Με καίει να μην ξεχνάω να ζω.

Να μη θεωρώ αυτονόητο το χρόνο που μου μένει, να μη θεωρώ αυτονόητους τους ανθρώπους που συναντώ και συναναστρέφομαι, να μη θεωρώ αυτονόητο το ενδιαφέρον του οποιουδήποτε για όσα έχω να εκφράσω μέσω της δουλειάς μου στο θέατρο.

Να μην ξεχνάω να παίζω μουσική και να ξαναβρίσκω το κέντρο μου.

Να μην ξεχνάω να χαμογελάω και να αγνοώ τους τοξικούς ανθρώπους που πληθαίνουν γύρω μας.

Με καίνε σκέψεις, λέξεις, κείμενα, ιδέες, ρυθμοί και ήχοι, και λίγο σπανιότερα εικόνες.

Με καίει να έχω απάντηση στο γιατί κάνω κάτι. 

Με καίει να θυμάμαι συνεχώς ότι στο θέατρο θέλω να απευθύνω ερωτήματα και όχι να σερβίρω απαντήσεις.

Με καίει να συμπορεύομαι με όσους επικοινωνώ. Να είμαι δίπλα σε όσους νοιάζομαι. Να ακούω τους άλλους και να μη μονολογώ.

Με καίει να μη χάσω ποτέ την περιέργειά μου.

Με καίει η νοσταλγία του μέλλοντος.

* Ο Κ. Αλέξης  Αλάτσης έχει μεταφράσει το κείμενο της Ιβάνα Ζάικο «Γυναίκα-Βόμβα» και σκηνοθετεί την ομώνυμη παράσταση που ανεβαίνει στη Β΄ Σκηνή του Θεάτρου Κεφαλληνίας. Η πρεμιέρα του έργου έχει προγραμματιστεί για τις 11 Δεκεμβρίου.