Το θεατρικό αριστούργημα του Πήτερ Σάφερ το οποίο μάγεψε κοινό και κριτικούς όταν έκανε πρεμιέρα το 1979 στο Εθνικό Θέατρο της Αγγλίας και έγινε η ταινία των 8 όσκαρ το 1984, παρουσιάζεται στην κεντρική σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά από τις 2 Φεβρουαρίου σε σκηνοθεσία του Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου και κεντρικούς πρωταγωνιστές τον Νίκο Ψαρρά, τον Γιάννη Νιάρρο και τη Μαίρη Μηνά.
Υπάρχει, λένε, μία αιώνια μάχη του Καλού με το Κακό. Του Φωτός με το Σκοτάδι. Του Θεού με τον Διάβολο. Όμως μία στα αλήθεια είναι η μάχη. Του Εαυτού με τον Εαυτό.
Το 1979 ο Πήτερ Σάφερ, χρησιμοποιώντας έναν μύθο που διέρρευσε στην Ευρώπη στα μέσα του 19ου αιώνα, περί δολοφονίας του Μότσαρτ από τον σύγχρονό του συνθέτη Αντόνιο Σαλιέρι, δημιουργεί ένα από τα διασημότερα και σημαντικότερα θεατρικά έργα της σύγχρονης δραματουργίας.
Ο Αντόνιο Σαλιέρι, αρχιμουσικός της αυλής του αυτοκράτορα Ιωσήφ, συναντιέται με τον νεαρό Αμαντέους. Καθώς η συνάντησή τους μετατρέπεται σε ανηλεή σύγκρουση, η αιώνια μάχη αποκαλύπτεται. Και μέσα από την αποκάλυψη αυτή, αντικρίζουμε την δική μας μάχη να αντιμετωπίσουμε την ζωή. Να αντιμετωπίσουμε την ύπαρξή μας. Και να καταφέρουμε, ίσως, το μεγαλύτερο επίτευγμα του ανθρώπου. Να ζήσουμε σε επαφή με τον Εαυτό.
Το "Αμαντέους", για πρώτη φορά στην Ελλάδα, ανεβαίνει στο Δημοτικό θέατρο Πειραιά με την μουσική του Μότσαρτ να ερμηνεύεται ζωντανά, επί σκηνής, από ένα διαφορετικό κουιντέτο εγχόρδων σε πρωτότυπες μεταγραφές των έργων του Μότσαρτ.
Συντελεστές:
Διασκευή - Σκηνοθεσία: Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος
Μετάφραση αρχικού κειμένου: Έλενα Καρακούλη
Σκηνικά - Κοστούμια: Όλγα Μπρούμα
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Ενορχήστρωση - Μεταγραφές - Μουσική Επιμέλεια: Δημήτρης Σιάμπος
Βοηθοί Σκηνοθέτη: Αναστασία Στυλιανίδη, Δανάη Μουτσοπούλου
Βοηθός Σκηνογράφου - Ενδυματολόγου: Βάσω Κακοσίμου
Trailer Παράστασης: Χρήστος Συμεωνίδης
Φωτογραφίες Παράστασης: Ελίνα Γιουνανλή
Γραφείο Τύπου & Επικοινωνία Παράστασης: Μαρία Τσολάκη, Ευαγγελία Σκρομπόλα
Διαφήμιση – SocialMedia: RenegadeMedia / ΒασίληςΖαρκαδούλας
Παραγωγή: ΤΕΧΝΗΧΩΡΟΣ
Διανομή:
Σαλιέρι: Νίκος Ψαρράς
Αμαντέους: Γιάννης Νιάρρος
Κωνστάνς: Μαίρη Μηνά
Αυτοκράτορας: Γιάννης Κότσιφας
Ρόζενμπεργκ: Γιώργος Τριανταφυλλίδης
Βαν Σβήτεν: Γιώργος Τζαβάρας
Βεντιτσέλλι: Βαγγέλης Δαούσης, Βασίλης Ντάρμας
Μουσικοί:
1ο Βιολί: Κώστας Καριτζής
2ο βιολί: Αγγελική Ποτήρη
Βιόλα: Ελευθερία Τόγια
Τσέλο: Άρης Ζέρβας
Κοντραμπάσο: Κώστας Πατσιώτης
Sound Design - Μίξεις: Σωτήρης Ζηλιασκόπουλος
ΑΜΑΝΤΕΟΥΣ
του Peter Shafer
Δημοτικό Θέατρο Πειραιά
Κεντρική Σκηνή Δημήτρης Ροντήρης
Πρεμιέρα: Σάββατο 5 Φεβρουαρίου
Μέρες & Ώρες Παραστάσεων
Τετάρτη: 20.00
Πέμπτη: 21.00
Παρασκευή: 21.00
Σάββατο: 17.30 & 21.00
Κυριακή: 20.00
Τιμές Εισιτηρίων:
Διακεκριμένη Ζώνη: 25-30 ευρώ
Α Ζώνη: 20-25 ευρώ
Β Ζώνη: 15-20 ευρώ
Ζωρίς Αρίθμηση- Εξώστης: 10 – 15 ευρώ
Λινκ Προπώλησης:
Τον Σεπτέμβριο του 1938, τo Eθνικό Θέατρο πραγματοποίησε την πρώτη στους νεώτερους χρόνους παράσταση Αρχαίου Δράματος στο αργολικό θέατρο με την Ηλέκτρα του Σοφοκλή, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Ροντήρη. Δεκαέξι χρόνια μετά, το 1954, το Εθνικό Θέατρο επέστρεψε και πάλι στο Θέατρο της Επιδαύρου με τον Δημήτρη Ροντήρη, αυτή τη φορά με τον Ιππόλυτο του Ευριπίδη. Την επόμενη χρονιά καθιέρωσε επισήμως τον θεσμό των Επιδαυρίων και από τότε, κάθε καλοκαίρι, το Εθνικό Θέατρο δίνει αδιάλειπτα τον παλμό στο Φεστιβάλ.
Έτσι λοιπόν και φέτος, πιστοί στο ετήσιο ραντεβού μας με το κοινό, δίνουμε το παρών στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου παρά τις πρωτοφανείς συνθήκες και τις αντιξοότητες που επικρατούν λόγω της πανδημίας.
Λυσιστράτη ( 411 π.Χ.)
Υπόθεση
Είκοσι χρόνια μετά την έναρξη του πελοποννησιακού πολέμου, η Αθήνα και η Σπάρτη συνεχίζουν έναν πόλεμο που φαίνεται να μην έχει τέλος. Οι ανθρώπινες απώλειες και οι καταστροφές βαίνουν αμείωτες και από τις δύο πλευρές, ενώ κάθε προσπάθεια ειρήνης έχει αποτύχει. Η Αθηναία Λυσιστράτη όμως δεν απελπίζεται και προτείνει ένα ανορθόδοξο σχέδιο για την παύση των εχθροπραξιών.
Μαζί με τη Λαμπιτώ, την επικεφαλής των γυναικών της Σπάρτης, κηρύσσουν πάνδημη και αυστηρή σεξουαλική αποχή των γυναικών, με στόχο να οδηγήσουν τους άντρες των δύο αντιμαχόμενων πλευρών σε συνθηκολόγηση και σύναψη ειρήνης.
Η Λυσιστράτη ενισχύει το σχέδιό της εμποδίζοντας την πρόσβαση των ανδρών στο δημόσιο ταμείο, που φυλάσσεται στην Ακρόπολη, εγκαθιστώντας εκεί μια ομάδα φρούρησης από ηλικιωμένες γυναίκες.
Παρά τις ποικίλες κωμικές αντιδράσεις, τόσο των ανδρών όσο και των γυναικών, το ειρηνευτικό σχέδιο φαίνεται να αποδίδει καρπούς και η στρατηγική της Λυσιστράτης αποδεικνύεται αποτελεσματική.
Η ειρήνη δεν θα αργήσει να κάνει την εμφάνισή της με τη μορφή μιας νέας και όμορφης γυναίκας, της Συμφιλίωσης, που θα δώσει το εναρκτήριο λάκτισμα των εορτασμών μέσα στην Ακρόπολη.
Ταυτότητα Παράστασης
Μετάφραση: Σωτήρης Κακίσης
Δραματουργική επεξεργασία - Σκηνοθεσία: Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος
Σκηνικά: Ολγα Μπρούμα
Κοστούμια: Άγγελος Μέντης
Μουσική: Κατερίνα Πολέμη
Κίνηση: Τάσος Καραχάλιος
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Μουσική διδασκαλία: Μελίνα Παιονίδου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Αναστασία Στυλιανίδη
Βοηθός Σκηνογράφου: Ηρώ Κορωνίδη
Βοηθός Ενδυματολόγου: Άελλα Τσιλικοπούλου
Διανομή (αλφαβητικά)
Χορός Ανδρών: Πάρης Αλεξανδρόπουλος
Λαμπιτώ: Βίκυ Βολιώτη
Καλονίκη: Στεφανία Γουλιώτη
Χορός Ανδρών: Βαγγέλης Δαούσης
Γυναίκα Δραπέτης, Χορός Γυναικών: Δάφνη Δαυίδ
Σπαρτιάτης: Στέλιος Ιακωβίδης
Πρόβουλος: Γιάννης Κότσιφας
Βοιωτή, Χορός Γυναικών: Νεφέλη Μαϊστράλη
Χορός Ανδρών: Γιώργος Ματζιάρης
Κορίνθια, Χορός Γυναικών: Ελπίδα Νικολάου
Μυρρίνη: Αγορίτσα Οικονόμου
Λυσιστράτη: Βίκυ Σταυροπούλου
Κινησίας: Νίκος Ψαρράς
Συμμετέχει ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος
Φωτογράφος παράστασης: Ελίνα Γιουνανλή
Προπώληση εισιτηρίων: Ελληνικό Φεστιβάλ Πανεπιστημίου 39 (εντός στοάς Πεσμαζόγλου), στο www.greekfestival.gr.
Πληροφορίες για τα Μ.Μ.Ε. 210 5288164, 210 5288196
Από τη Γιώτα Δημητριάδη
Μπορεί η φράση: «ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του» να είναι κάπως κλισέ, στην περίπτωση, όμως, του Γιάννη Κότσιφα είναι must.
Από τη «Γκόλφω» και τις «Όρνιθες» του Νίκου Καραθάνου, μέχρι τον ρόλο της μπαλαρίνας –διευθύντριας σχολής χορού, στους Κιτσοπουλικούς Τυραννόσαυρους και τον σπαρακτικό Έκνταλ, στην περσινή «Αγριόπαπια» του Δημήτρη Τάρλου, ο ηθοποιός καταφέρνει να μαγνητίζει τα βλέματα και να καθηλώνει το κοινό.
Και μόλις διαβάσατε ακόμα μερικές κλισέ φράσεις, μην ανησυχείτε όμως γιατί ο Γιάννης Κότσιφας μόνο κλισέ απαντήσεις δεν δίνει.
Αποποιούμενος τη δήθεν σοβαρότητα και το «βάρος» των τσεχωφικών ηρώων, δικαιώνοντας έτσι τη σκηνοθετική γραμμή του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη, αλλά και την πίστη του ίδιου του Τσέχωφ ότι έγραφε κωμωδίες ο Γιάννης Κότσιφας, μου μίλησε για τον Γκάγιεφ, που λαχταρούσε να παίξει, για το πώς έγινε τυχαία ηθοποιός, τη junkie φάση, την οποία περνάει με το αγαπημένο του βιντεοπαιχνίδι, αλλά και τον παιδικό εαυτό του που επιβιώνει ακόμα. Γεγονός που τον κάνει γοητευτικό όχι μόνο στη σκηνή, αλλά και τη ζωή.
Δεν είναι η πρώτη φορά που παίζετε στο «Βυσσινόκηπο». Πριν τρία χρόνια σας είχαμε δει στην παράσταση του Νίκου Καραθάνου στη Στέγη. Πώς είναι η νέα συνάντηση με το έργο του Τσέχωφ σε μια, τελείως, διαφορετική οπτική από τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη;
Εκεί, έκανα τον Πίστσικ αλλά ο ρόλος που κάνω τώρα, του Γκάγιεφ, είναι ο ρόλος τον οποίο ήθελα από τότε, αλλά ο Νίκος ο Καραθάνος, αγαπημένος φίλος, δεν μου τον έδωσε (γέλια). Σίγουρα έχει ενδιαφέρον το γεγονός να δουλεύεις πάλι το ίδιο έργο, γιατί πάντα ανακαλύπτεις καινούργια πράγματα, άλλωστε είναι, όπως είπες , τελείως διαφορετικές οι σκηνοθετικές οπτικές. Του Νίκου ήταν πιο σουρεάλ σε μια ποντικότρυπα, μ’ άλλους κώδικες υποκριτικής και διάφορα εμβόλημα. Τώρα, ο Κωνσταντίνος ακολούθησε μια πιο συμπαγή, όχι συντηρητική αλλά πιο κλασική οπτική. Στη φετινή παράσταση παρακολουθούμε τους ήρωες σ’ ένα παιδικό δωμάτιο κι η ιδέα ήταν να υπάρχει μια ελαφράδα στο παίξιμο.
Πώς ήταν η πρώτη σας συνεργασία με τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη;
Ο Κωνσταντίνος είναι σε μια σπίντα συνεχόμενη, σαν ένα τρένο που κινείται! Φωνάζει «Πάμε! Πάμε!» και ταυτόχρονα λέει « Αχ,αγάπη μου». Είναι αυτή η ωραία τρέλα καταλαβαίνει. Κι έχει το χαρακτηριστικό να δείχνει σ’όλους τους ρόλους τους. Μπορεί να παίξει τα πάντα. Θες δραμαμίνη με τον Κωνσταντίνο. Είχε πολύ πλάκα κι όταν με πήρε τηλέφωνο και του είπα «Ωραία θέλω πάρα πολύ, άρα παίζω Γκάγιεφ τον χειμώνα!». Περάσαμε ωραία! Είχαμε βέβαια έναν περιορισμό χρόνου κι αυτό μας δημιούργησε ένα άγχος. Αυτό που θαυμάζω σ’ εκείνον είναι ότι βρίσκεται σε μια διαρκή αγωνία, το ιδρώνει το πράγμα. Επίσης, υπάρχει μια αγάπη και μια ανθρωπιά σ’ όλο αυτό, δεν είναι ένα κάτι ψυχρό.
Τι δραμαμίνη; Εσείς στροβιλιζόσασταν τόση ώρα στους «Τυραννόσαυρους Rex» της Κιτσοπούλου.
Καλά ναι, αυτή είναι άλλη ιστορία. (γέλια)
Οι ήρωες του Βυσσινόκηπου κωφεύουν αρνούμενοι να αποδεχθούν όλα όσα συμβαίνουν. Νομίζετε ότι η στάση τους μοιάζει με τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία;
Νομίζω ότι είναι χαρακτηριστικό και του λαού μας. Υπάρχει αυτό κι είναι μια εύκολη λύση για να μην αντιμετωπίζεις τα προβλήματα. Όλοι οι άνθρωποι το έχουμε, άλλοι περισσότερο κι άλλοι λιγότερο. Λέμε πολύ συχνά να δω μια ταινία για να ξεχάσω ή να μην κάνω τώρα την κουβέντα αυτή με τον/την σύντροφό μου. Βέβαια, κάποια στιγμή έρχεται η ώρα που το πρόβλημα θα βγει στην επιφάνεια και δεν θα μπορείς εύκολα να το αποφύγεις.
Έχετε δηλώσει και κάτι ανάλογο σε μια συνέντευξή σας: «Ο προβληματισμός που έχω, είναι να μην προβληματίζομαι. Προτιμώ να μείνω σπίτι και να παίζω play-station».
Δεν παίζω Play-Station πια. Τώρα παίζω World of Tanks! Έχω γίνει λίγο junkie μ’ αυτή την ιστορία, αλλά μου αρέσει! Ξεχνιέμαι.Μπορεί, επίσης, να δω κάποια ταινία, laptop, ακουστικά κι ηρεμία.
Από τι θέλετε να ξεχαστείτε, συνήθως;
Γύρω μας υπάρχουν πολλά προβλήματα, θέματα υγείας κ.λ.π., τα οποία τα αντιμετωπίζω καθημερινά, δεν τα αποφεύγω, αλλά είναι αναγκαίο να υπάρχουν και στιγμές, όπου να γυρίζεις σπίτι σου και να μπορείς να ηρεμήσεις. Όσο μεγαλώνω, καταλαβαίνω ότι ένα από τα μεγαλύτερα αγαθά, μετά την υγεία, φυσικά, είναι η ηρεμία.
Πάντως, ο ήρωάς σας στον «Βυσσινόκηπο» τρώει συνεχώς καραμέλες. Είναι ένας τρόπος να ηρεμεί; Πώς ερμηνεύετε αυτή τη συνήθειά του;
Μπορεί να έχει σχέση μ’ όλη αυτή την ανεμελιά και την παιδικότητα, στα μικρά παιδιά συνήθως δίνουμε γλυκά. Είναι, όμως, και ένα τικ, κι ένας τρόπος που τον βοηθά να ησυχάζει. Με συγκινεί, όμως, πολύ η φράση που λέει: «Εγώ έφαγα όλη μου την περιουσία στις καραμέλες» ψάχνοντας, ακόμα, πώς να την πω καλά στην παράσταση.
Ποια άλλη φράση σας συγκινεί;
Με συγκινεί πολύ ο μονόλογος στη βιβλιοθήκη. Ήταν ένας από τους βασικούς λόγους που ήθελα να παίξω τον ρόλο. Με κινητοποιεί, ιδιαίτερα, το γεγονός ότι αυτή η βιβλιοθήκη είναι σαν ένα υπαρκτό πρόσωπο, σαν ένα μέλος της οικογένειας. Δεν είναι μόνο η πνευματικότητα κι η γνώση που τους προσέφερε, αλλά είναι εκεί συμπαγής υποστηρίζοντας την οικογένεια για ένα καλύτερο μέλλον, όπως λέγεται στο έργο. Της λέω και το τραγουδάκι μετά.
Νομίζω, αυτό δεν υπάρχει στο κείμενο του Τσέχωφ.
Ναι, ήταν μια ιδέα του Κωνσταντίνου (Μαρκουλάκη) στις πρόβες να πούμε το happy birthday κι οι υπόλοιποι, νομίζω, ότι κοροϊδεύουν τον ήρωα με την έννοια άντε να το πούμε κι αυτό να τελειώνουμε.
Εσείς έχετε αναπτύξει σχέση αγάπης με κάποιο αντικείμενο; Υπάρχει κάτι που το αγαπάτε πολύ;
Το λάπτοπ μου! Να ζήσεις λαπτοπάκι μου και χρόνια πολλά! (γέλια). Εν τω μεταξύ το έχω και οκτώ χρόνια κι είναι μια χαρά.
Στα social media, πάντως, δεν είστε πολύ ενεργός.
Σπάνια ποστάρω κάτι. Μπαίνω καθημερινά να δω τι γίνεται και βάζω likes και καρδούλες. Νομίζω ότι έχω μια υγιή σχέση με το facebook, το έκανα πριν αρκετά χρόνια. Χαζεύω, έχω βρει παλιούς συμμαθητές μου, επικοινωνώ με μηνύματα. Αναγνωρίζω, εν μέρει, τη χρησιμότητά του.
Ας πάμε λίγο, στο παρελθόν. Νομίζω το έργο του Τσέχωφ και συγκεκριμένα ο «Γλάρος» ήταν η πρώτη σας παράσταση στη σχολή.
Ναι, που το ξέρεις; Στη σχολή με τον δάσκαλο μας τον Ιάκωβο Ψαρρά κάναμε τον «Γλάρο». Με θεωρούσε καρατερίστα. Είχε περάσει πριν την παράσταση από το καμαρίνι και μας είπε, ήμουν με τον Χάρη Μπορκά, ο οποίος έκανε τον επιστάτη, «Τι κάνουν οι καρατεριστες;». Εγώ έκανα τον παππού, τον Σόριν, με μια περούκα, από την οποία φαίνονταν τα μισά μαλλιά μου.
Αλήθεια, υπάρχει κάποιος ρόλος που ονειρεύεστε;
Τον Οιδίποδα επί Κολωνώ αλλά όταν γεράσω. Λέει κάτι πολύ συγκινητικό για τη ζωή. Κάτι που, επίσης, θαύμασα, αυτό το καλοκαίρι ήταν ο «Προμηθέας Δεσμώτης» σε σκηνοθεσία Μάρθας Φριτζίλα. Μια ερμηνεία του φίλου μου, του Νίκου του Καραθάνου, που μ’ έκανε να νιώσω σαν να τον έβλεπα για πρώτη φορά. Ήταν σαν αυτό που ξέρουμε για τις ραψωδίες του Ομήρου, όπου μαζεύονταν όλοι κι ένας αφηγητής έλεγε την ιστορία, ήταν κάτι μαγικό.
Περισσότερο, από ότι καταλαβαίνω, σας ενδιαφέρουν οι συνεργασίες, να είστε με φίλους κι όχι τόσο οι ρόλοι. Ισχύει αυτό;
Ναι, βέβαια, τα τελευταία χρόνια έχει αλλάξει αυτό. Πέρσι ήμουν με τον Δημήτρη τον Τάρλοου, είχα την τύχη να μου εμπιστευτεί έναν σπουδαίο ρόλο στην «Αγριόπαπια» και τώρα με τον Κωνσταντίνο ( Μαρκουλάκη). Έτσι πρέπει να είναι. Δεν μπορείς να είσαι συνέχεια με τους φίλους σου, την Λένα (Κιτσοπούλου), τον Νίκο (Καραθάνο) και τον (Δημήτρη) Μαυρίκιο, παλιότερα. Έχω ξεκινήσει να παίζω σεζόν βέβαια, γεγονός που κάποια στιγμή σε κουράζει, άλλο να παίζεις τρεις μήνες κι άλλο έξι.
Τι θα πει «οι φίλοι μου» για εσάς; Πώς είναι όταν είστε με τον Νίκο και τη Λένα;
Είναι δύο αγαπημένοι φίλοι χρόνια και στη ζωή και επαγγελματικά. Τα μοιραζόμαστε όλα και προχωράμε. Υπάρχει μια εφηβεία μεταξύ μας. Ονειρευόμαστε πράγματα.
Σας αρέσει να ονειρεύεστε;
Ναι, όχι όμως μεγαλεπήβολα σχέδια. Μου αρέσει να έχω κάτι να το περιμένω.
Πέρα από την εφηβεία, που μου είπατε πριν όταν περνάτε με τους φίλους σας, ο παιδικός σας εαυτός νιώθετε ότι επιβιώνει ακόμα;
Ναι, σίγουρα κι ο ρόλος μου, τώρα στον Βυσσινόκηπο, είναι πολύ κοντά σ’ αυτό. Γενικότερα όμως, οι αντιδράσεις μου, ο τρόπος που κινούμαι, που ενθουσιάζομαι, που παθαίνω πανικό έχει μια παιδικότητα και κάτι αγνό.
Δεν ήσασταν από τα παιδάκια, που ήθελαν να γίνουν ηθοποιοί. Πώς προέκυψε;
Τυχαία έγινα, τελείως. Ήμουν αθλητής του βόλεϊ στο Κοροίβο Αμαλιάδας, που τώρα ανέβηκε κατηγορία είναι Α2. Βρίσκονται εκεί κάποιοι παλιοί φίλοι και συμμαθητές, οι οποίοι κρατούν την ομάδα.
Πηγαίνετε στην Αμαλιάδα;
Το Πάσχα, σίγουρα, κι όποτε έχω χρόνο κατεβαίνω. Μένουν και οι γονείς μου εκεί κι θέλω να τους βλέπω.
Εκείνοι ήθελαν να γίνετε ηθοποιός;
Ναι, δεν είχαν κανένα πρόβλημα. Ήμουν στη Βεάκη, στο προκαταρκτικό έτος κι ήρθε μια μέρα ο Μιχάλης Μαραγκός, που ήταν καθηγητής μου κι μου λέει: «Πέρασες», του λέω: «Τι;», «Στο Εθνικό» μου λέει «πέρασες» αλλά με νεύρα, γιατί θα έφευγα από τη σχολή. Καθόμουν θυμάμαι σ’ ένα καφέ στο Παγκράτι και πήγα να πάρω τηλέφωνο από το περίπτερο, φαντάσου το 1997 ήταν, τον πατέρα μου, στη δουλειά του και του λέω «Μπαμπά πέρασα στο Εθνικό». Επικράτησε μια παύση και μετά άκουσα φιλάκια.
Όλα έγιναν τυχαία, ήμουν στη Γυμναστική Ακαδημία και στο τέταρτο έτος είχα κουραστεί. Ήθελα κάτι άλλο, έτσι πήγα στο τμήμα της χορωδίας του πανεπιστημίου. Εκεί συνάντησα τον Δημήτρη τον Ντάσκα και μου πρότεινε να πάω στη θεατρική ομάδα. Πήγα κι ήταν σκηνοθέτης ο Αντώνης Γαλέος.Και τότε τον «Γλάρο» κάναμε. Οπότε τον είχα παίξει και πριν τη σχολή.
Μάλιστα, και τα δύο παιδιά έχετε καλλιτεχνικές τάσεις. Ο αδερφός σας, νομίζω, είναι τραγουδιστής;
Ναι, παίζει και κιθάρα. Έχει πολύ ωραία φωνή, γιατί έχει ασχοληθεί και με τη βυζαντινή μουσική. Τραγουδάει σε ταβέρνες, στον Υμηττό, στην Ηλιούπολη, στο Κουκάκι. Αλλά κι η κόρη του, η ανηψιά μου, η Μελίντα, αν και μικρούλα παίζει βιολί κι έχει ταλέντο, σαν την μαμά της, η οποία είναι στην κρατική ορχήστρα Αθηνών στα βιολιά.
Αποκλειστική φωτογράφιση για το Texnes-plus Κοσμάς Ινιωτάκης
Ο Γιάννης Κότσιφας πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Ο Βυσσινόκηπος», σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη, στο θέατρο Δημήτρης Χορν.
Στη σκηνή απολαμβάνουμε και ένα εξαιρετικό θίασο :Θέμις Μπαζάκα, Δημήτρης Λιγνάδης, Κόρα Καρβούνη, Αθηνά Μαξίμου, Γιάννης Κότσιφας, Σίσσυ Τουμάση, Γιώργος Μπινιάρης, Γιάννης Στόλλας, Αλέξανδρος Μαυρόπουλος, Γιάννης Γιαννούλης, Τάσος Δημητρόπουλος, Γεωργιάννα Νταλάρα.
Είδα
Video
