Μια αντροπαρέα γύρω από ένα στρογγυλό τραπέζι παίζει πόκερ και κουτσομπολεύει στο σαλόνι του σπιτιού ενός εκ των φίλων, του Όσκαρ (Γιάννης Ζουγανέλης), ενώ περιμένει τον τελευταίο της παρέας, τον Φέλιξ (Βλαδίμηρος Κυριακίδης), που, κατά τα λεγόμενα του συμπαίκτη και έτερου φίλου, του Μάρεϊ (Πάνος Σταθακόπουλος), «Γράφει απουσία».

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Εκτός από την «Καινούργια σελίδα» στο Θέατρο Μικρό Γκλόρια, ανεβαίνει φέτος και η κωμωδία «Παράξενο ζευγάρι» του ίδιου συγγραφέα, του Νιλ Σάιμον, στο Θέατρο Ζίνα. Ο Σάιμον, εξαιρετικά δημοφιλής στη χώρα μας και όχι μόνο, στα έργα του περιγράφει χαρακτήρες με τους οποίους ο θεατής γελάει επειδή αναγνωρίζει καταστάσεις και ανθρώπους της καθημερινότητάς του.

 «Το Παράξενο ζευγάρι» του 1965 κατά την άποψή μου μάλλον «Αταίριαστο» το λες, σύμφωνα και με κάποιες παλιότερες μεταφράσεις. Πραγματεύεται το θέμα της φιλίας, και συγκεκριμένα της φιλίας μεταξύ αντρών. Ο Όσκαρ, στο σπίτι του οποίου εκτυλίσσεται το έργο, είναι αθλητικογράφος. Χύμα τύπος, παίρνει τη ζωή χαλαρά, ανέμελα, είναι χωρισμένος με παιδί («μοντέλο πατέρα για απόσυρση») και βασικό χαρακτηριστικό του είναι ότι είναι ακατάστατος. Ο Φέλιξ, από την άλλη, είναι νοικοκύρης, τακτικός, πάντα στην τσίτα και πρόσφατα χωρισμένος. «Χώρισαν ο Φέλιξ και η Φράνσις. Η Φράνσις του είπε: ‘‘Τελειώσαμε’’», λέει ο Όσκαρ στην παρέα μετά το τηλεφώνημα της Φράνσις. Όταν μπαίνει στο σπίτι του φίλου του, ο Φέλιξ είναι ράκος. «Με παράτησε η γυναίκα μου». «Μη στενοχωριέσαι», του λέει ο Μάρεϊ, «θα σου δώσω τη δική μου». Τότε ο Όσκαρ του κάνει την πρόταση: «Θέλω και μονόπετρο». Από τότε η ζωή και των δύο αλλάζει μετά τη συγκατοίκησή τους.

 Ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης σκηνοθετώντας την παράσταση εντάσσει ανάμεσα στις σκηνές βίντεο που δείχνει την ταχύτητα και την εμμονή του Φέλιξ να εξωραΐσει το σπίτι που πρόκειται να γίνει σπίτι του. Εύρημα το οποίο προσθέτει στη σκηνοθεσία του και εξυπηρετεί και τις εναλλαγές των σκηνών. Παρ’ όλα αυτά, από την παράσταση που ο ίδιος πρωταγωνιστεί απουσιάζει μια συνολική αισθητική του σκηνοθέτη, ένα «τρίτο μάτι», και αυτό είναι εμφανές τόσο στις λεπτομέρειες των ερμηνειών όσο και στο εικαστικό κομμάτι.

 Πρώτος θυσιάζεται ο ίδιος ο Κυριακίδης, ο οποίος στο ρόλο του ψυχαναγκαστικού Φέλιξ, του εμμονικού με την καθαριότητα και τα παιδιά του, δεν πείθει απόλυτα, αν και έχει καλές στιγμές.

 Ο Γιάννης Ζουγανέλης προσαρμόζει το προσωπικό στιλ του στο ρόλο του Όσκαρ, που είναι πιο αβανταδόρικος σε σχέση με αυτόν του Φέλιξ, και κερδίζει τις εντυπώσεις.

 Αμφότεροι όμως χάνουν μια μεγάλη ευκαιρία από «παράξενο ζευγάρι» να γίνουν το «καλύτερο κωμικό ζευγάρι» της σεζόν και αυτό, κατά τη γνώμη μου, διότι οι ρόλοι τους δεν καταφέρνουν να ισορροπήσουν με το δραματικό στοιχείο, παρά μόνο επιφανειακά. Μοιάζουν να έχουν επιλέξει αυτό που ξέρουν πολύ καλά να κάνουν και σίγουρα αυτό αρέσει σε μεγάλη μερίδα του κοινού, αλλά δεν είναι αυτό που τους απογειώνει.

 Από τον υπόλοιπο θίασο ξεχωρίζει ο Πάνος Σταθακόπουλος, που είναι απολαυστικός στο ρόλο του αστυνόμου Μάρεϊ, με τις απίστευτες ατάκες του και το κέφι που φέρνει επί σκηνής.

 Δυνατός και ο Ερμόλαος Ματθαίου, ξεχωρίζει στις σκηνές συνόλου. Καλοί και οι Γιώργος Χατζής και Ντίνος Σπυρόπουλος, συμπληρώνουν την κωμική αντροπαρέα και επιτυγχάνουν σκηνική χημεία. Σε αντίθεση με τη Βάσω Γουλιελμάκη και την Ιωάννα Ασημακοπούλου, που δείχνουν να παίζουν με τις ευκολίες τους και να έχουν χτίσει περισσότερο χαρακτήρες παρά ρόλους και μια επιφανειακή υστερία που μετά τα πρώτα λεπτά κουράζει.

 Οι φωτισμοί (Κατερίνα Μαραγκουδάκη) και τα σκηνικά (Μαίρη Τσαγκάρη) δημιουργούν μια ατμόσφαιρα διαμερίσματος Νέας Υόρκης. Τα κοστούμια (Νικόλ Παναγιώτου) είναι ικανοποιητικά.

 Τέλος, θα ήθελα να σχολιάσω το πρόγραμμα της παράστασης, που είναι σε ύφος αισθηματικού σινερομάντζου. Πραγματικά κάνει αίσθηση και είναι μια εμπνευσμένη επιλογή. 

 Από τη Νατάσα Κωνσταντινίδη