Η παράσταση «Μήνις, η επανάσταση του καναπέ» σε σκηνοθεσία Αμαλίας Βλάχου, θα ανέβει από 5 Μαΐου έως 27 Μαΐου στη σκηνή Black Box του Επί Κολωνώ, για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων.

Δυο νέα κορίτσια παγιδευμένα στα ίδια –με τις προηγούμενες γενιές- στερεότυπα που οδήγησαν μια ολόκληρη χώρα στην πνευματική κατάρρευση. Καθισμένες σε έναν καναπέ ξεδιπλώνουν όλη την σύγχρονη ελληνικότητα ως κάτι πεπερασμένο, ως κάτι που δε λέει να αλλάξει. Μια οργή που στρέφεται μέσα μας και μας τρώει τα σωθικά. Ακατάσχετη πολυλογία και μια κριτική σε εμάς τους ίδιους που δεν μπορούμε να βγούμε από το βάλτο που έχουμε βυθιστεί –ή μάλλον γεννηθήκαμε βυθισμένοι. Μια γενιά που έχει χρέος να ακουστεί. Ή τουλάχιστον να προσπαθήσει. Η γενιά του καναπέ.

Συντελεστές: 

Ιδέα / Σκηνοθεσία: Αμαλία Βλάχου 

Κείμενο:Αμαλία Βλάχου, Πένυ Παπαγεωργίου 

Δραματουργική Επεξεργασία: Αμαλία Βλάχου, Κατερίνα Λούβαρη - Φασόη

Ερμηνεύουν :Κατερίνα Λούβαρη- Φασόη, Πένυ Παπαγεωργίου

Έναρξη παραστάσεων: Παρασκευή 5 Μαΐου 2017

Τελευταία παράσταση: Σάββατο 27 Μαρτίου 2017

Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Παρασκευή και Σάββατο στις 9:30μμ 

Τιμές εισιτηρίων :Κανονικό: 10,00€, Φοιτητικό-Άνεργων 5,00€

Διάρκεια: 70’

Χώρος: Σκηνή Black Box

Βάλε φωτιά σε ότι σε ότι σε καίει, σε ότι σου τρώει την ψυχή, λέει το τραγούδι του Αγγελάκα κομμάτι αγαπημένο μου έσκασε με την ενότητα "Τι με καίει "

Γράφοντας λοιπόν ίσως καταφέρω να μετριάσω αυτό που με καίει. Σκηνοθετώντας το "Τσίμπημα της σφήκας" κατάλαβα λίγο πολύ πως κάποιοι άνθρωποι δεν θέλουν να σκαλίζουν το θέμα του θανάτου και της απώλειας πόσο μάλλον να το βλέπουν στην σκηνή. "Μα γιατί ασχολήθηκες με αυτό το θέμα; πολύ βαρύ". "Ελπίζω η επόμενη παράσταση να είναι κάτι πιο ελαφρύ ". Πως θα ήταν αλήθεια μια  κοινωνία που έχει εκπαιδευτεί να μην φοβάται τον θάνατο η τουλάχιστον να  έχει συμφιλιωθεί με αυτόν

Η κοινωνία μας έχει αδυναμία στα  νιάτα, τρέχει με ταχύτατους ρυθμούς  στην πρόοδο, αρνείται τον θάνατο τον αντιμετωπίζει σαν αρρώστια που πασχίζει να νικήσει.

Πως θα ήταν αλήθεια αν δεν βλέπαμε τον θάνατο σαν έναν εχθρό? Να μην ήταν μια φυλακή που προσπαθούμε να την αποφύγουμε αλλά σαν ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής. Σαν την τελευταία φάση της εξέλιξης μας. Σαν ένα κολλητό που σου υπενθυμίζει κάθε μέρα να χαίρεσαι  την ζωή σου. Με τι μάτια θα βλέπαμε τότε το θέατρο? Πως θα διαβάζαμε τα ποιήματα του Καβάφη και του Σολομού .Τότε τα πρόσωπα των θεατών θα ήταν διαφορετικά βγαίνοντας από το θέατρο. Ίσως να σας φανεί αστείο  αλλά τώρα  καταλαβαίνω τι ήθελε να πει ο Καζαντζάκης με την φράση " Δεν ελπίζω τίποτα, δεν.  φοβάμαι τίποτα, είμαι ελεύθερος".

Η Ισμήνη Πρωίου σκηνοθετεί «Το Τσίμπημα της σφίγγας» για λίγες ακόμη παραστάσεις στο Θέατρο Επί Κολωνώ (μέχρι 22 Ιανουαρίου)