Από τη Γιώτα Δημητριάδη
«H ζωή μιας γυναίκας είναι κάτι σαν γεύμα. Ο άντρας είναι κάτι σαν επιδόρπιο. Καλό είναι να φας και το επιδόρπιο, αλλά μη ξεχνάτε, όλα τα δυσάρεστα, π.χ. χοληστερίνη, πάχος, ζάχαρο και εν τέλει τύφλωση, προκαλούνται συνήθως όχι από το φαΐ, αλλά από τα επιδόρπια»
Το δύσκολο καλοκαίρι που διανύουμε ο Δημήτρης Μυλωνάς αποφάσισε να σκηνοθετήσει το έργο της Τζεραλντίν Άρον,«Το υπέροχό μου διαζύγιο».Το έργο παρουσιάστηκε τον χειμώνα στο Από Μηχανής Θέατρο και στη συνέχεια στο Μικρό Χορν σε δική του παραγωγή και σκηνοθεσία Κοραή Δαμάτη. Τον ρόλο της Άντζελα Κέννεντι Λίπσκυ ερμήνευσε η Φαίδρα Δρούγκα.
Τώρα τον μονόλογο της Ιρλανδής συγγραφέα, ζωντανεύει στην αυλή του Χυτηρίου η Αλεξάνδρα Παλαιολόγου.
Πρόκειται για ένα πολύ έξυπνο έργο, με γρήγορους ρυθμούς, σημαντικές εναλλαγές και μοναδικές ισσοροπίες ανάμεσα στο τραγικό και το κωμικό. Η εύστοχη μετάφραση είναι της Μαργαρίτα Δαλαμάγκα Καλογήρου, από το πρώτο ανέβασμα του έργου πάλι σε σκηνοθεσία Κοραή Δαμάτη με την Σμαράγδα Σμυρναίου πριν μια δεκαετία στο Αγγέλων Βήμα.
Τι καλύτερο λοιπόν από ένα ανάλαφρο- αισιόδοξο έργο, με έντονες επιρροές sex and the city, για μια αυγουστιάτικη καλοκαιρινή βραδιά στο κέντρο της πόλης;
Θα μπορούσε λοιπόν η παράσταση να ήταν μια feel good εμπειρία αν δεν παρακολουθούσε κανείς επί 80 λεπτά μια ηθοποιό να παλεύει μόνη στη σκηνή, με μια ανύπαρκτη σκηνοθεσία, ένα κακόγουστο σκηνικό (Έρση Δρίνη) και πολλά προβλήματα που προκαλούνταν τόσο από τον ήχο της παράστασης όσο και των εξωτερικών θορύβων που παρεμβάλλονταν αυτής.
Η Αλεξάνδρα Παλαιολόγου αξίζει συγχαρητήρια, όχι μόνο για την ερμηνεία της, αλλά κυρίως για την ψυχραιμία της. Στο πρώτο μέρος της παράστασης πάλευε με το χειλόφωνο, στη συνέχεια με τον ψεύτικο σκύλο που ξεκολλούσε η βάση του, αργότερα με τη φασαρία από τον εξωτερικό χώρο και πάντα με την απίστευτη ζέστη της βραδιάς.
Η σκηνοθεσία του Δημήτρη Μυλωνά δεν κατάφερε να δώσει καμία λύση, τα κενά ανάμεσα στις πράξεις φαίνονταν ατελείωτα. Τα σκηνικά αντικείμενα εκσφενδονίζονταν στη σκηνή. Οι αλλαγές των κουστουμιών (τίμια η δουλειά του Γιάννη Μετζικώφ) δαπανούσαν πολύ χρόνο καταστρέφοντας τις liaison των σκηνών και διαλύοντας κάθε προσπάθεια της ηθοποιού να επικαλεστεί την ενσυναίσθηση του κοινού.
Παρ΄όλα αυτά η Αλεξάνδρα Παλαιολόγου κερδίζει το στοίχημα καταφέρνοντας να περνά με μοναδικό τρόπο από το τραγικό στο κωμικό και αντίστροφα. Με τα εκφραστικά της μέσα σε εγρήγορη, την εξαιρετική της κίνηση και κρατώντας έναν εσωτερικό ρυθμό σ' όλη τη διάρκεια της παράστασης κερδίζει το θερμό χειροκρότημα.
Στην Ελλάδα δεν έχουμε καλούς ηθοποιούς, έχουμε εξαιρετικούς ηθοποιούς- πολυεργαλεία που έχουν μάθει να επιβιώνουν σε δύσκολες συνθήκες, να μανατζάρουν τους εαυτούς τους, να βάφονται και να ντύνονται μόνοι τους και δυστυχώς πολλές φορές να αυτοσκηνοθετούνται.
Δεν έχουμε όμως πολλούς καλούς σκηνοθέτες. Με ένα πρόχειρο υπολογισμό, κατά τη γνώμη μου,δεν ξεπερνούν τα δάκτυλα μιας παλάμης. Είθε, η νεοσύστατη σχολή σκηνοθεσίας του Εθνικού Θεάτρου και η νέα γενιά των καλλιτεχνών να αλλάξει αυτή την εικόνα.
Διαβάστε επίσης:
Αλεξάνδρα Παλαιολόγου Και Μπάμπης Χατζηδάκης Μιλούν Και Φωτογραφίζονται Για Το Texnes-Plus
Από τον Κώστα Ζήση
Φωτογραφίες: Βίβιαν Μητσάκου
Την τελευταία ημέρα του Ιουνίου (30/6)πραγματοποιήθηκε μια διαφορετική συνέντευξη Τύπου στην αυλή του θεάτρου Χυτήριο.
Η πρες κόνφερανς ξεκίνησε με την παρουσίαση των δύο θεατρικών παραστάσεων που θα ανέβουν στην αυλή του θεάτρου το φετινό δύσκολο καλοκαίρι. Πρόκειται για δύο παραγωγές γέννημα της συνεργασίας των: Σωτήρη Χατζάκη, Δημήτρη Μυλωνά και Αλεξάνδρας Παλαιολόγου.
Η παρουσιάση όμως, εξελίχθηκε σε μια γόνιμη και άκρως ενδιαφέρουσα κουβέντα για τη νέα κατάσταση που η πανδημία έχει διαμορφώσει όχι μόνο στο θέατρο αλλά και τη ζωή μας γενικότερα καθώς και για τα χρόνια προβλήματα που ταλανίζουν το χώρο του θεάτρου.
Ο Δημήτρης Μυλωνάς, καλλιτεχνικός διευθυντής του Από Μηχανής θεάτρου, ήδη πριν την πανδημία και την καραντίνα, είχε κλείσει το χώρο του Χυτηρίου για το καλοκαίρι, για να παρουσιάσει τις θερινές του παραγωγές με τον Σωτήρη Χατζάκη. Θα προηγούνταν την περασμένη άνοιξη η αρχική τους συνεργασία στο Σλουθ του Άντονι Σάφερ, παράσταση που τελικά δεν πραγματοποιήθηκε λόγω του κλεισίματος των θεάτρων, και που αναβλήθηκε για την ερχόμενη θεατρική περίοδο. Έτσι, «σε αυτήν την δροσερή θεατρική αυλή της Αθήνας αποφασίσαμε να ανεβάσουμε σε αυτήν την τόσο περίεργη και δύσκολη θεατρική συγκυρία δύο κωμωδίες, είδος που έχουμε απόλυτη ανάγκη στις μέρες μας» θα ξεκινήσει την κουβέντα ο Δημήτρης Μυλωνάς.
Πρόκειται για «Το Δάνειο», ισπανικό βραβευμένο έργο του Τζόρντι Γκαλθεράν, που έχει θέμα του και αφετηρία την οικονομική κρίση όπου θα δούμε μέσα από την προσπάθεια ενός ανθρώπου να εξασφαλίσει την έγκριση ενός τραπεζίτη για την λήψη ενός δανείου τόσο αναγκαίου για τη ζωή του, τη σύγκρουση ανάμεσα στην τεχνοκρατική αντίληψη που έχει κατακλύσει την νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική κοινωνία μας με την πραγματική ανάγκη του ανθρώπου για την επιβίωση. Ο Σωτήρης Χατζάκης μας μίλησε για ένα «αναγνωρίσιμο, μέσα από την ζωή μας στα μνημόνια, κείμενο για ένα ανελέητο τραπεζικό σύστημα που καταστρέφει ζωές και κοινωνίες με τον πλέον βάρβαρο τρόπο». Χαρακτηριστικά θα συμπληρώσει «Τι συνειδητοποιούμε από το έργο αυτό; Ότι το επιχειρείν χωρίς αίσθημα και ψυχή και το τέρας που τελικά θα καταπιεί ακόμα και τον εμπνευστή του». Και βεβαίως μας ενημέρωσε και για το ύφος της παράστασης: «Πρόκειται για μια αμιγώς κωμική παράσταση, μια ξέφρενη κωμωδία που αγγίζει τα όρια του μπουρλέσκ, που όμως διαθέτει τραγικά «ορυκτά» στο υπέδαφός της».
Την μετάφραση έχει κάνει η ομάδα Els de Paros, μέλος της οποίας είναι η Μαρία Χατζηεμμανουήλ, ο ειδικός άνθρωπος στην ισπανική γραμματεία και ιδιαίτερα στην δραματουργία, η οποία βρέθηκε μαζί μας, εξηγώντας αυτήν την επιτυχία που το σύγχρονο ισπανικό και καταλανικό έργο γνωρίζει σε όλον τον κόσμο: «Οφείλεται ασυζητητί στην πολιτική και το όραμα που έχουν επενδύσει στην Ισπανία στη γραφή και το θέατρο. Υπάρχουν πολλοί θεατρικοί διαγωνισμοί έργων, θεατρικής γραφής, πολλά εργαστήρια γραφής, βραβεία, χρηματικά έπαθλα. Δίνεται απλόχερα το κίνητρο και η ευκαιρία ανάδειξης νέων συγγραφέων κάτι που δυστυχώς που δεν συμβαίνει εδώ» ενώ θα μιλήσει και ειδικότερα για τον συγγραφέα του έργου τον Τζόρντι Γκαλθεράν τον επονομαζόμενο και «Βασιλιάς του Μάμπο, ο οποίος καταφέρνει να συνδυάσει με ιδανικό τρόπο την εμπορικότητα και την ποιότητα μέσα στα έργα του, και «ειδικά μέσα από «Το δάνειο» να μιλήσει για τα πολύ σκληρά και πικρά της ζωής με τον «πιο χαρίεντα τρόπο».
Η παράσταση θα κάνει πρεμιέρα την Δευτέρα 13 Ιουλίου και θα παίζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00 στο θέατρο Χυτήριο ενώ θα φιλοξενηθεί κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού σε Φεστιβάλ της Αττικής και της Περιφέρειας.
Η δεύτερη παράσταση είναι ο μονόλογος της Τζεραλντίν Άρον «Το υπέροχό μου διαζύγιο» σε μετάφραση της Μαργαρίτας Δαλαμάγκα-Καλογήρου. Πρόκειται για την αφήγηση της Άντζελας, μιας γυναίκας στα 50 με κόρη στην εφηβεία, που μετά από 25 χρόνια γάμου θα συνειδητοποιήσει την βαλτωμένη έγγαμη ζωή της όταν έρθει αντιμέτωπη με την αίτηση διαζυγίου που υποβάλλει ο σύζυγός της. Την ηρωίδα θα ενσαρκώσει η Αλεξάνδρα Παλαιολόγου η οποία εξέφρασε την μεγάλη χαρά της που θα έχει την ευκαιρία να ενσαρκώσει αυτόν τον ανθρώπινο καθημερινό χαρακτήρα «μέσα από πολύ χιούμορ και πολύ συγκίνηση, σε μια γλυκόπικρη και βαθιά ανθρώπινη ατμόσφαιρα, ενσαρκώνοντας την ειλικρίνεια της ηρωίδας».
Η παράσταση έχει πρεμιέρα την Τετάρτη 15 Ιουλίου και θα παίζεται κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:00 στο θέατρο Χυτήριο ενώ και αυτή θα παρουσιαστεί σε Φεστιβάλ της Αττικής και της Περιφέρειας.
Και στις δύο παραστάσεις την σκηνοθεσία υπογράφει ο Δημήτρης Μυλωνάς, τα σκηνικά είναι της Έρσης Δρίνη, τα κοστούμια του Γιάννη Μετζικώφ, η μουσική του Παύλου Κατσιβέλη, τα φώτα του Αντώνη Παναγιωτόπουλου, ενώ βοηθός σκηνοθέτη είναι η Ελένη Μυλωνά.
ΤΟ ΔΑΝΕΙΟ
Συντελεστές:
Μετάφραση: Els de Paros
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Μυλωνάς
Σκηνικά: Έρση Δρίνη
Κοστούμια: Γιάννης Μετζικώφ
Σχεδιασμός Φωτισμού: Αντώνης Παναγιωτόπουλος
Μουσική: Παύλος Κατσιβέλης
Βοηθός σκηνοθέτη: Ελένη Μυλωνά
Trailer παράστασης:
Παίζουν:
Σωτήρης Χατζάκης
Δημήτρης Μυλωνάς
INFO:
Παραγωγή της Green Productions
Ημέρες και ώρες παραστάσεων:
Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00
Διάρκεια: 90΄
ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ:
Κανονικό: 15 €
Μειωμένο(Φοιτητικό/Ανέργων/ΑμεΑ) :12 €
Ατέλεια : 5 €
Προπώληση εισιτηρίων:
https://www.viva.gr/tickets/theater/theatro-xytirio/to-daneio/
Τηλέφωνο κρατήσεων : 210 5232097 και 210 3412313
-ΠΕΡΙΟΔΕΙΑ-
Παράλληλα με το Θέατρο «Χυτήριο», θα πραγματοποιηθούν παραστάσεις κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού σε Φεστιβάλ της Αττικής και της Περιφέρειας.
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΙΟΥΛΙΟΥ
- 26/07/2020 Αίγιο, Θέατρο «Γεώργιος Παππάς», 21:00
Νικολάου Πλαστήρα 19 & Κανελλοπούλου
Τηλέφωνο: 26910. 61977
- 29/07/2020 Ηλιούπολη, Θέατρο Άλσους «Δημήτρης Κιντής», 21:00
Γαρδίκη & Σμόλικα
Τηλέφωνο: 210. 9923840
Συντελεστές:
Μετάφραση: Μαργαρίτα Δαλαμάγκα Καλογήρου
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Μυλωνάς
Σκηνικά: Έρση Δρίνη
Κοστούμια: Γιάννης Μετζικώφ
Σχεδιασμός Φωτισμού: Αντώνης Παναγιωτόπουλος
Μουσική: Παύλος Κατσιβέλης
Βοηθός σκηνοθέτη: Ελένη Μυλωνά
Trailer παράστασης:
INFO:
Παραγωγή της Green Productions
Ημέρες και ώρες παραστάσεων:
Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:00
Διάρκεια: 75΄
ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ:
Κανονικό: 15 €
Μειωμένο(Φοιτητικό/Ανέργων/ΑμεΑ) :12 €
Ατέλεια : 5 €
Προπώληση εισιτηρίων:
https://www.viva.gr/tickets/theater/theatro-xytirio/yperoxo-mou-diazygio/
Τηλέφωνο κρατήσεων : 210 5232097 και 210 3412313
-ΠΕΡΙΟΔΕΙΑ-
Παράλληλα με το Θέατρο «Χυτήριο», θα πραγματοποιηθούν παραστάσεις κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού σε Φεστιβάλ της Αττικής και της Περιφέρειας.
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΙΟΥΛΙΟΥ
- 13/07/2020 Ηλιούπολη, Θέατρο Άλσους «Δημήτρης Κιντής», 21:00
Γαρδίκη & Σμόλικα
Τηλέφωνο: 210. 9923840
- 25/07/2020 Αίγιο, Θέατρο «Γεώργιος Παππάς»,21:00
Νικολάου Πλαστήρα 19 & Κανελλοπούλου
Τηλέφωνο: 26910. 61977
Η περιοδεία βρίσκεται υπό διαμόρφωση
Το έργο του Ρομπέρ Τομά ανέβηκε για πρώτη φορά στο Παρίσι το 1961 κι από τότε παίζεται με επιτυχία στις θεατρικές σκηνές παντού στον κόσμο.
Μια μητέρα, δυο κόρες, μια γιαγιά, μια θεία, μια οικονόμος, μια καμαριέρα και μια απρόσκλητη επισκέπτρια. 8 γυναίκες κι ένας άντρας. Που δεν εμφανίζεται ποτέ. Και ξαφνικά ένας φόνος! Η αναζήτηση του δολοφόνου γίνεται ο καταλύτης στις σχέσεις των γυναικών.
Μια μέρα είναι αρκετή για να έρθουν στην επιφάνεια καλά κρυμμένα μυστικά.
Και όπως συμβαίνει πάντα και στη πραγματική ζωή, οι αποκαλύψεις βάζουν σε δοκιμασία σχέσεις και χαρακτήρες. Ένα έργο που συγκεντρώνει όλα τα είδη του θεάτρου.
Αστυνομικό, θρίλερ, ψυχολογικό δράμα, σουρεαλιστική κωμωδία. Σε μια γοητευτική παράσταση για τον κόσμο των γυναικών, μ έναν άντρα στο βάθος του κάδρου.
Τους ρόλους ερμηνεύουν (με σειρά εμφάνισης) :
Σανέλ:Στέλλα Γκίκα
Λουίζ:Ειρήνη Σταματίου
Γιαγιά:Σίβη Σιδέρη
Σουζόν:Δήμητρα Στογιάννη
Γκάμπυ:Αιμιλία Υψηλάντη
Κατρίν:Ειρήνη Κωνσταντίνου
Ωγκιστίν:Μαρία Ζορμπά
Πιερέτ:Αλεξάνδρα Παλαιολόγου
Συντελεστές:
Μετάφραση: Θωμάς Βούλγαρης
Σκηνοθεσία: Γιάννης Καραχισαρίδης
Σκηνικά-κοστούμια: Γιώργος Λιντσέρης
Κίνηση : Πάρις Μαντόπουλος
Φωτισμοί : Αντώνης Χαλκιάς
Επικοινωνία για την παράσταση: Μαρίκα Αρβανιτοπούλου
Ημέρες και ώρες παραστάσεων:
Τετάρτη (λαϊκή απογευματινή):18:30
Πέμπτη:21:00
Παρασκευή:20:00
Σάββατο: 21:00
Κυριακή: 19:00
Τιμές εισιτηρίων
Γενική είσοδος:17€
Φοιτητικό:15€
Ανέργων:12€
Ατέλειες: 5€
Προπώληση εισιτηρίων :
- Viva.gr : https://www.viva.gr/tickets/theater/theatro-argo/8-
ginaikes-katigorountai/
- Και στα ταμεία του θεάτρου
ΘΕΑΤΡΟ ΑΡΓΩ, Ελευσινίων 15, Αθήνα
Στάση Μετρό Μεταξουργείο
Τηλέφωνο :210 5201684
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας αναζητήσαμε ιστορίες γυναικών που με τον τρόπο ζωή τους, την παρουσία τους, το καλλιτεχνικό τους έργο ή τη στάση τους στα πράγματα, επηρέασαν και ενέπνευσαν τόσο άλλες γυναίκες όσο και γενικότερα το περιβάλλον τους.
Μπορεί η πρώτη Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας να γιορτάστηκε το 1909 με πρωτοβουλία του Σοσιαλιστικού Κόμματος των ΗΠΑ και να υιοθετήθηκε δύο χρόνια αργότερα από τη Σοσιαλιστική Διεθνή. Όμως σίγουρα κάποιες κυρίες για τις οποίες θα διαβάσετε εδώ, αν και γεννημένες δεκαετίες πριν καθιερωθεί η γιορτή, ανήκουν αναμφίβολα στα γυναικεία πρότυπα, διεκδικώντας ξεχωριστή θέση και στο φεμινιστικό κίνημα.
Έξι αληθινές ιστορίες γυναικών που ζωντανεύουν στις αθηναϊκές σκηνές από αντίστοιχες γυναίκες ηθοποιούς που μάλιστα έχουν το θάρρος να τις ενσαρκώνουν στο πιο απαιτητικό είδος θεάτρου, τον μονόλογο.
Μαρία Πρωτόπαππα – «Έμμα Ρέγες»
Η Έμμα Ρέγιες γεννήθηκε στη Μπογκοτά το 1919, όπου μεγάλωσε χωρίς γονείς και ταυτότητα, ζώντας μαζί με την αδελφή της σε μοναστήρι για χρόνια, από το οποίο δραπέτευσε κάνοντας οτοστόπ. Άρχισε να ζωγραφίζει με ένα ταλέντο τόσο πηγαίο κι εκρηκτικό, που έκανε τον Ντιέγκο Ριβέρα, αλλά και τον Πάμπλο Πικάσο να ξετρελαθούν.
Έγινε γνωστή στο Παρίσι τη δεκαετία του ’60. Υπήρξε σύζυγος του γλύπτη Μποτέρο, πριν παντρευτεί τον Ζαν Περομάτ, τον γιατρό που την κουράρησε στο πλοίο που την έφερε στην Ευρώπη. Εξέθεσε έργα της σε διάφορες πόλεις του κόσμου και συγχρωτίστηκε με καλλιτέχνες, όπως ο Ντιέγκο Ριβέρα και διανοούμενους, όπως η Έλσα Μοράντε κι ο Αλμπέρτο Μοράβια. Έγινε προστάτιδα των Κολομβιανών ζωγράφων, οι οποίοι την αποκαλούσαν «μεγάλη μαμά» τους.
Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές την παρότρυνε να γράψει την ιστορία της ζωής της, όπως την περιέγραφε στα γράμματα που έστελνε στον καλό της φίλο Χερμάν Αρσινέγας. Έτσι, προέκυψαν οι «Αναμνήσεις δι' αλληλογραφίας», που κυκλοφορούν στη χώρα μας, από τις εκδόσεις Ίκαρος, σε μετάφραση Μαρίας Παλαιολόγου.
Αυτό το βιβλίο αποτέλεσε το πρώτο υλικό για τη Μαρία Πρωτόπαππα, η οποία ερμηνεύει, σε δική της σκηνοθεσία, στη Β’ Σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας, την Κολομβιανή ζωγράφο δηλώνοντας σε συνέντευξή της στο texnes-plus : «Αυτή τη δουλειά δεν τη σκηνοθετώ. Τη φτιάχνω ως ηθοποιός με τα εργαλεία του. Δεν με νοιάζει η τέχνη σήμερα. Με ενδιαφέρει το παιδάκι. Η Έμμα. Σε όλα τα άλλα, θα ήθελα να βάλω μια μεγάλη φωτιά και να τα εξαφανίσω».
Αλεξάνδρα Παλαιολόγου- «Επάγγελμα Πόρνη»
Η Λιλή Ζωγράφου γεννήθηκε το 1922 στο Ηράκλειο της Κρήτης, όπου πέρασε τα παιδικά της χρόνια. Ο πατέρας της ήταν εκδότης εφημερίδας με φιλελεύθερες, για την εποχή του, ιδέες . Σπούδασε φιλολογία στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Στη γερμανική κατοχή και, ενώ ήταν έγκυος, φυλακίστηκε για αντιστασιακή δράση γεννώντας την κόρη της στη φυλακή. Όρθωσε το ανάστημά της στο φασισμό, αλλά και, γενικότερα, στα «πρέπει» της εποχής της.
Στην παράσταση «Επάγγελμα Πόρνη», ο σκηνοθέτης Ένκε Φεζολλάρι παρουσιάζει, με τη δική του λιτή και ουσιαστική ματιά, τη γυναίκα Λιλή Ζωγράφου. Η Αλεξάνδρα Παλαιολόγου ενσαρκώνει αυτόν τον χαρακτήρα μέσα από την κομψή της παρουσία, αλλά και την δυναμική της στον λόγο, στην έκφραση και στις απαιτήσεις ενός μονολόγου. Ελεύθερη, ανυπότακτη και συνειδητοποιημένη η Λιλή Ζωγράφου μεταφέρει στα βιβλία της τη ζωή που έζησε, τη ζωή που της αντιστάθηκε, αλλά και άλλη τόση που της παραδόθηκε άνευ όρων. Δεν είναι εύκολο να πλησιάσεις αυτές τις «γαζέλες» της ζωής και της ύπαρξης. Ο Ένκε Φεζολλάρι μας έδωσε τη δυνατότητα, μέσα από μια σκηνοθεσία που σέβεται τη μνήμη, την ιστορία και τη ζωή, να δούμε και να ακούσουμε, χωρίς υπερβολές, τον λόγο μιας αγωνίστριας – μιας γυναίκας ελεύθερης.
Η συγκεκριμένη παράσταση ξεκίνησε το ταξίδι της από το ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης τον Δεκέμβριο του 2014. Στη συνέχεια, έκανε περιοδεία σε όλη την Ελλάδα με μεγάλη επιτυχία. Επιστρέφει στην Αθήνα, στις 9 του Μάρτη, στο Τempus Verum - Eν Αθήναις.
Μαίρη Βιδάλη- «Λέλα Καραγιάννη- Η μάνα της Αντίστασης »
Η Λέλα Καραγιάννη γεννημένη το 1989 στο χωριό Λίμνη της Εύβοιας, έγινε η «Μπουμπουλίνα», η οποία εκτελέστηκε από τους Ναζί. Μια Ευβοιώτισσα, η οποία δεν δίστασε να μετατρέψει το σπίτι της σε αρχηγείο της αντιναζιστικής οργάνωσης «Μπουμπουλίνα», δείχνοντας, με αυτόν τον τρόπο, την αντίθεσή της απέναντι στους κατακτητές. Περιέθαλψε Έλληνες φαντάρους, που επέστρεφαν από το μέτωπο και περίπου 140 συμμάχους.
Τον Ιούλιο του 1944, η Λέλα Καραγιάννη συνελήφθη από τη Γκεστάπο μαζί με τα πέντε από τα παιδιά της. Βασανίστηκε στα μπουντρούμια των Ες-Ες, στην οδό Μέρλιν και μεταφέρθηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Χαϊδαρίου Αττικής. Τελικά, άκαμπτη στις ανακρίσεις και τα βασανιστήρια, ψάλλοντας τον Εθνικό Ύμνο κι εμψυχώνοντας, έως την τελευταία στιγμή τους μελλοθανάτους, εκτελέστηκε από τους Γερμανούς κατακτητές, μαζί με άλλους 27 αγωνιστές της Αντίστασης, στις 8 Σεπτεμβρίου 1944 στο 'Αλσος Χαϊδαρίου.
Την ιστορία της σπουδαίας Ελληνίδας αγωνίστριας ερμηνεύει η Μαίρη Βιδάλη στο Διάχρονο Θέατρο, ενώ τη σκηνοθεσία υπογράφει η Γιώτα Κουνδουράκη. Η παράσταση βασίζεται σε κείμενο του Γιώργου Α. Χριστοδούλου. Η παράσταση συνεχίζεται για 3η χρονιά. Η Μαίρη Βιδάλη τιμήθηκε από την Ακαδημία Κορφιάτικων Βραβείων με το Α’ Βραβείο ερμηνείας μονολόγου «Αντιγόνη Βαλάκου» 2016-2017.
Γυναίκες – μάνες σπουδαίων ανδρών
Στο Πολυχώρο Vault, στα πλαίσια του θεατρικού project «Ο Γιος μου», επτά σκηνοθέτες ετοιμάζουν επτά παραστάσεις στηριγμένες πάνω σε επτά βιογραφίες. Επτά μάνες μιλούν για τους γιους τους. Επτά γυναίκες ηθοποιοί παρουσιάζουν επτά μονολόγους γυναικών, μιλούν για τα παιδιά τους, τα οποία εμείς γνωρίσαμε ως άντρες σπουδαίους και διακεκριμένους και τα οποία έλαμψαν με την προσωπικότητα, το έργο, την ευφυία, το ταλέντο, την τέχνη ή την επιστήμη τους. Αυτή την περίοδο, παρουσιάζονται οι τρεις από αυτούς.
Χρύσα Σπηλιώτη - «Ο Γιος μου Νικόλαος Μάντζαρος»
Η Ρεγγίνα Μάντζαρου ήταν μητέρα του Νικόλαου Χαλικιόπουλου - Μάντζαρου συνθέτη του Εθνικού Ύμνου. Υπήρξε η πρώτη του δασκάλα στο πιάνο.
Αντάρτισσα η ίδια, παρά τις επιταγές της τάξης και της εποχής της, ερωτεύεται παράνομα. Προσπαθεί να σώσει το παιδί της και τον εαυτό της από τη μέγγενη των κοινωνικών περιορισμών και της υποκρισίας, που εκφράζει κι επιβάλλει ο δεσποτικός σύζυγός της Γιάκωβος. Εμπνέει στον γιο της, χωρίς καν να το αντιλαμβάνεται, αγάπη για τη ζωή και την ελευθερία. «Εγώ το μόνο που ‘κανα ήταν να τον αφήνω λεύτερο, να χαίρεται μέχρι τις πατουσίτσες του», καταφέρνοντας το σχεδόν ακατόρθωτο: Να δώσει τα εφόδια σ' έναν αριστοκράτη να γράψει τη μουσική για τον ξεσηκωμό των Ελλήνων.
Η Χρύσα Σπηλιώτη πρωταγωνιστεί στο μονόλογο, που έγραψε η ίδια, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Αυγουστίνου Ρεμούνδου ζωντανεύοντας τον μικρόκοσμο της ηρωίδας σαν παιδικό κουρδιστό παιχνίδι εποχής και δημιουργώντας έναν ολόκληρο κόσμο μέσα από σύμβολα.
Μάγδα Κατσιπάνου-«Αγγέλικα Νίκλη Σολωμού η Διάφανη»
Η Αγγέλικα Νίκλη πουλήθηκε σε ηλικία 13 ετών στον Κόντε Νικόλαο Σαλαμών για να γίνει παλλακίδα του – μαντενούτα του και έκανε μαζί του δύο νόθα αγόρια, τον Διονύσιο, ο οποίος αναδείχτηκε σε Εθνικό ποιητή των Ελλήνων και τον Δημήτριο, ο οποίος έγινε Γερουσιαστής των Ιονίων Νήσων. Η προσωπική της ιστορία και το δράμα της συγκλονίζουν.
Από αυτή τη σχέση λατρείας που για πολλά χρόνια δεν υφίσταται, λόγω της απόστασης που τους χώρισε και των οικογενειακών διαφορών, του Εθνικού μας ποιητή με τη μητέρα του εμπνεύστηκε ο Περικλής Μοσχολιδάκης κι έγραψε το μονόλογο, τον οποίο και σκηνοθετεί στη μικρή σκηνή του Vault. Μέσα από τον χειμαρρώδη μονόλογο της Αγγέλικας, την οποία ενσαρκώνει με την καταπληκτική της ερμηνεία η Μάγδα Κατσιπάνου, ξετυλίγεται η δραματική, άγνωστη ιστορία μίας άσημης, εκπάγλου, όμως, όμορφης γυναίκας, η οποία έφερε στον κόσμο τον Διονύσιο Σολωμό, παρ’ όλο που η ίδια διασύρθηκε και απαξιώθηκε τόσο όσο ο αγαπημένος της γιος αναγνωρίστηκε και δοξάστηκε. Μια παράσταση που την απολαμβάνεις και γοητεύεσαι από την εξαιρετική υποκριτική της πρωταγωνίστριας που αν και μόνη στη σκηνή με ένα μουσικό σε παρασύρει στον κόσμο της ηρωίδας της.
Ευγενία Αποστόλου- «Βασιλική Τριανταφύλλου: Αχ, Γιάννη μ’!» "Ο γιος μου Γιάννης Μακρυγιάννης"
Ο Γιάννης Μακρυγιάννης γεννήθηκε το 1797-’98, στο Αβορίτι της Δωρίδας. Ήταν ενός έτους, όταν δολοφονήθηκε ο πατέρας του, Δημήτρης Τριανταφύλλου, από τους Τούρκους. Ο Γιάννης, ονομάστηκε, αργότερα, Μακρυγιάννης για το ψηλό του ανάστημα. Η μάνα του, η Βασιλική, φτωχή αγρότισσα, τον είχε γεννήσει επιστρέφοντας από το χωράφι στο σπίτι. Αναγκάστηκε να φύγει για τη Λειβαδιά. Άρχισε να γράφει τα Απομνημονεύματά του το 1829, ένα μνημείο λόγου και ιστορίας. «…Ό,τι πιο σπουδαίο πράμα τα γράμματα, η μόρφωση, να μη σε κοροϊδεύουν. Να δώσει να ’ρθει μια μέρα σ’ αυτό τον τόπο, που ο κόσμος θα ’ναι μορφωμένος και δεν θα μπορούν να κοροϊδεύουν τους ανθρώπους». Μέσα από την προσωπική του ιστορία, ξεδιπλώνεται ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας της Ελλάδας. Με τα «κολλυβογράμματά του» κάνει μια καταγραφή σημαντικών ιστορικών γεγονότων και μέσα από τη ματιά και την αφήγηση της μητέρας του Βασιλικής Τριανταφύλλου, διαπιστώνουμε, για άλλη μια φορά, πως η ιστορία επαναλαμβάνεται με τις ίδιες ακριβώς αντιστοιχίες. Σχέσεις με την υπόλοιπη Ευρώπη, συμφέροντα ξένων και ντόπιων και μια χώρα, η Ελλάδα, πάντα χρεωμένη, διχασμένη και έρμαιο των ξένων Κυβερνητών ή Βασιλέων, να αγκομαχά και να υποφέρει.
Μια παράσταση, στη διάρκεια της οποίας, μέσα από τη ζωή του γιου ανακαλύπτουμε τη μητέρα και, από τα λίγα που ξέρουμε γι’ αυτήν, ανακαλύπτουμε το γιο.
Το κείμενο είναι του Γιώργου Μεσολλογγίτη , σε σκηνοθεσία της Κατερίνας Πολυχρονοπούλου και στο ρόλο της Βασιλικής Τριανταφύλλου θα δούμε την Ευγενία Αποστόλου. (Πρεμιέρα 7/3)
Από τη Γιώτα Δημητριάδη και τη Κατερίνα Κασελίμη
Μαμάδες που θυσιάζουν τα πάντα για τα παιδιά τους, αλλά και εκείνες που παραμένουν ακόμη παιδιά και πρέπει να μεγαλώσουν παιδιά. Ευαίσθητες, λογικές, συναισθηματικές, αυστηρές, υπεύθυνες, αδίστακτες, χαλαρές, ρομαντικές, απαιτητικές, πάντα όμως με κοινό στόχο να μεγαλώσουν υγιή και «ευτυχισμένα» παιδιά. Όσο και αν αυτά τα εισαγωγικά στο δεύτερο επίθετο μπερδεύουν τα πράγματα και τις σχέσεις τους στο μέλλον, καθώς με τα χρόνια μεταλλάσσονται και οι παρανομαστές των «θέλω» και των «πρέπει» αμφίδρομα από τις δύο πλευρές.
Οι μαμάδες της ζωής μας ζωντανεύουν και στη σκηνή. Με αφορμή τη σημερινή γιορτή της μητέρας θυμόμαστε έξι διαφορετικούς τύπους μαμάδων που απολαύσαμε τη φετινή σεζόν στις αθηναϊκές σκηνές.
Μάνα στήριγμα
Μια μάνα κουράγιο, που προσπάθησε να κρατήσει την οικογένειά της ζωντανή μετά την απώλεια του μεγάλου της γιου στον πόλεμο. Τον ένοχο τον γνώριζε εξαρχής, όπως και το θάνατο του παιδιού της, αν και αρνούνταν να τα αποδεχτεί. Εξαιρετική στο ρόλο της Κέιτ Κέλλερ η Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου. Αφοπλιστική στη λιτότητά της, μετατράπηκε σε μια σπαρακτική μάνα στο «Ήταν όλοι τους παιδιά μου» που ήταν αδύνατο να αφήσει κάποιον ασυγκίνητο.
Αδυσώπητη μητέρα
Μια αδίστακτη μάνα ήταν η Ματριόνα (Αγορίτσα Οικονόμου) στη «Δύναμη του σκότους», που έσπρωξε το γιο της Νικήτα (Γιώργο Παπαγεωργίου) στην αγκαλιά της Ανίσα (Πέγκυ Τρικαλιώτη) χωρίς καμία ηθική αναστολή. Τον οδήγησε ακόμα και στη δολοφονία του ίδιου της του εγγονού. Το χρήμα ήταν ο θεός της και αυτό ήταν το κυριότερο έγκλημά της, ότι στο βωμό του θυσίασε όλες τις αξίες της. Μια γυναίκα παντρεμένη με έναν άνθρωπο που δεν αγάπησε ποτέ, ήταν βαθύτατα ερωτευμένη με το γιο της, τον οποίο βύθισε στο σκοτάδι για να πετύχει τις φιλοδοξίες της, βλέποντάς τον πλούσιο. Η Αγορίτσα Οικονόμου έκλεψε την παράσταση, ούσα απολαυστική στη Ματριόνα, φωτίζοντας μοναδικά της πτυχές αυτού του ιδιαίτερου χαρακτήρα.
Μητέρα παιδί
Η Εύρη Σωφρονιάδου ως Μεμέ στην παράσταση «Η παράλειψη της οικογένειας Κόλεμαν» ήταν μια μητέρα που δεν είχε καταφέρει να ενηλικιωθεί, είχε κάνει παιδιά με διαφορετικούς πατεράδες και επέμενε να κοιμάται ακόμη με το γιο της, τον Μαρίτο (Μιχάλης Πανάδης). Το οιδιπόδειο σύμπλεγμα πήρε σάρκα και οστά στη σκηνή, καθώς τα κορίτσια της, όπως φάνηκε, έπαιζαν πάντα δεύτερο ρόλο στη ζωή της. Φυσικά η σχέση που είχε αναπτύξει μαζί τους παρουσίαζε μεγάλο ψυχαναλυτικό ενδιαφέρον, καθώς τη μια την είχε εγκαταλείψει από μικρή σε άλλη οικογένεια και την άλλη την είχε ορίσει υπεύθυνη για τα πάντα.
Μητέρα γυναίκα, μητέρα ερωμένη
Όταν τα παιδιά μεγαλώνουν και φεύγουν από το σπίτι και η μάνα μένει μόνη δεν πρέπει να συνεχίσει τη ζωή της; Μια μάνα δεν εξακολουθεί να είναι γυναίκα; Η Τάνια Τσανακλίδου ως Έμμι είπε ένα βροντερό «Ναι», και μάλιστα με μια αντισυμβατική σχέση, καθώς ερωτεύτηκε έναν άντρα νεότερό της και αλλοδαπό. Η Έμμι και ο Άλι (Κωστής Καλλιβρετάκης) στο «Ο φόβος τρώει τα σωθικά» έζησαν το δικό τους love story, κόντρα όχι μόνο στα παιδιά της πρώτης αλλά και σε ολόκληρη την κοινωνία.
Μητέρα της καρδιάς
Στη «La cocinera» η Αλεξάνδρα Παλαιολόγου, ως Άντριας, μπορεί να μην έγινε ποτέ η ίδια μητέρα, ωστόσο δέχτηκε, αγάπησε, φρόντισε, δίδαξε την τέχνη της και μεγάλωσε στοργικά το παιδί του συντρόφου της. Σε εποχές πολύ δύσκολες για την Κούβα εκείνη φτιάχνοντας «γλυκές πίτες από καλαμπόκι» και μένοντας πιστή σε ιδέες και ιδανικά έγινε δύο φορές μαμά του κοριτσιού.
Μητέρα για… ντιβάνι
Η Βάιολετ στον «Αύγουστο» και η σχέση της με τις κόρες της αποτελεί εξαιρετικό αντικείμενο ψυχανάλυσης, θα μπορούσαν να γραφτούν τόμοι ολόκληροι γι’ αυτόν τον ιδιαίτερο δεσμό. Το πιο εντυπωσιακό όμως από αυτά που είδαμε στη σκηνή του Θεάτρου Δημήτρης Χορν ήταν ότι τελικά όλοι γινόμαστε όπως οι γονείς μας. Η ψυχωσική μητέρα της Θέμιδος Μπαζάκα επηρέασε σε τραγικό βαθμό τις ζωές των τριών κοριτσιών της. Η μικρή κόρη (Μαρίνα Ασλάνογλου) βίωσε την απελπισία της γεροντοκόρης, με συνεδρίες σε ψυχολόγους και την αστρολογία στο τσεπάκι, έτοιμη να υποκύψει στη χειρότερη επιλογή. Η μεσαία (Βίκυ Βολιώτη) διατηρούσε κρυφή σχέση με τον πρώτο της ξάδερφο, ενώ η πρωτότοκη (Μαρία Πρωτόπαπα) στο τέλος έκανε αυτό που μισούσε περισσότερο, έγινε ίδια η μητέρα της.
Χρόνια πολλά σ' όλες τις μαμάδες της ζωής μας!
Είδα
Video
