«Όπως γνωρίζεις, Μήδεια, δεν αγαπώ τα μύδια… Αγαπητή μου Μήδεια, θα με πειράξουν φοβερά τα επιπλέον μύδια… Αφού σου είπα, έφαγα στιφάδο με κρεμμύδια»!

Σας έχει τύχει, έτσι; Περιμένετε το λεωφορείο, έχετε μπει στο τρένο και προσπαθείτε να ξεμπλέξετε τα γορδίως πλεγμένα ακουστικά σας (πώς το καταφέρνετε αυτό οι γυναίκες, με ξεπερνάει) και εκεί βιώνετε την πρόκληση. Ο κύριος ή η κυρία απέναντι… σας απευθύνεται! Δεν σας γνωρίζει, δεν επιθυμεί να σας γνωρίσει, αλλά σας απευθύνεται. Και αγορεύει. Θα σας πει τα πάντα για τα παιδιά του/της, για το συμπέθερο που είναι σνομπ, για το γαμπρό του/της, που αδιαφορεί και παρασύρει και το «παιδί». Για την κυβέρνηση που είναι παντού απούσα, για την αντιπολίτευση που είναι ακόμα πιο απούσα, για τους πολιτικούς γενικά, που βγάζουν ένα σκασμό λεφτά και μάλλον μας τρολάρουν και για τους φίλα προσκείμενους εκδότες και δημοσιογράφους, που προσδοκούν ανάσταση και ζωή του μέλλονtoss αιώνος… Σημεία των καιρών.

Κι όπως υπομένετε στωικά, έχοντας μεν τα ακουστικά στα αυτιά σας, αλλά στο μηδέν την ένταση της μουσικής, γιατί μία ενοχή τη νιώθετε, πώς να το κάνουμε και κουνώντας κάποιες φορές το κεφάλι σας με συγκατάβαση, σας έρχεται το ως-τι-κό κύμα στο φωτεινό μέρος του εγκεφάλου. Social media και οι «φίλοι» σας στο Facebook, ίσως στο Twitter, εννοείται στο Instagram, κάνουν ό,τι μπορούν προκειμένου να γνωρίζετε ανά τρία λεπτά που βρίσκονται και με τι καταπιάνονται. Μόνο που αυτή τη φορά δεν χρειάζεται να χαλαλίσετε τη μουσική σας, ούτε να συγκαταβα…αυτό στις εικόνες, τα βίντεο και τις ατάκες που συνοδεύουν τις καταστάσεις ευαρέσκειας, μήνης, ντροπής, ευτυχίας ή δυστοπίας τους. Απλά σκρολάρετε προς τα κάτω και χαζεύετε κάτι άλλο. Ομοίας κατασκευής.

Παλιά, όταν γυρίζατε από κάποιο ταξίδι σας και – επιτέλους – εμφανίζονταν οι φωτογραφίες που φρόντιζαν να περάσουν στην αιωνιότητα οι συγκεκριμένες στιγμές σας, σπεύδατε να τις δείξετε σε φίλους, συναδέλφους, γνωστούς. Οι περισσότεροι τις έπαιρναν στα χέρια τους, τις έπιαναν από όλα τα σημεία που δεν «θα έπρεπε να τις πιάνουν» και συνήθως τις σπάτσαραν σε είκοσι δευτερόλεπτα. Όπως λέει πολύ εύστοχα και η κουμπάρα μου η Κωνσταντίνα: «Αν δεν είμαι εγώ μέσα στις φωτό, βαριέμαι να τις βλέπω». Κάπως έτσι και με το διαδίκτυο. Αφού είναι τσάμπα, το στύβουμε και όποιον πάρει ο χάρος. Κατά συνέπεια, επειδή πήγα με τη Χρύσα στο Διακοφτό και κάναμε το κομπλάν, δηλαδή να πάμε με οδοντωτό και να γυρίσουμε με τα πόδια, θα πρέπει να μας υποστείτε για εκατόν εβδομήντα πέντε πόζες και βάλε. Ομοίως για τις εξορμήσεις μας στις παραλίες, την καβάτζα της καλής ξαπλώστρας, το γάργαρο νερό της βρύσης στο χωριό, το παντοπωλείο/σουβλατζίδικο/πυρηνικό εργαστήριο, που εξυπηρετεί και για την πληρωμή λογαριασμών και τις υπέροχες στιγμές μας στο Patsavouria Resort, Golf Club and Spa, στο Βαθυσομόν Περγαμοντίας.

Το ίδιο, προφανώς, ισχύει και για σας. Θα δημοσιεύσετε και θα αναρτήσετε με την ησυχία σας και πολύ λίγο θα σας ενοχλήσει η απώλεια λάικ, καρδουλολάικ και νοιάζομαιλάικ (καινούργιο φρούτο αυτό), που φύονται στο φέικμπουκ. Να αναρτήσουμε, αδέλφια και πολύ λίγο μας ενοχλεί ή απασχολεί τι κάνουν οι άλλοι. Αφού κι οι άλλοι… το ίδιο κάνουν!

Το αν ο Αλέξης κι η Μαρία θα πάνε στην Άρτα ή στα Σελήνια Σαλαμίνας ή κάπου στη Στοκχόλμη, αφορά μόνο εκείνους. Θα πάνε, θα περάσουν καλά, θα γυρίσουν και μου τα πουν στο τηλέφωνο. Ή θα μου το πουν πριν πάμε, για να ανταμώσουμε. Ή θα μου το πουν κατά τη διάρκεια, μπας και αποφασίσω να πάω να τους βρω. Οι αναρτήσεις δείχνουν κάτι άλλο. Δείχνουν μοναξιά. Είναι αυτό που έλεγε ένας φίλος. «Ήμαστε τρεις χιλιάδες και καθόμασταν. Περνάει ένας τύπος από μπροστά μας. Και του φωνάζουμε να έλθει να μας κάνει παρέα». Σουρεάλ; Μήπως και υπάρχει και μια δόση αλήθειας; Περνάς καταπληκτικά με τον άνθρωπό σου, το φίλο σου, τον αδελφό σου, την παρέα σου. Βγάζετε φωτό γιατί γουστάρετε, γιατί θέλετε να θυμάστε, γιατί η τεχνολογία το έχει κάνει αυτό παιχνιδάκι πλέον. Η ευδαιμονία έχει χτυπήσει κόκκινο. Και τότε αποφασίζετε να ανεβάσετε τις φωτό στο διαδίκτυο. Και να ταγκάρετε όλους όσους συμμετέχουν. Και να γράψετε ακριβώς πού είστε και τι κάνετε και… α, ναι! Και να πλακωθείτε στις διέσεις ήτοι hashtag. #kounia_pou_sas_kounage

Δεν με κάνει να στραβώνω όλο αυτό που συμβαίνει. Δεν το αφήνω να το κάνει. Έχω να ασχοληθώ με πολύ πιο σοβαρά πράγματα, όπως και σεις άλλωστε. Το ξέρουμε όλοι πως η χρησιμότητα των social media έγκειται στο να μην ξεχάσουμε ότι κάποιοι υπάρχουν. Και αυτοί οι κάποιοι είναι συνήθως άγνωστοι. Οι γνωστοί πάλι.. Στο χέρι μας είναι να μην τους ξεχάσουμε. Στο χέρι μας και όχι στις οθόνες. Στο να επικοινωνούμε μαζί τους και όχι να τους καθιστούμε θεατές μας. Αλλιώς… μαύρο κέλυφος που μας έφαγε, αντί να το φάμε εμείς…

Κώστας Κούλης

Συλλαλητήριο και στερεότυπα και η νέα συλλογική συνείδηση

• Προφανώς ο κόσμος που μαζεύτηκε στο Σύνταγμα έχει τα αιτήματά του και όλα τα δικαιώματα να τα εκφράσει σε μια διαδήλωση, συλλαλητήριο.

• Με αφορμή το συλλαλητήριο έχουν κυκλοφορήσει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πολλά, άλλα χαριτωμένα, άλλα χοντροκομμένα, άλλα άθλια «αστεία» και αφορμή για να γράψω τις παρακάτω γραμμές στάθηκε ένα τέτοιο «κείμενο» ενός υποτιθέμενου χρήστη (προφανώς είναι ψεύτικο προφίλ για να προκαλέσει γέλιο)

• Ο χρήστης λοιπόν «Οικογενειάρχης» (να ένα στερεότυπο) γράφει: Πολλοί αναρχικοί μπαίνουν  ντυμένοι πατριώτες στα λεωφορεία που φεύγουν για το συλλαλητήριο ώστε να μας σαμποτάρουν. Για να είμαστε σίγουροι ρωτάμε πάντα τον διπλανό μας πώς γράφεται το «συλλαλητήριο» και αν απαντήσει σωστά δεν τον αφήνουμε να επιβιβαστεί.
• Δεν μπορώ να μην σκάσω στα γέλια διαβάζοντας την ανάρτηση αυτή. Προφανώς είναι ψεύτικη, το ξαναλέω. Έχει όμως περάσει στα σόσιαλ μίντια χιλιάδων χρηστών και πλέον είναι μια πραγματικότητα.
• Γέλασα μέχρι δακρύων όταν τη διάβασα. Είναι πολύ μαύρο χιούμορ που αναπαράγει το στερεότυπο ότι οι πατριώτες είναι αγράμματοι. Ναι αλλά αυτό δεν είναι σωστό.
• Αγράμματους σε κακουργηματικό βαθμό (κι αυτό είναι αστείο για να μην παρεξηγηθούμε) θεωρεί πολύς κόσμος τους χρυσαυγίτες.
• Ας μην παραδώσουμε λοιπόν αυτούς που θεωρούν τον εαυτό τους πατριώτες, και που δεν έχουν σχέση με τους ευκαιριακούς «πατριώτες» στους φασίστες!
• Επίσης γιατί θεωρούμε τους αναρχικούς de facto εγγράμματους;

• Το πρώτο στερεότυπο που βλέπεις στην ανάρτηση είναι το όνομα του χρήστη: Οικογενειάρχης! Τι θέλει να μας πει ο… ποιητής; Εμπιστέψου αυτόν που υπογράφει γιατί δεν είναι κανένας «άπλυτος» , μοναχικός, άτεκνος. Είναι οικογενειάρχης, αρά εμπεδωμένα στυλοβάτης της κοινωνίας.

• Γελάω λοιπόν με την δηκτικότητα του τύπου ή της τύπισσας που σκέφτηκε αυτό το όνομα χρήστη και φυσικά την υπόλοιπη ανάρτηση.
• Σε 30 λέξεις (και λίγο παραπάνω) καταφέρνει να: κάνει πλάκα, και να μας δώσει ανάγλυφα μια συλλογική «εικόνα» για δύο κατηγορίες πολιτών. Μια «εικόνα» που έχει περάσει στη συλλογική συνείδηση μέσα από κείμενα, άρθρα, και φυσικά αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Διαβάστε το υπόλοιπο άρθρο του Γιάννη Καφάτου στο viewtag.gr