Από τη Νατάσα Κωνσταντινίδη

Μ’ αφορμή τις παραστάσεις που παίζονται και αυτή τη σεζόν, η Νατάσα Κωνσταντινίδη ετοίμασε ένα αφιέρωμα στον Νορβηγό δραματουργό.

Πέερ Γκυντ (1867), Το κουκλόσπιτο ή Νόρα (1879), Βρικόλακες (1881), Ο εχθρός του λαού (1882), Η Αγριόπαπια (1884), Ρόσμερσχολμ (1886), Η Κυρά της θάλασσας (1888), Έντα Γκάμπλερ (1890), Αρχιμάστορας Σόλνες (1892), Ιωάννης Γαβριήλ Μπόρκμαν (1896) είναι μερικά από τα πιο διάσημα έργα του Ίψεν. Ο Νορβηγός δραματουργός του 19^ου αιώνα είναι ο δημιουργός του μοντέρνου ρεαλιστικού θεάτρου. Έργα του παίζονται, ανελλιπώς, από το 1894, χρονιά κατά την οποία πρωτοσυστήθηκε στην ελληνική θεατρική πραγματικότητα, με το έργο του Βρικόλακες από τον Θίασο του Ευτύχιου Βονασέρα, μέχρι σήμερα που τον συναντούμε σε, τουλάχιστον, αθηναϊκές σκηνές. Επομένως, μιλάμε για 124 χρόνια συνεχούς παρουσίας στο θέατρο της Ελλάδας και για 300 περίπου παραστάσεις σε Ελλάδα και Κύπρο. Θέματά του η θέση της γυναίκας στην κοινωνία, η ηθική τάξη πραγμάτων, η αγωνία για τη διατήρηση του πλούτου και του κοινωνικού status του σύγχρονου ανθρώπου κι η παθογένεια στην οικογένεια. Οι εμβληματικές ηρωίδες του Έντα Γκάμπλερ και Νόρα από το κουκλόσπιτο δεν άφησαν ασυγκίνητες τις Ελληνίδες πρωταγωνίστριες, οι οποίες θέλησαν να αναμετρηθούν με τις ιψενικές ηρωίδες - σύμβολα του παγκόσμιου θεάτρου. Το 1899 η Ιταλίδα ηθοποιός Ελεονώρα Ντούζε έρχεται στην Αθήνα για να μας συστήνει την Έντα Γκάμπλερ.

Με το όνομα του Νορβηγού δραματουργού συνδέθηκαν κι οι πρωτοπόροι σκηνοθέτες των αρχών του αιώνα, Κωνσταντίνος Χρηστομάνος και Θωμάς Οικονόμου. Ας μην ξεχνάμε ότι οι πρώτες εμφανίσεις της Κυβέλης Αδριανού και της Μαρίκας Κοτοπούλη έγιναν σε ιψενικούς ρόλους. Η Κυβέλη στα 14 της έπαιξε την Έντβιγκ στην Αγριόπαπια, (Γιάλμαρ Έκνταλ στην εν λόγω παράσταση ο Δημήτρης Μυράτ), στη Νέα Σκηνή του Χρηστομάνου. Το 1907 η Κυβέλη ανεβάζει με το Θίασό της τη Νόρα. Ο Ξενόπουλος συγκρίνοντάς την με την πρώτη Ελληνίδα Νόρα, Λαλαούνη – Δαμάσκου την κρίνει ανώτερη και, κάπως, έτσι γεννιέται το αστέρι της μεγάλης θεατρίνας. Μεταξύ 1890 και 1910 διακρίνεται ένας ιψενικός οργασμός που χωρίζει τους διανοούμενους της εποχής σε «ιψενολάτρες» και «ιψενομάχους», σύμφωνα με τον Νικηφόρο Παπανδρέου στο βιβλίο του «Ο Ίψεν στην Ελλάδα».

Η νεαρή Μαρίκα Κοτοπούλη, απ’ την άλλη, ερμηνεύει την Ελλίντα στην Κυρά της Θάλασσας το 1906 με σκηνοθέτη τον Οικονόμου μαγεύοντας το κοινό της. Αργότερα, το 1915, η Κυβέλη ανεβάζει την Έντα Γκάμπλερ χωρίς επιτυχία καθώς ο ρόλος δεν ταίριαζε στη λεπτεπίλεπτη φιγούρα της, ενώ το 1921 η Κοτοπούλη σαρώνει ως Έντα, ρόλος που ταιριάζει καλύτερα στη δική της ιδιοσυγκρασία.

Εξάλλου, ο Αλέξης Μινωτής κι η Κατίνα Παξινού καθιερώθηκαν παίζοντας Ίψεν ( Βρικόλακες στο Εθνικό το 1950). Ακόμα κι η είσοδος του Κουν, το 1939, στο επαγγελματικό θέατρο έγινε με Ίψεν. Σκηνοθετεί την Κατερίνα Ανδρεάδη στην Έντα Γκάμπλερ. Ο Κουν θα ασχοληθεί με ιψενικά έργα ως το 1987, ημερομηνία θανάτου του. Αξίζει εδώ να αναφερθώ νομίζω και στο γεγονός ότι το κύκνειο άσμα του Δημήτρη Χορν ήταν στον Αρχιμάστορα Σόλνες του Ίψεν το 1983.

Η συνεχής παρουσία έργων του στην ελληνική σκηνή, αφιερωμάτων, βιβλίων, μεταφράσεων, συνεδρίων με θέμα τον Ίψεν μαρτυρούν αδιαμφισβήτητα τη γοητεία που ασκεί τόσο στους Έλληνες καλλιτέχνες όσο και στους θεατές. Από τη μια, η τεράστια δραματουργική αξία του εκτός της χώρας του της Νορβηγίας, αλλά και πέρα του χρόνου καθώς ξεπερνά τον έναν αιώνα, κι, από την άλλη, η λεπτομερής χαρτογράφηση των ψυχών τον καθιστά κλασικό συγγραφέα παγκόσμιου βεληνεκούς. Οι ιψενικοί ήρωες έρχονται αντιμέτωποι με καταστάσεις που τους οδηγούν σε ακραίες λύσεις, ενώ ασχολούνται με προβλήματα διαχρονικά που ταλάνιζαν και ταλανίζουν ακόμα τον άνθρωπο. Το θέατρό του είναι νατουραλιστικό κι ο ίδιος ένας επαναστάτης, ο οποίος προασπίζεται τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία, προβάλλει την ηθική κατάρρευση του θεσμού του γάμου και καυτηριάζει την Εκκλησία. Σύμφωνα με τον Γιάννη Μόσχο, ο οποίος ασχολήθηκε στη διδακτορική διατριβή του με τον Ίψεν κι η δουλειά του στάθηκε πολύτιμος σύμβουλος για το αφιέρωμα αυτό, τα έργα του είναι από κάθε άποψη μια ασφαλής επιλογή, δεδομένου του ενδιαφέροντος του κοινού για τη θεματολογία που αγγίζει ο Ίψεν και λόγω του «χαμηλού κόστους» παραγωγής, αφού τα μέλη του θιάσου δεν ξεπερνούν τα πέντε με οκτώ άτομα. Επομένως, εκτός από κλασική πρόκειται και για μία «πρακτική» λύση.

Αν προσπαθούσαμε να κάνουμε μια αποτίμηση για το ποιο ή ποια έργα του υπερτερούν αριθμητικά σε ανεβάσματα παραστάσεων θα διαπιστώναμε ότι επικρατεί η «τριλογία του αποτυχημένου γάμου», σύμφωνα πάντα με την έρευνα του Γιάννη Μόσχου. Συγκεκριμένα, πρώτοι σε αριθμό παραστάσεων είναι Οι Βρικόλακες, ακολουθεί Το σπίτι της κούκλας ή Νόρα και τρίτη η Έντα Γκάμπλερ.

Σχεδόν όλες οι μεγάλες Ελληνίδες πρωταγωνίστριες αναμετρήθηκαν με την Έντα Γκάμπλερ. Εκτός από τις προαναφερθείσες Κυβέλη, Κοτοπούλη, Κατερίνα, με πρώτη την Ειμαρμένη Ξανθάκη το 1903, ακολούθησαν το 1957 η Μαίρη Αρώνη, το 1967 η Έλσα Βεργή, το 1978 η Αντιγόνη Βαλάκου στο Κ.Θ.Β.Ε., το 1984 η Τζένη Καρέζη (σε σκηνοθεσία Μίνωα Βολανάκη) κι η Ρούλα Πατεράκη, το 1990 η Μαρία Ξενουδάκη, το 1995 η Μαριέττα Ριάλδη, το 2003 η Ελισσάβετ Μουτάφη, το 2007 η Μαίρη Βιδάλη, για να έρθουμε πιο κοντά χρονικά στις μέρες μας, το 2004 στο Εθνικό η Φιλαρέτη Κομνηνού, το 2009 η Μαρίνα Ασλάνογλου, το 2014 στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών (σε σκηνοθεσία Μιχάλη Κωνσταντάτου) η Γιώτα Αργυροπούλου, το 2015 η Δήμητρα Ματσούκα με πληθώρα ηθοποιών να μην μένουν αδιάφορες απέναντι στην αυτοκαταστροφική και μπλοκαρισμένη γυναίκα, τη συναισθηματικά ανάπηρη persona, η οποία ως άλλη Έμμα Μποβαρί καταστρέφει τα πάντα γύρω της όπως και τον εαυτό της.

Ίδια απήχηση είχε κι η Νόρα από το κουκλόσπιτο με την οποία αναμετρήθηκαν εκτός από την Ολυμπία Λαλαούνη- Δαμάσκου, την Κυβέλη και την Κατερίνα Ανδρεάδη, στις οποίες ήδη αναφέρθηκα, ηθοποιοί όπως η Μιράντα Μυράτ το 1944, το 1945 και το 1964 αντίστοιχα η Βάσω Μανωλίδου, το 1953 η Έλλη Λαμπέτη, το 1975 η Αντιγόνη Βαλάκου για το Κ.Θ.Β.Ε., το 1990 η Κατερίνα Μαραγκού, το 2001 η Λυδία Φωτοπούλου στο Κ.Θ.Β.Ε., και κάνοντας ένα χρονικό άλμα φτάνουμε στη Νόρα του 2016 σε σκηνοθεσία Γιώργου Σκεύα με την Αμαλία Μουτούση στο ρόλο της Νόρας για δύο χρόνια. Το σύμβολο της καταπιεσμένης γυναίκας και συζύγου, η οποία, καθημερινά, καλείται σαν κούκλα σε κουκλοθέατρο να αλλάζει μάσκες και να μεταμορφώνεται, ανάλογα με τον περίγυρο, δελέασε πολλές ηθοποιούς. Η Νόρα, η οποία εγκαταλείπει σύζυγο και παιδιά βροντώντας την πόρτα πίσω της είναι η γυναίκα που χειραφετείται και αναζητά να βρει τον εαυτό της.

Η Νόρα της Αμαλίας Μουτούση είχε κλέψει τις εντυπώσεις. 

Η Έλενα Βάγκελ στην Κυρά της θάλασσας δεν έχει το βάθος του χαρακτήρα της Έντα ή της Νόρας, εντούτοις παρουσιάζει ενδιαφέρον γιατί ζει στο παρόν με το απωθημένο παρελθόν της και συγκρούεται με την πραγματικότητα των άλλων γύρω της. Ως Έλενα στην Ελλάδα είδαμε την Κοτοπούλη και την Κατερίνα, ενώ το 1964 την Αντιγόνη Βαλάκου, το 1990 την Έλλη Φωτίου, το 1994 την Μπέττυ Αρβανίτη, το 2010 την Μαρία Ναυπλιώτου.

Οι Βρικόλακες αποτελούν την απάντηση του συγγραφέα στις επιθέσεις που δέχτηκε για το Κουκλόσπιτο. Ο ίδιος ο Ίψεν είχε πει: «Μετά τη Νόρα έπρεπε να έρθει η κυρία Άλβινγκ». Μια «άρρωστη» οικογένεια σωματικά και ψυχικά τίθεται στο προσκήνιο. Η αιμομιξία, θέμα ταμπού για κάθε εποχή, ταράζει τα χρηστά ήθη. Προσωπικά, δεν θα ξεχάσω ποτέ τη φωνή της Ράνιας Οικονομίδου «Βρικόλακες από το παρελθόν» το 2004 στο Απλό Θέατρο, σε σκηνοθεσία Αντώνη Αντύπα, οπότε ήταν και η πρώτη μου επαφή με τον Ίψεν.

Το 1942 στο Θέατρο Τέχνης σε παράσταση της Αγριόπαπιας, Γκρέγκερς ήταν ο Κάρολος Κουν και Γιάλμαρ ο Βασίλης Διαμαντόπουλος, ενώ το 1994 στο Θέατρο Εμπρός Γιάλμαρ ήταν ο Δημήτρης Καταλειφός και γερο-Έκνταλ ο Γιώργος Μοσχίδης, τον οποίο πρόσφατα χάσαμε. Εννοείται πως πρέπει να γίνει μνεία στην Αγριόπαπια που παρακολουθήσαμε το 2017 από το θέατρο Πορεία σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου. Ένα έργο που προβληματίζει πολλαπλά και μια παράσταση που μένει στη μνήμη του θεατή.

Αντίστοιχα με τη γοητεία που άσκησαν οι ιψενικοί ρόλοι σε γυναίκες ηθοποιούς, έτσι και ο Αρχιμάστορας Σόλνες, Ο Πέερ Γκυντ και ο Τζον Γαβριήλ Μπόρκμαν δεν άφησαν αδιάφορους τους άντρες ηθοποιούς. Ενδεικτικά, ο μέγας Αλέξης Μινωτής ανεβάζει τον Αρχιμάστορα Σόλνες το 1928, το 1935 τον Πέερ Γκυντ και το 1976 τον Τζον Γαβριήλ Μπόρκμαν στο Εθνικό. Τον Αρχιμάστορα επέλεξαν το 1983 ο Χορν, αποτελώντας και το κύκνειο άσμα του στο θέατρο κι ο Γιώργος Κιμούλης το 2004. Ο τελευταίος έπαιξε Μπόρκμαν το 2013 στο Εθνικό. Ως Τζον Γαβριήλ Μπόρκμαν είδαμε το 1933, πάλι, στο Εθνικό τον Αιμίλιο Βεάκη, ενώ το 1949 τον Λυκούργο Καλλέργη. Ο Άγγελος Αντωνόπουλος έγινε Μπόρκμαν το 1993 κι ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος το 2007. Συνοψίζοντας, με ιψενικό θέατρο έχει ασχοληθεί όλο το ελληνικό θέατρο.

Και συνεχίζει αφού φέτος εντοπίσαμε έξι παραστάσεις με έργα του Νορβηγού συγγραφέα. Δύο Έντα Γκάμπλερ. Στο Θέατρο Ψηλά από τη Γέφυρα ο Γιάννης Δρίτσαςσκηνοθετεί την Αννίτα Κούλη στο ρόλο της Έντα. Το ίδιο έργο, είχαμε δει πριν λίγους μήνες και στο διατηρητέο ξενοδοχείο Μπάγκειον στην Ομόνοια, όπου η Άντζελα Μπρούσκου είχε δώσει τη δική της εκδοχή για την Έντα σκηνοθετώντας την Παρθενόπη Μπουζούρη.

Στο Θέατρο Εκάτη παίζεται Η Κυρά της Θάλασσας σε σκηνοθεσία Βαλεντίνης Λουρμπά. Στο Studio Μαυρομιχάλη δύο έργα του Ίψεν Ο εχθρός του Λαού σε σκηνοθεσία Φώτη Μακρή κι ο Ιωάννης Γαβριήλ Μπόρκμαν σε σκηνοθεσία Κωστή Καπελώνη. Ενώ από Φεβρουάριο αναμένουμε στο Θέατρο Τέχνης τους Βρικόλακες με την Ρένη Πιττακή σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζά.

Από τον Φεβρουάριο αναμένουμε στο Θεάτρο Τέχνης τους "Βρυκόλακες" με την υπέροχη Ρενή Πιττακή.

Πληροφορίες αντλήθηκαν και από τη Διδακτορική διατριβή: Ο ΕΡΡΙΚΟΣ ΙΨΕΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΚΗΝΗ.Από την πρώτη παράσταση ως το τέλος του 20ου αιώνα (1894-2000) Α΄ΚΑΙ Β΄ τόμος από Διδακτορική Διατριβή Μόσχος Ιωάννης. Τμήμα θεάτρου Σχολή Καλών Τεχνών Α.Π.Θ. Μαρτιος 2012. Επίσης  κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αμολγός ένα βιβλίο του Γιάννη Μόσχου για τον Ίψεν  πληροφορίες εδώ

Διαβάστε εδώ τη συνέντευξη της Αμαλίας Μουτούση μ' αφορμή το "Κουκλόσπιτο"

Αμαλία Μουτούση: «Έχω Επίγνωση Του Τι Σημαίνει Να Μην Μπορείς Να Είσαι Ο Εαυτός Σου»

Λίγο προτού ανέβει στη σκηνή του Θεάτρου Βέμπο και μας κάνει για άλλη μια φορά να σκάσουμε από τα γέλια, συνάντησα τον σαρωτικό Ζήση Ρούμπο και ανακάλυψα ότι το μεγάλο του ταλέντο δεν εξαντλείται στη σκηνή… Με αφορμή την επιθεώρηση «Τι ζούμε» σε κείμενα του Λάμπρου Φισφή και σκηνοθεσία του Γιάννη Σαρακατσάνης στην οποία και πρωταγωνιστεί μου αποκάλυψε τον τρόπο που η τηλεόραση επηρέασε τη ζωή του, τι τον ενοχλεί γενικά αλλά και ειδικά στους συναδέλφους του αλλά και το «τι ζει» ο ίδιος αυτήν την περίοδο….

Πες μας λίγα λόγια για την παράσταση.

H παράσταση λέγεται «Τι ζούμε», είναι μία επιθεώρηση, η οποία είναι γραμμένη από τον Λάμπρο Φισφή και την σκηνοθετεί ο Γιάννης Σαρακατσάνης, που παντρεύει το stand up, sketch comedy θα το έλεγε κανείς. Είναι μια ιστορία που ασχολείται με διάφορα σκετσάκια και με θέματα που απασχολούν την καθημερινότητά μας μέσα από ένα κωμικό πάντα πρίσμα.

Τι διαφορετικό θεωρείς ότι έχει αυτή τη παράσταση από τις προηγούμενες που σ’ έχουμε δει;

Είναι η τέταρτη φορά που συμμετέχω σε σπονδυλωτή παράσταση με σκετσάκια και το ενδιαφέρον με αυτές τις παραστάσεις και τα sketch comedy που είναι ένα πολύ διαδεδομένο είδος στο εξωτερικό, είναι οτι συνεχώς αντιμετωπίζουν την πρόκληση ότι πρέπει να ανανεώνουν το ενδιαφέρον του θεατή με κάθε σκετσάκι που παρουσιάζεται, και εμένα μ’αρέσει πάρα πολύ αυτό γιατί είναι πάρα πολύ φρέσκο και κάθε κομμάτι έχει διαφορετική πρόκληση και συνθήκη.

Έχετε επιλέξει να μην υπάρχει κανένα πολιτικό σχόλιο στην παράσταση, Με αυτόν τον τρόπο προσπαθείτε απαξιώνετε τον πολιτικό κόσμο;

Όχι δεν νομίζω. Καταρχάς τα κείμενα τα έχει γράψει ο Λάμπρος οπότε είναι το στυλ του Λάμπρου, αλλά κατ΄επέκταση και εγώ όπως και ο Λάμπρος, που είμαστε φίλοι και συνεργάτες χρόνια, η κωμωδία που κάνουμε δεν έχει μέσα πολιτική, όπως δεν έχει και επικαιρότητα πολύ. Εγώ ειδικά στο stand up μου δεν ασχολούμαι καθόλου με πολιτική και επικαιρότητα γιατί δεν είναι αυτό το στυλ της κωμωδίας που μας αρέσει. Όχι οτι είναι μια στάση ή οτι είναι αποχή ή καταξίωση απλά δεν είναι αυτό το στυλ μας και το χιούμορ μας.

Πιστεύεις ότι καταφέρατε να κάνετε ένα νέο είδος επιθεώρησης με τη αυτή τη δουλειά;

Γενικά είναι μεγάλη κουβέντα να πεις ότι επαναπροσδιορίζεις ένα είδος ή ότι ανακαλύπτεις από την αρχή κάτι, είναι πάρα πολύ δύσκολο. Δεν νομίζω οτι σκοπός μας ήταν να ξαναφέρουμε την επιθεώρηση, γιατί έτσι και αλλιώς δανειζόμαστε πάρα πολλά στοιχεία από αυτήν. Απλά πολλές φορές στα media έχει κυκλοφορήσει ο όρος μέτα-επιθεώρηση γιατί ακριβώς παντρεύει και το stand up του Λάμπρου και γιατί ουσιαστικά εισάγουμε το δικό μας στυλ και το δικό μας χιούμορ, το οποίο μπορεί να είναι κάτι καινούριο για τον μέσο θεατή που ακούει επιθεώρηση και σκέφτεται ένα κλασσικό είδος που γνωρίζει.

Τι θεωρείς ότι είναι πιο δύσκολο για έναν ηθοποιό; Να παίζει σε μια κωμωδία ή να κάνει ένα stand up comedy;

Επειδή έχω κάνει και τα δύο νομίζω οτι το πιο δύσκολο πράγμα για μένα είναι το stand up comedy. Το stand up comedy δεν έχει να κρυφτείς πίσω από σενάριο, ρόλο, σκηνικά ή άλλους ηθοποιούς, είσαι εσύ με το χιούμορ σου απέναντι σε ένα κοινό και είτε θα αποτύχεις, είτε θα πετύχεις. Και η αποτυχία στο stand up comedy έχει τεράστια διαφορά από το να μην πάει καλά μια κωμωδία, είναι πολύ πιο δύσκολο. Είναι οτι πιο δύσκολο έχω κάνει.

Έχεις πει ότι ενώ έκανες θέατρο δέκα χρόνια, έγινες γνωστός σε μια νύχτα λόγω της τηλεόρασης. Σε ενόχλησε αυτό;

Δεν με ενόχλησε, αλλά με σόκαρε πάρα πολύ γιατί έκανα όντως δέκα χρόνια θέατρο και ξαφνικά μέσα σε μια νύχτα με το πρώτο επεισόδιο του «Κάψε το Σενάριο» με είδαν 700.000 άνθρωποι. Και στα δέκα χρόνια με είχαν δει 20.000. Και όταν έβαλα κάτω τα νούμερα σοκαρίστηκα, δεν το έχω ξαναζήσει αυτό το πράγμα, Αλλά δεν με ενόχλησε γιατί αυτό αποδεικνύει για άλλη μια φορά τη δύναμη που έχει η τηλεόραση αλλά και κατ'επέκταση πόσο λάθος χρησιμοποιείται.

Από το «Κάψε το Σενάριο» τι κρατάς και τι αφήνεις;

Κρατάω την παρέα με τα παιδιά , με τα οποία είμαστε ακόμα φίλοι και συνεργάτες. Ήταν ένα πολύ σημαντικό κομμάτι στη δική μου πορεία το να γνωρίσω αυτά τα παιδιά, εκ των οποίων με τον Δημήτρη και τον Λάμπρο είμαστε ακόμα στη σκηνή μαζί. Κρατάω την αναγνώριση, το γεγονός οτι συμμετείχα σε μια δουλειά, η οποία έτυχε να είναι και η πρώτη μου μεγάλη δουλειά στην τηλεόραση, που ήτανε κάτι που μου άρεσε πάρα πολύ, γιατί ο αυτοσχεδιασμός  είναι κάτι που αγαπάω. Υπάρχουν μόνο θετικά γενικά.

Μέχρι τώρα με ποιόν ή με ποια ηθοποιό είχες μεγαλύτερη χημεία στη σκηνή;

Σίγουρα με τον Λάμπρο και με τον Δημήτρη και με τον Γιώργο τον Αγγελόπουλο που κάναμε και παράσταση πέρσι μαζί.

Ποιο πιστεύεις ότι είναι το στίγμα που έχει αφήσει η οικονομική κρίση στο θέατρο;

Επηρέασε πάρα πολύ την προσέλευση του κόσμου. Δηλαδή, ο κόσμος πια το θέατρο το θεωρεί μια πολυτέλεια πολύ περισσότερο από ότι στο παρελθόν, οπότε αυτό κατάφερε ένα πολύ μεγάλο χτύπημα στον αριθμό των ανθρώπων που πηγαίνουν θέατρο με αποτέλεσμα να κλείσουν πολλά θέατρα, να μείνουν χωρίς δουλειά πολλοί άνθρωποι, γιατί δυστυχώς όπως είπα θεωρείται μια πολυτέλεια. Νομίζω ότι όταν ξεκίνησε η κρίση, ήμασταν από τα πρώτα επαγγέλματα, που όταν έγινε το μπραφ και φοβηθήκαμε όλοι, νιώσαμε αυτό το χτύπημα. Γιατί ο κόσμος άρχισε να μαζεύει από παντού, οπότε η πολυτέλεια δηλαδή το θέατρο, οι τέχνες, κοπήκανε. Μετά επανήλθε κάπως η κατάσταση, αλλά δεν είναι σε καμία περίπτωση αυτό που ήταν στο παρελθόν.

Πόσο δύσκολος είναι ο αυτοσχεδιασμός για έναν ηθοποιό;

Είναι πολύ δύσκολος. Επειδή τώρα τυχαίνει και να τον διδάσκω, είναι πολύ δύσκολος γιατί δυστυχώς βγαίνουν από τι σχολές χωρίς να έχουν κάποια βασικά εργαλεία όπως είναι η ετοιμότητα, η απαλλαγή από τον φόβο στην έκθεση και η ομαδικότητα, που είναι απαραίτητα στοιχεία του αυτοσχεδιασμού. Είναι τελειόφοιτοι και δεν ξέρουν να συνυπάρχουν με τον άλλον και αυτό είναι πολύ βαρύ. Τα μαθαίνουμε όλα θεωρητικά και πρακτικά λείπει ένα πάρα πολύ μεγάλο κομμάτι.

Υπάρχει κάτι που έχει κάνει κάποιος συνάδελφός σου κατά τη διάρκεια της συνεργασίας σας και σε έχει ενοχλήσει πολύ;

Ήμουν σε μια δουλεία όπου υπήρχε ένα συνάδελφος, ο οποίος δεν με άφηνε να μιλήσω, να τελειώσω τα λόγια μου πάνω στη σκηνή και πάταγε πάνω μου επίτηδες και ήταν πολύ ενοχλητικό Αυτά γίνονται πολύ στο χώρο μας. Δεν ήταν η μόνη φορά, το έχω αντιμετωπίσει και άλλες φορές. Δυστυχώς αυτή η ομαδικότητα που λέγαμε λείπει από την παιδεία κάποιων ηθοποιών. 

Πολλοί κωμικοί ηθοποιοί δεν αντιμετωπίζουν με το ίδιο χιούμορ την προσωπική τους ζωή και συχνά τους βλέπουμε πιο αυστηρούς. Που πιστεύεις ότι οφείλεται αυτό;

Δεν ξέρω αλήθεια που οφείλεται. Εγώ πάντως σαν άνθρωπος δεν είμαι έτσι. Με μένα μάλλον συμβαίνει το αντίθετο, μάλλον φέρνω το γέλιο που έχω μέσα μου και στη ζωή μου και πάνω στη σκηνή. Έχω σαν πολιτική και σαν ιδεολογία ότι η μέρα χωρίς γέλιο, είναι μια μέρα χαμένη και προσπαθώ να αντιμετωπίζω με πάρα πολύ αισιοδοξία ότι συμβαίνει, γιατί ξέρω και έχω μάθει πως για να ασχολείσαι με την κωμωδία πάει να πει οτι έχεις γνωρίσει και έχεις βιώσει το αντίθετο της στη ζωή σου, οπότε αντλείς από αυτό για να δημιουργείς την κωμωδία. Επειδή έχω αποδεχθεί ότι η ζωή είναι δύσκολη διαλέγω συνειδητά να είμαι αισιόδοξος και χαρούμενος και να γελάω πολύ, να χρησιμοποιώ σαν ευκαιρία για γέλιο το οτιδήποτε. Γιατί θεωρώ ότι οι στιγμές που πρέπει κάποιος να είναι σοβαρός θα έρθουν έτσι και αλλιώς, δεν έχω λόγο να το παίζω σοβαροφανής είτε σε συνεντεύξεις είτε με τον κόσμο έξω είτε γενικά στους δικούς μου ανθρώπους. Τώρα γιατί το κάνουν κάποιοι άνθρωποι δεν ξέρω. 

Ο Ζήσης Ρούμπος «τι ζει» αυτή τη περίοδο;

Θα το πω με κίνδυνο να ακουστώ πολύ γραφικός, αλλά ο Ζήσης Ρούμπος αυτή τη στιγμή ζει ένα παραμύθι. Με πετυχαίνεις σε μια πάρα πολύ ωραία περίοδο της ζωής μου, είμαι πολύ ευτυχισμένος γιατί έχω ένα παιδάκι 15 μηνών. Είμαστε με τη γυναίκα μου πάρα πολύ καλά, είμαστε πολύ χαρούμενοι που έχουμε τον γιο μας, επαγγελματικά είμαι επίσης πολύ ωραία γιατί ξεκινάει και μια καινούρια σειρά που έγραψα στο Netwix, το «Athens Dark», η οποία είναι η πρώτη σειρά με βρικόλακες, σοβαρή και όχι κωμωδία. Θα ξεκινήσει το Φεβρουάριο.