Από τη Σπυριδούλα Μπιρπίλη

Πάει ένας μήνας που είδα την παράσταση αυτή. Μου άρεσε πάρα πολύ αλλά συνέχεια κάτι άλλο έπρεπε να γίνει κι έτσι έμενε μισοτελειωμένο το κείμενο. Σήμερα όμως θυμήθηκα την πρώτη σκηνή της παράστασης. Ξεκινά με τον Όλιβερ να γιορτάζει τα γενέθλιά του. Κι ενώ όλοι είμαστε τόσο χαρούμενοι, όλα αλλάζουν. Ήταν ένα όνειρο που έσβησε. Ο Όλιβερ είναι στο ορφανοτροφείο και στα ορφανοτροφεία δε γιορτάζουν γενέθλια. Και κάπως έτσι, σήμερα ειδικά, σκέφτηκα να τελειώσω το κείμενο για τον Όλιβερ.

Η πολυδιαβασμένη ιστορία του Όλιβερ Τουίστ ανέβηκε στο θέατρο του Ελληνικού κόσμου. Ο Όλιβερ Τουίστ, ο ήρωας που όλοι συμπονέσαμε και αγαπήσαμε, το παιδί που παρόλες τις δυσκολίες της ζωής του κράτησε τον ακέραιο και έντιμο χαρακτήρα του μας συγκίνησε και μας προβλημάτισε. Άραγε οι δύσκολες καταστάσεις αλλοιώνουν τον χαρακτήρα μας; Μπορούμε να μείνουμε αλώβητοι από όσα μας έχει γράψει η μοίρα και να έχουμε εμπιστοσύνη ότι στο τέλος όλα θα πάνε καλά;

Είναι αλήθεια ότι πολλά παιδιά στο κοινό συγκινήθηκαν και στενοχωρήθηκαν με όσα υπέφερε ο Όλιβερ. Ο γιος μου (όχι πολύ διαχυτικός συνήθως) κόλλησε πάνω μου. Όμως το χαμόγελο του γιου μου, όταν τελικά η δικαιοσύνη αποκαθίσταται και ο Όλιβερ βρίσκει μια οικογένεια, ήταν η τρανή απόδειξη ότι τελικά τα παιδιά πρέπει να έρχονται σε επαφή με τα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Ήταν το χαμόγελο της κάθαρσης, της ηθικής αποκατάστασης του ήρωα, που κάνει τον θεατή να λυτρώνεται. Ήταν το χαμόγελο της ενσυναίσθησης, όταν έχεις συμπάσχει με τον ήρωα και τελικά χαίρεσαι με την χαρά του. Ήταν το χαμόγελο που εύχομαι σύντομα να δούμε όλοι γύρω μας.

Η διασκευή και σκηνοθεσία της Κωνσταντίνας Νικολαϊδη μας μετέφερε στην Αγγλία του 19^ου αιώνα. Ορφανοτροφείο, μικροσυμμορίες, δικαστήριο, το σπίτι του κυρίου Μπράουνλόου, όλα ζωντάνεψαν μπροστά μας μέσα από τα σκηνικά και τα κουστούμια της Μαρίας Φιλίππου, καθώς και με τη βοήθεια των video art της Ερατούς Τζαβάρα. Η πρωτότυπη μουσική του Γιάννη Οικονόμου απόλυτα σύμφωνη με το πνεύμα της εποχής και της παράστασης. Υπέροχη όλη η ομάδα των ηθοποιών με τον Ρένο Χαραλαμπίδη, τον Διονύση Πιφέα, τον Τάσο Κωστή και τη Μαρία Αντουλινάκη να κλέβουν τις εντυπώσεις.

Κι αυτή τη φορά τα παιχνίδια που προτείνουμε έχουν ως αφορμή την παράσταση του Όλιβερ Τουίστ αλλά αναγκαστικά εμπνευσμένα από μια πραγματικότητα υπαρκτή και διαφορετική…

ΠΡΙΝ KAI META…

• Διαβάζουμε. Ακόμα κι αν τα παιδιά σας είναι πολύ μικρά για να διαβάσουν τον Όλιβερ Τουίστ του Κάρολου Ντίκενς, μπορείτε να τους διαβάσετε κάποια από τις διασκευές που κυκλοφορούν. Ή να δείτε μαζί τους την ομώνυμη ταινία σε σκηνοθεσία Ντέιβιντ Λιν.

• Αλλάζουμε το τέλος. Στον Όλιβερ Τουίστ το τέλος είναι αυτό που μας προσφέρει ανακούφιση. Το γεγονός ότι όλα τελικά πήγαν καλά, ότι βρήκε αυτό που του άξιζε. Έτσι αγαλλιάζουν οι παιδικές ψυχές και αποκτούν πίστη ότι ο κόσμος αυτός είναι δίκαιος και στο τέλος οι καλοί θα ανταμειφθούν. Υπάρχουν κάποια παραμύθια που δεν σας ικανοποιεί το τέλος; Ας το αλλάξουμε και μέσα από αυτή την αλλαγή τα παιδιά θα νιώσουν ότι παρεμβαίνουν, ότι έχουν τη δύναμη να αλλάξουν τη ροή της ιστορίας και να γίνουν κυρίαρχοι των καταστάσεων.

• Ένα όνειρο: Το θεατρικό έργο ξεκινά με τον Όλιβερ να γιορτάζει τα γενέθλιά του. Τούρτες, δώρα, καπελάκια, όμορφα ρούχα και χαμόγελα. Σύντομα όμως όλα σβήνουν κι ο Όλιβερ συνηδειτοποιεί ότι είναι ακόμα στο ορφανοτροφείο. Τα όνειρα φαίνεται να ήταν αυτά που κρατούσαν τον Όλιβερ. Άλλωστε τα όνειρα δε μας κρατάνε όλους; Ας σκεφτούμε λοιπόν το πιο όμορφό μας όνειρο. Να το σκεφτούμε όμως με κάθε λεπομέρεια! Τι φοράμε τη μέρα που το όνειρό μας πραγματοποιείται, ποιος είναι δίπλα μας, τι ακούγεται, πώς μυρίζει ο άερας; Κι αφού κλείσουμε τα μάτια και «ζήσουμε το όνειρό μας» ας το ζωγραφίσουμε! Ή ας το γράψουμε!

Δεν υπάρχει πιο ταιριαστός επίλογος αυτήν τη στιγμή από το σημείωμα της ίδιας της σκηνοθέτιδος Κωνσταντίνας Νικολαϊδη…

Σκληρό έργο σε πολλά σημεία, βαθιά συγκινητικό σε άλλα, πολύ κωμικό επίσης και με έντονο σασπένς! Όπως είναι και η ίδια η ζωή, που μέσα από τα καλά και τα κακά της, μας ξεδιπλώνει τη μαγεία της και μας φέρνει κάθε φορά ένα βήμα πιο κοντά στην Αγάπη και στην Αγκαλιά. Μια Αγκαλιά που μας ψιθυρίζει γλυκά «Κράτα γερά. Όλα θα πάνε καλά.». Μια Αγκαλιά που, όπως κι ο μικρός Όλιβερ, όλοι βαθιά μέσα μας επιζητούμε.