Ο Γιάννης Μόσχος, σκηνοθέτης και δραματουργός, αναδείχθηκε νέος καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, σε συνέχεια της ανοιχτής διαδικασίας εκδήλωσης ενδιαφέροντος και κατόπιν σχετικής γνωμοδότησης της Ειδικής Επιτροπής Αξιολόγησης και Επιλογής, διαδικασία που ακολουθήθηκε για πρώτη φορά για την επιλογή του καλλιτεχνικού διευθυντή στο κορυφαίο θέατρο της χώρας.

Σύμφωνα με το νέο θεσμικό πλαίσιο (παρ. 13 του άρ. 3 του Ν. 2273/1994 (Α’ 233), όπως τροποποιήθηκε με την παρ. 1 του άρ. 76 του Ν. 4795/2021 (Α’ 62)), η Ειδική Επιτροπή Αξιολόγησης και Επιλογής κοινοποίησε το τελικό πρακτικό στην πολιτική ηγεσία του ΥΠΠΟΑ με αιτιολογημένη και εξατομικευμένη εισήγηση σχετικά με την κρίση της (“Τελικός Κατάλογος Υποψηφίων”), με βάση το οποίο η υποψηφιότητα του Γιάννη Μόσχου, προκρίθηκε για την πλήρωση της θέσης του νέου καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου για τριετή θητεία. Η πολιτική ηγεσία έκανε δεκτή την εισήγηση, την αξιολόγηση και την κατάταξη της Επιτροπής.

Υπενθυμίζεται ότι την Ειδική Επιτροπή Αξιολόγησης και Επιλογής συγκρότησαν οι εξής:

–     Νίκος Αλιβιζάτος, ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών (Πρόεδρος της Επιτροπής)

–    Μαριάννα Κάλμπαρη, σκηνοθέτης, ηθοποιός, Καλλιτεχνική Διευθύντρια Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν

–     Ξένια Καλογεροπούλου, ηθοποιός, συγγραφέας παιδικών θεατρικών έργων

–     Εύα Μανιδάκη, αρχιτέκτων-μηχανικός, σκηνογράφος

–     Ρένη Πιττακή, ηθοποιός

Η Υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού Λίνα Μενδώνη δήλωσε: «Η αποδοχή, σήμερα, της εισήγησης της Ειδικής Επιτροπής Αξιoλόγησης και Επιλογής για την ανάδειξη του καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου της χώρας μας σηματοδοτεί μια νέα εποχή για τους κρατικούς Πολιτιστικούς Οργανισμούς. Μία ακόμη προγραμματική μας δήλωση υλοποιείται με τρόπο υποδειγματικό. Το παράδειγμα και την πρακτική που εγκαινιάσαμε με το Εθνικό Θέατρο, ακολουθούμε πλέον και για τους άλλους φορείς. Ο Γιάννης Μόσχος ανεδείχθη μέσα από μια απόλυτα διαφανή, δημοκρατική και αξιοκρατική διαδικασία. Οι προσωπικότητες του Προέδρου και των μελών της Ειδικής Επιτροπής, τους οποίους ευχαριστώ θερμά για το καθόλου εύκολο έργο τους- εγγυήθηκαν την διαδικασία, που για πρώτη φορά θεσμοθετήθηκε στην χώρα μας. Πολλά συγχαρητήρια και ευχές στο νέο καλλιτεχνικό διευθυντή. Η επιτυχία στο έργο του είναι άμεσα συνυφασμένη με το κύρος του θεσμού τον οποίον θέλησε να υπηρετήσει. Ενα μεγάλο ευχαριστώ στην Ερι Κύργια, τη μεταβατική καλλιτεχνική διευθύντρια του Θεάτρο, η οποία τίμησε με την παρουσία και το έργο της το Εθνικό Θέατρο, σε μια περίοδο ιδιαίτερα δύσκολη και φορτισμένη».

Ο Υφυπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού, αρμόδιος για θέματα Σύγχρονου Πολιτισμού, Νικόλας Γιατρομανωλάκης, δήλωσε: «Με την επιτυχή έκβαση της ανάδειξης του καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου για πρώτη φορά μέσα από μία ανοιχτή διαδικασία, ξεκινά μία νέα εποχή διαφάνειας και λογοδοσίας στις κρατικές θεατρικές σκηνές, καθώς η ίδια διαδικασία θα ακολουθηθεί σύντομα και στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Συγχαρητήρια στον Γιάννη Μόσχο που αναδείχθηκε μέσα από μία διαγωνιστική διαδικασία με βάση τα προσόντα, την πορεία και το όραμά του για το Εθνικό Θέατρο. Εύχομαι κάθε επιτυχία στο έργο του. Παράλληλα, θα ήθελα να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου στην Έρι Κύργια, μεταβατική καλλιτεχνική διευθύντρια του Εθνικού Θεάτρου, που σε μία πολύ δύσκολη περίοδο, όχι μόνο δεν αντιμετώπισε τα καθήκοντά της διεκπεραιωτικά, αλλά στάθηκε δίπλα στους ανθρώπους του Εθνικού Θεάτρου, λειτούργησε θεραπευτικά και ενωτικά και βρέθηκε απέναντι σε όποιον προσπάθησε να πλήξει τον θεσμό. Τέλος, θα ήθελα να ευχαριστήσω την Ειδική Επιτροπή Αξιολόγησης και Επιλογής, για την πολύτιμη συνεισφορά τους σε μία πρωτόγνωρη για τα ελληνικά καλλιτεχνικά δεδομένα διαδικασία, μία αποστολή που έφεραν εις πέρας με ήθος και επιτυχία».

Ο Γιάννης Μόσχος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και είναι Διδάκτωρ Θεατρικών Σπουδών του Τμήματος Θεάτρου του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, καθώς και πτυχιούχος του Τμήματος Θεάτρου και της Φαρμακευτικής Σχολής του ίδιου πανεπιστημίου.
Έχει συνεργαστεί μεταξύ άλλων με το Εθνικό Θέατρο, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, το Θέατρο του Νότου Αμόρε, το Εμπρός, το Θέατρο Πόρτα, την Πειραματική Σκηνή της “Τέχνης” Θεσσαλονίκης, το ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας κ.ά. Έχει σκηνοθετήσει θεατρικά αναλόγια για το Εθνικό Θέατρο, το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου, το Γαλλικό Ινστιτούτο και το Ινστιτούτο Goethe. Έχει διδάξει μεταξύ άλλων στο Τμήμα Θεάτρου του ΑΠΘ, στην Ανωτέρα Σχολή Δραματικής Τέχνης «Εμπρός-Θεατροεργαστήριον» και στην Ανωτέρα Σχολή Δραματικής Τέχνης Δήμου Αγίας Βαρβάρας «Ιάκωβος Καμπανέλλης». Έχει μεταφράσει και διασκευάσει πλήθος έργων. Την περίοδο 2001-2004 ήταν διευθυντής παραγωγής στο Θέατρο του Νότου (Αμόρε) ενώ την περίοδο 2003-2005 συνεργαζόταν στην Καλλιτεχνική Διεύθυνση του ίδιου θεάτρου.

Από τη Γιώτα Δημητριάδη 

Το 408 π.Χ., ο Ευριπίδης έγραψε και παρουσίασε την τραγωδία με τίτλο «Φοίνισσαι». Το έργο ήταν μέρος τριλογίας μαζί με την «Υψιπύλη» και «Αντιόπη»  και είναι το μόνο από τα τρία που διασώθηκε ολόκληρο.

Η υπόθεση του έργου είναι ίδια με τους  «Επτά επί Θήβας» του Αισχύλου (γραμμένο το 476 π.Χ.). Ωστόσο, εδώ, ο Ευριπίδης συνέλεξε  τα πιο δυσάρεστα γεγονότα του θηβαϊκού μύθου για τον Οιδίποδα και τη γενιά του.

Στο δράμα δεν υπάρχει πρωταγωνιστής αλλά ένα πλήθος προσώπων και γεγονότων. Παράλληλα, τα πολλαπλά αφηγηματικά επίπεδα, οι αναχρονίες, οι εναλλαγές του ρυθμού της αφήγησης, η παρουσίαση των ίδιων γεγονότων από διαφορετική οπτική γωνία αλλά και οι διακειμενικοί συνειρμοί με άλλες τραγωδίες (Αντιγόνη, Επτά επί Θήβας, Οιδίπους επί Κολωνώ), που αναδεικνύουν τη συγγένεια τόσο με εκείνες όσο και  με τα έπη, ανάγουν τη συγκεκριμένη τραγωδία σε μια από τις πολυπλοκότερες του είδους.

Οι Φοίνισσες, παρόλο που ανεβαίνουν έπειτα από χρόνια, στο παρελθόν είχαν παρουσιαστεί πολλές φορές από το Εθνικό Θέατρο στην Επίδαυρο (1960, 1965, 1978, 1988), όλες σε σκηνοθεσία Αλέξη Μινωτή.

Η Υπόθεση

Η ιστορία στηρίζεται στην αντιπαράθεση των δύο γιων του Οιδίποδα, Ετεοκλή και Πολυνείκη, οι οποίοι αναλαμβάνουν τη βασιλεία του πατέρα τους και συμφωνούν να μοιράζονται την εξουσία. Το πρόβλημα ξεκινά όταν ο Ετεοκλής αρνείται να παραδώσει στον αδερφό του τη διακυβέρνηση των Θηβών κι έτσι ο Πολυνείκης, αγανακτισμένος από την αδικία, ξεσηκώνει στρατό για να εκδικηθεί. Η μητέρα τους Ιοκάστη, προκειμένου να συμφιλιώσει τα παιδιά της, επιτρέπει την είσοδο του Πολυνείκη στην πόλη και τότε τα δυο αδέλφια αλληλοσκοτώνονται και εκείνη αυτοκτονεί.

Η αδερφή τους, η Αντιγόνη, παίρνει τους νεκρούς και γυρίζει στ’ ανάκτορα των Θηβών με τους τρεις σωρούς και ξεκινάει τον κόμμο. Λίγο αργότερα βγαίνει από το παλάτι ο Οιδίποδας και ξεκινάει και εκείνος να θρηνεί. Ο Κρέοντας, ο νέος βασιλιάς της χώρας, τους διατάζει να σταματήσουν και υποχρεώνει τον Οιδίποδα να φύγει από  τη Θήβα.

Στην Αντιγόνη λέει να αφήσει τους νεκρούς και κλεισμένη στο παλάτι να περιμένει τη μέρα του γάμου της με το γιο του, τον Αίμονα (ξάδερφό της και γιο του Κρέοντα), και διατάσσει να παραμείνει άταφο το σώμα του Πολυνείκη. Το φινάλε της τραγωδίας είναι «ανοιχτό», με την Αντιγόνη να παίρνει τον τυφλό πατέρα της και να φεύγουν για την εξορία.

Η παράσταση

Ο σκηνοθέτης Γιάννης Μόσχος προχώρησε σε κάποιες δραματικές παρεμβάσεις. Θα σταθώ στις πιο ουσιαστικές: πρώτον, ο πρόλογος του έργου αποδόθηκε πολυφωνικά από τον Χορό και όχι από την Ιοκάστη. Δεύτερον, προστέθηκε η παρουσία ενός βωβού προσώπου που δεν εμφανίζεται κανονικά στο έργο, της Σφίγγας. Τρίτον, παίρνει μια γενναία απόφαση για το φινάλε, κρατώντας την Αντιγόνη στη Θήβα για να ακολουθήσουν όσα γνωρίζουμε ήδη από την ομώνυμη τραγωδία του Σοφοκλή.

Παρεμβάσεις που κατά τη γνώμη μου ωφέλησαν το κείμενο, χωρίς να του στερήσουν τίποτα από τη δυναμική του ενώ παράλληλα η επιλογή της Σφίγγας -πολύ καλή η Σεσίλ Μικρούτσικου-  να είναι παρούσα, ως βουβό πρόσωπο, επί σκηνής δείχνει ξεκάθαρα και την άποψη της εποχής ότι η Μοίρα είναι πάνω από όλα, ακόμη και από τους Θεούς. Ο Γιάννης Μόσχος, αδιαμφισβήτητα, δούλεψε πολύ πάνω στο κείμενο του Ευριπίδη και η παράστασή του είχε κάτι πολύ σημαντικό, που όλο και πιο σπάνια βλέπουμε τελευταία: σαφές σκηνοθετικό στίγμα και όραμα.

Επιπλέον, αν και σκηνοθέτησε για πρώτη φορά στην Επίδαυρο, ενώ μας έχει χαρίσει πολύ ωραίες δουλειές σε κλειστά θέατρα, δείχνει ότι είχε πάντα στο μυαλό του ότι η παράσταση θα έκανε πρεμιέρα στο αργολικό θέατρο, αξιοποιώντας πολλά σημεία και πέρα από την ορχήστρα.

Δυστυχώς, όμως, οι καλές προθέσεις, το δυνατό καστ των ηθοποιών και οι εξαιρετικά ταλαντούχες κοπέλες του Χορού,  δεν απέδωσαν τα δέοντα.

Ο Γιάννης Μόσχος επέλεξε  να προβάλει  στο λιτό αλλά λειτουργικό σκηνικό  της Τίνας Τζόκα, βίντεο με κοντινά πλάνα των πρωταγωνιστών ή κάποιων σημαντικών ενσταντανέ (Video Design: Αποστόλης Κουτσιανικούλης). Εύρημα που ενώ έχουμε δει πολλές φορές στο παρελθόν, έμοιαζε αρχικά να έχει κάποιο ενδιαφέρον.

Η υπερβολική χρήση του, όμως, σε συνδυασμό με τα ατελείωτα πήγαινε-έλα του Χορού μαζί με τους πρωταγωνιστές  (κίνηση:Αμαλία Μπένετ), αλλά και τη δυσανάλογη αξιοποίηση της ενδιαφέρουσας  μουσικής (Θοδωρής Οικονόμου), είχαν ως αποτέλεσμα μια άσκοπα φορτωμένη παράσταση που απέτυχε να μεταδώσει τόσο την ιστορία όσο και τον λόγο του Ευριπίδη (στη σπουδαία μετάφραση του Νικηφόρου Παπανδρέου). Για συγκίνηση δε, ούτε λόγος... Οι ηθοποιοί έμοιαζαν εγκλωβισμένοι. Και το κοινό, αντί για την παράσταση, παρακολουθούσε την ακτινογραφία της, όλα υπογραμμισμένα, όλα έτοιμα.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της υπερβολής,  η σκηνή που ο Παιδαγωγός του έμπειρου ηθοποιού Κώστα Μπερικόπουλου ερμηνεύει τα λόγια του Αγγελιοφόρου (μια ακόμη επέμβαση στη δραματουργία από την πλευρά του σκηνοθέτη), και ο θεατής καλείται να δημιουργήσει στου μυαλό του τις εικόνες της μάχης, την ίδια ακριβώς στιγμή που πίσω από τον ηθοποιό προβάλλονται πλάνα και μπροστά από αυτά ο χορός κινείται έντονα και ψάλλει μια μελωδία(!)

Κανένας από τους ηθοποιούς της παράστασης δεν κατάφερε να παρουσιάσει μια αξιομνημόνευτη ερμηνεία για το βιογραφικό του. Από το σύνολο, ξεχώρισε  η Ιοκάστη της  Μαρίας Κατσιαδάκη, η Αντιγόνη της Λουκίας Μιχαλοπούλου και ο Ετεοκλής του Αργύρη Ξάφη. Οι τρεις τους είχαν κάποιες δυνατές σκηνές.

Από εκεί και πέρα, οι υπόλοιποι του θιάσου ήταν από μέτριοι (ο Πολυνείκης του Θάνου Τοκάκη, ο Κρέοντας του  Χρήστου Χατζηπαναγιώτη, ο Τειρεσίας του Αλέξανδρου Μυλωνά, ο Μενοικέας του Βασίλη Ντάρμα), έως κακοί όπως ο  Αγγελιαφόρος του  Γιώργου Γλάστρα και ο Οιδίποδας του Δημήτρη Παπανικολάου.

Για το τέλος,  αφήνω αυτόν τον υπέροχο Χορό, που αν δεν είχε χαθεί στη φλυαρία και την ανέμπνευστη κίνηση της χορογράφου, θα ήταν από τους καλύτερους των τελευταίων ετών!

Η Νεφέλη Μαϊστράλη, η Ζωή Μυλωνά, η  Ελπίδα Νικολάου,  η Σταύρια Νικολάου, η  Κατερίνα Παπανδρέου, η  Κατερίνα Πατσιάνη, η Ελίνα Ρίζου, η Μαριάμ Ρουχάτζε, η Θάλεια Σταματέλου και η  Στυλιανή Ψαρουδάκη έδρασαν μοναδικά σαν ένα σώμα, με εντυπωσιακή άρθρωση λόγου, συντονισμό και εξαιρετικές φωνές (Μουσική διδασκαλία: Μελίνα Παιονίδου). Κορίτσια που το μέλλον του θεάτρου τους ανήκει και κάποιες ήδη έχουν δώσει σπουδαία δείγματα γραφής, ξεχωρίζοντας σε παραστάσεις.

Εκείνες φορούσαν και τα μόνα κοστούμια που είχαν κάποιο εικαστικό ενδιαφέρον (σκηνογράφος Ιωάννα Τσάμη), ενώ των υπόλοιπων ερμηνευτών έμοιαζαν με αποκριάτικες στολές.

Συνολικά, την πιο δύσκολη χρονιά στην ιστορία του Εθνικού Θεάτρου με το φάντασμα του σκανδάλου Λιγνάδη ακόμα νωπό, και η δεύτερη φετινή παραγωγή δεν καταφέρνει να ανταπεξέλθει στις προσδοκίες μας.

φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή

Aναλυτικά η περιοδεία:

7 Aυγούστου, Καβάλα, Αρχαίο Θέατρο Φιλόππων

27 Αυγούστου Κατράκειο Θέατρο

3 Σεπτεμβρίου, Θεσσαλονίκη, Θέατρο Δάσους

6-9 Σεπτεμβρίου, Υπαίρθιο Θέατρο Αττικό Αλσος (οι παραστάσεις διοργανώνονται από την Περιφέρεια Αττικής)

12 Αυγούστου, Ελευσίνα, Παλαίο Ελαιουργείο

15 Σεπτεμβρίου Θέατρο Πέτρας

18 Σεπτεμβρίου Θέατρο Βράχων - "Μελίνα Μερκούρη"

22-26 Σεπτεμβρίου «Σχολείον της Αθήνας Ειρήνη Παπά»

Διαβάστε επίσης:

«Ιχνευταί»: Είδα Την Παράσταση, Σε Σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού

Είδα Την «Ιφιγένεια Η Εν Ταύροις», Σε Σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη 

Η δεύτερη καλοκαιρινή παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου είναι οι Φοίνισσες του Ευριπίδη, η εμβληματική τραγωδία με την οποία ο ποιητής μας παραδίδει μια ανατρεπτική εκδοχή του μύθου των Λαβδακιδών. Το έργο παρουσιάζεται σε μια σύγχρονη παράσταση μ΄ ένα ξεχωριστό επιτελείο ερμηνευτών και συντελεστών, έχοντας την υπογραφή του Γιάννη Μόσχου στην πρώτη του σκηνοθεσία στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου.

Οι Φοίνισσες, διδάχτηκαν στα εν άστει Διονύσια μεταξύ του 411 και 408 π.Χ.. Στην ίδια τριλογία ανήκουν και οι τραγωδίες Υψιπύλη και Αντιόπη. Ο Ευριπίδης μια πεντηκονταετία περίπου μετά τον Αισχύλο και τους Επτά επί Θήβας, δραματοποιεί τον μύθο του θηβαϊκού κύκλου που αναφέρεται στα τραγικά συμβάντα του οίκου των Λαβδακιδών και της έριδας για την εξουσία των Θηβών, για να συνθέσει ένα πολυπρόσωπο οικογενειακό και πολιτικό δράμα και να στρέψει το ενδιαφέρον σε αξίες όπως η δικαιοσύνη, η ισότητα και η ισοτιμία.

Ο συμμαχικός στρατός των Αργείων με επικεφαλής τον εξόριστο Πολυνείκη έχει παραταχθεί έξω από τις πύλες της Θήβας. Στο εσωτερικό, η Ιοκάστη, σε μια απέλπιδα προσπάθεια αποτροπής του κακού, καλεί τους δύο γιους της να λύσουν τη διαφορά με ειρηνικό τρόπο. Μετά τον χρησμό του μάντη Τειρεσία που αποκαλύπτει τη θεϊκή βουλή που επιβάλλει τη θυσία νεαρού βασιλικού γόνου για την επιτυχή έκβαση της μάχης για τους υπερασπιστές της Θήβας, ο ευσεβής Μενοικέας, γιος του Κρέοντα, πείθεται να θυσιαστεί για το καλό της πόλης.

Στο πεδίο της μάχης οι Θηβαίοι παίρνουν το προβάδισμα. Ετεοκλής και Πολυνείκης αποφασίζουν ο νικητής και κάτοχος του θρόνου να κριθεί από τη μεταξύ τους μονομαχία. Η κατάρα του Οιδίποδα για την αδελφοκτόνο μοίρα των γιών του επαληθεύεται και τα δύο αδέλφια σκοτώνονται ο ένας από το χέρι του άλλου. Το θέαμα των νεκρών γιων της ωθεί την Ιοκάστη στην αυτοκτονία, ενώ ο Οιδίποδας παίρνει τον δρόμο της εξορίας. Τη διακυβέρνηση της Θήβας αναλαμβάνει ο Κρέων.

Οι Φοίνισσες, παρόλο που ανεβαίνουν έπειτα από χρόνια, στο παρελθόν είχαν παρουσιαστεί πολλές φορές από το Εθνικό Θέατρο στην Επίδαυρο (1960, 1965, 1978, 1988), όλες σε σκηνοθεσία Αλέξη Μινωτή.

Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου

30-31/7 και 1/8

Ταυτότητα παράστασης

Μετάφραση: Νικηφόρος Παπανδρέου

Σκηνοθεσία - Δραματουργική προσαρμογή: Γιάννης Μόσχος

Σκηνικά: Τίνα Τζόκα

Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη

Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου

Χορογράφος: Αμάλια Μπένετ

Συνεργάτις χορογράφου: Αντιγόνη Γύρα

Video Design: Αποστόλης Κουτσιανικούλης

Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος

Επιστημονική σύμβουλος: Ελένη Παπάζογλου

Μουσική διδασκαλία: Μελίνα Παιονίδου

Βοηθός σκηνοθέτη: Εύη Νάκου

Β' Βοηθός σκηνοθέτη: Έλενα Αντωνοπούλου

Βοηθός σκηνογράφου: Ευαγγελία Παπαδουράκη

Δραματολόγος παράστασης: Βιβή Σπαθούλα

Διανομή (αλφαβητικά)

Αγγελιαφόρος Γιώργος Γλάστρας

Ιοκάστη Μαρία Κατσιαδάκη

Σφίγγα Σεσίλ Μικρούτσικου

Αντιγόνη Λουκία Μιχαλοπούλου

Παιδαγωγός Κώστας Μπερικόπουλος

Τειρεσίας Αλέξανδρος Μυλωνάς

Μενοικέας Βασίλης Ντάρμας

Ετεοκλής Αργύρης Ξάφης

Οιδίπους Δημήτρης Παπανικολάου

Πολυνείκης Θάνος Τοκάκης

Κρέων Χρήστος Χατζηπαναγιώτης

Χορός (αλφαβητικά)

Νεφέλη Μαϊστράλη, Ζωή Μυλωνά, Ελπίδα Νικολάου, Σταύρια Νικολάου, Κατερίνα Παπανδρέου, Κατερίνα Πατσιάνη, Ελίνα Ρίζου, Μαριάμ Ρουχάτζε, Θάλεια Σταματέλου, Στυλιανή Ψαρουδάκη

Φωτογράφος παράστασης: Ελίνα Γιουνανλή

H παράσταση πραγματοποιείται στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου.

Με υπέρτιτλους στην ελληνική και την αγγλική γλώσσα.

Πληροφορίες - Προπώληση Εισιτηρίων: n-t.gr, aefestival.gr, tickets.aefestival.gr, ticketservices.gr/el/NationalTheatre/ Τηλ.: 210 7234567 (Δευ– Κυρ: 09:00-21:00) Εκδοτήρια Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου (Πανεπιστημίου 39, Στοά Πεσμαζόγλου) Καταστήματα Public

Διαβάστε επίσης: 

Η Λουκία Μιχαλοπούλου Έγινε Ηθοποιός, Γιατί Ονειρευόταν Να Παίξει Στην Επίδαυρο (Συνέντευξη)

Ο Αργύρης Ξάφης Περνά Μια Περίοδο Αλλαγής Και Του Πάει Πολύ! (Συνέντευξη)

Ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης Ζει Σ' Ένα Κόσμο Χωρίς Βεβαιότητες (Συνέντευξη)

Από τον Κώστα Ζήση

Κριτική / «Μια Γερμανίδα γραμματέας» από τον Γιάννη Μόσχο: μια φιλήσυχη υπάλληλος που κοιτούσε τη δουλειά της

«Ο φασισμός είναι κοινωνικό καθεστώς σπέσιαλ για μικροαστούς. Όχι για αστούς (εκτός αν είναι πάρα πολύ μεγάλοι που τον γεννούν), ούτε για προλετάριους» Βασίλης Ραφαηλίδης – Ιστορία(κωμικοτραγική) του Νεοελληνικού Κράτους 1830-1074

Το 2016, λίγο πριν φύγει από τη ζωή σε ηλικία 105 χρονών η Γερμανίδα Brunhilde Pomsel, γραμματέας του σκληροπυρηνικού αρχιναζί Joseph Goebels, δίνει τριαντάωρη συνέντευξη σε Αυστριακούς κινηματογραφιστές, η οποία παρουσιάζεται με μορφή ντοκιμαντέρ με τον τίτλο A German Life (Μια γερμανική ζωή). Η συνεργάτης του ηγετικού στελέχους των ναζί και προϊσταμένου του Υπουργείου Προπαγάνδας του καθεστώτος, αυτοσκιαγραφείται προβάλλοντας τη ζωή της ως μια κοινή ζωή του μέσου γερμανού πολίτη την περίοδο εκείνη. Ο Βρεττανός Christopher Hampton (περισσότερο γνωστός για τις Επικίνδυνες Σχέσεις (1988), μετατρέπει αυτό το ντοκιμαντέρ σε ένα θεατρικό μονόλογο και τοποθετεί την υπέργηρη πλέον Brunhilde στη σκηνή να αφηγείται όχι τόσο με την μορφή απολογισμού αλλά περισσότερο με τη μορφή μιας εξιστόρησης, - έτσι, για να περάσει η ώρα μοιάζει, τη ζωή της από τα παιδικά της χρόνια και την εξέλιξή της μέσα στο ναζιστικό καθεστώς.

Η γηραιά γραμματέας απλά κάθεται ήρεμη και γαλήνια, προβάλλοντας την κανονικότητά της: εκείνη αυτό που έκανε είναι να εργάζεται σκληρά ως μια συνεπής και ευσυνείδητη υπάλληλος, έκανε αυτό που λέμε «απλά τη δουλειά της». Με ύφος στα όρια της αφέλειας, με την κάθε ευκαιρία που της δίνεται εν τη ρύμη της σκέψης και του λόγου της, δηλώνει την άγνοια της για όσα φρικαλέα συνέβαιναν από τους ναζί, την αποστασιοποίηση της από την πολιτική, και την προσήλωσή της στην καριέρα της. Και για να είμαστε και ακριβείς, άθελά της, δίνει το ακριβές στίγμα του «νοικοκύρη» και «φιλήσυχου», του «απολίτικου», του τύπου δηλαδή που αποτελεί πρόσφορο έδαφος για τη σπορά και καλλιέργεια του φασισμού (και αυτό δεν είναι απλά μια άποψη, αλλά μια επιστημονική και ιστορικά αποδεδειγμένη αλήθεια). Η σκέψη και ο λόγος της Γερμανίδας Γραμματέως, είναι διαχρονικός και φτάνει πρόσφορος έως τις ημέρες μας ακόμα και μέσα στην ίδια την καθημερινότητά μας.

Η αλήθεια είναι, ότι το έργο ως κείμενο, ακολουθεί ένα μονότονο και ίσως επαναλαμβανόμενο μοτίβο και η προσαρμογή και συμπύκνωσή του από τον Γιάννη Μόσχο λειτουργεί ευεργετικά στην παράσταση. Είναι επίσης έκδηλο ότι ο ίδιος ο συγγραφέας αποφεύγει να πάρει θέση σε όσα ξεστομίζει με πραότητα και γλυκύτητα η ηρωίδα. Την αφήνει μέσα στην «αφοπλιστική ειλικρίνεια» της ή την «επιτηδευμένη υποκρισία της», να ξετυλίγει το κουβάρι της ζωής της και να θυμάται τα πάντα και με ακρίβεια έχοντας δηλώσει εξ αρχής «Έχω ξεχάσει…!» και φέρνοντας επί σκηνής όλους αυτούς που επιτρέπουν το γιγάντωμα και την άνθηση μιας ιδεολογίας που μόνο διαστρέβλωση και καταστροφή φέρνει στην έννοια Άνθρωπος. Και παρόλο που προσωπικά, προτιμώ ο συγγραφέας να παίρνει θέση και να τοποθετείται απέναντι στα ζητήματα που ο ίδιος θέτει στα έργα του (διαφορετικά δεν υπάρχει και λόγος να καταπιαστεί με αυτά), στη συγκεκριμένη περίπτωση προτιμά να αφήνει την Γραμματέα του Γκαίμπελς να εκτίθεται από μόνη της.

Και ευτυχώς, στην παράσταση του Ιλίσια-Βολανάκη, ο Γιάννης Μόσχος, δεν παρακολουθεί αυτήν την αποστασιοποίηση του συγγραφέα. Μέσα από τη σκηνοθεσία του «παρεμβαίνει» καίρια και επικεντρωμένα, χωρίς να παραλλάσει το Λόγο και το Ύφος , αλλά εκθέτοντας Εικόνα και Ατμόσφαιρα. Σε μια σοφή επιλογή και με πολύ έξυπνο κινηματογραφικό εφέ, τοποθετεί δίπλα στην καθήμενη και λαλίστατη γραμματέα, το alter ego της, τον ίδιο της τον εαυτό. Και είναι αυτός, ο ίδιος της ο εαυτός, που τη σαρκάζει, την ειρωνεύεται και την αποκαλύπτει, πάντα βουβά αλλά με την εκκωφαντικότητα της εικόνας, με παράλληλες κινηματογραφημένες προβολές από τα γεγονότα της εποχής στο background της σκηνής. Τα λιγοστά σκηνικά αντικείμενα, απλά και καθημερινά, που η συγγραφέας καθήμενη στην αστική πολυθρόνα της χρησιμοποιεί (φλυτζάνι καφέ, κουταλάκι, μαντήλι, δαχτυλίδι, ταμπακιέρα, ένα αχλάδι κλπ) αποκτούν μια άλλη διαφορετική και εφιαλτική διάσταση στο alter ego της. Ακριβώς όπως η φρίκη. Φρίκη που αφηγείται σαν ευχάριστο παραμυθάκι, και που στιγμές-στιγμές δείχνει να την αναπολεί με νοσταλγία. Γιατί, ακριβώς φρίκη είναι η δήλωση Άγνοιας. Και βεβαίως, ασυγχώρητη.

Η Ρένη Πιττακή, έχει μελετήσει και εμβαθύνει την γραμματέα της. Και καταθέτει ένα υποκριτικό κρεσέντο σε αυτόν τον δισυπόστατο ρόλο της. Γιατί, θέλει βασάνισμα ψυχής (και όχι μόνο), για να μπορέσεις να ερμηνεύσεις και να αποτυπώσεις σκηνικά από τη μια την φαινομενική ελαφρότητα και αθωότητα και από την άλλη την καλά κρυμμένη διάβρωση και σαπίλα. Να είσαι ένοχη δηλώνοντας αθώα. Και καλοκάγαθη, ούσα πανούργα. Και είναι ακριβώς αυτή η ιδιαίτερα προσεγμένη εκφορά του λόγου της (κάποτε χειμαρρώδης και αυθόρμητη, κάποτε με λαλίστατες παύσεις, κάποτε με φυσική απλοϊκότητα) και η απαλλαγμένη από κάθε θεατρινισμό σκηνική υπόστασή της, που επιτρέπει στον θεατή να αντιληφθεί ότι ουσιαστικά έχει απέναντί του, ένα πλάσμα που πάντα σκέπτονταν μόνο τον εαυτό του, ξεπερνώντας κάθε συναισθηματικό η συνειδησιακό σκόπελο (αν ποτέ είχε).

Η Τίνα Τζόκα, έχει επενδύσει τη σκηνή και ντύσει την ηρωίδα, με διακριτική κομψότητα και σκηνική οικονομία, κρατώντας ό,τι προσδίδει χαρακτήρα και ατμόσφαιρα, ενώ και οι φωτισμοί του Μιχάλη Κλουκίνα είναι απαλλαγμένοι από σκηνική φλυαρία.

Ο συγγραφέας επιμένει στην ελεύθερη επιλογή του θεατή να αποφασίσει για ποια ακριβώς υπήρξε η Brunhilde Pomsel. Βγαίνοντας από την παράσταση του Γιάννη Μόσχου, ο θεατής έχει ήδη φέρει συνειρμικά στο μυαλό του τις Brunhilde του σήμερα. Που είναι από τον καλόκαρδο γείτονα που συμβουλεύει: «Μην ανακατεύεσαι», την φιλήσυχη νοικοκυρά που «Εγώ κοιτάω το σπίτι μου και τα παιδιά μου», τον καλό επαγγελματία που θεωρεί ότι έχει δικαίωμα στο όνομα της περιουσίας του να σκοτώνει με κλωτσιές μέχρι τις οργανωμένες νεοναζιστικές συμμορίες που σκοτώνουν στο όνομα ενός έθνους και ενός λαού.

Όλους αυτούς που δηλώνουν «Μα δεν ήξερα». Όλους αυτούς που έχουν ξεχάσει όσα πολύ καλά θυμούνται.

Διαβάστε επίσης:

Ρένη Πιττακή: «Δεν Υπάρχουν Πόλοι, Κέντρα Που Να «Συγκρατούν» Τους Ηθοποιούς»

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

«Είναι στο χέρι μας αυτά που δεν τολμήσαμε. Αυτά που θέλαμε μα δεν τα κυνηγήσαμε…»

«Το γέλιο είναι διαχρονικό, η φαντασία δεν έχει ηλικία και τα όνειρα είναι παντοτινά», έλεγε ο Walt Disney, ο λατρεμένος παραμυθάς, ο οποίος κατάφερε να χτίσει τη μεγαλύτερη βιομηχανία θεάματος στον κόσμο.

Από τις παραγωγές της Disney, δεν θα μπορούσε να απουσιάζει : «Η καλύτερη ιστορία ταξιδιού στον χρόνο που έχει γραφτεί ποτέ κι ιερή όχι μόνο στην Αγγλία, αλλά σε όλον τον κόσμο», όπως χαρακτήρισε τη «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» του Τσάρλς Ντίκενς κι ο σκηνοθέτης Robert Zemeckis, ο οποίος παρουσίασε την τελευταία κινηματογραφική εκδοχή του έργου, με τεχνολογία 3D και πρωταγωνιστή τον Τζιμ Κάρεϊ (2009).

Τιμώντας τον Ντίκενς και τον ξεχωριστό του ήρωα, η Disney έδωσε στον έτερο διάσημο τσιγκούνη Σκρουτζ Μακ Ντακ το όνομα, αλλά και τον χαρακτήρα του, από τον Εμπενίζερ Σκρουτζ του Ντίκενς.

Φυσικά, οι μεταφορές της «Χριστουγεννιάτικης ιστορίας» στον κινηματογράφο είχαν ξεκινήσει, ήδη, από το 1901. Χαρακτηριστικά, αναφέρουμε την ταινία του 1950 με τον Αλαστερ Σιμ στον ρόλο του Σκρουτζ, το καρτούν του 1972 από τον Ρίτσαρντ Γουίλιαμς, την ταινία «Σκρουτζ» (1970) με τον Αλμπερτ Φίνεϊστονστον στον ομώνυμο ρόλο και το «Πάρτι φαντασμάτων» (1989) με τον Μπιλ Μάρεϊ.

Επιπλέον, η ιστορία έχει διασκευαστεί αρκετές φορές για το θέατρο, την τηλεόραση και αλλά και για κόμιξ.

Η «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» κυκλοφόρησε στις 19 Δεκεμβρίου 1843 και μέσα σε μία μόνο εβδομάδα τα 6.000 αντίτυπα που είχαν κυκλοφορήσει εξαντλήθηκαν. Μεταδόθηκε, για πρώτη φορά, στο ραδιόφωνο στις 24 Δεκεμβρίου του 1939, από το αμερικανικό ραδιοτηλεοπτικό δίκτυο CBS.

Όλα τα παραπάνω, στοιχειοθετούν, πόσο δύσκολο εγχείρημα είναι να επαναλάβει κανείς μια ιστορία, η οποία έχει περάσει στο υποσυνείδητο, ακόμα και με συγκεκριμένες εικόνες, από την παιδική ηλικία, αφού η ιστορία του Ντίκενς, έχει κυκλοφορήσει και σε πολλές παιδικές εκδόσεις.

Γι’ αυτό κι αξίζουν συγχαρητήρια στον Γιάννη Μόσχο για το θεατρικό ανέβασμα του έργου στη σκηνή Κατίνα Παξινού του Εθνικού Θεάτρου σε εκδοχή μιούζικαλ, βασισμένο στην πρόσφατη διασκευή που έκανε ο Τζακ Θορν για το Old Vic του Λονδίνου, σε πρωτότυπη μουσική του εξαιρετικού Θοδωρή Οικονόμου.

Η παράσταση κατάφερε να ισορροπήσει μοναδικά ανάμεσα στην πρόζα και το τραγούδι. Η σκηνοθεσία, δεν επέλεξε τον εύκολο δρόμο του εντυπωσιασμού, συχνό φαινόμενο στα ελληνικά μιούζικαλ, αλλά δούλεψε επί της ουσίας με τον ταλαντούχο θίασο. Αναδεικνύοντας σε πρώτο πλάνο το υπέροχο παραμύθι, το φώτισε με χιουμοριστικές νότες και πέτυχε το πιο σπάνιο σε μια θεατρική δουλειά, τη γνήσια συγκίνηση. Η παράσταση αγγίζει πραγματικά τις καρδιές μικρών και μεγάλων, δίνοντας αυτό που πραγματικά λαχταρά η ψυχή του ανθρώπου, την πίστη στο παραμύθι, καθώς και την ελπίδα ότι μπορούν να συμβούν μικρά ή μεγαλύτερα θαύματα.

Παραμονή Χριστουγέννων 1843, στη βικτοριανή Αγγλία, ο γερο-τσιφούτης Εμπενίζερ Σκρουτζ σκορπίζει γύρω του το μίσος για τη γιορτή της χαράς και της αγάπης, ταλαιπωρώντας και τον υπάλληλό του Μπομπ Κράτσιτ. Εκείνη ακριβώς τη νύχτα τρία πνεύματα θα επισκεφτούν τον Σκρουτζ...

Το πρώτο θα τον μεταφέρει στα Χριστούγεννα του παρελθόντος. Το δεύτερο θα του δείξει τα φετινά Χριστούγεννα. Και το τρίτο, η αγαπημένη του αδερφή, θα του παρουσιάσει τα μελλοντικά Χριστούγεννα.

Ο Σκρουτζ βιώνοντας αυτές τις τρεις εμπειρίες θα γίνει ο πιο γενναιόδωρος άνθρωπος της πόλης.

Μια ιστορία για τη δύναμη της αλλαγής. Πόσο μπορούμε να αλλάξουμε τη στάση μας, αν αντιληφθούμε τις καταστροφικές συνέπειες της συμπεριφοράς μας;

«Δεν είναι τίποτα που δεν αλλάζει, δεν είναι τίποτα που δεν μπορείς»: είναι ένας από τους εμπνευσμένους στίχους των 21 τραγουδιών, που χάρισε στην ελληνική εκδοχή, ο Σταύρος Σταύρου κι ερμηνεύτηκαν μοναδικά από τον θίασο αλλά και τους εξαιρετικούς μουσικούς τους οποίους διηύθυνε ζωντανά, ο ίδιος ο συνθέτης Θοδωρής Οικονόμου.

Η παράσταση ευτύχησε να έχει πρωταγωνιστή, τον σπουδαίο Αλέξανδρο Μυλωνά. Ο έμπειρος ηθοποιός έδωσε με την ερμηνεία του βάθος κι ουσία στην ψυχοσύνθεση του Εμπενέζερ Σκρουτζ, αποφεύγοντας τον σκόπελο της καρικατούρας, στον οποίο συχνά πέφτουν συνάδελφοί του ερμηνεύοντας τέτοιους χαρακτήρες. Αντίθετα, ο δικός του Σκρουτζ ήταν άμεσος, μπολιασμένος με χιούμορ και κατ’ επέκταση ανθρώπινος, αποτυπώνοντας έτσι τον ήρωα στην ολότητά του.

Σημαντικό επίτευγμα, αν σκεφτεί κανείς από πόσους κορυφαίους ηθοποιούς παγκοσμίως έχει ερμηνευτεί ο ρόλος (Τζορτζ Σι Σκοτ, Τζέρεμι Αϊρονς , Αλμπερτ Φίνεϊστον , Μπιλ Μάρεϊ, Αλάστερ Σιμ, Τζιμ Κάρεϊ κ.α).

Ενδιαφέρουσα η τρυφερή προσέγγιση του Κώστα Βασαρδάνη στον ρόλο του Μπομπ Κράτσιτ, πείθει και συγκινεί. Παρομοίως κι η Στέλλα Αντύπαως Μάρθα Κράτσιτ.

Γλαφυρός αφηγητής και με εξαιρετική κίνηση ο Λαέρτης Μαλκότσης.

Ο Χρήστος Στέργιογλου επιβεβαιώνει το υποκριτικό του υπόβαθρο, ως Τζέικομπ Μάρλεϊ.

Εξαιρετική, όπως πάντα στο τραγούδι η Χριστίνα Μαξούρη, αν και κάπως αμήχανη ερμηνευτικά, ως φάντασμα των περασμένων Χριστουγέννων. Αντίθετα πειστικότατος ο Παναγιώτης Παναγόπουλος ως φάντασμα των τωρινών Χριστουγέννων.

Η Ευαγγελία Καρακατσάνη, χτίζει μια ασυναγώνιστα τρυφερή φιγούρα ως μικρή Φαν και εντυπωσιάζει με το τραγούδι της, ως μελλοντικό φάντασμα των Χριστουγέννων, ντυμένη με το υπέροχο σμαραγδί κουστούμι της, θυμίζει πριγκίπισσα του δημοφιλούς παραμυθιού Frozen.

Η Ελένη Μπούκλη, ως μικρή Μπελ (αγαπημένη του Σκρουτζ), κερδίζει το στοίχημα και οδηγεί τον θεατή σ’ ένα παρελθόν βγαλμένο από μουσικό κουτί. Ενώ η Αλίκη Αλεξανδράκη με τη σκηνική της εμπειρία, είναι συγκινητική ως μεγαλύτερη Μπελ.

Ξεχωρίζει ο Βασίλης Παπαδημητρίου ως μικρούλης Σκρουτζ με τα εκφραστικά του μέσα σε εγρήγορση και τη μαγική φωνή του.

Χαριτωμένη ως μικρούλης Τιμ, η Αριάδνη Καβαλιέρου.

Ικανοποιητικοί και οι: Πάρις Θωμόπουλος, Αλέξανδρος Βαμβούκος, Θανάσης Βλαβιανός και Ζωή Μυλωνά στους μικρότερους αλλά σημαντικούς τους ρόλους, σε μια παράσταση συνόλου.

Λειτουργικό, καλόγουστο και παραμυθένιο το σκηνικό της Τίνα Τζόκα, το ίδιο ισχύει και με τα κουστούμια της. Εξαιρετικοί για μια ακόμα φορά οι φωτισμοί του Λευτέρη Παυλόπουλου. Γενικότερα το εικαστικό κομμάτι της παράστασης πέτυχε να εντυπωσιάσει μέσα από τη λιτότητά του και την προσοχή στις λεπτομερείς. Ειδική μνεία αξίζει να γίνει και στο υπέροχο μακιγιάζ (Olga Faleichyk).

Η παράσταση δικαιώνει απόλυτα τη φράση του Walt Disney, προσφέροντας ψυχική ευφορία και ανάταση. Ένα υπέροχο χριστουγεννιάτικο δώρο από το Εθνικό Θέατρο για μικρούς και μεγάλους.

Να σημειώσουμε πως το Σάββατο 15 Δεκεμβρίου «Η Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» ταξιδεύει μέσω του καναλιού της Βουλής στην Αμοργό, στους Παξούς, την Ορεστιάδα, τους Φούρνους και την Ικαρία. Η παράσταση θα μεταδοθεί απευθείας από το Θέατρο Rex Σκηνή «Μαρίκα Κοτοπούλη».Το πρόγραμμα, που δημιουργήθηκε από τη Βουλή των Ελλήνων και το Εθνικό Θέατρο με κοινή διάθεση εξωστρέφειας, δίνει τη δυνατότητα σε πολίτες ακριτικών και παραμεθόριων περιοχών να παρακολουθήσουν – σε κλειστούς χώρους που επιλέγουν οι Δήμοι - παραστάσεις του Εθνικού Θεάτρου σε απευθείας σύνδεση και, μάλιστα, με ελεύθερη είσοδο.

Η μαγεία των Χριστουγέννων αγγίζει το Εθνικό Θέατρο και μεταμορφώνει τη Σκηνή «Μαρίκα Κοτοπούλη» του Θεάτρου Rex σε μια ζεστή αγκαλιά για όλη την οικογένεια. Με ένα συναρπαστικό μιούζικαλ θα μοιραστούμε τη χαρά και τον ενθουσιασμό των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς. Ο νέος και δυναμικός σκηνοθέτης Γιάννης Μόσχος διασκευάζει τη «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» και φέρνει στη σκηνή τον θρυλικό Σκρουτζ, τον πιο γνωστό ήρωα του Τσαρλς Ντίκενς. Μας προσκαλεί να αφεθούμε στο όνειρο και τη φαντασία. Μας αποκαλύπτει το πραγματικό πνεύμα των Χριστουγέννων!

Το βίντεο της παράστασης μας δίνει μια πρώτη γεύση για όλα όσα θα δούμε. 

Τα παθήματα του πιο εμβληματικού τσιγκούνη της σύγχρονης δυτικής κουλτούρας ζωντανεύουν στη σκηνή του Θεάτρου Rex. Ένα μοναδικό θέαμα γιορτής και λάμψης σαγηνεύει τις καρδιές μικρών και μεγάλων. Κυρίως, όλων εκείνων που έχουν ακόμη τη διάθεση να βλέπουν τον κόσμο με την αθωότητα της παιδικής ψυχής.

Ο Εμπενέζερ Σκρουτζ είναι οπαδός της πειθαρχίας και της σκληρής δουλειάς. Νιώθει τουλάχιστον… αμήχανα με τις γιορτές και τις σχόλες. Τη φετινή παραμονή Χριστουγέννων, όμως, αναγκάζεται να αναθεωρήσει όσα πίστευε για τη ζωή του και για τους ανθρώπους γύρω του, εξαιτίας αναπάντεχων επισκέψεων από φαντάσματα που τον παρασύρουν άλλοτε στο παρελθόν και άλλοτε στο μέλλον σε μια πολιορκία μέχρις εσχάτων. Το πνεύμα των Χριστουγέννων θα συγκινήσει άραγε τον σκληρόκαρδο Σκρουτζ; Αν ναι, τότε ποιος από εμάς θα μπορούσε να του αντισταθεί;

Πρεμιέρα στις 8 Δεκεμβρίου

Ταυτότητα Παράστασης

Αρχική Θεατρική Διασκευή: Τζακ Θορν
Μετάφραση Αρχικής Διασκευής: Γιώργος Δεπάστας
Νέα Διασκευή: Γιάννης Μόσχος
Στίχοι Τραγουδιών: Σταύρος Σταύρου
Σκηνοθεσία: Γιάννης Μόσχος
Πρωτότυπη Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου
Σκηνικά- Κοστούμια: Τίνα Τζόκα
Κίνηση: Ζωή Χατζηαντωνίου
Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος
Βοηθός Σκηνοθέτη: Εύη Νάκου
Βοηθός Σκηνογράφου: Ειρήνη Κουμπαρούλη
Β΄ Βοηθός Σκηνοθέτη: Σοφία Αγγελικοπούλου
Μουσική Διδασκαλία: Μελίνα Παιονίδου
Φωτογράφος παράστασης: Ελίνα Γιουνανλή

Διανομή 

Αλίκη Αλεξανδράκη- Μεγάλη Μπελ (η αγαπημένη του Σκρουτζ σε ώριμη ηλικία)
Στέλλα Αντύπα– Μάρθα Κράτσιτ (η σύζυγος του Μπομπ, του βοηθού του Σκρουτζ) & Καλεσμένη (στη χριστουγεννιάτικη γιορτή στο παρελθόν)
Αλέξανδρος Βαμβούκος – Φρεντ (ο ανιψιός του Σκρουτζ) & Κύριος Χάμιλτον (ο δάσκαλος του Σκρουτζ) & Καλεσμένος (στη χριστουγεννιάτικη γιορτή στο παρελθόν)
Κώστας Βασαρδάνης – Μπομπ Κράτσιτ (ο βοηθός του Σκρουτζ) & Καλεσμένος (στη χριστουγεννιάτικη γιορτή στο παρελθόν)
Θανάσης Βλαβιανός – Φέτζγουϊκ (ο πατέρας της Μπελ) & Οφειλέτης του Σκρουτζ & Νάθαν (φίλος του Φρεντ)
Πάρις Θωμόπουλος – Πατέρας του Σκρουτζ & Καλεσμένος (στη χριστουγεννιάτικη γιορτή στο παρελθόν) & Τζωρτζ (φίλος του Φρεντ)
Αριάδνη Καβαλιέρου -Μικρούλης Τιμ (γιος του ζεύγους Κράτσιτ) & Άννυ (νεαρή συμμαθήτρια του Σκρουτζ) & Καλεσμένη (στη χριστουγεννιάτικη γιορτή στο παρελθόν)
Ευαγγελία Καρακατσάνη -Μικρή Φαν (η αδελφή του Σκρουτζ)-Φάντασμα μελλοντικών Χριστουγέννων
Λαέρτης Μαλκότσης – Αφηγητής
Χριστίνα Μαξούρη – Φάντασμα περασμένων Χριστουγέννων
Ελένη Μπούκλη – Μικρή Μπελ (η αγαπημένη του Σκρουτζ σε νεαρή ηλικία) & Άλις (αρραβωνιαστικιά του Φρεντ)
Ζωή Μυλωνά – Τζέην (η κόρη της Μπελ) & Μπρατ (νεαρός συμμαθητής του Σκρουτζ) & Καλεσμένη (στη χριστουγεννιάτικη γιορτή στο παρελθόν)
Αλέξανδρος Μυλωνάς – Εμπενέζερ Σκρουτζ
Παναγιώτης Παναγόπουλος – Φάντασμα τωρινών Χριστουγέννων
Βασίλης Παπαδημητρίου – Μικρός Σκρουτζ (ο ήρωας σε νεαρή ηλικία) & Βαστάζος (στη χριστουγεννιάτικη γιορτή στο παρόν)
Χρήστος Στέργιογλου – Τζέικομπ Μάρλεϋ (ο νεκρός συνεταίρος του Σκρουτζ)

Χορωδοί

Πένυ Δεληγιάννη – Μέλος της χορωδίας καλάντων & Καλεσμένη (στη χριστουγεννιάτικη γιορτή στο παρελθόν) & Υπηρέτρια (στη χριστουγεννιάτικη γιορτή στο παρόν)
Νίκος Ζιαζιάρης – Μέλος της χορωδίας καλάντων & Καλεσμένος (στη χριστουγεννιάτικη γιορτή στο παρελθόν) & Βαστάζος (στη χριστουγεννιάτικη γιορτή στο παρόν)
Ηλίας Καπάνταης – Μέλος της χορωδίας καλάντων & Καλεσμένος (στη χριστουγεννιάτικη γιορτή στο παρελθόν) & Βαστάζος (στη χριστουγεννιάτικη γιορτή στο παρόν)
Σοφία Μάλαμα – Μέλος της χορωδίας καλάντων & Καλεσμένη (στη χριστουγεννιάτικη γιορτή στο παρελθόν) & Υπηρέτρια (στη χριστουγεννιάτικη γιορτή στο παρόν)

Καθημερινά υπέρτιτλοι στα αγγλικά