Είναι πολλά και διαφορετικά τα χλωρά και τα ξερά που καίνε μέσα μου όλα αυτά τα χρόνια. 

 

Η μάχη με το χρόνο να προλάβω στη ζωή μου να διευθύνω όλα τα αριστουργήματα που μεγάλωσα μαζί τους παραμένει η πιο δυνατή φλόγα. Αυτή ίσως είναι η φλόγα που κάνει κάθε μέρα μου συναρπαστική. Η προσμονή του να κατακτήσεις ή να ανακαλύψεις ένα μουσικό έργο εκ των έσω, να το κάνεις δικό σου, να ιδρώσεις με αυτό και να το προσφέρεις σε μουσικούς και κοινό.

 

Με καίει όταν δε μπορώ να βρω μέσα σε ένα έργο τον λόγο ύπαρξης της κάθε μίας ξεχωριστής νότας ή του κάθε συμβόλου που είναι εκεί γραμμένα για να σου αποκαλύψουν σταδιακά την ομορφιά τους. Σαν όταν ανοίγεις και ψάχνεις τα ξεχασμένα χρυσαφικά της γιαγιάς και περιμένεις με αγωνία να βρεις το πολυτιμότερο.

 

Με καίει όταν είμαι ο πρώτος που ακούω για πρώτη φορά ένα καινούργιο έργο και ενώ παρατηρώ τα μουσικά του στοιχεία στον αέρα, θέλω εκείνη την ώρα να παγώσει ο χρόνος για να τα βάλω μέσα μου βαθειά. Να τα απολαύσω, να τα χορτάσω, να τα κατανοήσω.

 

Με καίει όταν μετά από κάθε έργο βρίσκω ένα ελάχιστο κομμάτι του εαυτού μου. 

 

Και λέω: «Α, είμαι και αυτός! Για αυτό κάνω μουσική!»