Η βραβευμένη παράσταση του Γιώργου Παπαγεωργίου, με κεντρικό θέμα τη ζωή του Αριστείδη Παγκρατίδη, του φερόμενου ως «Δράκου του Σέιχ Σου», έρχεται στο Θέατρο Πορεία, για έναν τελευταίο κύκλο παραστάσεων από τις 31 Ιανουαρίου 2022.

Εννέα χαρακτήρες που συνδέονται με τον Αριστείδη Παγκρατίδη, μέσα από τις χειμαρρώδεις, υποβλητικές εξομολογήσεις τους, μιλώντας διαφορετικές γλώσσες, ανάλογα με τα βιώματα, τον χαρακτήρα και τον ρόλο τους, συνθέτουν το προφίλ του «Αρίστου».

Ο φίλος από την Τούμπα, η παραδουλεύτρα γειτόνισσα της μάνας του, ένας αχθοφόρος του λιμανιού, ο παρακρατικός δοσίλογος περιπτεράς, ένας χωροφύλακας δημοκρατικών φρονημάτων, ένας συντηρητικός αστός της παραλίας, το αφεντικό του σε ένα λαϊκό πανηγύρι, η τραβεστί Λολό και μία λαϊκή τραγουδίστρια – οι δύο έρωτες του, ζωντανεύουν γλαφυρά επί σκηνής από τρεις ηθοποιούς.

Οι ερμηνευτές ενσαρκώνουν μια ιστορία που μεταφέρει τους θεατές στις αλάνες της Θεσσαλονίκης, στις σκοτεινές γωνιές του λιμανιού, στα υπαίθρια πανηγύρια και στα μπουζουξήδικα της παλιάς Θεσσαλονίκης, σε έναν σκηνικό χρόνο που φτάνει μέχρι το 1960, όταν γίνεται είκοσι χρονών ο βασικός ήρωας, ο Αριστείδης Παγκρατίδης, ο φερόμενος ως «Δράκος του Σέϊχ σου», που ο Τύπος του 1963 (Ελληνικός Βορράς) τον αποκαλούσε «νεαρό ανώμαλο». Το 1966 καταδικάστηκε τετράκις σε θάνατο από το πενταμελές εφετείο Θεσσαλονίκης. Η εκτέλεσή του έγινε στο μέρος που ήταν συνδεδεμένο με το όνομά του, το Δάσος του Σέιχ Σου. Οι τελευταίες λέξεις που ψέλλισε ήταν «Μανούλα μου, είμαι αθώος».

*Το βιβλίο του Θωμά Κοροβίνη «Ο Γύρος του Θανάτου» τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος*

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Γιώργος Παπαγεωργίου
Διασκευή: Θεοδώρα Καπράλου
Μουσική: Γιώργος Δούσος
Μουσικός επί σκηνής: Γιώργος Δούσος
Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου
Κίνηση: Μαρίζα Τσίγκα 
Σκηνογραφική/Ενδυματολογική επιμέλεια: Κατερίνα Αριανούτσου
Φωτογραφίες: Δομινίκη Μητροπούλου 
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαρία Προϊστάκη

Παίζουν

Φιλαρέτη Κομνηνού, Γιάννης Λεάκος, Ιωάννης Αθανασόπουλος

Πρώτη παράσταση: θέατρο Πορεία 31 Ιανουαρίου 2022
 
Για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων
Ημέρες & ώρες: Δευτέρα & Τρίτη 21:00

Διάρκεια: 90 λεπτά, χωρίς διάλειμμα

Τιμές Εισιτηρίων: A’ ζώνη: 20 ευρώ, Β’ ζώνη: 17 ευρώ, Γ’ ζώνη: 15 ευρώ.
Εκπτωτικά εισιτήρια*: Senior (άνω των 65): 17 ευρώ, φοιτητικό, νεανικό (κάτω των 22), ανέργων: 15 ευρώ, ΑΜΕΑ (67% και άνω), με την επίδειξη βεβαίωσης αναπηρίας: 12 ευρώ
*Σε συγκεκριμένες θέσεις με σειρά προτεραιότητας, απαραίτητη είναι η επικοινωνία με το ταμείο του θεάτρου για τα εισιτήρια ΑΜΕΑ.

Site & αγορά εισιτηρίων: https://poreiatheatre.com/plays/aristos/

Τρικόρφων 3-5 & 3ης Σεπτεμβρίου 69, Αθήνα 10433, Πλατεία Βικτωρίας,

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
www.poreiatheatre.com

ΘΕΑΤΡΟ ΠΟΡΕΙΑ
www.poreiatheatre.com
Τρικόρφων 3-5 & 3ης Σεπτεμβρίου 69
Πλατεία Βικτωρίας
http://www.facebook.com/poreiatheatre
http://twitter.com/poreiatheatre

ΤΗΛΕΦΩΝΑ ΤΑΜΕΙΟΥ
210 8210991, 210 8210082

ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ
www.poreiatheatre.com , www.viva.gr, 11876, WIND, βιβλιοπωλεία Ευριπίδης, Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων, YOLENI’S

Το Θέατρο του Νέου Κόσμου ανεβάζει στις 10 Νοεμβρίου 2021 στην Κεντρική Σκηνή του την παράσταση ΤΣΕΡΝΟΜΠΙΛ – Ένα χρονικό του μέλλοντος, βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο της Σβετλάνας Αλεξίεβιτς (βραβείο Νόµπελ Λογοτεχνίας 2015), σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, ο οποίος γιορτάζει φέτος τα 30 χρόνια του στη σκηνοθεσία.

Στη μνήμη του Ζακ η πρεμιέρα

Το Θέατρο του Νέου Κόσμου αφιερώνει την πρεμιέρα του Τσέρνομπιλ- Ένα χρονικό του μέλλοντος της Σβετλάνας Αλεξίεβιτς (Τετάρτη, 10 Νοεμβρίου, 8 μ.μ.) στη μνήμη του Ζακ Κωστόπουλου και θα διαθέσει όλη την είσπραξη της βραδιάς για τα έξοδα της δίκης που άρχισε στις 20 Οκτωβρίου. Αν σας ενδιαφέρει, μπορείτε να προμηθευτείτε εισιτήρια ή να κλείσετε θέσεις μόνο από το ταμείο του θεάτρου, Αντισθένους 7 και Θαρύπου, τηλ. 2109212900. Ώρες ταμείου καθημερινά (εκτός Δευτέρας-Τρίτης) 5 -10 μ.μ.

Λίγα λόγια για το έργο

Την 26η Απριλίου του 1986 µια σειρά εκρήξεις κατέστρεψαν τον αντιδραστήρα του τέταρτου ενεργειακού μπλοκ στον πυρηνικό σταθμό του Τσέρνοµπιλ. Το ατύχημα αυτό χαρακτηρίστηκε η μεγαλύτερη τεχνολογική καταστροφή του 20ού αιώνα. Δέκα χρόνια αργότερα η Αλεξίεβιτς περιπλανήθηκε στην απαγορευμένη ζώνη –όχι χωρίς τίμημα και για τη δική της υγεία–, μίλησε µε δεκάδες ανθρώπους, έψαξε αρχεία εφημερίδων, ληξιαρχείων, νοσοκομείων, αναζήτησε στην άλλοτε σοβιετική επικράτεια τα νήματα των απωλειών. Η παράστασή μας, όπως άλλωστε και το βιβλίο της Αλεξίεβιτς, δε μιλάει για το ίδιο το ατύχημα, αλλά για τους ανθρώπους του Τσέρνομπιλ: Τους κατοίκους αλλά και τους περίπου τριακόσιες πενήντα χιλιάδες φαντάρους ή εφέδρους που επιστρατεύτηκαν για να σβήσουν τη φωτιά στον αντιδραστήρα και να καθαρίσουν την περιοχή, χώρια οι εθελοντές. Μας ενδιαφέρουν τα συναισθήματα όλων αυτών των ανθρώπων που η ζωή τους άλλαξε δια παντός μέσα σε λίγες μέρες: εξορισμένοι από τη γη τους, ή άλλοι που επέλεξαν να μείνουν στην ερημιά της απαγορευμένης ζώνης, ξεχασμένοι από το νόμο και το κράτος, άνθρωποι που εκτέθηκαν στη ραδιενέργεια κι έμειναν ανάπηροι ή τους θέρισε ο θάνατος. Άνθρωποι που άγγιξαν το άγνωστο, το μυστήριο. Το Τσέρνομπιλ δεν είναι μόνο μια καταστροφή που ρήμαξε μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου μια αχανή χώρα, είναι ένα συμπαντικό γεγονός με το οποίο αδυνατεί να αναμετρηθεί ο άνθρωπος.

Οι αφηγήσεις αυτές αποκαλύπτουν την ιστορία του ανθρώπου σαν μια ιστορία οδύνης και φέρνουν στην επιφάνεια αναπάντητα ερωτήματα για το νόημα της ανθρώπινης ζωής, ίσως ακόμα και για την ύπαρξή μας πάνω στη γη.

Συμπτωματικά, σαν μια ειρωνεία της τύχης, προσεγγίζουμε το υλικό αυτό εν μέσω μιας τεράστιας υγειονομικής κρίσης, που σίγουρα θα αφήσει ισχυρό το αποτύπωμά της στην παγκόσμια κοινωνία του μέλλοντος. Η πανδημία Covid19 έχει χαρακτηριστεί «ένα πραγματικό Τσέρνομπιλ του 21ου αιώνα». Ένα γεγονός του παρελθόντος, η καταστροφή του πυρηνικού αντιδραστήρα στο Τσέρνομπιλ, επιστρέφει μέσα από τις μαρτυρίες όσων το βίωσαν, για να συναντηθεί με τη σημερινή περιπέτεια που βιώνει ο πλανήτης μας με άγνωστες ακόμα τις συνέπειες.

Συντελεστές της παράστασης

Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος

Μετάφραση: Ορέστης Γεωργιάδης

Δραματουργία: Κοραλία Σωτηριάδου

Σκηνικό – Βίντεο: Παντελής Μάκκας

Μουσική: Σταύρος Γασπαράτος

Επιμέλεια κίνησης: Σεσίλ Μικρούτσικου

Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα

Σχεδιασμός φωτισμών: Αλέκος Αναστασίου

Βοηθός σκηνοθέτη: Μαρία Παπαλέξη

Βοηθός σκηνογράφου: Άννα Μπίζα

Παίζουν οι ηθοποιοί:

Στέλιος Μάινας

Μαρία Κατσιαδάκη

Πηνελόπη Τσιλίκα

Δαυίδ Μαλτέζε

Γιάννης Λεάκος

Συμμετέχει μέσω βίντεο η Αρετή Σεϊνταρίδου

ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ: 120 λεπτά

Έναρξη: Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2021

Μέρες & Ώρες Παραστάσεων

Τετάρτη: 20:00

Πέμπτη: 20:30

Παρασκευή: 20:30

Σάββατο: 20:30

Κυριακή: 18:00

Τιμές εισιτηρίων:

20€ κανονικό

17€ μειωμένο (ισχύει για φοιτητές, άνεργους, άτομα άνω των 65 ετών, ΑΜΕΑ)

Εισιτήρια για την παράσταση προπωλούνται

https://www.viva.gr/tickets/theater/tsernompil-ena-chroniko-tou-mellontos/

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

www.nkt.gr

www.facebook.com/theatroneoukosmou

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

«Δεν είμαστε εμείς προβληματικοί, ο κόσμος είναι γαμημένος»

Η ομάδα Νάμα κι η Ελένη Σκότη μας έχουν συνηθίσει σε παραστάσεις, που ανεβάζουν τον πήχη ψηλά και τις οποίες, τις περισσότερες φορές, το αθηναϊκό κοινό δεν είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει μέχρι σήμερα.

Από το «Αγαπητή Ελένα» Λουντμίλα Ραζουμόβσκαγια, στο ξεκίνημα του Επί Κολωνώ το 2000 (παράσταση που είδαμε και 15 χρόνια μετά) μέχρι τη «Λάμψη μιας ασήμαντης νύχτας» του Κόνορ Μακφέρσον, που συνεχίζεται για δεύτερη σεζόν.

Αυτή τη σεζόν, στο Σύγχρονο θέατρο, τη δεύτερη στέγη της ομάδας, σειρά έχει το έργο του Ντάνκαν ΜακΜίλαν, «People, places & things», το οποίο στη λειτουργική μετάφραση του Γιώργου Χατζηνικολάου μεταφράζεται ως «Με λένε Έμμα». Ο συγγραφέας είναι γνωστός στη χώρα μας από τα έργα του «Πνεύμονες» κι «Όλα αυτά τα υπέροχα πλάσματα».

Η ιστορία θέλει τη Σάρα ή Εμμα ή Λούση μια φιλόδοξη ηθοποιό, κοντά στα σαράντα, εθισμένη σε ναρκωτικές ουσίες, η οποία από τη σκηνή του θεάτρου βρίσκεται σε ένα κέντρο αποτοξίνωσης, προσπαθώντας να ανακαλύψει εκ νέου τον εαυτό της και να επαναπροσδιορίσει τη σχέση της με τον κόσμο που την περιβάλλει.

Μέσα σ’ αυτό το ταξίδι αποτοξίνωσης κι αποκατάστασης, παρακολουθούμε ένα έργο -πρόκληση για τη γενναιότητα που απαιτεί η ζωή, που συν-κινεί και τολμά να μιλήσει για «άγριες καταστάσεις» με απλότητα και χιούμορ σε μια ξέφρενη, στους ρυθμούς και στις εναλλαγές, δραματουργία.

Πριν γράψω οποιαδήποτε σχόλιο θα ήθελα να ξεκινήσω με μια καθαρά προσωπική παρατήρηση. Το πόσο σημαντικό και σπάνιο είναι ένα έργο τέχνης, εν προκειμένω, μια παράσταση, ειδικά για εμάς τους επαγγελματίες θεατές, να καταφέρει να σε ταρακουνήσει, να προξενήσει συζητήσεις και, τελικά, να την κουβαλάς για μέρες.

Μια τέτοια περίπτωση ήταν κι αυτό που παρακολούθησα στο Σύγχρονο Θέατρο, μια παράσταση με την ψυχοφυσιολογική ή ψυχοθεραπευτική έννοια της αριστοτελικής «κάθαρσης» για την τραγωδία, ένα τραγικό θέαμα, το οποίο ξαλαφρώνει την ψυχή των θεατών, γιατί με την επενέργειά του τα συναισθήματα του ελέου και του φόβου αποβάλλουν ό,τι επιβλαβές και καταθλιπτικό περιέχουν, και μετουσιώνονται σε διαθέσεις ήρεμες, δημιουργώντας ένα αίσθημα ανακούφισης κι ευφορίας.

Το «Με λένε Έμμα» σου χτυπάει διακριτικά την πλάτη και σου λέει: «Δεν είσαι μόνος, δεν είσαι ο μόνος» και, φυσικά, δεν μιλάμε μόνο για τις ομάδες των θεατών, οι οποίοι μπορεί να έχουν βιώσει εξάρτηση με ναρκωτικά ή αλκοόλ, αλλά για τον μέσο άνθρωπο, ο οποίος κατά κανόνα, παλεύει με κάποια είδους εξάρτηση: υλική, συναισθηματική, ψυχική.

Η Ελένη Σκότη, με τη σκηνοθεσία της, ακολουθώντας τον προσφιλή δρόμο του ρεαλισμού, κατάφερε να προσεγγίσει, σε πάρα πολλές σκηνές, αρκετά πειστικά τα αδιέξοδα της ηρωίδας, αλλά και το τέλμα μιας ολόκληρης κοινωνίας.

Εξαιρετική δουλειά, έχει γίνει αναφορικά με τη ρεαλιστική απεικόνιση, τον τρόπο που δουλεύουν οι ομάδες απεξάρτησης των «12 βημάτων» της ανάκαμψης του ασθενούς.

Από την παραμικρή λεπτομέρεια, που αφορά το άγγιγμα του θεραπευτή στον θεραπευμένο, το οποίο δεν είναι ούτε ερωτικό, ούτε φιλικό, αλλά απλά επισημαίνει τη στήριξή του, μέχρι το παιχνίδι ρόλων και το ανθρώπινο κύκλο, που κλείνει τις συναντήσεις.

Κάποιες αστοχίες, όμως, δεν έλειψαν. Η σκηνοθεσία υποπίπτει σ’ ένα μοιραίο λάθος, αφού χρησιμοποιεί σε υπερβολικό βαθμό, τόσο σε ένταση, όσο και σε διάρκεια την εύστοχη μουσική του Στέλιου Γιαννουλάκη, προσπαθώντας να εκβιάσει το συναίσθημα του θεατή. Το ηχητικό περιβάλλον σε συνδυασμό με το video art, όχι μόνο δεν μας εντάσσουν στο σύμπαν της απεξάρτησης, αλλά επιτυγχάνουν ακριβώς το αντίθετο.

Αντίθετα, βρήκα εξαιρετικό τον συμβολισμό με τον Γλάρο από το ομώνυμο έργο του Τσέχωφ, στο οποίο πρωταγωνιστεί η Έμμα- Σάρα- Λούσυ, ως ηθοποιός.

Στην προκειμένη περίπτωση έχουμε να κάνουμε μ’ ένα έργο, το οποίο στηρίζεται κατά βάση στον κεντρικό ρόλο. Η Μαίρη Μηνά, με την καθοδήγηση της Ελένης Σκότη, πέτυχε ένα αξιοπρεπέστατο αποτέλεσμα, απέναντι σ’ ένα πολύ δύσκολο υποκριτικό στοίχημα.

Υπήρχαν μάλιστα και σκηνές που κατάφερε, με την εσωτερικότητά της και τη σκηνική της άνεση, να συγκινήσει πραγματικά.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η δήλωση της αγάπης για το θέατρο, που «σου δίνει την ευκαιρία να μιλάς ποιητικά και να λες λέξεις, που δεν θα έλεγες ποτέ» και λειτουργεί, για εκείνη, σαν ναρκωτικό. Ένα κορίτσι,το οποίο αν δεν βρίσκεται στη σκηνή «είμαι νεκρή δεν ζω», όπως δηλώνει με αφοπλιστική αλήθεια.

Επίσης, με την ερμηνεία της, αξιοποιείται το συγγραφικό εύρημα με την αληθινή ταυτότητα της ηρωίδας (το οποίο δικαιολογεί και τον ελληνικό τίτλο του έργου, ένα σχόλιο ότι η «Έμμα» βρίσκει τον εαυτό της δεχόμενη βοήθεια, σ’ ένα προστατευμένο περιβάλλον κατανόησης). Η Μαίρη Μηνά γίνεται μια αναξιόπιστη αφηγήτρια, τα λεγόμενα της οποίας δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι, αν είναι ή όχι αληθινά. Αποτέλεσμα: αυτό το καταστροφικό παιχνίδι να κινητοποιεί το ενδιαφέρον θέασης.

Παρά την αξιοπρόσεκτη προσπάθειά της, μου έλειψε πολύ από τον ρόλο, το στοιχείο της φθοράς, της εξάντλησης, ίσως, γιατί όπως αναφέρεται και στο κείμενο, η ηρωίδα είναι μια γυναίκα κοντά στα σαράντα. Εδώ η φρεσκάδα της Μηνά στάθηκε εμπόδιο. Δεν ακούστηκε στα αυτιά μου σαν φωνή απόγνωσης το «Είμαι απλά ένα γαμημένο ανθρώπινο ον».

Παρ’ όλα αυτά, είμαι σίγουρη ότι παρακολούθησα μια συγκροτημένη και μεστή ερμηνεία, από μια νεαρή ηθοποιό, που σίγουρα θα μας καταπλήξει στο μέλλον.

Αντίθετα, η εμπειρία της Αλεξάνδρας Σακελλαροπούλου έλαμψε και στους τρεις ρόλους. Ρόλοι κεντημένοι στη λεπτομέρεια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η άνεση με την οποία βγάζει κάποια στιγμή το παπούτσι της ή ο τρόπος που δείχνει στη θεραπευόμενη να αλλάξει θέση.

Ο Γιάννης Λεάκος, δεν περνά απαρατήρητος και στους δύο ρόλους, που ερμηνεύει.

Αρκετά καλός και ο Χάρης Τζωρτζάκης, σ’ έναν ρόλο που διατηρεί το μυστήριο και εξελίσσεται ουσιαστικά επί σκηνής.

Σε ακραία συγκινησιακή φόρτιση αλλά αποδυναμωμένος από τις ουσίες, ο Ανδρέας Κοντόπουλος ερμήνευσε τον ρόλο με μεγάλη ένταση, που ήταν εις βάρος του σκηνικού αποτελέσματος.

Από τον υπόλοιπο θίασο ( Ιωάννα Τζίκα, Μαρίτα Τζατζαδάκη, Έλενα Βακάλη, Λένα Μποζάκη) ξεχωρίζει ο Κώστας Ξυκομηνός στη σκηνή με το παιχνίδι ρόλων, αλλά και ως πατέρας, προσθέτοντας τις απαραίτητες πινελιές μαύρου χιούμορ στην παράσταση.

Το σκηνικό του Γιώργου Χατζηνικολάου, είναι αρκετά λειτουργικό, εξαιρετικό και στο δωμάτιο της ηθοποιού, όμως δεν καταφέρνει να βρει λύσεις σε κάποιες σκηνές κι έτσι το πέρα-δώθε με τις καρέκλες μοιάζει αρκετά αμήχανο.

Μέσα στο πνεύμα της παράστασης, οι φωτισμοί του Αντώνη Παναγιωτόπουλου, ικανοποιητικοί, όπως και τα σύγχρονα κουστούμια της ομάδα Νάμα.

Εν κατακλείδι, στο Σύγχρονο Θέατρο, ο θεατής γνωρίζει ένα άκρως ενδιαφέρον κείμενο, απόλυτα σύγχρονο, σε μια παράσταση αξιώσεων, η οποία, δυστυχώς, δεν καταφέρνει να απογειωθεί και να ταράξει τα θεατρικά ύδατα, αλλά χαρίζει μια εξαιρετική θεατρική εμπειρία.

 

Διαβάστε επίσης:

Η Φαίη Ξυλά, Η Φαλακρή Τραγουδίστρια Και Ένα Απρόσμενο Διαζύγιο