Κι αν φέτος τα σινεμά παρέμειναν ακουσίως και πεισματικά κλειστά για μήνες, τα κινηματογραφικά στούντιο κι οι εταιρείες διανομής έφεραν στα σαλόνια και τα σινεμά ταινίες που κατάφεραν να συντροφεύσουν στιγμές και ψυχές.

Σε ένα ενδιεκτικό countdown που μπορείτε να ανατρέψετε, να αποδογύρισετε, να συμφωνήσετε και να διαφωνήσετε, πάμε να δούμε ποιες ήταν οι ταινίες που μας συγκίνησαν φέτος.

10. West side story

Γιατί ο Σπίλμπεργκ αποδεικνύει ότι το ριμέικ του κλασικού μιούζικαλ «West Side Story» μπορεί να κερδίσει τις κινηματογραφικές μας καρδιές. Μια απόλυτα feel good ταινία που κοιτάει στα μάτια τον κινηματογραφικό προκάτοχο της και μιλάει ανοιχτά για την προκατάληψη, τον ρατσισμό και την ανυπέρβλητη δύναμη της αγάπης.

9. Nomadland

Γιατί η Κλόε Ζάο ανέτρεψε τα οσκαρικά φυλετικά κατεστημένα και την παράδοση που θέλει τα μεγάλα βραβεία να δίνονται αφειδώς σε κινηματογραφικές υπερπαραγωγές. Μια ταινία που αγγίζει με σινεφιλική ευαισθησία το πραγματικό πρόσωπο της Αμερικής.

8. Μικρή μαμά

Γιατί η Σελίν Σιαμά αποδεικνύει ότι είναι μία από τις πλέον υποσχόμενες κινηματογραφικές δημιουργούς των τελευταίων ετών. Μία από τις πιο τρυφερές ταινίες της χρονιάς που μιλάει για τη μητρότητα μέσα από το πρίσμα των κοινών εμπειριών και του αναπόφευκτού μοιράσματος στιγμών, βιωμάτων και συναισθημάτων.

7. Παράλληλες Μητέρες

Γιατί ο Αλμοδοβάρ παραμένει ο κινηματογραφικός άρχοντας της αγνής κι ανόθευτης συγκίνησης. Μια ταινία για τα ατομικά και συλλογικά τραύματα που επουλώνονται μόνο με την εκπλήρωση της μοιραίας προσταγής «ζήσε». Η ζωή, λοιπόν, ως φάρμακο κι αντίδοτο σε κάθε δίλημμα κι εμπόδιο.

6. Digger

Γιατί ο Τζώρτζης Γρηγοράκης κερδίζει επάξια μία θέση ανάμεσα στους κορυφαίους σκηνοθέτες της χρονιάς. Μία ταινία για την αδιάκοπη (μας) μάχη με τη φύση, με τον κόσμο που μόνο αλλάζει και με τον (συν)άνθρωπο που ξέρει -μόνο- ν’ απειλεί και ν’ αγαπάει.

5. Annette

Γιατί ο Λεό Καράξ είναι η πιο ιδιαίτερη κι ιδιοσυγκρασιακή φωνή της σύγχρονης 7ης τέχνης. Ο Καράξ παίζει με τις συμβάσεις και τα κινηματογραφικά είδη για να αποδομήσει ιδανικά τα alpha male (μας) πρότυπα σε μια ταινία υφολογικά ανένταχτη και πολιτισμικά σύγχρονη.

4. Ιστορίες τύχης και φαντασίας

Γιατί ο Ριουσούκε Χαμαγκούτσι μας χάρισε την πιο όμορφη ταινία της χρονιάς. Μια ταινία που μιλάει για τα ηθικά μας διλήμματα, για τα παντοτινά μας παρελθόντα και για τον μίτο της ζωής που παραμένει πεισματικά κι αιώνιος άγνωστος.

3. First Cow

Γιατί η Κέλι Ράινχαρντ απέδειξε ότι η κωμωδία μπορεί να αναγεννηθεί κινηματογραφικά. Μια ταινία για τις φιλίες και για τις παρέες που κι αν δεν μπορούν ν’ αλλάξουν το σύμπαν ολόκληρο μπορούν να παρασύρουν ψυχές και ν’ αλλάξουν, τελικά, απόλυτα τον κόσμο τους.

2. Η εξουσία του σκύλου

Γιατί η Τζέιν Κάμπιον ξανά προς τη δόξα τραβά με ένα έργο τέχνης που αγγίζει το αριστούργημα. Μια ταινία για τα μύχια μυστικά και τις τραυματισμένες ψυχές που τις μάθανε μόνο να εκδικούνται.

1. Memoria

Γιατί ο Απιτσατπόνγκ Βιρασετάκουλ υπέγραψε το μοναδικό αδιαμφισβήτητο αριστούργημα της χρονιάς. Μια ταινία αίνιγμα που ξέρει να τρυπώνει σε ψυχές και να φωλιάζει αιώνια σε συνειδήσεις. Να μιλάει για την αναπόφευκτη αστική μοναξιά και για τις αδερφές ψυχές που ίσως βρίσκονται σε κάποιο κόσμο. Κάπου εκεί ψηλά. Ή και χαμηλά. Ανάμεσα στο τώρα της απομόνωσης και στο κάποτε της ανάγκης για επικοινωνία.

Αν ακόμα αναρωτιέστε αν ένας κάποιος κούκος φέρνει την άνοιξη, τότε τα θερινά σινεμά είναι εδώ για να αγνοήσουν τα ερωτηματικά περί κούκων και συναφών πουλιών και να σας διαβεβαιώσουν πως εκείνα -και μόνο εκείνα- φέρνουν το καλοκαίρι.

Monday

Ο Αργύρης Παπαδημητρόπουλος θα βρει την ιδανική ελληνική πατρίδα της νέας του ταινίας στις πάσης φύσεως θερινές αίθουσες, αφηγούμενος την ιστορία δύο Αμερικάνων ερωτοχτυπημένων ,τόσο ο ένας με τον άλλο όσο και οι δύο με την θερινή Αθήνα. Αποφασισμένοι να εξακριβώσουν αν ο έρωτας ενός Σαββατοκύριακου θα αντέξει την μοιραία Δευτέρα αποφασίζουν να μετατρέψουν την θερινή Αθήνα σε μόνιμη πραγματικότητα.

Soul

Με δύο Όσκαρ στο τσεπάκι του, καλύτερης πρωτότυπης μουσικής και Κινουμένων Σχεδίων, η Disney ,εδώ, με όχημα το όνειρο ενός Νεοϋορκέζου τζαζίστα να γίνει μέλος μιας κάποιας μπάντας μας ταξιδεύει στον κάτω, στον άλλο, στον κάποιο κόσμο. Στον κόσμο που τα όνειρα ζούνε και που άμα για κάποιο λόγο βρεθείς εκεί, τίποτα δεν πεθαίνει κι όλα γυρνάνε (πάλι) πίσω.

Nomadland

Αν οι απέραντες έρημοι της Αμερικανικής ηπείρου και μοναξιάς σας προκαλούν υπόνοιες για κάθιδρα βράδια και ιδρωμένες μπλούζες, τότε η Οσκαρική ταινία της Κλόε Ζάο υπόσχεται να σας χαρίσει τόσα ακριβώς δάκρυα συγκίνησης όσα αρκούν για τον ιδρώτα να εγκαταλείψει το σώμα και να εγκατασταθεί κάπου ανάμεσα στα μάτια. Γουλιά μπύρα και συγκίνηση. Γουλιά συγκίνηση και μπύρα.  

Minari

Μια ΚορεατικοΑμερικάνικη οικογένεια μετακομίζει στο Arkansas επενδύοντας τα μέγιστα στο χτίσιμο του δικού τους Αμερικάνικου παραδείσου και ονείρου. Οι ισορροπίες, όμως, θα ανατραπούν με την άφιξης της γιαγιάς. Μια τρυφερή ιστορία για όλα εκείνα τα βράδια στα θερινά σινεμά που ο μπαμπάς σου χάιδευε την πλάτη κι η μαμά σου χαμογελούσε τρυφερά.

Promising young woman

Είτε αγαπάτε, είτε αγαπάτε να μισείτε το κίνημα metoo και τις καταιγιστικές του διαστάσεις και συνέπειες, εδώ, έχουμε να κάνουμε με μια ταινία ενταγμένη στο hype της εποχής που ακολουθεί μια γυναίκα σε προσωπική εκδίκηση για τα όσα δεινά είχε κάποτε υποστεί από το ανδρικό φύλλο. Μια ιστορία που ,με πρωταγωνίστρια την εξαιρετική Καρέι Μάλιγκαν, δεν χάρισε μόνο κινηματογραφική φωνή σε μια ακόμη ιστορία κακοποίησης, αλλά απέσπασε και το Όσκαρ καλύτερου πρωτότυπου σεναρίου.

Άσπρο Πάτο

Ο Τόμας Βίτενγμπεργκ χάρισε στο κινηματογραφικό του κοινό την ιστορία τεσσάρων μεσήλικων αντρών που αποφασίζουν να πνίξουν στο αλκοόλ την αστική τους πλήξη έχοντας, όμως, πίστη μόνο στις ευεργετικές ιδιότητες των πάσης φύσεως αλκοολούχων ποτών. Aka πίνουν, πίνουν, πίνουν πιστεύοντας πως το αλκοόλ μόνο γα….ει και πως ναι, αυτοί θα την βγάλουν καθαρή. Ιδανική συντροφιά για τα αλκοολικά βράδια που ξεκινούν από μια μπύρα στο θερινό και καταλήγουν σε τσίπουρο σε μια αυλή ή σε ένα πεζοδρόμιο με πολλά ή με καθόλου δέντρα.

The father

Ο Φλοριαν Ζέλλερ σκηνοθετεί και διασκευάζει το θεατρικό του έργο, «Ο Πατέρας», για την μεγάλη οθόνη και χαρίζει στον εαυτό του το Όσκαρ διασκευασμένου σεναρίου και στον Άντονι Χόπκινς το Όσκαρ πρώτου Ανδρικού. Ένας πατέρας χάνει μυαλό και αναμνήσεις και μια κόρη παλεύει μέσα στα απομεινάρια όσων ήταν κάποτε «μπαμπάς.» Μια συγκινητική ιστορία για δακρύβρεχτα θερινά κινηματογραφικά βράδια με θέα την Ακρόπολη ή τις γύρω πολυκατοικίες.  

Το Φεστιβάλ του Ρίφκιν

Η πολύπαθη, λόγω των απανωτών αναβολών της κυκλοφορίας της, ταινία του Γούντι Άλεν θα αναλάβει και πάλι τον ρόλο του πανευρωπαϊκού μας ξεναγού, χαρίζοντας αυτή τη φορά αφειδώς ,κι εν μέσω ιών και λοιπών επιδημιών, ένα ταξίδι στο Σαν Σεμπαστιάν και στο κινηματογραφικό του φεστιβάλ. Ένα ζευγάρι υποκύπτει στα κινηματογραφικά και τοπικά θέλγητρα απειλώντας εκουσίως να διαλύσουν τους όσους δεσμούς κάποτε τους έδεναν. Με τον Άλεν να αποτελεί την απόλυτη δροσερή κινηματογραφική πρόταση των τελευταίων ετών, η κινηματογραφική μας εμπιστοσύνη είναι σχεδόν μοιραία.

First Cow

Αν η Αμερική αποτελεί ακόμα χώρα των ευκαιριών και το Αμερικανικό όνειρο κρατά δυνάμεις κι ανάσες, η Κέλι Ράινχαρντ μας ταξιδεύει σε μια εποχή όπου ακόμα ολόκληρη η ήπειρος αποτελούσε άγνωστη γη κι η επαγγελία που ευαγγελιζόταν έμοιαζε βέβαιη. Για να μας αφηγηθεί την ιστορία μιας φιλίας ανάμεσα σ’ έναν αποτυχημένο μάγειρα κι έναν κινέζο εργάτη και την ιστορία της εφεύρεσης ενός εκλεκτού εδέσματος που, όμως, εξαρτά την μακροημέρευση του από παράγοντες απόλυτα αστάθμητους.  

Ammonite

Ο ταλαντούχος Βρετανός Francis Lee μας χαρίζει μια κρυφή ματιά στον έρωτα δύο γυναικών στην αγγλική επαρχία του 1840. Μια μοναχική κυνηγός απολιθωμάτων ερωτεύεται την γυναίκα ενός συνεργάτη της με φόντο τα αγγλικά παράλια και τις προκαταλήψεις της εποχής. Μια ταινία υψηλών αισθητικών προδιαγραφών με πρωταγωνίστριες τις Κίετ Γουίνσλετ και Σαοίρσε Ρονάν.

Dune

Αν ο Ντενί Βιλνέβ έχει επάξια ανακηρυχθεί σε έναν εκ των αρχόντων του εξαιρετικού -και- mainstream σινεμά, τότε το Dune του είναι επιτέλους εδώ και δεν μπορεί παρά να αποτελέσει τον κινηματογραφικό βασιλιά του θέρους. Το sci-fi μυθιστόρημα του Φρανκ Χέρμπερτ ,που δεν έχει ακόμα ευτυχήσει σε κινηματογραφική μεταφορά, δια χειρός Βιλνέβ πέρασε από σαράντα κύματα κι αναποδιές μέχρι να φτάσει στις καλοκαιρινές μας οθόνες και υπόσχεται να μας χαρίσει την αίγλη της κινηματογραφικής υπερπαραγωγής, και της άρτιας αισθητικής.

Ο άνθρωπος του θεού

Η Yelena Poppvic σκηνοθετεί και ο Άρης Σερβετάλης συμπρωταγωνιστεί με τον Μίκι Ρουρκ. Μία διεθνής συμπαραγωγή που φέρνει στην οθόνη μας την ζωή του Αγίου Νεκταρίου. Μια ταινία για την αναζήτηση της πνευματικότητας, για την πίστη σε έναν κάποιο προσωπικό θεό και για τα θαύματα που τελικά, μάλλον, κάπου γίνονται.

Πρόστιμο

Η ταινία του Φωκίωνα Μπόγρη μας ταξιδεύει στα «μακρινά» του υποκόσμου και στα πάντα «κοντινά» της αναζήτησης προσωπικής διεξόδου και πατρίδας. Ο Βαγγέλης κι αν βγάζει τα προς το ζην ντιλάροντας κάνναβη είναι αποφασισμένος να χτίσει το σταθερό και βέβαιο μέλλον που του αξίζει.  Οι κριτικές μιλούν για μία από τις καλύτερες φετινές ελληνικές ταινίες.

Δε θέλω να γίνω δυσάρεστος αλλά πρέπει να μιλήσουμε για κάτι πολύ σοβαρό

Ο Γιώργος Γεωργόπουλος μας λέει την ιστορία ενός ιού. Σεξουαλικώς μεταδιδόμενου ιού. Που χτυπάει μόνο τις γυναίκες. Ο Άρης (Όμηρος Πουλάκης) μεγάλο και τρανό στέλεχος μιας αντιστοίχου διαστάσεων εταιρείας είναι ο μοναδικός φορέας αρσενικού γένους του ιού κι η μοναδική ελπίδα για παραγωγή εμβολίου και για σωτηρία της γυναίκας. Μια μαύρη κωμωδία χωρίς αναίτιες σοβαροφάνειες που καταφέρνει να μιλήσει για τα μεγάλα με μια ξεχωριστή κινηματογραφική γλώσσα.

Η αναζήτηση της Λώρα Ντουράντ

Είτε η ζωή σας θυμίζει ταινία είτε κάποια ταινία θυμίζει την ζωή σας είτε τίποτα από τα δύο δεν συμβαίνει, ο Δημήτρης Μπαβέλλας ,εδώ ,χτίζει την ιστορία μιας ζωής σαν σινεμά αποδεικνύοντας εμπράκτως την αναγκαία εξάρτηση ανάμεσα στα δύο. Μία προνοστάρ εξαφανίζεται και δύο φίλοι και αιωνίως πλην πλατωνικά ερωτευμένοι μαζί της την αναζητούν. Ένα ιδιαίτερο κωμικό road movie που προσφέρεται για σινεφιλικά βράδια με μπύρα και χαλαρή χαμηλόφωνη κουβέντα.

Ολοκληρώθηκε η 93η τελετή απονομής των κινηματογραφικών βραβείων Όσκαρ.

 Μια ανατροπή στη φετινή τελετή ήταν πως το συγκεκριμένο βραβείο δεν ανακοινώθηκε τελευταίο – όπως συμβαίνει πάντα στην ιστορία του θεσμού – αλλά πριν από την απονομή των βραβείων Α' Γυναικείου και Α΄ Ανδρικού Ρόλου.

 

Η Ζάο ήδη απέσπασε με το «Nomadland» Χρυσή Σφαίρα, BAFTA, Indies και 55 ακόμα βραβεία σκηνοθεσίας στις κριτικές ενώσεις της Αμερικής.

 

Η 39χρονη Κινέζα σκηνοθέτης είναι μόλις η δεύτερη γυναίκα στην ιστορία του θεσμού που κερδίζει στην κατηγορία σκηνοθεσίας (μετά την Κάθριν Μπίγκελοου με το «Hurt Locker») και η πρώτη ασιατικής καταγωγής.

 

Καλύτερη Ταινία

Το Όσκαρ καλύτερης ταινίας κέρδισε το «Nomadland».

Σκηνοθεσία

Το Όσκαρ καλύτερης σκηνοθεσίας στην Κλόι Ζάο για το «Nomadland».

Α' Ανδρικός Ρόλος

Το Όσκαρ Α' αντρικού ρόλου κέρδισε ο Άντονι Χόπκινς για την ερμηνεία του στην ταινία «The Father».

Α' Γυναικείος Ρόλος

Το Όσκαρ Α' Γυναικείου ρόλου κερδίζει η Φράνσις ΜακΝτόρμαντ για την ερμηνεία της στην ταινία «Nomadland».

B' Γυναικείος Ρόλος

Το Όσκαρ Β' γυναικείου ρόλου κέρδισε η Γιουν Γιου-τζουνγκ για την ερμηνεία της στην ταινία «Minari».

 

Β' Ανδρικός Ρόλος

Το Όσκαρ Β' ανδρικού ρόλου πήγε στον Ντάνιελ Καλούγια για το «Judas and the Black Messiah».

 

Φωτογραφία

Το Όσκαρ για καλύτερη Φωτογραφία κέρδισε ο Έρικ Μέσερσμιντ για την ταινία «Mank».

 

Διασκευασμένο Σενάριο

Το Όσκαρ διασκευασμένου σεναρίου κέρδισαν οι Κρίστοφερ Χάμπτον και Φλόριαν Ζέλερ για την ταινία «The Father»

Πρωτότυπο Σενάριο

Το Όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου πήρε η Έμεραλντ Φένελ για την ταινία «Promising Young Woman».

 

Μουσική

Το Όσκαρ καλύτερης μουσικής, στην ταινία κινουμένων σχεδίων «Soul».

 

 

Καλύτερο Τραγούδι

Το Όσκαρ καλύτερου τραγουδιού παίρνει το Fight for You από το «Judas and the Black Messiah».

 

Κοστούμια

Το Όσκαρ για τα καλύτερα κοστούμια πήγε στην Αν Ροθ για την ταινία «Ma Rainey’s Black Bottom».

Κομμώσεις και Μακιγιάζ

Το Όσκαρ για το καλύτερο μακιγιάζ πήγε στους Σέρτζιο Λόπεζ-Ριβέρα, Μία Νιλ και Τζαμίκα Γουίλσον για την ταινία «Ma Rainey’s Black Bottom».

 

Μοντάζ

Το Όσκαρ για καλύτερο μοντάζ πηγαίνει στον Μίκελ Νίλσεν για το «Sound of Metal».

 

Οπτικά Εφέ

Το Όσκαρ για τα καλύτερα οπτικά εφέ, στην ταινία «Tenet».

 

 

Ταινία Κινουμένων Σχεδίων

Το Όσκαρ για την καλύτερη ταινία κινουμένων σχεδίων δόθηκε στο «Soul».

 

Μικρού Μήκους Ταινία Κινουμένων Σχεδίων

Το Όσκαρ κέρδισε η ταινία «If Anything Happens I Love You».

Ντοκιμαντέρ - Μεγάλου Μήκους

Το Όσκαρ μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ πήγε στην ταινία «My Octopus Teacher».

 

Ντοκιμαντέρ - Μικρού Μήκους

Το Όσκαρ καλύτερου μικρού μήκους ντοκιμαντέρ παίρνει το «Colette».

 

Μικρού Μήκους Ταινία - Live Action

Το Όσκαρ για την καλύτερη ταινία μικρού μήκους κέρδισε το «Two Distant Strangers».

 

 

Η ταινία «Nomadland» βγήκε νικήτρια χθες, Κυριακή, το βράδυ στην τελετή της απονομής των Χρυσών Σφαιρών, στην οποία διακρίθηκε επίσης σε μείζονες κατηγορίες μεγάλος αριθμός μαύρων καλλιτεχνών, μεταξύ των οποίων ο εκλιπών Τσάντγουικ Μπόουζμαν.

Το «Nomadland», ένας ύμνος στους σύγχρονους χίπις που διατρέχουν τις Ηνωμένες Πολιτείες με τα ημιφορτηγά τους, κέρδισε στην κατηγορία της καλύτερης δραματικής ταινίας, ενώ η σκηνοθέτριά της, η Κινέζα Κλοέ Ζάο, 38 ετών, έγινε η δεύτερη γυναίκα στην ιστορία των Χρυσών Σφαιρών που κερδίζει σ'αυτή την κατηγορία, μετά την Μπάρμπρα Στρέιζαντ το 1984.

Η Άντρα Ντέι, μια νεαρή μαύρη αμερικανίδα ηθοποιός, έκανε την έκπληξη κερδίζοντας στην κατηγορία της καλύτερης ηθοποιού σε δραματική ταινία, χάρη στον ρόλο της στην ταινία «ΗΠΑ εναντίον Μπίλι Χάλιντεϊ». Είχε αντιπάλους στην κατηγορία αυτή πολλές διάσημες ηθοποιούς, μεταξύ των οποίων την Φράνσις Μακντόρμαν από το «Nomadland».

Άλλοι μαύριοι ηθοποιοί τιμήθηκαν επίσης με βραβεία στις Χρυσές Σφαίρες, με πρώτον τον Τσάντγουικ Μπόουζμαν για την ταινία «Η θρυλική Μα Ρέινι», την τελευταία που είχε γυρίσει πριν υποκύψει στον καρκίνο το περασμένο καλοκαίρι. Κέρδισε με αντιπάλους μεγαθήρια όπως ο Άντονι Χόπκινς, οκτώ φορές αποτυχών υποψήφιος στις Χρυσές Σφαίρες.

Ο Βρετανός Ντάνιελ Καλούγια κέρδισε το βραβείο του καλύτερου δραματικού δεύτερου ρόλου για την ερμηνεία του στον ρόλο του Φρεντ Χάμπτον, του νεαρού ηγέτη του κινήματος των «Μαύρων Πανθήρων» που σκοτώθηκε τον Δεκέμβριο 1969 σε επιδρομή της αστυνομίας.

Στην κορυφή με έξι βραβεία βρέθηκε η ασπρόμαυρη ταινία του Netflix «Mank» με τον Γκάρι Όλντμαν.

Ο Σάσα Μπάρον Κόεν κέρδισε το βραβείο του καλύτερου ηθοποιού σε κωμική ταινία για τον ρόλο του στην ταινία «Borat 2», η οποία τιμήθηκε και με το βραβείο της καλύτερης κωμωδίας. «Περιμένετε, ο Ντόναλντ Τραμπ αμφισβητεί το αποτέλεσμα. Ισχυρίζεται πως ψήφισαν πολλοί νεκροί», αστειεύτηκε ο Σάσα Μπάρον Κόεν.

Στις γυναίκες, το βραβείο καλύτερης ηθοποιού σε κωμική ταινία κέρδισε η Ρόζαμουντ Πάικ για την ταινία «I Care A Lot».

Η Τζόντι Φόστερ κέρδισε το βραβείο του καλύτερου γυναικείου δεύτερου ρόλου για την ερμηνεία της στην ταινία «Ο Μαυριτανός», στην οποία υποδύεται τον ρόλο μιας δικηγόρου που υπερασπίζεται έναν Μαυριτανό ο οποίος κατηγορείται άδικα για τρομοκρατία από τις ΗΠΑ και είναι φυλακισμένος επί 14 χρόνια στο Γκουαντάναμο.

Η ταινία «Minari» του αμερικανού σκηνοθέτη Λι Άιζαακ Τσανγκ πήρε το βραβείο της καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας.

Με Χρυσές Σφαίρες βραβεύονται επίσης τηλεοπτικά έργα και η σειρά «The Crown» τιμήθηκε φέτος με τέσσερα βραβεία.

Η τελετή της απονομής των Χρυσών Σφαιρών ήταν φέτος πλήρως εικονική εξαιτίας της πανδημίας του κορονοϊού.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ 

Η Κλόε Ζάο δημιουργεί ,με το Nomadland, μια ταινία που σηκώνει σωρηδόν βραβεία και διακρίσεις στα απανταχού φεστιβάλ για να έρθει με φόρα να πλασαριστεί ως ταινία της χρονιάς και οσκαρικό φαβορί. Ενώ, ταυτόχρονα οι κριτικές μιλούν για ένα οπτικά ερεθιστικό πορτρέτο της σύγχρονης Αμερικής και της ανθρώπινης ταυτότητας κι αξιοπρέπειας που ρημάζεται ανηλεώς.

Χωρίς αμφιβολία και περιστροφές η Ζάο, εδώ, πλάθει μια ταινία με υλικό της την ειλικρίνεια και με σκοπό την αφήγηση της σκληρής πραγματικότητας. Επενδύοντας, τώρα, στο αφηγηματικό μέσο της απουσίας γραμμικής ροής, αλλά στην αποκελιστική παρουσία θραυσμάτων στιγμών προσωπικών ιστοριών, μοιάζει να αποφεύγει πλήρως τον σκόπελο του μελοδραματισμού και της ευκολίας του πολιτικού σχολίου περί της όποιας κατάρρευσης του καπιταλισμού. Προσπαθώντας να θυσιάσει, όμως, τον μελοδραματισμό στον βωμό της απόλυτης αλήθειας, καταλήγει να γείρει την πλάστιγγα επικίνδυνα στην αφηγηματική δομή του ντοκιμαντέρ. Αποτυπώνοντας, λοιπόν, την απόλυτη αυτή εξαθλίωση, μετατρέπει τους πρωταγωνιστές της όχι σε έρμαια μιας σύγχρονης καπιταλιστικής κρίσης, αλλά σε σύμβολα ενός διαχρονικού κοινωνικού και προσωπικού πένθους. Όμως, ταυτόχρονα, δεν (μας) προσφέρει ποτέ την ευκαιρία να εντάξουμε προσωπικά μας βιώματα σε μια ιστορία που παραμένει, όμως, αφοπλιστικά συγκινητική. Ενώ, αφηγούμενη αυτές τις πραγματικές ιστορίες των εξαθλιωμένων -πλην αξιοπρεπών- ηρώων της, η ταινία μοιάζει να εξαντλεί την αφηγηματική ρητορεία της στο πρώτο της τέταρτο και να αναλώνεται έπειτα σε μια δραματική μεν, επανάληψη δε, του εαυτού της.

Η Κλόε Ζάο, σκηνοθετικά, μπορεί να ερεθίσει απόλυτα κάθε κινηματογραφικό μάτι, αποτυπώνοντας πανέμορφα -πλην τραγικά- μία ήπειρο σε αναπόδραστη σήψη. Και φυσικά, να διεκδικήσει με αξιώσεις τα απανταχού κινηματογραφικά βραβεία. Ενώ, η εσωτερική πλην σαρωτική ερμηνεία της Φράνσις Μακντόρμαντ την αναδεικνύει σε μια από τις σπουδαιότερες ηθοποιούς του καιρού μας.

3,5/5