Η Τζούλη Σούμα, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο θέατρο Αλκμήνη γίνεται οι επτά γυναίκες που πρωταγωνιστούν στο έργο «Ανατόλ ή Η μάχη των φύλων».

Μαζί της ο Πέρης Μιχαηλίδης και ο Λευτέρης Βασιλάκης, όλοι υπό την σκηνοθετική μπακέτα του Γιάννη Βούρου.

Ο κεντρικός ήρωας, ο Ανατόλ,  έχει καταβολές από τον Δον Ζουάν και τον Καζανόβα, όμως είναι πολύ πιο κοντά στον καθημερινό άντρα, ο οποίος ζει καθημερινούς και εφήμερους έρωτες σε μια ατελείωτη σκυταλοδρομία πάντα διψασμένος και ανικανοποίητος.

Οι εφτά γυναίκες που αποτελούν τα «ερωτικά αντικείμενα» του Ανατόλ, έρχονται από κάθε τάξη, επάγγελμα, ψυχικό και πνευματικό περίγυρο. Αλληλοσπαράζονται παίζοντας τον θύτη και το θύμα.

Υπό αυτή τη θεατρική συνθήκη ας ξαναγνωριστούμε με την κυρία Τζούλη Σούμα

Εφτά γυναίκες, εφτά ταυτότητες, και μια η δική σας πάμε στις 8. Πόσες «ταυτότητες» έχει η Τζούλη – Τις έχετε αποκαλύψει όλες;

Είναι αλήθεια ότι σε αυτό το έργο ο συγγραφέας μας παρουσιάζει επτά γυναίκες μιας θηλυκής, ερωτικής πινακοθήκης. Είναι επτά διαφορετικές προσωπικότητες, ψυχοσυνθέσεις. Επτά διαφορετικές ταυτότητες. Έχω πάρα πολλές, θα έλεγα, όπως και όλοι μας. Η καθεμία από τις επτά ηρωίδες έχει μια πολύπλευρη προσωπικότητα. Είναι επτά διαμάντια. Προσπαθήσαμε στις πρόβες να ανακαλύψουμε όλες τις πλευρές τους, όλες τις πτυχές τους και να αποδώσουμε με τον σκηνοθέτη, τον Γιάννη τον Βούρο και τους δυο υπέροχους συναδέλφους μου, τον Πέρη Μιχαηλίδη και τον Λευτέρη Βασιλάκη τις λάμψεις και, ενδεχομένως, τα κρυφά σημεία στις προσωπικότητες αυτών των γυναικών. Προσπαθήσαμε να τις βρούμε και να τις παρουσιάσουμε με όση περισσότερη καθαρότητα και σαφήνεια γίνεται πάνω στην σκηνή. Σε σχέση με το αν η προσωπικότητα μου έχει πολλές διαφορετικές πτυχές θα έλεγα ότι έχει πάμπολλες, όπως και όλων μας.

Ο εαυτός μας είναι πολυδιάστατος, ευτυχώς. Αυτό που φέρουμε στην σκηνή δεν είναι ο ίδιος μας ο εαυτός, αλλά αυτό που προκύπτει από εμάς, όπως έλεγε και ο υπέροχος δάσκαλος, ο Ανδρέας ο Μανωλικάκης, ο οποίος είναι ο διευθυντής του Actor Studio και είχα την τύχη να κάνω επί τρία χρόνια σεμινάρια μαζί του. Έλεγε ότι: «οι ρόλοι δεν είμαστε εμείς, οι ρόλοι είναι από εμάς».  Όπως ακριβώς στην περίπτωση που μια γυναίκα γεννάει ένα παιδί, έτσι οι ηρωίδες που υποδύομαι, σαφέστατα έχουν στοιχεία της προσωπικότητάς μου, αλλά όχι μόνο, έχουν και στοιχεία τα οποία δεν είναι δικά μου. Η σύνθεση είναι το απαραίτητο στοιχείο για να δημιουργηθεί ένας ρόλος, δηλαδή το να συνδυάσεις πράγματα από δικά σου βιώματα και να αντλήσεις από τα συστατικά στοιχεία του χαρακτήρα σου, ενώ παράλληλα να χρησιμοποιήσεις την φαντασία σου για να πλάσεις τον ήρωα. Αυτό είναι πολύ γοητευτικό. Είναι μαγικό και για τον ίδιο τον θεατή να δει πολυεπίπεδους χαρακτήρες, σύνθετες και περίπλοκες προσωπικότητες.

Πώς είναι δυνατόν ο έρωτας που περιγράφτηκε έναν αιώνα πριν να έχει σήμερα την ίδια δύναμη και να κάνει τον θεατή να ταυτίζεται. Είναι η μαεστρία του συγγραφέα ή ο έρωτας είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού;

Δεν έχει καμιά σημασία ο έρωτας πότε περιγράφεται, ακόμα και 5 αιώνες πριν. Έχει σαν θέμα πάντα την ίδια δύναμη και κάνει τον θεατή να ταυτίζεται με αυτό. Αυτό που κάνει ο συγγραφέας και είναι πραγματικά αξιοσημείωτο είναι ότι στήνει έναν μεγεθυντικό φακό και παρακολουθεί την ανθρώπινη συμπεριφορά και γράφει για αυτήν με μεγάλη οξυδέρκεια. Βλέπει στον άντρα και την γυναίκα το πόσο έλκονται, το πόσο απωθούνται, την «αρπακτική διάθεση», τις «παγίδες» των αισθημάτων. Το βασικό και καθοριστικό στοιχείο αυτού του έργου είναι το «αχόρταγο» κυνήγι, μια μεγάλη «επιθυμία»  του ενός για τον άλλο. Αυτό είναι σαρκοβόρο, αδηφάγο, αλλά και κωμικό. Έχει πάρα πολλές πτυχές. Αλήθεια, στο σήμερα με πόσο διαφορετικό τρόπο βιώνουμε τον έρωτα, ως προς την ουσία των συναισθημάτων; Όλοι έχουμε βιώσει, έχουμε δει σε γνωστούς και φίλους μας τον τρόπο που εξελίσσονται τα ερωτικά πάθη.

Διαβάστε την υπόλοιπη συνέντευξη στον Γιάννη Καφάτο και το viewtag.gr εδώ

Διαβάστε εδώ την κριτική της παράστασης από τη Νατάσα Κωνσταντινίδη