Η Εταιρεία Τέχνης «Αrs Aeterna» και το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ παρουσιάζουν το καλοκαίρι του 2021 την τραγωδία του Ευριπίδη Βάκχες, ένα από τα κορυφαία κείμενα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας. Η παράσταση, θα παρουσιαστεί στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου στις 13, 14 & 15 Αυγούστου σε σκηνοθεσία ΝΙΚΑΙΤΗΣ ΚΟΝΤΟΥΡΗ.
«Τελετουργία της συγκίνησης, του συναισθήματος, του μένους και του παραλόγου μπορούν να χαρακτηριστούν οι Βάκχες του Ευριπίδη». Έτσι ορίζει η Νικαίτη Κοντούρη την ανεξάντλητη τραγωδία του Ευριπίδη.
Στις ΒΑΚΧΕΣ, ο Θεός Διόνυσος είναι ο πρωταγωνιστής. Ο γνωστός αγαθός Θεός του κρασιού, της μέθης και του Θεάτρου, «ενδύεται» το αρχέγονο, και αινιγματικό του πρόσωπο, που είναι εξαιρετικά σύνθετο και σκοτεινό.
Διόνυσος σημαίνει δύο φορές γεννημένος. Είναι γιος του Δία και της Σεμέλης. Ο μύθος λέει, πως ενώ τον γεννούσε πρόωρα η μάνα του, ο Δίας τον διέσωσε φτιάχνοντας στο μηρό του μια δεύτερη μήτρα και τον έστειλε να δει το φως στη μακρινή Ασία. Οι ΒΑΚΧΕΣ γράφτηκαν το 406-405 π.Χ. ενώ ο Ευριπίδης βρισκόταν αυτοεξόριστος στο παλάτι του Αρχέλαου στη Μακεδονία.
Η υπόθεση. Ο Διόνυσος καταφθάνει στη Θήβα, την πατρίδα της μητέρας του, έχοντας μαζί του τις πιστές του ακολούθους, για να επιβάλει τη δική του Θρησκεία και να τιμωρήσει όλους όσοι είναι εμπόδιο στο δρόμο του , τολμώντας να τον αμφισβητήσουν. Διαβρώνει ακόμα και την ιερή σχέση μάνας-γιού, εμφυσώντας τη θεϊκή του Μανία στις γυναίκες της Θήβας. Με την βίαιη επιβολή της νέας θρησκείας, επιφέρεται η ισοπέδωση του Βασιλικού Οίκου της πόλης των Θηβών . Οι εναπομείναντες ήρωες της τραγωδίας αναγκάζονται να πάρουν το δρόμο της εξορίας.
Ύβρις -Τιμωρία- Κάθαρση. Ο Ευριπίδης συνθέτει τις ΒΑΚΧΕΣ, μία εμφανώς τελετουργική μιμητική διαδικασία, όπου χρησιμοποιούνται όλα τα μέσα της Θεατρικής πράξης: μεταμόρφωση, παρενδυσία, δραματική ειρωνεία, ελευθεριότητα, ακραίες συμπεριφορές, αφήγηση, αθέατες εγκληματικές πράξεις κ.α. Μέσα από μια ποικιλία ρυθμών, ήχων , συγκρούσεων και γεγονότων εντός και εκτός σκηνής, βιώνουμε την ένθεη τρέλα που έχει καταλάβει τις γυναίκες της Θήβας, τον σπαραγμό ζώων και ανθρώπων και τη διαταραχή της φύσης που συναινεί στην αγριότητα των πράξεων των κοινών θνητών. Οι άνθρωποι γίνονται αγέλη που θα κατασπαράξει τα ίδια της τα παιδιά, όταν διαταραχθεί η ισορροπία της κυρίαρχης Θεάς Φύσης, από την αλόγιστη συμπεριφορά τους.
Ο ισχυρός εκρηκτικός μηχανισμός του Δραματουργού, απαντά στην Ύβρη με Τιμωρία, αποδίδει Δικαιοσύνη και οδηγεί στην Κάθαρση.
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Μετάφραση | ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΕΙΜΩΝΑΣ
Σκηνοθεσία | ΝΙΚΑΙΤΗ ΚΟΝΤΟΥΡΗ
Σκηνικά - Κοστούμια | ΛΟΥΚΙΑ ΜΙΝΕΤΟΥ
Μουσική σύνθεση – διδασκαλία | ΘΡΑΞ - ΠΑΝΚC
Επιμέλεια κίνησης | ΑΝΔΡΟΝΙΚΗ ΜΑΡΑΘΑΚΗ
Φωτισμοί | ΝΙΚΟΣ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
Δραματουργία | ΜΑΝΟΣ ΛΑΜΠΡΑΚΗΣ – ΝΙΚΑΙΤΗ ΚΟΝΤΟΥΤΗ
Βοηθός σκηνοθέτη | ΘΑΛΕΙΑ ΓΡΙΒΑ
Επιστημονική σύμβουλος | ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΔΙΑΚΟΥΜΟΠΟΥΛΟΥ
Διεύθυνση παραγωγής | ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΜΟΥΜΟΥΛΙΔΗΣ
Επικοινωνία | ΕΙΡΗΝΗ ΛΑΓΟΥΡΟΥ
Παραγωγή | Ars Aeterna, ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ, 5η Εποχή Τέχνης
Ερμηνεύουν:
ΑΚΗΣ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΥ (Διόνυσος)
ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΠΑΠΑΣΠΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ (Πενθέας)
ΙΩΑΝΝΑ ΠΑΠΠΑ (Τειρεσίας)
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ (Κάδμος)
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΤΑΚΑΛΟΥ (Αγαύη)
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΑΣΠΙΩΤΗΣ (Αγγελιοφόρος)
Χορός
( αλφαβητικά)
ΙΟΥΛΙΑ ΓΕΩΡΓΙΟΥ
ΘΑΛΕΙΑ ΓΡΙΒΑ
ΣΜΑΡΑΓΔΑ ΚΑΚΚΙΝΟΥ
ΣΟΦΙΑ ΚΟΥΛΕΡΑ
ΦΡΑΓΚΙΣΚΗ ΜΟΥΣΤΑΚΗ
ΕΛΕΝΗ ΣΤΕΡΓΙΟΥ
ΙΩΑΝΝΑ ΤΖΙΚΑ
Η παράσταση θα πραγματοποιήσει περιοδεία σε όλη την Ελλάδα.
Προπώληση εισιτηρίων:
http://aefestival.gr/festival_events/vakches/
https://tickets.aefestival.gr/event/aef-vakches/?lang=el
https://www.ticketservices.gr/event/aef-vakches/?lang=el
Διαβάστε επίσης:
Κωνσταντίνα Τάκαλου:«Το Θέατρο Έχει Γίνει Πιο Αληθινό Από Τη Ζωή»
Μαρκουλάκης, Γουλιώτη, Παπασπηλιόπουλος Και Μιχαλοπούλου Μιλούν Και Φωτογραφίζονται Για Το Texnes-Plus!
φωτογραφίες: Ρίτα Τσέλα
Την Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου παρακολουθήσαμε την παράσταση Βάκχες σε σκηνοθεσία Χρήστου Σουγάρη στο Ηρώδειο.
Ο Χρήστος Σουγάρης τα τελευταία χρόνια δείχνει μια στοχευμένη αισθητική προτίμηση προς το αρχαίο δράμα. Μετά τις πολυσυζητημένες παραστάσεις «Αίας» και «Οιδίποδας», επέλεξε για το φετινό (δύσκολο) καλοκαίρι τις Βάκχες του Ευριπίδη καταθέτοντας μάλιστα μια διαφορετική πρόταση στο τραπέζι. Οι Βάκχες μπορεί να ήταν το τελευταίο σωζόμενο δράμα του Ευριπίδη –παίχτηκε μάλιστα το 407 π.Χ. μετά το θάνατο του Ευριπίδη- αλλά η υπόθεση του ανατρέχει πριν την γέννηση της τραγωδίας, και έχει γνήσιο διονυσιακό περιεχόμενο αφού αναφέρεται στη λατρεία του Βάκχου.
Οι Βάκχες στον 21ο αιώνα
Τη θεατρική δεκαετία που συμπληρώνεται αυτό το καλοκαίρι είχαμε αρκετές και πολύ διαφορετικές μεταξύ τους σκηνοθετικές προτάσεις γύρω από το ανέβασμα των Βακχών και σε βάθος χρόνου νομίζω μπορούν να εκτιμηθούν σε μια συγκριτική ερμηνευτική ανάλυση. Πρόκειται για ένα έργο μάλιστα που είναι ιδιαιτέρως δεκτικό στα διαφορετικά ανεβάσματα, παραμένοντας ωστόσο κάτι το «ρευστό» και το χιμαιρικό. Από την πολυσυζητημένη εμφάνιση του Σάκη Ρουβά ως Διόνυσο στην παράσταση του Δημήτρη Λιγνάδη (2013) για την οποία μάλιστα τιμήθηκε και το βραβείο Κάρολος Κουν, μέχρι τις Βάκχες δωματίου του Έκτορα Λυγίζου (Υπόγειο Θεάτρου Νέου Κόσμου, 2013) κι από τις «θρακιώτικες» Βάκχες σε σκηνοθεσία Τάσου Ράτζου του ΚΘΒΕ το 2006 μέχρι τον «γυναικείο» Διόνυσο της Αγλαΐας Παππά στην παράσταση της Μπρούσκου στην Επίδαυρο (2014), είχαμε την ευκαιρία να «βακχευτούμε» και να ξαναγνωρίσουμε την αγαπημένη ευριπίδεια τραγωδία. Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσίασε και η ροκ εκδοχή από τον Άρη Μπινιάρη πριν δύο χρόνια στην Στέγη με πρωταγωνιστές τους Χρήστο Λούλη, Γιώργο Γάλλο και Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, που είχαμε την ευκαιρία να ξαναδούμε εν μέσω καραντίνας στο επίσημο κανάλι της Στέγης στο youtube. Κορυφαία βέβαια στιγμή και η ιστορική παράσταση Βάκχες από την ομάδα του Θεοδώρου Τερζόπουλου (1986) που έχει κινηματογραφηθεί και κυκλοφορήσει, ενώ προβλήθηκε και το 2017 στην dubitanda. Τι είδαμε όμως φέτος από το Χρήστο Σουγάρη;
Οι Βάκχες του Χρήστου Σουγάρη
O Σουγάρης επέλεξε μια κωμικοτραγική γραμμή στο ανέβασμα των Βακχών, τοποθετώντας τη δράση σε μια παρηκμασμένη παιδική χαρά, κι αναδεικνύοντας το κομμάτι της τρέλας, που είναι εγγενές στην βακχεία. Σε αυτό το πλαίσιο, απέδωσε τους χαρακτήρες του δράματος ως τους «τρελούς» του πάρκου, αξιοποιώντας στοιχεία του τσίρκου αλλά και αναγνωρίσιμων φιγούρων από τον αχανή αστικό κόσμο. Αντιστικτικά λειτουργεί η άλλοτε ευφρόσιμη κι άλλοτε εμμονική μουσική του Στέφανου Κορκολή, που μαζί με την υποκριτική γραμμή και το «παιδικό» σκηνικό περιβάλλον, δημιουργούν ένα διεστραμμένο καρουζέλ.
Ο σκηνοθέτης τόλμησε να διαβάσει τις Βάκχες μ’ έναν όχι και τόσο συνηθισμένο τρόπο, και να δώσει έμφαση στο κωμικό στοιχείο, προσθέτοντας μάλιστα και δύο εμβόλιμους χαρακτήρες που τους υποδύονται η Ρούλα Πατεράκη κι ο Κώστας Λάσκος. Σε γενικές γραμμές, εκτιμάται ενδιαφέρουσα και φρέσκια η πρόταση του στην πρόσληψη της Ευριπίδειας τραγωδίας. Το κωμικό που προκύπτει τόσο από την ακούσια παρενδυσία όσο και από την τραγικωμική επίδειξη της «λιονταροκεφαλής» από γραφής του έργου, στην σκηνική απόδοση του Σουγάρη υπερτονίζεται τόσο από την υποκριτική όσο κι από την εικαστική ανάγνωση του. Με αυτό τον δρόμο που επέλεξε, θα μπορούσαμε να φανταστούμε ν’ ανεβαίνει η «Άλκηστη» του Ευριπίδη που ούτως ή άλλως φλερτάρει και με την τραγωδία και με την κωμωδία, ή μια κωμωδία του Αριστοφάνη, αλλά σίγουρα όχι οι Βάκχες. Παρακολουθώντας την παράσταση, μ’ έπιανα πολλές φορές να σκέφτομαι τις «Θεσμοφοριάζουσες» του Αριστοφάνη. Αυτά σε γενικές γραμμές, γιατί ειδικότερα είχα αρκετές ενστάσεις όσον αφορά στην υλοποίηση των σκηνικών επιλογών, τη μουσική, τα κοστούμια και ορισμένες ερμηνείες. Ας γίνουμε όμως πιο συγκεκριμένοι:
Στην έναρξη της παράστασης, ο Γιώργος Κοψίδας που ερμηνεύει το Θεό Διόνυσο, εμφανίζεται γυμνός επί σκηνής, αναδεικνύοντας το αντρικό κάλλος, ενώ στη συνέχεια παρενδύεται φορώντας ένα ροζ φουστάνι κι από κάτω ένα τζίν σε μια προσπάθεια να συνδυαστούν σ’ ένα, τα δύο φύλα ή αλλιώς η διπλή υπόσταση του Διονύσου. Ο ηθοποιός – αφήνοντας κατά μέρους αδυναμίες στην εκφορά του λόγου- έκανε μια τίμια προσπάθεια να «παίξει» με τη φυλετική αμφισημία του Διονύσου. Ίσως, θα μπορούσε να ήταν περισσότερο υπαινικτικός και λιγότερο διαχυτικός στην σκηνή του με τον Πενθέα, ενώ η βασική μου ένσταση ήταν στο ενδυματολογικό κομμάτι, αφού το αποτέλεσμα φαινόταν παραπάνω ευτελές από όσο νομίζω ήθελε η γραμμή της παράστασης. Εντάξει, καταλαβαίνω ότι το πλαίσιο της παράστασης, ήταν ένα λούμπεν αστικό περιβάλλον, αλλά ακόμα κι αν ήταν μια τραβεστί, θα φρόντιζε παραπάνω την εμφάνισή της. Στον αντίποδα, είχε πολύ ενδιαφέρον, η απόδοση του Διονύσου ως κομπέρ στο τέλος της παράστασης, με το λαμέ κοστούμι και το άρτια εκτελεσμένο τραγούδι, που λειτούργησε ως παρατραγωδία και προσέδωσε νομίζω αρκετά στην ταυτότητα της παράστασης.
Ερμηνευτικά, θα ξεχωρίσω τον ανερχόμενο ηθοποιό Στάθη Κόικα στο ρόλο του Πενθέα και τους δύο αγγελιοφόρους, Χριστόδουλο Στυλιανού και Μανώλη Μαυροματάκη. Ο Πενθέας του Κόικα, με σαφείς επιρροές από τον Joker, αποτέλεσε τον υποκριτικό αντίποδα στην κυρίαρχη κωμική γραμμή που θύμιζε θέατρο του παραλόγου. Είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον, πως παρά την εμφάνισή του έβγαζε κάτι το άμεσο, γήινο και συνάμα αριστοκρατικό, ενώ παράλληλα με την παρενδυσία, σωματικοποίησε το πέρασμα από τη λογική στην τρέλα. Σπουδαίες ερμηνείες είδαμε κι από τους δύο ηθοποιούς που υποδύθηκαν τους αγγελιοφόρους, το Χριστόδουλο Στυλιανού και το Μανώλη Μαυροματάκη.
Όσον αφορά το Χορό του έργου, τις Βάκχες, εκεί είχαμε επίσης μια ωραία ερμηνεία, αλλά όχι τόσο αισθητική απόδοση. Το Χορό της παράστασης αποτέλεσαν οι Μυρτώ Αλικάκη, Μαρίζα Τσάρη, Γωγώ Καρτσάνα, Ηλέκτρα Σαρρή, Ξένια Ντάνια και Δέσποινα Μαρία Μαρτσέκη. Οι ηθοποιοί εμφανίστηκαν ντυμένες με λευκά κοστούμια και ζευγάρια κόκκινο μπαλονιών να κρέμονται στην περιοχή των μαστών. Τα κόκκινα μπαλόνια ήταν και το σήμα κατατεθέν του εικαστικού της παράστασης μαζί με τις κόκκινες μύτες κλόουν. Δεν είμαι αρκετά σίγουρος για την επιλογή του σκηνοθέτη να παρουσιαστούν πιο «ελεύθερες» και τρελές οι φιγούρες των υπόλοιπων χαρακτήρων του έργου, από ότι οι ίδιες οι Βάκχες.
Και φτάνουμε στη βασικότερη ίσως σκηνή στην παράσταση –και στο δράμα- την επίδειξη της κεφαλής του Πενθέα και στην τραγική διαπίστωση ότι τον σκότωσε η ίδια του η μάνα η Αγαύη. Αυτή η σκηνή ήταν αν μη τι άλλο, το πιο μεγάλο στοίχημα στην παράσταση του Σουγάρη και παρά τις αστοχίες της, νομίζω θα αποτυπώθηκε πιο έντονα στο θεατή. Από τον ξέφρενο χορό της Αγαύης (Νίκη Σερέτη), ως την αποκάλυψη του τραγικού διαβήματος της από τον ίδιο της τον πατέρα, κι ύστερα στη σύνθεση του πτώματος του Πενθέα από τα διαμελισμένα του κομμάτια σα να ήταν ένα μανεκέν, η σκηνή νομίζω ολοκληρώνει την ερμηνευτική πρόταση του Σουγάρη. Η τραγικότητα της σκηνής ενισχύθηκε κι από το «σόου» του Διονύσου, παρόλο που στην αρχή ήταν αδύναμη η ερμηνευτική μετάβαση από το ένα ύφος στο άλλο από τη Σερέτη. Βέβαια, ήταν μεγάλη η δυσκολία ν’ αναδυθεί το τραγικό από μια τόσο καρναβαλική διάθεση και με μία γκροτέσκ ενδυμασία. Στην ίδια σκηνή δεν κατάλαβα καθόλου γιατί επέλεξε μια τόσο μουσική και κωμική ελαφρότητα ο Δημήτρης Ήμελλος ως Κάδμος.
Τέλος, οι φιγούρες που δημιούργησαν η Ρούλα Πατεράκη κι ο Κώστας Λάσκος, οι «τρελοί» του πάρκου, που είναι πανταχού παρόντες, και είχαν μάλιστα δραματουργική παρουσία που δεν υπήρχε στο πρωτότυπο, ήταν ένα βασικό συστατικό στη συνθήκη της παράστασης. Προσωπικά ωστόσο, όσο κι αν απήλαυσα την «παράβαση» της κυρίας Πατεράκη, θα προτιμούσα να μην υπήρχαν. Δεν εκτίμησα ιδιαίτερα και το μουσικό κομμάτι της παράστασης από τον Κορκολή, μ’ εξαίρεση το φινάλε του Διονύσου. Ήθελα λίγο περισσότερο «βρώμικα» τα μουσικά κομμάτια για να ενισχυθεί η σκοτεινιά και η τραγικότητα του περιβάλλοντος του έργου. Όσον αφορά το εικαστικό, τα σκηνικά και τα κοστούμια υπέγραψαν οι Αριστοτέλης Καρανάνος κι Αλεξάνδρα Σιάφκου. Είχε μεγάλο ενδιαφέρον η επηρεασμένη από το τσίρκο κι από το δρόμο αισθητική γραμμή που ακολούθησαν. Θα ήθελα να την τραβήξουν περισσότερο στ’ άκρα όπως έκανα με τον Ήμελλο ως Κάδμο που έμοιαζε μ’ επιδειξία του πάρκου ή τη Ρούλα Πατεράκη ως την ηλικιωμένη που πλέκει. Άνετα θα μπορούσα να φανταστώ -ας πούμε- τον Διόνυσο ως drag persona ή τις Βάκχες ως sex workers.
Συνολικά, παρόλο που άργησα ως θεατής να μπω στην ουσία της συνθήκης της παράστασης, εκτίμησα την πρόταση, και δικαιολογώ σ’ ένα μεγάλο βαθμό την έμφαση που δόθηκε στο κωμικοτραγικό πυρήνα του δράματος και της ανθρώπινης φύσης γενικότερα. Η διεστραμμένη απόδοση της παιδικής χαράς και των φιγούρων της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας, μπόρεσαν να περάσουν και να δημιουργήσουν ένα περιβάλλον.
Διαβάστε επίσης:
Η Νίκη Σερέτη Πιστεύει Ότι Το Θέατρο Μας Υπενθυμίζει Όσα Θέλουμε Να Ξεχάσουμε
Συνέντευξη: Σοφία Γουργουλιάνη
Φωτογραφίες: Χριστίνα Δενδρινού
Είναι απόγευμα 18:30 ή 19:30. Έξω από το μετρό Ακρόπολη συναντάμε τη Νίκη Σερέτη. Στην Πλάκα ακούς κάτι σκόρπια γαλλικά. Μπροστά από το Ηρώδειο ένα κορίτσι με μακριά ξανθά μαλλιά και ένα αγόρι με ένα μεγάλο τατουάζ στον ώμο πιασμένα χέρι-χέρι χαζεύουν τα αρχαία.
Αφήνουμε πίσω μας το Ηρώδειο. Τα δυο παιδιά κοιτιούνται –τώρα- στα μάτια. Σε ένα πεζούλι έχει ίσκιο. Καθόμαστε δίπλα σε ένα αγόρι που παίζει μουσική.
Θα συζητήσουμε για τις Βάκχες του Χρήστου Σουγάρη και για την Αγαύη που ερμηνεύει η Νίκη Σερέτη στην παράσταση. Το αγόρι θα συνεχίσει να παίζει μουσική.
Τώρα έχει ίσκιο παντού. Σηκωνόμαστε. Ανηφορίζουμε προς Φιλοπάππου. Στο λόφο φυσάει λιγάκι. Ανακαλύπτουμε δύο διπλανά βραχάκια με θέα και αεράκι. Η Νίκη Σερέτη μας μιλάει για τον ουρανό της Αφρικής, για την αθωότητα που χάνουμε και για το θέατρο που φανερώνει αυτά που –πάντα- κρύβουμε.
Στη φωτογράφιση της παράστασης σας είδα σε μια παιδική χαρά, κρεμασμένους σε κούνιες…
Το σκηνικό μας αποτελείται από ο, τι εμπεριέχει ο εξοπλισμός μιας παιδικής χαράς. Τραμπάλα, τσουλήθρα, μύλο, κούνιες... Έτσι εμπνεύστηκε ο σκηνοθέτης μας τον σκηνικό χώρο. Αυτό το project το δουλεύει εδώ και 2 χρόνια. Αρχικά η παράσταση ήταν να παρουσιαστεί σε κλειστό χώρο, στο Σύγχρονο Θέατρο Αθηνών. Αλλά λόγω της κατάστασης άλλαξαν τα πλάνα μας. Και τελικά νομίζω ότι όλη αυτή η ιδέα θα γράψει περισσότερο στους ανοιχτούς χώρους.
Γιατί παιδική χαρά; Τι συμβολίζει για ένα σκληρό έργο όπως οι Βάκχες;
Η ανάγνωση του Χρήστου Σουγάρη είναι ποιητική. Το ίδιο το θέατρο είναι ένα παιχνίδι. Η παιδική χαρά είναι σημείο αναφοράς από τα παιδικά μας χρόνια. Είναι μια μικρή ανοιχτή κοινωνία. Είναι το μέρος όπου συναθροίζονται πολλοί και διαφορετικοί τύποι ανθρώπων. Μέσα από το παιχνίδι τα παιδιά συστήνονται, μαθαίνουν το μοίρασμα, την κοινωνικότητα, τις συμπεριφορές, τα όρια. Λειτουργεί ως σχόλιο. Στον δυτικό κόσμο, έχουμε χάσει την αθωότητα μας. Μέσα σε αυτή την ατμόσφαιρα εμείς γινόμαστε αφηγητές της ιστορίας των Βακχών. Το όραμα του σκηνοθέτη δεν είναι οι αναμενόμενες Βάκχες. Είναι ένας κωμικότραγικός εφιάλτης που όμως παραμένει απόλυτα πιστός σε αυτό που γράφει ο Ευριπίδης. Εχει όμως κάτι από κλοουνερί. Είναι πρόταση.
Η ιστορία σου;
Ο μπαμπάς μου ήταν Έλληνας Μυτιληνιός με επιχειρήσεις στο Βελγικό Κογκό. Εκεί γνώρισε την Κογκολέζα μαμά. Έχω έναν υπέροχο αδελφό, είμαστε δίδυμοι. Όταν ήμασταν 90 ημερών, ήρθαμε στην Ελλάδα. Δεν έχω πάει ποτέ στο Κογκό μιας και έχει εμφύλιο. Ίσως, κάποτε...
Το κομμάτι της Αφρικής ως πατρίδα το νιώθεις καθόλου;
Δεν το έχω καθόλου ως γνώση, μόνο ως πληροφορία. Και δεν ξέρω καν, αν χωρίς το θέατρο θα το ανακάλυπτα. Διάφοροι φωνητικοί και κινησιολογικοί αυτοσχεδιασμοί μου πιστοποιούσαν "υλικά του μίγματος" μου! Πότε μιλούσε κάποιος "φύλαρχος" και άλλοτε η κίνηση μου ήταν κάτι αλλιώτικο, δεν ξέρω πώς να στο περιγράψω. Όμως όλες μου οι αναφορές και τα βιώματα ήταν μόνο από την Ελλάδα. Να φανταστείς, όταν επέστρεψα το 2000 από την Κένυα (είχαμε πάει για τα γυρίσματα του "Μαύρου Ωκεανού" Αnt1) όλοι με ρωτούσαν πώς ένοιωσα μιας και το μισό μου κομμάτι κατάγεται από την Αφρική. "Τίποτα" τους απαντούσα. Μου φαινόταν τόσο παράξενη η ερώτηση... "Ουρανός" τους έλεγα. Ένας υπέροχος ουρανός που νόμιζες ότι θα τον αγγίξεις. Τόσο κοντά στην γή έφτανε. Αυτό ήταν το πιο έντονο συναίσθημα που ένοιωσα. Αργότερα ήρθε η ψυχοθεραπεία και μαζί η συνειδητότητα και η αποδοχή όλης μου της ιστορίας και των προγόνων μου. Με είδα ολόκληρη.
Στην Ελλάδα υπάρχουν φορές που έχεις νιώσει να μην σε αποδέχονται;
Στο παρελθόν το ένοιωθα συχνά. Όμως η μη αποδοχή ξεκινάει πρώτα απ' όλα, από εμάς τους ίδιους. Αν εγώ δεν αποδεχτώ τον εαυτό μου γιατί να με αποδεχτεί ο άλλος; Γιατί να με αγαπήσει ο άλλος; Μεγαλώνοντας, είμαι απολύτως πεπεισμένη ότι έλκουμε αυτά που φοβόμαστε ή όλα τα καλά που πιστεύουμε ότι μας αξίζουν.Ο, τι δεν μου αρέσει σε μένα, αναλαμβάνω την ευθύνη και το μετασχηματίζω.
Ο ιός βγάζει το θέατρο στο δημόσιο χώρο. Έχει αυτό προοπτική;
Είναι ένα στοίχημα καινούριο. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, για παράδειγμα, στην παράσταση μας τα φώτα θα είναι φώτα πλατείας. Δεν θα είναι φώτα που αναβοσβήνουν. Νιώθω ότι με αυτή την κατάσταση γυρνάμε σε εποχές που δεν έχω ζήσει, αλλά τις αγαπώ πολύ, όπως τα μπουλούκια ή το ότι οι αρχαίες τραγωδίες παίζονταν με το φως της μέρας. Οπότε έχει πολύ ενδιαφέρον το θέμα του δημόσιου χώρου. Και, νομίζω ότι ο κόσμος τελικά το έχει πολλή ανάγκη. Εξάλλου έχουμε και έναν αβέβαιο χειμώνα. Και ήδη τα όσα ακούω για παραστάσεις είναι πολύ θετικά. Έχει αρκετό κόσμο στους ανοιχτούς χώρους. Και ο Σουγάρης είναι η πρώτη φορά που δίνει τα διαπιστευτήρια του σε ανοιχτό χώρο. Είχαμε ξανακάνει αρχαία τραγωδία, αλλά, μόνο, σε κλειστό χώρο, τον Αίαντα και τον Οιδίποδα.
Μετά την αρχική αδιαφορία της κυβέρνησης για τους καλλιτέχνες, θεωρείς ότι οι κινητοποιήσεις που γίνανε είχανε κάποιο αποτέλεσμα;
Για μας ήταν τεράστιο πλήγμα. Ήμασταν από τους πρώτους που πληγήκαμε. Γίνανε κάποιες κινητοποιήσεις, αλλά τελικά δεν ξέρω αν είχανε κάποιο αποτέλεσμα. Βέβαια, με κάθε κίνηση κάτι μπορεί να κινηθεί. Υπάρχει δράση, υπάρχει αντίδραση. Αλλά τα πράγματα είναι ακόμη πολύ πίσω, στη διεκδίκηση στις πληρωμές, στο ποιοι είμαστε, στο πόσοι είμαστε.
Πώς προσέγγισες το ρόλο της Αγαύης; Είναι δύσκολος ρόλος…
Προτιμώ να μην μιλάω και να λέω πολλά για τον ρόλο που καλούμαι να ερμηνεύσω κάθε φορά. Το θέατρο είναι δράση. Όμως μιας και αγαπάω πολύ την ποίηση θα αναφέρω ένα στίχο του Όσκαρ Γουάϊλντ. "Μα ο καθένας από μας σκοτώνει ο, τι αγαπάει". Είτε από πολλή αγάπη, είτε από αδιαφορία. Είναι μια αέναη μάχη. Κι από την άλλη κυριαρχεί συνήθως το Υπερεγώ. Οι Βάκχες είναι ένα πολύ άγριο και δύσκολο έργο. Με πολλές αναγνώσεις. Την Αγαύη και όλους τους ήρωες, ακόμα τους αφουγκράζομαι. Και σε κάθε παράσταση θα ανακαλύπτω και κάτι καινούριο. Αυτή είναι η μαγεία αυτών των κειμένων. Σε μετακινούν διαρκώς.
Στην Ελλάδα είμαστε έτοιμοι να αγκαλιάσουμε το διαφορετικό;
Είναι τόσο ωραίο και cool να είσαι διαφορετικός! Όμως είμαστε πάντα φοβισμένοι. Δεν δίνουμε τον χώρο να το κατανοήσουμε, να συνομιλήσουμε μαζί του. Λείπει το από κοινού, η έγνοια για τον άλλο. Ο άλλος είναι ο καθρέφτης μας και όχι το μίασμα. Ευτυχώς έρχεται το θέατρο για να υπενθυμίσει όλα αυτά που θέλουμε να ξεχάσουμε.
Στις Βάκχες βλέπουμε μια τραγική σύγκρουση ανάμεσα σε δυο γενιές, μάνα-γιος. Και μια μάνα που, τελικά, πενθεί γιατί σκοτώνει το γιο της. Σήμερα πως αντιμετωπίζουμε τις συγκρούσεις αυτές και το πένθος που τυχόν τις ακολουθεί;
Εδώ υπάρχει ο Πενθέας που είναι ένα μικρομέγαλο και έχει πάρει όλα τα μοτίβα και τις αναφορές από την Αγαύη και λειτουργεί σαν μικρός δικτάτορας. Αν το νέο αίμα δεν μπορεί να δεχτεί το παλαιό, τότε πόσο μάλλον το παλαιό να δεχτεί το νέο. Τον Πενθέα, τελικά, αυτή η έπαρση και ο ξερολισμός, είναι που τον οδηγούν και στο θάνατο. Είναι το πένθος που λέει και το όνομα του. Στις μέρες, νομίζω, δεν μπορούμε να δεχτούμε το πένθος. Κι αυτό ακόμα λέμε να μην το αγγίξουμε. Να πάρουμε, ας πούμε, χάπια για να μην το νιώσουμε. Είμαστε σε ένα φόβο του πένθους. Και του μαζί και της ανάληψης των ευθυνών.
Το θέατρο θα ξαναβρεί τα πατήματα του;
Πρέπει να γίνουν μεγάλες αλλαγές. Κυρίως ως προς την σκέψη και την συνειδητότητα. Ο κορονοϊός είναι μια καλή ευκαιρία να στοχαστούμε τα λάθη του παρελθόντος. Υπάρχουν χάσματα αλλά και γέφυρες. Δεν ξέρω όμως αν θα αλλάξει τελικά προς το καλύτερο. Είμαστε πολύ σαστισμένοι ακόμα και σε μεγάλη αβεβαιότητα.
Φαντάζομαι πως όταν έκανες τηλεόραση, η αναγνωρισιμότητα που κέρδισες ήταν τεράστια. Στόχος σου, όμως, ήταν από πάντα το θέατρο;
Δεν ήταν ποτέ στα σχέδια μου να γίνω ηθοποιός. Μικρότερη ούτε που θα το φανταζόμουν. Παρόλο που πρόσφατα μια φίλη των παιδικών μου χρόνων μου θύμισε ότι τα καλοκαίρια εκεί που παραθερίζαμε πιτσιρίκια, ντυνόμουν με σεντόνια και έπαιζα θέατρο. Το είχα ξεχάσει εντελώς. Μέσα από το θέατρο έμαθα καλύτερα τον εαυτό μου. Από την αρχή δούλευα ταυτόχρονα και στην τηλεόραση και στο θέατρο. Πρόλαβα τις καλές εποχές με ωραία σενάρια, που πληρωνόσουν καλά και σου έφερναν μέχρι και τον καφέ σου. Εχω γλυκές αναμνήσεις από την τηλεόραση. Όμως κάποια στιγμή ένοιωσα ότι έπρεπε να κάνω ένα διάλειμμα.
Η αναγνωρισιμότητα της τηλεόρασης θεωρείς ότι σου έκανε, τελικά, καλό η κακό;
Το νόμισμα έχει πάντα δύο όψεις. Κάτι μου έδωσε κάτι μου πήρε. Πλήττω όμως αφάνταστα με αναφορές σε τηλεοπτικούς μου ρόλους του πάλαι ποτέ, οι οποίοι σώνει και καλά πρέπει να σηματοδοτούν και το τώρα μου.
Μου αρέσει που μεγαλώνω και η αλήθεια είναι ότι δεν στέκομαι στο παρελθόν. Μόνο στο παρόν. Ο κόσμος που με αγάπησε μέσα από κάποιους ρόλους τότε, ας με μάθει κι από αυτά που κάνω τώρα. Πέρυσι την Ιοκάστη και την Τιτάνια, φέτος την Αγαύη... Ο κιτρινισμός όμως των ΜΜΕ δεν βοηθάει ώστε να εκπαιδευτούν οι άνθρωποι. Εκεί πάσχει το πράγμα και γενικότερα στην παιδεία μας. Πάντως σίγουρα δεν ξεπουλιόμαστε όλοι για τα κλικ και τον ντόρο. Ας τιμάμε τους εαυτούς μας και τους άλλους περισσότερο. Είναι πασιφανές ότι έχουμε φτάσει στο τέλος. Ας υπάρξει και μια νέα αρχή.
Ως καλλιτέχνης νιώθεις ότι τη δουλειά σου τη σέβονται;
Παλιότερα είχε μια τελετουργία. Πήγαινες στο θέατρο, έβαζες τα ρούχα σου τα ωραία, το τιμούσες. Τώρα είναι χύμα. Έχει χάσει μία αίγλη που είχε. Αλλά μπορεί αυτό το πράγμα να πρέπει να πεθάνει για να γεννηθεί κάτι καινούριο πιο φρέσκο. Κάτι που να μπορεί να μιλήσει.
Οι μαγνητοσκοπημένες παραστάσεις, τα web plays μπορούν να λειτουργήσουν ως μια τέτοια πρόταση;
Για να πω την αλήθεια σχετικά με τις παραστάσεις μέσω Ίντερνετ ,ως μια φρέσκια πρόταση, ήμουν κάθετη. Είδα μόνο παραστάσεις εξωτερικού που η κινηματογράφηση τους είναι μόνο γι’ αυτό. Είδα κάποιες συγκλονιστικές παραστάσεις από τη Ρωσία όπως «Οι τρεις αδερφές» του Τσέχωφ. Αλλοίμονο αν αρχίσει το θέατρο να είναι μόνο από κει. Το θέατρο δεν είναι δυνατό να πεθάνει.
Σχέδια για του χρόνου έχεις;
Περιμένουμε όλοι να δούμε πως θα λειτουργήσουν τα θέατρα. Κάποιοι έχουν ήδη ξεκινήσει πρόβες για να είναι, σε κάθε περίπτωση, έτοιμοι από Οκτώβριο. Εγώ ακόμη φοβάμαι αν θα μπει ο κόσμος στα θέατρα.
Κλείστε εδώ τις θέσεις σας και δείτε το αναλυτικό πρόγραμμα.
Βάκχες
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Μετάφραση: Θεόδωρος Στεφανόπουλος
Σκηνοθεσία: Χρήστος Σουγάρης
Μουσική: Στέφανος Κορκολής
Σκηνικά - Κουστούμια: Αριστοτέλης Καρανάνος - Αλεξάνδρα Σιάφκου
Κίνηση: Στέφανι Τσάκωνα
Φωτισμοί: Γιάννης Δρακουλαράκος
Βοηθός Σκηνοθέτη: Νικόλας Ιωακειμίδης
ΔΙΑΝΟΜΗ
Διόνυσος: Γιώργος Κοψιδάς
Τειρεσίας: Νίκος Καρδώνης
Κάδμος: Δημήτρης Ήμελλος
Πενθέας: Στάθης Κόικας
Θεράπων: Κρις Ραντάνοφ
Α΄ Άγγελος: Χριστόδουλος Στυλιανού
Β΄ Άγγελος: Μανώλης Μαυροματάκης
Αγαύη: Νίκη Σερέτη
Βάκχες: Μυρτώ Αλικάκη, Μαρίζα Τσάρη, Γωγώ Καρτσάνα, Ηλέκτρα Σαρρή, Ξένια Ντάνια, Δέσποινα Μαρία Μαρτσέκη
Γυναίκα: Ρούλα Πατεράκη
Άνδρας: Κώστας Λάσκος
Τυμπανιστής: Άρης Καλλέργης
ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2020
ΠΕΡΙΟΔΕΙΑ
Βάκχες του Ευριπίδη
Σκηνοθεσία Χρήστος Σουγάρης
Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου ΗΡΩΔΕΙΟ
Στο πιάνο επί σκηνής ο ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΟΡΚΟΛΗΣ
31/8 & 1/9 Σχολείο της Αθήνας - Ειρήνη Παππά
12/9 Βεάκειο
Η παράσταση του Άρη Μπινιάρη «Βάκχες» παρουσιάζεται σε ζωντανή αναμετάδοση από τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση.
Την παράσταση που ενθουσιάσε κοινό και κριτικούς θα έχει την ευκαιρία να δει το κοινό την Κυριακή 1η Απριλίου, στις 20:00 από το site της Στέγης Ιδρύματος Ωνάσης. Διαβάστε περισσότερες πληροφορίες εδώ.
Η αρχαία τραγωδία ως ροκ παράσταση. Ο σκηνοθέτης Άρης Μπινιάρης βάζει στην πρίζα τις «Βάκχες» και τον θεό Διόνυσο μπροστά από το μικρόφωνο.
«Ένστικτα ιερά εκπορθήσαμε και δεν ησυχάσαμε.»
Όταν η ροκ μουσική ηλεκτρίζει τον ποιητικό λόγο του Ευριπίδη, όταν η πανκ βάζει στην πρίζα τον μύθο των Βακχών, τότε ο μέγας θεός Διόνυσος τραγουδάει. Ο Άρης Μπινιάρης εμφανίζεται για πρώτη φορά στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης, από 21 Μαρτίου έως 1 Απριλίου, προσεγγίζοντας τη σύγκρουση μεταξύ του βασιλιά Πενθέα και του θεού Διονύσου σαν έναν οργισμένο ύμνο πάνω στον διχασμό της ανθρώπινης ψυχής, τη λογική και το ένστικτο. Πάνω σε ένα άνυδρο, σεισμικό τοπίο, ένα σχήμα εκλεκτών ερμηνευτών σε ρόλο Χορού αρχαίας τραγωδίας (Γιώργος Γάλλος, Άννα Καλαϊτζίδου, Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Χρήστος Λούλης, Αμάλια Μπένετ, Άρης Μπινιάρης, Εύη Σαουλίδου, Κωνσταντίνος Σεβδαλής, Ονησίφορος Ονησιφόρου, Χάρης Χαραλάμπους), και υπό τη συνοδεία δύο μουσικών (Βίκτωρας Κουλουμπής, Πάνος Σαρδέλης), καλούνται σε ένα μουσικοθεατρικό στοχασμό για τη σχέση μεταξύ ελευθερίας και δογματισμού, γονιμότητας και απομόνωσης.
Στην εκδοχή των Βακχών από τον Άρη Μπινιάρη, δεν βρισκόμαστε απλώς σε ένα θέατρο. Βρισκόμαστε στον οίκο του Διόνυσου, του θεού του θεάτρου. Ξεχάστε, όμως, για λίγο τον Διόνυσο, τον νέο θεό. Στην παράσταση δεν θα ακούσετε τις Βάκχες, αλλά τους τελεστές. Γιατί μια τελετή θα δείτε. Προς τιμήν αυτού του νέου θεού που υβρίστηκε. Όχι μόνο από τον Πενθέα, αλλά από όλους. Έτσι, αντί για τον Πενθέα, θα δείτε εδώ τον Βασιλιά. Αντί για την Αγαύη, θα δείτε τη Μητέρα. Αντί για τον Τειρεσία, τον μάντη της πόλης. Μέρος της τελετής είναι η αναπαράσταση ενός έργου που έρχεται από πολύ παλιά για να μας μιλήσει για τα πολύ σημερινά, αλλά και για τα παντοτινά, τις Βάκχες του Ευριπίδη, το μόνο έργο που διασώθηκε με πρωταγωνιστή τον θεό του θεάτρου, το μόνο που μας μιλά δονούμενο για τη μέθη, την πλάνη, τη φώτιση, την άρση όλων των αντιθέσεων, την έκσταση, την απόλυτη υπέρβαση.
Λάτρης της συγκεκριμένης φόρμας, όπου το θέατρο συνομιλεί με τη μουσική, και αφοσιωμένος μελετητής του αρχαίου δράματος, ο σκηνοθέτης τολμά να συνδέσει την ανατρεπτική δυναμική της ροκ με τη ρηξιγενή τραγωδία των Βακχών, σε μια παράσταση που στοχεύει να ερεθίσει παράφορα όλες τις αισθήσεις.
Με σημείο εκκίνησης την ψυχεδελική ανάγνωση στο Θείο Τραγί του Γιάννη Σκαρίμπα και με αποκορύφωμα την παρθενική του εμφάνιση στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου με τους Πέρσες του Αισχύλου, τα τελευταία χρόνια ο Άρης Μπινιάρης κινείται συνειδητά σε δραματουργικές περιοχές του θεάτρου που δοκιμάζουν να αναδείξουν ζητήματα προσωπικής ελευθερίας, κοινωνικού δογματισμού και ιστορικής μνήμης.
Σε μια χρονική συγκυρία όπου η ελληνική κοινωνία μοιάζει ανήμπορη να επιχειρήσει το βήμα προς τη νέα εποχή, ο Μπινιάρης καταφεύγει σε ένα έργο που εισηγείται ακριβώς αυτό και σημειώνει: «Ο Πενθέας διαλύεται εξαιτίας της ορκισμένης εμμονής στις αντιστάσεις του. Από την άλλη, η διονυσιακή δυναμική, η ζωογόνος και ζωοφόρος ορμή της φύσης των πραγμάτων θα διεκδικεί πάντα τον χώρο της. Το πώς εμείς, σαν κοινωνία, θα επιλέξουμε να συσχετιστούμε ή όχι με αυτήν θα κρίνει την τελική συνοχή ή τον αναπόφευκτο σπαραγμό μας.»
Συντελεστές
Διασκευή βασισμένη στη μετάφραση του Γιώργου Χειμωνά: Άρης Μπινιάρης, Θεοδώρα Καπράλου
Σκηνοθεσία: Άρης Μπινιάρης
Δραματουργική Επεξεργασία: Θεοδώρα Καπράλου
Σκηνικά & Κοστούμια: Πάρις Μέξης
Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος
Μουσική: Βίκτωρας Κουλουμπής, Πάνος Σαρδέλης
Κίνηση: Αμάλια Μπένετ
Sound design & Ηχοληψία παράστασης: Χάρης Κρεμμύδας
Βοηθός ενδυματολόγου: Δάφνη Ηλιοπούλου
Βοηθός σκηνογράφου (intern): Δέσποινα Φαρίδου
Μετάφραση υπερτίτλων στα αγγλικά: Μέμη Κατσώνη
Διεύθυνση Παραγωγής: Μαρία Δούρου
Παραγωγή: Στέγη Ιδρύματος Ωνάση
Ερμηνεύουν: Γιώργος Γάλλος, Άννα Καλαϊτζίδου, Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Χρήστος Λούλης, Αμάλια Μπένετ, Άρης Μπινιάρης, Εύη Σαουλίδου, Κωνσταντίνος Σεβδαλής, Ονησίφορος Ονησιφόρου, Χάρης Χαραλάμπους
Μουσικοί: Βίκτωρας Κουλουμπής (ηλεκτρικό μπάσo), Πάνος Σαρδέλης (τύμπανα)
ΠΑΡΑΛΛΗΛΗ ΔΡΑΣΗ
Παρασκευή 23 Μαρτίου
Μετά την παράσταση, συζήτηση του κοινού με τους συντελεστές
Διαβάστε περισσότερα
Στις Βάκχες, ο Ευριπίδης εξιστορεί την κάθοδο του Διονύσου στη Θήβα, προκειμένου να επιβάλει τη λατρεία του. Ο βασιλιάς Πενθέας αρνείται να αποδεχτεί τον νέο θεό και υφίσταται την εκδίκησή του. Υπό την επήρεια της ένθεης μανίας, βρίσκει φρικτό θάνατο στις κορυφές του Κιθαιρώνα, με τη μητέρα του, Αγαύη, να έχει συντελέσει –ενόσω ήταν σε παραφορά– το φοβερό έγκλημα. Ο Διόνυσος εδραιώνει τη θρησκεία του, ανακοινώνοντας τη φριχτή κατάληξη της βασιλικής οικογένειας.
Σύμφωνα με τον Γιώργο Χειμωνά –στη μετάφραση του οποίου στηρίζεται το ανέβασμα των Βακχών–, η τραγωδία του Ευριπίδη «τελειώνει παράξενα». Απέναντι στον θρήνο των ανθρώπων για την τρομερή εκδικητικότητα του Διονύσου, ο θεός στέκεται σιωπηλός, εμφανίζεται ως «αμήχανος θεός». Γράφει ο Χειμωνάς: «Ο Ευριπίδης, που επινόησε τον από μηχανής θεό, φτάνει εδώ στο άλλο άκρο: Δημιουργεί τον αμήχανο θεό. Ο Διόνυσος μοναχός στο βάθος της σκηνής, αβέβαιος, σχεδόν τρομαγμένος. Η τελευταία του φράση είναι ένας ψίθυρος, μια άναρθρη απολογία: “Δεν φταίω εγώ για όλα αυτά. Άλλος τα αποφάσισε – και μάλιστα από πολύ παλιά.” Υποτίθεται ο Δίας. Και η οδύνη, που δοκιμάζει ο θεατής των Βακχών για τα βάσανα των ανθρώπων, μεταβάλλεται ξαφνικά σε οίκτο για τον αξιολύπητο, δειλό θεό που τα προκαλεί.»
Ο Άρης Μπινιάρης σκηνοθέτησε για πρώτη φορά τις Βάκχες τον χειμώνα του 2010, στη σκηνή του Bios. Αντλώντας υλικό από τον χώρο της ελληνικής παραδοσιακής μουσικής, εστίασε στη χρήση φυσικών οργάνων και των φωνών των ηθοποιών, προσδίδοντας έναν χαρακτήρα θρησκευτικότητας στην παράσταση.
Σημεία αναφοράς στη μέχρι τώρα σκηνοθετική διαδρομή του δημιουργού αποτελούν οι παραστάσεις Το θείο τραγί (Bios, 2011) και Το '21 (Φεστιβάλ Αθηνών, 2014), μέσω των οποίων εισήγαγε μια συναυλιακή θεατρική αφήγηση, όπου ο ήχος, ο ρυθμός, η μουσικότητα του λόγου και η τέχνη του ηθοποιού γίνονται το όχημα του θεατή-ακροατή για την κατανόηση και τη δυναμική πρόσληψη των νοημάτων του έργου.
Το περασμένο καλοκαίρι, ο Άρης Μπινιάρης σκηνοθέτησε τους Πέρσες του Αισχύλου στην Επίδαυρο, στο Ηρώδειο και σε θέατρα της Κύπρου, αναδεικνύοντας τη μουσικότητα σε κυρίαρχο στοιχείο της παράστασης, η οποία πραγματοποιήθηκε σε συνεργασία με τον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου και στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου 2017.
Πληροφορίες
Στέγη Ιδρύματος Ωνάση
Συγγρού 107
21 Μαρτίου – 1 Απριλίου 2018 (εκτός Δευτέρας-Τρίτης)
Κεντρική Σκηνή | 20:30
Με υπέρτιτλους στα αγγλικά: τα Σαββατοκύριακα 24 & 25 και
31 Μαρτίου & 1 Απριλίου 2018
Εισιτήρια:
Κανονικό: 5, 7, 15, 20, 24 €
Μειωμένο, Φίλος, Παρέα 5-9 άτομα: 12, 16, 19 €
Παρέα 10+ άτομα: 11, 14, 17 €
Κάτοικος Γειτονιάς: 7 €
Ανεργίας, ΑμεΑ: 5 € | Συνοδός ΑμεΑ: 10 €
Ομαδικές κρατήσεις στο Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΠΩΛΗΣΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ
Η υπηρεσία e-ticket / print@home είναι διαθέσιμη για τις online αγορές εισιτηρίων. Ανοίξτε το pdf στη smart συσκευή σας ή τυπώστε το εισιτήριό σας από όπου κι αν βρίσκεστε και μπείτε με αυτό απευθείας στην αίθουσα.
ΓΡΑΜΜΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ
2109005800 Καθημερινά, 09:00 – 21:00
ΓΡΑΜΜΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΣΤΕΓΗΣ
2130178200 – Καθημερινά 09:00 – 20:00
ΕΚΔΟΤΗΡΙΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ ΣΤΗ ΣΤΕΓΗ (Συγγρού 107)
Ωράριο λειτουργίας: ΔΕ-ΚΥΡ 09:00-21:00
Γίνονται δεκτές πιστωτικές - χρεωστικές κάρτες Amex,Visa, MasterCard & Diners.
ΣΗΜΕΙΑ ΠΩΛΗΣΗΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ ΑΠΟ ΤΡΙΤΟΥΣ
Σημεία πώλησης εκτός Στέγης
Στο εμπορικό κέντρο Golden Hall (ισόγειο – Ωράριο λειτουργίας: Δε-Πα: 12:00-20:00, Σα: 11:00-19:00)
Στα καταστήματα Γερμανός
Στα καταστήματα COSMOTE
Στο κατάστημα IANOS της οδού Σταδίου (η αγορά εισιτηρίων πραγματοποιείται μόνο με μετρητά)
http://www.sgt.gr/gre/SPG2009/
Σε δέκα μέρες ξεκινά και επίσημα το Φεστιβάλ Επιδαύρου και πολλοί θεατρόφιλοι και μη έχουν ήδη κάνει το πρόγραμμά τους. Άλλοι πάλι παραμένουν αναποφάσιστοι ανάμεσα στις επτά παραγωγές που θα ανέβουν στην Επίδαυρο. Εμείς μοιραζόμαστε μαζί σας τις επτά πρώτες σκέψεις που κάναμε βλέποντας το πρόγραμμα. Εξάλλου θα ήταν τουλάχιστον άδικο και άτοπο να πούμε περισσότερα πριν καν παρουσιαστούν. Γνώμη δικαιούμαστε να έχουμε μόνο για εκείνη που ανοίγει το Φεστιβάλ των Επιδαυρίων, την οποία είδαμε ιδίοις όμμασι.
Ιδού λοιπόν οι 7 αρχαίες τραγωδίες και οι 7 πρώτοι λόγοι που θέλουμε να τις παρακολουθήσουμε!
Η παράσταση: «Επτά επί Θήβας» του Αισχύλου (30/6-1/7)
Τσέζαρις Γκραουζίνις, Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος
Ο λόγος: Είναι το μόνο «σιγουράκι». Ξέρεις, αν μη τι άλλο, ότι δεν θα απογοητευτείς. Εξαιρετική μετάφραση (Γιώργος Μπλάνας), μια σκηνοθεσία που δίνει μια ουσιαστικά σύγχρονη ματιά σεβόμενη το κείμενο και μια εξαιρετική ερμηνεία από τον Γιάννη Στάνκογλου.
Διαβάστε εδώ την κριτική της παράστασης.
Η παράσταση: «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή (7-8/7)
Σταύρος Τσακίρης
Ο λόγος: Ένας θίασος εξαιρετικών ηθοποιών (Δημήτρης Λιγνάδης, Κώστας Καζάκος, Κόρα Καρβούνη, Άρης Τρουπάκης, Δημήτρης Ήμελλος, Δημήτρης Λάλος) – η μουσική του Μίνωα Μάτσα.
Η παράσταση: «Βάκχες» του Ευριπίδη (14-15/7)
Έκτορας Λυγίζος, ΔΗΠΕΘΕ Λάρισας
Ο λόγος: Ο ίδιος ο σκηνοθέτης (παίζει και στην παράσταση), που φαίνεται να ερευνά εδώ και χρόνια (το 2013 είχαμε δει παράστασή του στο Θέατρο του Νέου Κόσμου), και ο θίασος, στον οποίο συμμετέχουν ορισμένοι από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς τους (Στέργιογλου, Πρωτόπαππα, Πανταζάρας, Ευστρατιάδου κ.ά.).
Η παράσταση: «Ειρήνη» του Αριστοφάνη (21-22/7)
Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης, Εθνικό Θέατρο
Ο λόγος: Εκτός του ότι είναι η μοναδική κωμωδία που θα ανέβει φέτος στα Επιδαύρια, για τους φιλόμουσους και μόνο η συμμετοχή της Καμεράτας είναι βασικό κίνητρο.
Η παράσταση: « Άλκηστη» του Ευριπίδη (28-29/7)
Κατερίνας Ευαγγελάτου, Εθνικό Θέατρο
Ο λόγος: Μια τραγωδία που σπάνια ανεβαίνει, η πρώτη σκηνοθετική απόπειρα της ταλαντούχας Κατερίνας Ευαγγελάτου στην Επίδαυρο και ένας θίασος εξαιρετικών ηθοποιών.
Η παράσταση: «Μήδεια» του Ευριπίδη (4-5/8)
Μαριάννα Κάλμπαρη, Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν-ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων
Ο λόγος: Για να δεις τη Μαρία Ναυπλιώτου ως Μήδεια να μάχεται ενάντια στον Χάρη Φραγκούλη ως Ιάσονα.
Η παράσταση: «Πέρσες» του Αισχύλου (11-12/8)
Άρης Μπινιάρης, Θεατρικός Οργανισμός Κύπρου
Ο λόγος: Ο ΘΟΚ επιστρέφει στην Επίδαυρο και η επιλογή του Άρη Μπινιάρη στο σκηνοθετικό τιμόνι προδιαθέτει πολύ θετικά, σε συνδυασμό με την πολύπειρη Καρυοφυλλιά Καραμπέτη.
Αυτοί είναι μόνο κάποιοι λόγοι για να ξεκινήσει κανείς την εκδρομή για το αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου. Είμαστε σίγουροι ότι οι καλλιτέχνες θα αναδείξουν πολλούς περισσότερους. Επιλέξτε τους δικούς σας, βάλτε στο πρόγραμμα την παράσταση που εκφράζει τα γούστα σας, πάρτε την κατάλληλη παρέα και ξεκινήστε για τη γη της Αργολίδας. Εκεί, όταν τα φώτα σβήσουν, υψώσεις το βλέμμα στον ξάστερο ουρανό, ακούσεις μέσα στη σιωπή τον γκιώνη και παρακολουθήσεις το χορό να βηματίζει αργά προς το κοίλον, είσαι σίγουρος ότι βρίσκεσαι στο σωστό μέρος, στη μήτρα του θεάτρου.
*Θα ακολουθήσει άρθρο για το Μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου.
Είδα
Video
