Είναι τέσσερις το πρωί, τέλος Δεκέμβρη. Σου γράφω απλώς για να δω αν είσαι καλύτερα.”

Ο Leonard Cohen σε ένα διαμέρισμα της Νέας Υόρκης, γράφει ένα γράμμα. Το γράμμα έγινε γνωστό ως “Famous Blue Raincoat”. Το απευθύνει σε έναν φίλο του. Το γράμμα φτάνει στον παραλήπτη του. Εκείνος απαντάει, με ένα νέο γράμμα, το οποίο φτάνει στη Νέα Υόρκη, αλλά ο κ. Leonard έχει μετακομίσει. Ο νεαρός θυρωρός που το παραλαμβάνει, αποφασίζει να τον βρει και να του το παραδώσει.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Σύλληψη – Κείμενο: Ginger Creepers (Χρ. Καπενής – Γρ. Χατζάκης)
Σκηνοθεσία – Animation: Γρηγόρης Χατζάκης
Μουσική – Ηχητικός Σχεδιασμός: Βύρων Κατρίτσης
Επικοινωνία: Act for Art (Χρύσα Ματσαγκάνη)
Παραγωγή: aejaa / GCTB

Ερμηνεύουν: Χρήστος Καπενής, Κλεοπάτρα Τολόγκου

Διάρκεια: 75 λεπτά

ΔΩΡΕΑΝ στο video room της aejaa (https://aejaa.com/video-room)

ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ
Κυριακή 26 Δεκεμβρίου 21.00

*Το ραδιοπτικό θέατρο (Radioptical Theater) είναι μία καινοτόμα ιδέα της πλατφόρμας online παραστάσεων aejaa και των Ginger Creepers Theater Band εμπνευσμένο από το ραδιοφωνικό θέατρο. Εκμεταλλεύεται τα χαρακτηριστικά του online μέσου συνδυάζοντας την ηχητική δράση με παράλληλη οπτική αφήγηση και στοιχεία podcast. Ο ήχος δίνει τη ροή του έργου, ενώ η εικόνα αποκωδικοποιεί τη σκηνοθετική ανάγνωση της παράστασης.

BATMAN’S MASK

Η νέα Ραδιοπτική παράσταση των Ginger Creepers

Ένας ιός εξαπλώνεται και η Γκόθαμ μπαίνει σε καραντίνα. Οι πλουσιότεροι κάτοικοι της πόλης κλείνονται στο Babylon Towers, έναν μεγάλο εμπορικό πύργο στο κέντρο της, για να προστατευθούν. Σύντομα θα συνειδητοποιήσουν πως ανάμεσά τους βρίσκεται και ο πρώτος ξενιστής του ιού. Μοναδική ελπίδα για την πόλη, ο Μπάτμαν, ο οποίος έχει μείνει μόνος στους δρόμους, αναζητώντας τι να προστατέψει, έχοντας έναν αντίπαλο πέρα από τις δυνάμεις του.

Η νέα Ραδιοπτική παράσταση των Ginger Creepers Theater Band έρχεται στις 30 Μαρτίου, 82 χρόνια ακριβώς από την πρώτη εμφάνιση του “σκοτεινού ιππότη”. Παίρνοντας έναυσμα από τη σειρά κόμικ Batman: Contagion και το διήγημα Η Μάσκα Του Κόκκινου Θανάτου του Ε.Α. Πόε, οι Χρ. Καπενής / Γρ. Χατζάκης (Ginger Creepers), χτίζουν έναν εσωστρεφή κόσμο στο μυαλό του σκοτεινού ήρωα και μαζί του περιπλανώνται στην πόλη αναζητώντας τα μυστικά της.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Σύλληψη, κείμενο, σκηνοθεσία: Ginger Creepers

Μουσική: Βύρων Κατρίτσης

Εικαστική συνεργάτης/σχέδια: Ζωή Αρβανίτη

Κοστούμι: Λίλα Νόβα

Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη / Act For Art

Στον ρόλο του Μπάτμαν ο Βαγγέλης Στρατηγάκος

Ακούγονται: Χρήστος Καπενής, Βαγγέλης Στρατηγάκος

Φιλική Συμμετοχή: Δώρα Παρδάλη

30 & 31 Μαρτίου

21.00

Διάρκεια: 45’

Δωρεάν στο aejaa.com/video-room 

*Την Τρίτη 29 Μαρτίου (21.00) στο aejaa.com/sonic-room, ζωντανή εκπομπή των Ginger Creepers με αφορμή την παράσταση Batman's Mask.

Από την Τόνια Τσαμούρη

Κατά τη διάρκεια της δεύτερης καραντίνας, είχα την χαρά να παρακολουθήσω τηνΤελευταία Ταινία του Κραππ του Σάμιουελ Μπέκετ από τους Ginger Creepers. Ομολογώ ότι η ραδιοπτική παράσταση που δημιουργήθηκε με γνώμονα τις δεδομένες συνθήκες εγκλεισμού και απόστασης από την συνήθη θεατρική δραστηριότητα, κέρδισε το ενδιαφέρον μου και την προσοχή μου. Κατά συνέπεια, όταν πληροφορήθηκα για την δεύτερη προσπάθεια της ομάδας, θέλησα να παρακολουθήσω και αυτήν. Η δεύτερη παράσταση βασίστηκε στο Το Φως είναι Σαν Νερό του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες και οφείλω να ομολογήσω ότι δικαίωσε την επιλογή μου.

Με αφορμή μια παράξενη Χριστουγεννιάτικη ιστορία του διάσημου συγγραφέα, οι Ginger Creepers (Χρήστος Καπενής-Γρηγόρης Χατζάκης) βρήκαν την αφορμή να μιλήσουν για τον εγκλεισμό, τα σπίτια ως οικοδομήματα, τη ζωή των παιδιών μέσα σε αυτά, αλλά και την απαραίτητη φαντασία που νοστιμίζει τη ζωή μας. Δυο μικρά παιδιά ζητούν ως δώρο Χριστουγέννων από τους γονείς τους, μία βάρκα, την οποία φέρνουν μέσα στο διαμέρισμά τους. Ξαφνικά, το αστικό διαμέρισμα μεταμορφώνεται σε ένα ιδιότυπο νησιωτικό σύμπλεγμα, με τα διαφορετικά δωμάτια να μετατρέπονται σε νησάκια, ενώ τα αντικείμενα μετατρέπονται σε χώρους ανακάλυψης.

Η βαθιά και μαγευτική φωνή του Χρήστου Καπενή μετατρέπει την διήγηση σε πραγματική εμπειρία, η οποία οδηγεί τον θεατή στο φανταστικό αυτό ταξίδι που σχεδίασε ο Γκ. Γκαρσία Μάρκες. Η επιλογή της ομάδας για την δημιουργία μιας οπτικής αφήγησης παράλληλα με την ηχητική, αναπόφευκτα φέρνει στο μυαλό το ραδιοφωνικό θέατρο του παρελθόντος. Τα επεξεργασμένα και σύνθετα οπτικά εφέ πλάθουν ένα μοναδικό σύμπαν στην οθόνη του θεατή, κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον καθόλη τη διάρκεια της παράστασης. Το αποτέλεσμα είναι, αν μη τι άλλο, ιδιαίτερο και μοναδικό, διατηρώντας παράλληλα έντονα τη θεατρικότητά του.

Ο Γάλλος φαινομενολόγος, Gaston Bachelard, γράφει ότι «το σπίτι μας είναι η γωνιά μας σε αυτό τον κόσμο». Η σημερινή πραγματικότητα μας υποχρεώνει να περάσουμε άπειρες ώρες μέσα σε αυτή τη γωνιά. Ο τρόπος για να διαχειριστούμε αυτή τη συνθήκη διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο, καθώς σχετίζεται απόλυτα με τις προσωπικές επιλογές και προτιμήσεις. Η καινούρια παράσταση των Ginger Creepers προτείνει να επαναφεύρουμε και να χρησιμοποιήσουμε τη φαντασία μας σαν να ήμασταν και πάλι μικρά παιδιά. Με ένα όμως υστερόγραφο: να διατηρούμε στο ακέραιο την ατομική μας ευθύνη.

Διαβάστε επίσης:

«Η Τελευταία Ταινία Του Κραππ»: Είδα Online Την Παράσταση

Από την Τόνια Τσαμούρη

Ο Σάμιουελ Μπέκεττ πειραματίστηκε από πολύ νωρίς, στη συγγραφική του πορεία, τόσο με την αποδόμηση της γλώσσας, όσο και με την αποσύνδεση της θεατρικής συγγραφής με την σκηνική απόδοση. Ήδη από το πρώτο του έργο, το Περιμένοντας τον Γκοντό (1952), πειραματίστηκε με το ανοίκειο που φέρει η χρήση της μη μητρικής γλώσσας. Εν προκειμένω, επέλεξε να γράψει το έργο στα Γαλλικά και στη συνέχεια να το μεταφράσει ο ίδιος στα Αγγλικά. Κατ’ αυτό τον τρόπο, αποδεσμεύτηκε από τις συγγραφικές ευκολίες που επιφυλάσσει η μητρική γλώσσα. Από πολύ νωρίς δοκιμάστηκε επίσης στα έργα που ήταν προορισμένα για το ραδιόφωνο, ενώ θέλησε να σπάσει την θεατρική ψευδαίσθηση και οικειότητα που δημιουργεί μια θεατρική αίθουσα. Το συγγραφικό προφίλ του Μπέκεττ επομένως, μοιάζει ιδανικό, θα τολμούσα να πω, για την επιλογή έργου εν μέσω καραντίνας. Δεν προϋποθέτει θεατρική σκηνή, προορίζεται για το ραδιόφωνο, ενώ θεματικά αναφέρεται συχνά στην μοναξιά και την απομόνωση του σύγχρονου ατόμου.

Μου φάνηκε λοιπόν πολύ λογική, αλλά και ενδιαφέρουσα, η απόφαση των Ginger Creepers να παρουσιάσουν την Τελευταία Ταινία του Κραππ σε δύο ζωντανές μεταδόσεις μέσω διαδικτύου. Ωστόσο, μια ευχάριστη έκπληξη με περίμενε, καθισμένη στην οθόνη του υπολογιστή μου. Η θεατρική ομάδα δεν αρκέστηκε στις «ευκολίες» που δημιουργεί ο Μπέκεττ για μια εκτός σκηνής παρουσίαση. Αντιθέτως, κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα multimedia θέαμα, το οποίο ανέδειξε το έργο του θεατρικού συγγραφέα εναρμονίζοντάς το όχι μόνον στον 21^ο αιώνα, αλλά και στις παρούσες ειδικές συνθήκες πανδημίας.

Η ιντερνετική παράσταση αρχίζει, με το τρίτο κουδούνι να κάνει την εμφάνισή του, ακόμα και μέσα από την οθόνη του υπολογιστή. Εικόνες και ήχοι από μια κουζίνα των τελών του 1950 ζωντανεύουν μέσα από την οθόνη μου, ενώ ακούγονται ήχοι από κουζινικά σκεύη ανακατεμένοι με ήχους τζαζ. Και αιφνίδια, εμφανίζεται ο Κραππ. Βλέπουμε μόνον το κεφάλι του, στριμωγμένο μέσα σε ένα ασφυκτικό κουτί. Άλλωστε κάπως έτσι δεν ζει ο σύγχρονος άνθρωπος; Μόνον που το ασφυκτικό αυτό κουτί, που περιορίζει τις κινήσεις του ανθρώπου του 2020, είναι πιο ευρύχωρο… Στη συνέχεια, γραφιστικά και εικόνες διαδέχονται το ένα το άλλο, συνοδεύοντας την αφήγηση του Κραππ, ο οποίος γυρίζει πίσω και ξανά μπρος την κασέτα του μαγνητόφωνού του. Ενώ παρακολουθώ την παράσταση, συνειδητοποιώ πόσο θα ήθελα να μπορούσα να κινούμαι και εγώ, με τον χρόνο αλλά και με τις εμπειρίες μου, όπως κινείται ο Κραππ: να γράφω και να σβήνω δηλαδή, κατά το δοκούν, πράγματα που δεν θέλω να θυμάμαι, ανθρώπους με πλήγωσαν, καταστάσεις που με πόνεσαν.

Η στιβαρή φωνή του Χρήστου Καπενή, με το απόκοσμο βλέμμα του, όταν τελικά ο Κραππ του ανοίγει στο τέλος τα μάτια, με παρασέρνει για όση ώρα παρακολουθώ την ιντερνετική παράσταση. Σε αυτό, σημαντικό ρόλο παίζει και η υπέροχη μουσική του Βύρωνα Κατρίτση. Η σκηνοθεσία του Γρηγόρη Χατζάκη έπλασε ένα μικρό διαμαντάκι, το οποίο εν μέσω πανδημίας μου άνοιξε μια μικρή χαραμάδα ελπίδας. Μολονότι διαφωνώ με τις παραστάσεις που παρουσιάζονται μέσω διαδικτύου, είτε βιντεοσκοπημένες είτε σε live streaming, η συγκεκριμένη παράσταση είναι ενδιαφέρουσα γιατί δεν ακολούθησε κανέναν από τους δύο δρόμους. Αντιθέτως, δημιουργήθηκε για να επικοινωνήσει διαδικτυακά με το κοινό της, στηριζόμενη στην τεχνολογία, σχολιάζοντας έτσι τον ιδιότυπο εγκλεισμό τον οποίο βιώνουν οι σημερινοί άνθρωποι και στον οποίο, αναγκαστικά, μαθαίνουν να ζουν.