιούγκερμαν».

Το βιβλίο Γιούγκερμαν πρωτοκυκλοφόρησε το 1938 κι εντάσσεται στην τριλογία «Εγκλιματισμός κάτω από τον Φοίβο». Πραγματεύεται την ιστορία του Βασίλη Κάρλοβιτς Γιούγκερμαν από την άφιξη του στον Πειραιά και την κοινωνική και οικονομική του άνοδο. Πρόκειται για ένα από τα πιο δημοφιλή έργα του Καραγάτση, ενώ έχει μεταφερθεί και δύο φορές ως τώρα στη μικρή οθόνη: από την Έρτ το 1976 και από τον ANT1 το 2007, τον ομώνυμο ρόλο ερμήνευσαν ο Αλέκος Αλεξανδράκης και ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης αντίστοιχα.

Στο Πορεία, τη θεατρική διασκευή του έργου υπογράφει ο ποιητής Στρατής Πασχάλης, ιδιαίτερα γνωστός, τόσο για τις διασκευές του, όσο και για τις μεταφράσεις του. Στον «Γιούγκερμαν» δουλεύει διαφορετικά από ό,τι είχε δουλέψει στη «Μεγάλη Χίμαιρα». Δηλαδή, αν στη Χίμαιρα είχε ως πρότυπο του μελοδράματα, εδώ θυμίζει περισσότερο ψυχολογικά ονειροδράματα του Στρίντμπεργκ. Η κατασκευή του θεατρικού έργου είναι πιο σύνθετη κι απαιτητική, καθώς όχι μόνο έχει δομήσει περισσότερους θεατρικούς χαρακτήρες, αλλά πειραματίζεται στη φόρμα του, φέρνοντας στο φως τα χασίματα των ηρώων, κυρίως από το β’ τόμο του έργου.

Είναι εμφανής μια προτίμηση στις γυναικείες φυσιογνωμίες του έργου, με κεντρικά πρόσωπα την Βούλα, την Ντάινα και τη μητέρα του Γιούγκερμαν. Αρκετοί κριτικοί λογοτεχνίας, έχουν αποτιμήσει το έργο ως μισογυνιστικό, αλλά η δική μου ματιά ως θεατή της παράστασης είναι ότι παρόλο που φαίνεται την ισχύ να την έχουν οι αντρικοί χαρακτήρες, η θεματική του έργου δεν αναλώνεται εκεί. Ο Γιούγκερμαν είναι ένας γυναικάς που παρασύρεται από τα πάθη του, αλλά αν και σημαδεμένος από μια γυναίκα –τη μητέρα του- αφοσιώνει τις σκέψεις και την υπόστασή του στο «ένα και μοναδικό κορίτσι σ’ όλο τον κόσμο», τη Βούλα. Η καταρράκωσή του μετά τον θάνατό της είναι νομίζω μια τρανή απόδειξη πως το έργο δεν είναι μισογυνιστικό ακόμα κι αν εμπεριέχει ορισμένες τέτοιες τάσεις.

Αυτό που έλειψε ωστόσο από την θεατρική μεταφορά του έργου είναι το ξετύλιγμα της πολυμήχανης προσωπικότητας του Γιούγκερμαν. Αυτό που συναρπάζει στο μυθιστόρημα είναι τα σπάνια χαρίσματα του Φιλανδού που ανεβαίνει κοινωνικά και οικονομικά κυριαρχώντας στις καταστάσεις σαν αρπαχτικό. Στο θεατρικό είχαμε δύο τέτοιες σκηνές, αλλά το ενδιαφέρον του έργου τοποθετείται περισσότερο στο ψυχολογικό πεδίο.

Επιπλέον, μεγάλη αρετή του θεατρικού έργου, που μοιράζεται στη διασκευή και στην σκηνοθεσία αυτού, είναι η λαογραφική του σκοπιά. Ο Σ. Πασχάλης κι ο Δ. Τάρλοου κατόρθωσαν ν’ αναδείξουν μιαν ολόκληρη εποχή, να περιγράψουν τα ήθη και τα κακώς κείμενα και ν’ ανοίξουν ένα διάλογο με αυτό που λέγεται μεταπολεμική νεοελληνική –μάλλον ξενομανή- νοοτροπία.

 

Η παράσταση

Ο Δημήτρης Τάρλοου καταπιάνεται ξανά με το γενεαλογικό δέντρο Καραγάτση, μετά τη «Μεγάλη Χίμαιρα» και το «Ευχαριστημένο». Αυτή την φορά διαφοροποιείται αρκετά στις σκηνικές του επιλογές. Δημιουργεί μαζί με τους συνεργάτες του ένα εξπρεσιονιστικό καμβά όπου οι χαρακτήρες του δράματος περιδιαβαίνουν ελεύθερα και σταδιακά στοιχειώνουν τον κεντρικό ήρωα. Στη εν λόγω δουλειά, είναι διακριτό περισσότερο από κάθε άλλη φορά και το ιδιαίτερο χιούμορ του δημιουργού. Με ιδιαίτερη μαεστρία χειρίζεται τον θάνατο της Βούλας αλλά και τον εγκλεισμό του Καραμάνου σε σωφρονιστικό ίδρυμα. Ιδιαίτερη μνεία θα ήθελα να κάνω στην χορογράφο της παράστασης, Κορίνα Κόκκαλη για την καλοκουρδισμένη και φευγάτη χορογραφία στην τελευταία σκηνή του έργου, που ακολουθεί το «χάσιμο» του Γιούγκερμαν στο παρελθόν του. Είναι σαφής η επίδραση του δεύτερου βιβλίου του έργου, «Τα στερνά του Γιούγκερμαν» στη σύνθεση της διασκευής και συνεπώς της παράστασης.

Την σκηνογραφία της παράστασης υπογράφει η Έλλη Παπαγεωργακοπούλου, γνωστή για τις δουλειές της στο Εθνικό (Γκόλφω, Οπερέττα), ενώ τα κοστούμια ο Άγγελος Μέντης. Εντυπωσιάζουν τα τεχνικά εφέ, όπως οι καταπακτές που ανοίγουν, ο κυλιόμενος διάδρομος, το μπουντουάρ στο κεντρικό σημείο του φόντου. Στα δεξιά, υπάρχει η ζωντανή ορχήστρα, που καλύπτει μουσικές από τον Πειραιά ως την Αυστρία, συντροφεύοντας τους χαρακτήρες του έργου.

Όσον αφορά τον θίασο, έχουμε τον Γιάννη Στάνκογλου να δίνει μια από τις πιο γοητευτικές του ερμηνείες ως Γιούγκερμαν. Μετριάζοντας το ιλαροτραγικό του προφίλ που είχαμε δει στον Καλιγούλα και τον Αγαμέμνονα, δίνει μια γειωμένη ερμηνεία που ενώ εκπέμπει σκηνική σιγουριά, αφήνει να φανούν τα τρωτά σημεία του ήρωα. Φαίνεται πως ο Τάρλοου βρήκε τον ιδανικό του πρωταγωνιστή.

Πλάι του, ξεχωρίζει η Θάλεια Σταματέλου ως Βούλα, για την εύθραυστη γοητεία που δεν παραπέμπει σ’ ενζενί, αλλά σε αυτό ακριβώς που αγάπησε ο Γιούγκερμαν στη Βούλα.

Εξαιρετικός ο Χρήστος Μαλάκης ως Μιχάλης Καραμάνος. Η Ζέτα Μακρυπούλια ερμηνεύει δύο ρόλους στην παράσταση, της Λίλη –μητέρα του Γιούγκερμαν- και της Ντάινα, κοπέλας με την οποία σχετίζεται. Αυτός ο διπλός ρόλος δεν είναι καθόλου τυχαίος, και αναδεικνύει πολλά για το ψυχαναλυτικό προφίλ του ήρωα. Η ηθοποιός ερμηνεύει κάπως βαριά τους δύο χαρακτήρες, φτάνοντας σε μια γκροτέσκα απόδοση της Λίλη, ώστε να μην είναι ξεκάθαρο, αν αποδίδεται σ’ ένα καυστικό χιούμορ του σκηνοθέτη ή σε μια δική της επιλογή.

Δεν μπορούμε ν’ αναφερθούμε σε κάθε ηθοποιό της παράστασης ξεχωριστά, αλλά να πούμε πως η σύνθεση ενός πολυμελούς θιάσου και μάλιστα αρκετά κοντά στην ιδιαίτερη φυσιογνωμία του χαρακτήρα, επιτρέπουν στη δραματουργία να εκφράσει το σύμπαν του έργου. Ξεχωρίζω την Καίτη Μανωλιδάκη για την αυθεντικότητα της, τον Δημήτρη Μπίτο για την στεντόρεια φωνή, τη Λήδα Μανιατάκου που εκτός από την «σουπρέτα» Αντιόπη ερμηνεύει τη μουσική επί σκηνής και τη Δανάη Σαριδάκη που δίνει μια συγκινητική ερμηνεία ως Αλκμήνη.

Χαρακτηριστικό συστατικό της παράστασης είναι η μουσική της Κατερίνας Πολέμη, την οποία και σε αυτή τη δουλειά (όπως και στην Ευρυδίκη του 2012) απολαμβάνουμε ζωντανά επί σκηνής. Η Πολέμη είναι μια ξεχωριστή περίπτωση μουσικοποιού που γυρίζει, μυρίζει και μαζεύει μουσικά είδη και βιώματα, και είναι σε θέση να πατάει πίσω από τους ήρωες και να φωτίζει το background τους.

Με δύο λόγια, ο Δημήτρης Τάρλοου, ταγμένος εδώ και χρόνια στο θέατρο που υποστηρίζει, καταφέρνει να παραδώσει μια ολοκληρωμένη πρόταση πάνω σ’ ένα κλασικό μυθιστόρημα και ταυτόχρονα να πειραματιστεί προς νέες κατευθύνσεις.

 

Διαβάστε επίσης: 

Είδα Την «Τζασμίν», Σε Σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή

 

Γιάννης Στάνκογλου:«Έχουμε Δεχτεί Πράγματα Χωρίς Να Τα Σκεφτόμαστε»

Ο Τσέζαρις Γκραουζίνις, μετά την επιτυχία του Επτά επί Θήβας, επιστρέφει στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου με τον Αγαμέμνονα. Στο πρώτο έργο της τριλογίας της Ορέστειας του Αισχύλου, παρακολουθούμε την επιστροφή του στρατηγού Αγαμέμνονα στο Άργος, μετά το τέλος του Τρωικού πολέμου. Η υποδοχή της Κλυταιμήστρας μοιάζει θερμή, όμως κρύβει ένα οργανωμένο σχέδιο εκδίκησης, που έχει καταστρώσει μαζί με τον Αίγισθο, προκειμένου να εκδικηθεί τη θυσία της Ιφιγένειας, που σφαγιάστηκε για να ξεκινήσουν τα πλοία προς την Τροία. Καθώς η Κλυταιμήστρα δολοφονεί τον Αγαμέμνονα και την αιχμάλωτη πριγκίπισσα Κασσάνδρα, ακολουθεί τον κύκλο του αίματος του οίκου των Ατρειδών που ξεκίνησε με την Ιφιγένεια και συνεχίζεται στις επόμενες τραγωδίες της τριλογίας.

Στο διπλό ρόλο του Αγαμέμνονα και του Αίγισθου ο Γιάννης Στάνκογλου. Κλυταιμήστρα η Μαρία Πρωτόπαππα. Μαζί τους ο Θοδωρής Κατσαφάδος, ο Αργύρης Πανταζάρας, η Ιώβη Φραγκάτου και 12μελής χορός. Το έργο ανεβαίνει σε νέα μετάφραση του Γιώργου Μπλάνα και πρωτότυπη μουσική του Χάρη Πεγιάζη.

Σημείωμα του σκηνοθέτη:

Αυτή η ιστορία του Αισχύλου εκφράζει με εκπληκτική δύναμη το παράλογο της ανθρώπινης μοίρας.

Πράγματι, χάνουμε αέναα στον αγώνα με το φόβο μας.

Πράγματι, φτιάχνουμε πολιτείες ασταμάτητα και είμαστε αιχμάλωτοι στις φυλακές που χτίζουμε εκούσια με τα ίδια μας τα χέρια.

Πράγματι, περιμένουμε σωτήρες και όταν τελικά εμφανιστούν συνειδητοποιούμε ότι δεν αξίζουν παρά τον οίκτο μας.

Πράγματι, αυτό που ονομάσαμε "δικαιοσύνη", μας οδηγεί αργά ή γρήγορα στο έγκλημα.

Όλοι είμαστε ένοχοι.

Η τιμωρία είναι αναπόφευκτη.

Ευτυχισμένος είναι εκείνος που κατάφερε ν' απαλλαγεί απ' τις ελπίδες και τις προσδοκίες του και έμαθε την υπομονή.

Ο κόσμος του "Αγαμέμνονα" είναι ζοφερός. Αλλά επιτρέψτε το ταξίδι μας στον κόσμο του να είναι ουσιαστικό και συναρπαστικό, γιατί πιστεύω ότι η οδηγός μας - η Ποίηση - γνωρίζει το δρόμο προς τη χαρά.      

Με αγγλικούς υπέρτιτλους.

            Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου

            6 & 7 Ιουλίου, 21:00

Συντελεστές:

Μετάφραση: Γιώργος Μπλάνας
Σκηνοθεσία: Τσέζαρις Γκραουζίνις
Σκηνικά – Κουστούμια: Κέννυ ΜακΛέλλαν
Μουσική-Μουσική Διδασκαλία: Χάρης Πεγιάζης

Κίνηση: Έντι Λάμε
Φωτισμοί: Αλέκος Γιάνναρος

Βοηθός Σκηνοθέτη: Συγκλητική Βλαχάκη

Παίζουν:
Μαρία Πρωτόπαππα, Γιάννης Στάνκογλου, Αργύρης Πανταζάρας, Ιώβη Φραγκάτου και ο Θοδωρής Κατσαφάδος

Χορός: Μάρκος Γέττος, Δημήτρης Γεωργιάδης, Τάσος Θεοφιλάτος, Πανάγος Ιωακείμ, Δημήτρης Καραβιώτης, Ηλίας Μενάγιερ, Δημήτρης Μηλιώτης, Αλέξανδρος Μούκανος, Αλέξανδρος Μπαλαμώτης, Βασίλης Παπαγεωργίου, Κλέαρχος Παπαγεωργίου, Γιώργος Παπανδρέου

Παραγωγή: Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου - Stefi & Lynx Productions/Arcadia Media - ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Βέροιας - ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Κοζάνης

Για τη Stefi & Lynx Productions:

Διεύθυνση Παραγωγής: Αναστασία Καβαλλάρη

Επικοινωνία: Ανζελίκα Καψαμπέλη

Σε ένα κατάμεστο θέατρο Δάσους, το Σάββατο 24 Ιουνίου έγινε πρεμιέρα  για δεύτερη συνεχή χρονιά της παράστασης του Κ.Θ.Β.Ε. «Επτά επί Θήβας». Στον δεύτερο αυτό κύκλο παραστάσεων για το 2017 την Αντιγόνη υποδύεται η Κλειώ – Δανάη Οθωναίου (2016 Νάντια Κοντογεωργή), τον Ετεοκλή ο Γιάννης Στάνκογλου (2016 διπλή διανομή σε Γιάννη Στάνκογλου και Χρήστο Στυλιανού), τον Πολυνείκη ο Γιώργος Παπανδρέου (2016 Γιάννης Στάνκογλου και Χρήστος Στυλιανού).

Οι επτά επί Θήβας είναι το τελευταίο μέρος της τριλογίας του Αισχύλου για τον Θηβαϊκό κύκλο και το μοναδικό που σώζεται – αν και όχι ακέραιο. Μόνο τα 2/3 του κειμένου γνωρίζουμε πως ανήκουν στον ποιητή. Το υπόλοιπο 1/3 αποτελείται από στίχους απλοποιημένους της Ελληνιστικής εποχής. Η Αντιγόνη μιμείται την Αντιγόνη του Σοφοκλή και όλο αυτό το χάος δημιουργεί προβλήματα στη δραματική εξέλιξη (από σημείωμα του μεταφραστή Γ. Μπλάνα). Ο Πολυνείκης και ο δίδυμος αδερφός του Ετεοκλής εκλέχθηκαν συμβασιλείς στη Θήβα μετά την εκδίωξη του πατέρα τους Οιδίποδα. Συμφώνησαν να βασιλεύουν εναλλάξ, ένα χρόνο ο καθένας. Όταν τελείωσε το πρώτο έτος, ο Ετεοκλής δεν ήθελε να παραδώσει τον θρόνο. Επικαλέστηκε πως ο αδερφός του ρέπει προς το κακό και τον εξόρισε από την πόλη. Ο Πολυνείκης έτσι οργανώνει με 6 ακόμη βασιλείς (Άδραστο, Αμφιάρα, Καπανέα, Ιππομέδοντα, Τυδέα και Παρθενοπαίο) εκστρατεία εναντίον του Ετεοκλή και της πόλης της Θήβας. Σύγκρουση που καταλήγει στη νίκη των Θηβαίων αλλά και τον θάνατο των δύο διεκδικητών του θρόνου.

Τα φώτα σβήνουν και οι προβολείς πέφτουν στην μορφή του Ετεοκλή. Οι φωτισμοί του Αλέκου Γιάνναρου και τα κοστούμια του Κέννυ ΜακΛέλλαν πλαισιώνουν  αρμονικά τον άρχοντα της Θήβας. Με λόγο καθαρό , δυνατό, τονίζοντας μοναδικά τις αποχρώσεις του Ασιχύλειου χαρακτήρα, ο Γιάννης Στάνκογλου αμέσως κερδίζει τον θεατή. Από τις πιο χαρακτηριστικές  στιγμές  της παράστασης: ο Ετεοκλής καθισμένος στο σκαμνί του πεπρωμένου του με σκιά (μαεστρία φωτιστή) μεγαλύτερη από το ανθρώπινο μπόι του, ετοιμάζεται να δεχθεί τη μοίρα του που δεν αλλάζει. 

Ο κήρυξ Αλέξανδρος Τσακίρης από τα πρώτα λεπτά της παράστασης εκπροσωπεί με όλη του την παρουσία τον ρόλο της Πόλις - Πόλις πιστής στον βασιλέα αλλά και Πόλις τιμωρού του Πολυνείκη που προδίδει το αίμα του, την καταγωγή του και για αυτό είναι ανάξιος κάθε τιμής. 

Ο χορός - σώμα ένα! Γυναίκες ντυμένες στο χρώμα της στάχτης, και άνδρες με κοστούμι χυτό. Όλοι με μία δύναμη και ένα παλμό. Με αρμονικά δουλεμένη κίνηση και συντονισμό  – Έντι Λάμε – δεν σε άφηναν λεπτό να λοξοκοιτάξεις. Ο χορός έκοβε την ανάσα και μαζί με την εύστοχη μουσική του Δημήτρη Θεοχάρη, μας καθήλωσαν. Το κεντρικό πρόσωπο του έργου είναι σαφώς ο Ετεοκλής, όμως οι πραγματικοί πρωταγωνιστές της παράστασης αντανακλούνται στα πρόσωπα του χορού. Λειτούργησαν κατ’ εξακολούθηση ως κεντρικά πρόσωπα και στάθηκαν αντάξιοι της ισχύς του Αισχύλειου αρχαίου δράματος. Ο χορός – λαός της Θήβας – είναι αυτός που στην αρχή διψά τα λόγια θάρρους και δύναμης από  τον βασιλιά του. Ο χορός – λαός της Θήβας – είναι αυτός που εμψυχώνεται και εμψυχώνει, που κερδίζει, τιμωρεί, και κάνει πεπρωμένο του το πένθος μέχρι τέλους. 

Ο άγγελος, Γιώργος Κάφκας, με φωνή μεστή, άψογη τεχνική και ύφος καυστικό, προκαλούσε αριστοτεχνικά τις αντοχές του λαού της Θήβας. 

Οι τραγικές φιγούρες της Αντιγόνης και της Ισμήνης φανερώνουν εξαρχής το χάσμα που τις χωρίζει. Η Αντιγόνη: πάθος, ανυπακοή, χρέος, αγάπη. Η Ισμήνη: λογική, υπακοή, δειλία. (Κλειώ - Δανάη Οθωναίου και Ιώβη Φραγκάτου)

Κορυφαία στιγμή της παράστασης οι όρθιες μορφές των νεκρών αδελφών. Σώματα όρθια, βασανισμένα στον ατέρμονο κύκλο του πεπρωμένου τους που είναι αδύνατον να αποφευχθεί. Δείχνουν χαμένες ψυχές δίχως εξιλέωση – τραγικές φιγούρες δίχως συγχώρεση.

Ο μοναδικός Τζέζαρις Κραουζίνις κατάφερε να παραθέσει τον καθρέφτη στον θεατή τονίζοντας τον αποπροσανατολισμό, τον σπαραγμό και την εξαθλίωση κάθε εμφύλιας διαμάχης όπου γης.

Ναι! Αυτή την παράσταση αξίζει να την δεις ξανά και ξανά. Ο επόμενός της σταθμός είναι το αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου (30 Ιουνίου – 1 Ιουλίου) και ακολουθεί περιοδεία σε Ελλάδα και Κύπρο.

Τέλος, θα ήθελα να πω πολλά μπράβο για το άρτιο και αναλυτικό πρόγραμμα της παράστασης αλλά να θέσω και μία παράκληση. Το θέατρο ψυχαγωγεί και παράλληλα εκπαιδεύει το κοινό. Θα έπρεπε λοιπόν εκτός από τα κλειστά κινητά, να μένουν και οι αναπτήρες στις τσέπες μας καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης – να απαγορεύεται το κάπνισμα. Είναι θέμα αρχής και παιδείας. 

 

Σκηνοθεσία
Αλίκη Δανέζη-Knutsen

Με τον Γιάννη Στάνκογλου στο ρόλο του Καλιγούλα

πρωτότυπη μουσική live επί σκηνής από τον Blaine Reininger των Tuxedomoon

πρεμιέρα 3 Φεβρουαρίου

Η ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ ΞΕΚΙΝΗΣΕ……..

Ο Καλιγούλας, το κορυφαίο έργου του βραβευμένου με Νόμπελ Αλμπέρ Καμύ, ανεβαίνει στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, σε σκηνοθεσία Αλίκης Δανέζη Knutsen, με το Γιάννη Στάνκογλου στον ομώνυμο ρόλο, έναν πολυμελή θίασο εξαιρετικών ηθοποιών και πρωτότυπη μουσική live επί σκηνής από τον Blaine Reininger των Tuxedomoon

 Ο «Καλιγούλας» δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά τον Μάιο 1944. Ο ίδιος Καμύ το εντάσσει στον  «Κύκλο του Παραλόγου», στον οποίο ανήκουν «Ο Ξένος» (1942) και το δοκίμιο «Ο μύθος του Σισύφου» (1942).

Η Αλίκη Δανέζη Knutsen, μετά τις θεατρικές επιτυχίες «Festen» και «Οι ζωές των άλλων», σκηνοθετεί έναν πολυμελή θίασο 13 ηθοποιών σε ένα από τα πιο σημαντικά θεατρικά έργα του 20^ου αιώνα, αποτυπώνοντας επί σκηνής την δραματική πορεία του Καλιγούλα προς το θάνατο ως μια πράξη «αυτοθυσίας» κι όχι παραφροσύνης.

ΤΟ ΕΡΓΟ….

O Ρωμαίος Αυτοκράτορας Καλιγούλας οδηγείται στα όρια της παράνοιας μετά την απώλεια της αδελφής και ερωμένης του Δρουσίλλας. Η βία, οι συγκρούσεις, οι πλεκτάνες, οι διαξιφισμοί με τους Πατρίκιους συνθέτουν ένα ασφυκτικό σκηνικό, που ο ίδιος επί της ουσίας δημιουργεί, προκειμένου να προκαλέσει τον θάνατό του. Γίνεται καθρέφτης της κοινωνίας γύρω του και ενσαρκώνει με απόλυτη συνείδηση τον παραλογισμό της ύπαρξης και το ανέφικτο της ευτυχίας. Ο Καλιγούλας είναι η ιστορία μιας «ανώτερης» αυτοκτονίας.

Ο ΚΑΜΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΛΛΙΓΟΥΛΑ

Σύμφωνα με τον Καμύ (1957): «Ο Καλιγούλας, είναι ένας σχετικά ευγενικός πρίγκιπας ως τη στιγμή που με το θάνατο της Δρουσίλα, αδελφής κι ερωμένης του, συνειδητοποιεί ότι «Οι άνθρωποι πεθαίνουν και δεν είναι ευτυχισμένοι». Ως εκ τούτου, παθιασμένος με την αναζήτηση του Απόλυτου και δηλητηριασμένος από το αίσθημα της περιφρόνησης και τη τρόμου, προσπαθεί να ασκήσει, μέσα από δολοφονίες και τη συστηματική διαστρέβλωση όλων των αξιών, μια ελευθερία που όπως ανακαλύπτει στο τέλος είναι μάταιη.

 Η δική του αλήθεια είναι η επανάσταση απέναντι στη μοίρα, το λάθος του ότι αρνείται τους ανθρώπους. Δεν μπορεί να καταστρέψει τίποτα αν δεν καταστραφεί ο ίδιος πρώτα. Γι’ αυτό το λόγο ο Καλιγούλας ερημώνει τον κόσμο γύρω του και πιστός στη λογική του, προβαίνει στις απαιτούμενες ρυθμίσεις για να οπλίσει εκείνους που τελικά θα τον σκοτώσουν. Μια ιστορία των πιο ανθρώπινων και τραγικών λαθών. Άπιστος απέναντι στον άνθρωπο, πιστός στον εαυτό του, ο Καλιγούλας συναινεί επί τους ουσίας στο να πεθάνει αφού αντιληφθεί ότι κανείς δεν μπορεί να σώσει μόνος του τον εαυτό, εξασφαλίζοντας την ελευθερία όπως αυτός την ορίζει».

Διάρκεια παράστασης  120’

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Μετάφραση: Φρανσουάζ Αρβανίτη
Σκηνοθεσία: Αλίκη Δανέζη Knutsen
Σκηνικά: Πάρις Μέξης
Κοστούμια: Μαρίνα Χατζηλουκά
Φωτισμοί: Αλέκος Γιάνναρος
Μουσική: Blaine Reininger
Κίνηση: Νίκος Δραγώνας
Ειδικός συνεργάτης: Μανώλης Δούνιας
Βοηθός σκηνοθέτη: Βένια Σταματιάδη
Βοηθός σκηνογράφου: Μαντώ Ψυχουντάκη
Βοηθός ενδυματολόγου-Eιδικές κατασκευές: Μυρτώ Κοσμοπούλου

ΠΑΙΖΟΥΝ:
Γιάννης Στάνκογλου, Θεοδώρα Τζήμου, Ιερώνυμος Καλετσάνος, Μιχάλης Afolayan, Δημήτρης Κίτσος/Κώστας Νικούλι, Αριστοτέλης Αποσκίτης, Χάρης Εμμανουήλ, Δημήτρης Λιόλιος, Γιώργος Νάκος,  Στράτος Σωπύλης, Κώστας Λάσκος.

Πρωτότυπη μουσική live επί σκηνής ο Blaine Reininger των Tuxedomoon

Promo φωτογραφίες: Bill Γεωργούσης
Σχεδιασμός αφίσας: Φίλιππος Βασιλειάδης
Make up: Σίσσυ Πετροπούλου
Κατασκευή κοστουμιών: Σάλι Αλάραμπι

Mε την υποστήριξη του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών

Μια παραγωγή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά με την Stefi Theaterworks-Γιάννης Μ. Κώστας

Οργάνωση παραγωγής: Μανόλης Σάρδης-Pro4

 

Συντονισμός παραγωγής: Aνζελίκα Καψαμπέλη

INFO
Δημοτικό Θέατρο Πειραιά
Ηρώων Πολυτεχνείου 32
Πειραιάς
τηλ. 2104143310 - 2104143320

Ημέρες και ώρες παραστάσεων:

Τετάρτη & Κυριακή:  19:00
Πέμπτη & Παρασκευή:  20:30
Σάββατο:  18:00 & 21:00

ΠΡΟΣΟΧΗ:  Αλλαγή ώρας Κυριακή 5/2 και 12/2 έναρξη στις 6μμ

Τιμές εισιτηρίων

Προπώληση (για τα πρώτα 100 εισιτήρια κάθε παράστασης)

 Τετάρτη, Πέμπτη, Σάββατο (απογευματινή)
Κανονικό (διακεκριμένη) 16
Κανονικό: 10
Φοιτητικό, 65+: 9
ΑΜΕΑ, Άνεργοι: 6
Μειωμένης ορατότητας: 7

 Παρασκευή, Σάββατο (βραδινή), Κυριακή
Κανονικό (διακεκριμένη): 20
Κανονικό:  15
Φοιτητικό, 65+: 10
ΑΜΕΑ, Άνεργοι: 8
Μειωμένης ορατότητας: 9

Κανονικές τιμές

Τετάρτη, Πέμπτη, Σάββατο (απογευματινή)
Κανονικό (διακεκριμένη) 16
Κανονικό: 12
Φοιτητικό, 65+: 10
ΑΜΕΑ, Άνεργοι: 6
Μειωμένης ορατότητας: 8

Παρασκευή, Σάββατο (βραδινή), Κυριακή
Κανονικό (διακεκριμένη): 23
Κανονικό:  17
Φοιτητικό, 65+: 13
ΑΜΕΑ, Άνεργοι: 10
Μειωμένης ορατότητας: 10

Προπώληση:

Στα ταμεία του θεάτρου και στα

viva.gr, 11876, Media Markt, Public, SevenSpots, Βιβλιοπωλεία «Ευριπίδης»