Η Χάρις Αλεξίου μπορεί να εγκατέλειψε το τραγούδι, αλλά φέτος πρωταγωνιστεί στη θεατρική παράσταση Μεταμφίεση του Β. Χατζηγιαννίδη στο Μικρό Παλλάς.

Η πολυαναμενόμενη παράσταση του Σταύρου Ράγια έκανε πρεμιέρα το Σάββατο 17 Οκτωβρίου στο Μικρό Παλλάς, εφαρμόζοντας το επιβεβλημένο πρωτόκολλο της πληρότητας 30%. Πρόκειται για την τρίτη θεατρική παράσταση στην οποία εμφανίζεται η Χάρις Αλεξίου μετά το Χειρόγραφο (2016, σκηνοθεσία: Γ. Νανούρης) και την Οπερέτα (2017, σκηνοθεσία: Ν. Καραθάνος). Η παράσταση πήρε παράταση μέχρι την Κυριακή 29 Νοεμβρίου καθώς οι πρώτες προγραμματισμένες παραστάσεις έγιναν sold-out σε λίγες μόλις μέρες.

Το κείμενο

Μία γυναίκα χωρίς όνομα, μέσα στην ησυχία του μικρού της κόσμου, μονολογεί. Η σημερινή μέρα δεν είναι τυχαία. Συμπληρώνονται κάποια χρόνια από το θάνατο ενός ανθρώπου που στάθηκε σημαντικός για τη ζωή της. Εκείνη δούλευε τότε ως νυχτερινή αποκλειστική του νοσοκόμα. Κι αυτός, λάτρευε να της μιλά με τις ώρες. Οι διηγήσεις του “Γέρου” της καθώς και μια εξωφρενική συγκυρία θα αλλάξει τα πάντα μέσα σε μια μέρα. Η ηρωίδα βλέπει το είδωλό της στον καθρέφτη αντεστραμμένο και δεν το αναγνωρίζει. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα από την πραγματικότητα, σκέφτεται. Ούτε και αλήθεια γίνεται να υπάρξει δίχως τη λάμψη μιας απάτης. Η ηρωίδα κάνει τον απολογισμό της ακροβατώντας επιδέξια μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας, ειλικρίνειας και παραπλάνησης, κωμικότητας και άκρως τραγικής μοναξιάς.

Το έργο Μεταμφίεση είναι το πρωτόλειο του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 2003 στο θέατρο Από Μηχανής σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάκου με ερμηνεύτρια τη Ράνια Οικονομίδου (Πολιτιστική Ολυμπιάδα). Η ίδια παράσταση παίχτηκε κι ένα χρόνο μετά στο Θέατρο οδού Κεφαλληνίας σε κοινή παράσταση με τις Ακόλαστες Εσπερίδες του Ανδρέα Στάικου κι ερμηνεύτρια την Μπέτυ Αρβανίτη αλλά και στο Θέατρο Ρεματιά στο Χαλάνδρι σε κοινή παράσταση με τον Περιπλανώμενο με το Μάνο Βακούση. Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μικρός Ιανός το 2005, με τον συγγραφέα ν’ αποκαλεί το έργο του «θεατρικό αφήγημα», όρος που νομίζω περιγράφει άψογα το ύφος του έργου. Φέτος, το έργο παρουσιάστηκε σ’ ένα μουσικοθεατρικό αναλόγιο από τη Βίκυ Καμπούρη στην Οικία Κατακουζηνού. Η παράσταση του Σταύρου Ράγια είναι η δεύτερη παράσταση του έργου σε διάστημα 17 χρόνων, ενώ βασίζεται στην ανέκδοτη ως τώρα β εκδοχή του κειμένου. Οι δύο εκδοχές έχουν μερικές ουσιώδεις διαφορές, που τροποποιούν τη δυναμική του έργου. Το νέο κείμενο αναμένεται να κυκλοφορήσει στον τρίτο τόμο των Θεατρικών Φύλλων μαζί με τα έργα Λάσπη και Πεταλούδα σε πηγάδι από τις εκδόσεις Το Ροδακιό.

Η παράσταση

Ο Σταύρος Ράγιας σκηνοθετεί ένα από τα «μικρά» έργα του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη σε μια παράσταση μεγάλων προδιαγραφών. Πέρα από την κορυφαία Χάρις Αλεξίου, έχει δίπλα του μια ομάδα εξαιρετικών καλλιτεχνών: το μουσικό θεάτρου Άγγελο Τριανταφύλλου (Γκόλφω, Οπερέτα, Τρεις Αδερφές μεταξύ άλλων) και τον σκηνογράφο Ανδρέα Γεωργιάδη. Στην παράσταση του ξεχωρίζουν η επιλογή του ν’ αλλάξει το σκηνικό περιβάλλον του έργου, η νοσταλγική ατμόσφαιρα και φυσικά η πληθωρική παρουσία της Χαρούλας Αλεξίου.

Όσον αφορά τη διαχείριση του κειμένου, ο σκηνοθέτης προσπάθησε να το «ακούσει» δημιουργώντας εικόνες και δίνοντας έμφαση στη νοσταλγική του διάθεση. Δούλεψε πάνω σε μια νέα εκδοχή του κειμένου σε συνεργασία με τον συγγραφέα του έργου. Στη νέα εκδοχή, υπάρχουν μια επεξήγηση της «μεταμφίεσης» που η ηρωίδα την αποκαλεί κι ως «παραπλάνηση» -όρος που απουσίαζε στην πρώτη εκδοχή-, μια κωμικότροπη παράγραφος για τους 9 εραστές της ηρωίδας στα δύο χρόνια της κοινωνικής της αποστασιοποίησης και μια εμφατική παράγραφος για την ψευδή ταυτότητα της ηρωίδας πριν το φινάλε του έργου. Μια βασική διαφοροποίηση του σκηνικού κειμένου είναι ότι έχουν περάσει 20 κι όχι 5 χρόνια από το θάνατο του γέρου που περιέθαλπε και χάρης τον οποίο έγινε πάμπλουτη. Αυτή η μεγάλη χρονική απόκλιση πέραν του ότι εξυπηρετεί στη σύνδεση με την ερμηνευτική ηλικία της Αλεξίου, κάνει και τα γεγονότα που περιγράφονται στο έργο να βγάζουν μια μεγαλύτερη νοσταλγία στην ηρωίδα.

Στην απόδοση του σκηνικού χώρου συνέβη η μεγαλύτερη απόκλιση από το πρωτότυπο. Στο κείμενο περιγράφεται μια κρεβατοκάμαρα με μια τουαλέτα με μεγάλο καθρέφτη, ντουλάπα εντοιχισμένη κι ακριβά έπιπλα, που συνάδουν με την οικονομική κατάσταση της ηρωίδας. Βασική σκηνογραφική οδηγία είναι η φροντίδα της νοσηλευτικής της στολής, και τα μαύρα παπούτσια του πατέρα της. Στην παράσταση υιοθετήθηκε μια πιο πλαστική λύση, που διατηρεί μόνο την τουαλέτα από το κείμενο. Αντί για μεγάλο καθρέφτη έχουμε ένα μικρό καθρεφτάκι. Αντί για την επίδειξη πλούτου που υποδεικνυόταν στις σκηνικές οδηγίες, βλέπουμε ένα ολάνθιστο σκηνικό, γεμάτο από φυτά, τα οποία φροντίζει η ερμηνεύτρια καθόλη τη διάρκεια της παράστασης. Ο Ανδρέας Γεωργιάδης κατασκεύασε ένα μαγευτικό εικαστικό περιβάλλον, που αποπνέει ηρεμία και φρεσκάδα. Το πληθωρικό σκηνικό έδωσε τη δυνατότητα στην Αλεξίου να έχει μικροδράσεις στην σκηνή, ενώ περιγράφει τη μοναξιά της –γερασμένης πια- ηρωίδας. Η ερμηνεύτρια εμφανίζεται ντυμένη μ’ ένα μαύρο βελούδινο ένδυμα, ενώ ξεχωρίζουν τα σκουλαρίκια-πέρλες στ’ αυτιά της που συνάδουν με την οικονομική της επιφάνεια. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση ωστόσο η απουσία της νοσηλευτικής της στολής ή του ζευγαριού μαύρων παπουτσιών. Η συγκεκριμένη απουσία θα μπορούσε να υποδηλώνει πως οι διηγήσεις της για τη δουλειά της ως αποκλειστική νοσοκόμα ή για την πλούσια ζωή της είναι κι αυτά «παραπλανήσεις».

Η Χάρις Αλεξίου έχει αδιαμφισβήτητα το χάρισμα της σκηνής. Άμα τη εμφανίσει, σε προσελκύει στο συναισθηματικό της κόσμο. Η ηρωίδα της ξεχειλίζει από συναισθηματισμό, μοναχικότητα και νοσταλγία για τα περασμένα. Η όλη της προσέγγιση φέρει ένα υλικό ιδιαιτέρως συγκινητικό, ενώ σε σημεία αυτοσαρκαστικό. Η συνολική ατμόσφαιρα της παράστασης, με την ερμηνεία της Αλεξίου, την μουσική του Τριανταφύλλου και το ονειρικό σκηνικό του Γεωργιάδη είναι νοσταλγική. Αισθάνομαι ωστόσο ότι οι χαρακτήρες του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη ακόμα κι αν αναφέρονται στο παρελθόν τους, εκφράζουν λιγότερο παθιασμένα τα συναισθήματά τους, ή τουλάχιστον τα περιορίζουν σε τμήματα του έργου. Αντίθετα, η Αλεξίου από την αρχή ως το τέλος της ερμηνείας της επικοινωνεί μια συγκινησιακή σχέση με τα περασμένα και τους ανθρώπους που φρόντιζε. Απουσιάζει εντελώς η κυνικότητα του χαρακτήρα, όταν αναφέρεται πχ στη βοήθεια των ασθενών να περάσουν στην απέναντι όχθη ή στη μετακόμισή της και την αλλαγή σχολείου για να μην ανακαλύψουν οι συμμαθητές της την πραγματική της ταυτότητα με αποτέλεσμα η ερμηνεία της να μοιάζει μονοδιάστατη.

Θα ήθελα να σταθώ στην ιδέα της Μεταμφίεσης. Η ηρωίδα που ερμηνεύει η Χάρις Αλεξίου είναι μια γυναίκα που έχει μάθει από τους γονείς της να μεταμφιέζεται σε κάτι άλλο. Όπως εξομολογείται η ίδια, αν και είναι από φτωχή οικογένεια, οι γονείς της την έντυναν με ακριβά ρούχα που δεν ταίριαζαν στο οικονομικό/κοινωνικό προφίλ τους και μάλιστα καμάρωναν γι’ αυτό. Με τον τρόπο τους, οδήγησαν την ηρωίδα να διαμορφώσει έναν ψευδή εαυτό, όπως θα έλεγε η Alice Miller, μια «μεταμφίεση». Όταν ξαφνικά η ηρωίδα θα γίνει πραγματικά πλούσια, θα έχει τη δυνατότητα ν’ αγοράζει ακριβά ρούχα και να έχει έναν πιο άνετο τρόπο ζωής, θα νοσταλγήσει τη δουλειά της στο νοσοκομείο. Η νοσταλγία δεν αφορά αποκλειστικά το εργασιακό περιβάλλον, αλλά συνάμα τη συνήθειά της να μεταμφιέζεται σε κάτι άλλο. Η ίδια παραδέχεται ότι δε γνωρίζει τον αληθή εαυτό της, και προτιμά να διατηρήσει τον ψευδή, κάνοντας πράγματα που έκανε όταν δεν ήταν πλούσια. Θέλει να γίνει μια άλλη. Είναι μια άλλη.

Εν κατακλείδι, η Μεταμφίεση του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη μετουσιώθηκε σε μια αισθητικά άρτια παράσταση όπου φέρει τη σφραγίδα της συγκινητικής και πληθωρικής παρουσίας της Χάρις Αλεξίου. Η Μεταμφίεση είναι μια από τις παραστάσεις που αξιόλογα εκπροσωπούν το λεγόμενο «εμπορικό» θέατρο κι είμαι σίγουρος πως θα επεκταθεί χρονικά στο θεατρικό γίγνεσθαι.

Η Χάρις Αλεξίου, με αφορμή το θεατρικό αφήγημα «Μεταμφίεση» του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη, ανεβαίνει στη σκηνή του Μικρού Παλλάς από το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Οκτωβρίου και απευθύνεται στο κοινό μέσα από τη θεατρική πράξη. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Σταύρος Ράγιας.

Κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή και για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων, θα μοιραστεί μαζί μας τη ζωή μιας ασυνήθιστης γυναίκας. Άλλοτε με χιούμορ και άλλοτε με απόλυτη σοβαρότητα θα ανοίξει μπροστά μας όλα της τα χαρτιά εξηγώντας μας πώς έμαθε να μεταμφιέζει την όψη της αλλά και την ψυχή της. Σε μία διαρκή μεταμόρφωση. Για να μπορέσει να συνεχίσει.

Με αυτή την ιδιαίτερη θεατρική επιλογή, η Χάρις Αλεξίου πραγματοποιεί την πρώτη συνεργασία της με τα Αθηναϊκά Θέατρα!

ΤΟ ΕΡΓΟ Μία γυναίκα χωρίς όνομα, μέσα στην ησυχία του μικρού της κόσμου, μονολογεί. Η σημερινή μέρα δεν είναι τυχαία. Συμπληρώνονται κάποια χρόνια από το θάνατο ενός ανθρώπου που στάθηκε σημαντικός για τη ζωή της. Εκείνη δούλευε τότε ως νυχτερινή αποκλειστική του νοσοκόμα. Κι αυτός, λάτρευε να της μιλά με τις ώρες. Οι διηγήσεις του “Γέρου” της καθώς και μια εξωφρενική συγκυρία θα αλλάξει τα πάντα μέσα σε μια μέρα.

Η ηρωίδα βλέπει το είδωλό της στον καθρέφτη αντεστραμμένο και δεν το αναγνωρίζει. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα από την πραγματικότητα, σκέφτεται. Ούτε και αλήθεια γίνεται να υπάρξει δίχως τη λάμψη μιας απάτης. Η ηρωίδα κάνει τον απολογισμό της ακροβατώντας επιδέξια μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας, ειλικρίνειας και παραπλάνησης, κωμικότητας και άκρως τραγικής

μοναξιάς. Καθώς μιλά και ακούει τη φωνή της αιχμαλωτίζεται κι η ίδια στον ιστό της σαγηνευτικής της αφήγησης.

Όλα είναι πάντα αλλιώς, κι η ίδια είναι πάντα μια άλλη.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Ερμηνεία:Χάρις Αλεξίου

Κείμενο : Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης Σκηνοθεσία: Σταύρος Ράγιας Σκηνικά-Κοστούμια: Ανδρέας Γεωργιάδης

Μουσική : Άγγελος Τριανταφύλλου

Ημέρες & Ώρες Παραστάσεων:

Παρασκευή, Σάββατο: 21:00

Κυριακή : 20:00

Διάρκεια παράστασης: 50 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)

Θέατρο : Μικρό Παλλάς: Αμερικής 2 (City Link)

Τηλέφωνο : 2103210025

Παραγωγή: ΑΘΗΝΑΪΚΑ ΘΕΑΤΡΑ

Ηθοποιοί, τραγουδιστές και σκηνοθέτες σε νέα… μονοπάτια αυτή τη θεατρική σεζόν θα προσπαθήσουν να ελκύσουν το κοινό και να το ενθουσιάσουν. Τι κοινό  έχουν η Μαρία Καβογιάννη, η Ρούλα Πατεράκη, ο Γιώργος Κιμούλης, ο Γιάννης Πλούταρχος, η Χάρις Αλεξίου, ο Σωτήρης Χατζάκης,η ομάδα Vasistas, ο Λάμπρος Φισφής και παρέα του; Κάποιοι συνεργάζονται φέτος για πρώτη φορά με ιστορικούς θεατρικούς οργανισμούς και κάποιοι δοκιμάζουν στις δυνάμεις τους σε νέα θεατρικά είδη. Τα βιογραφικά τους και η μέχρι τώρα πορεία τους μας δημιουργούν μεγάλες προσδοκίες...Θα τα καταφέρουν; Η σκηνή θα τα αποκαλύψει όλα! Εμείς θα είμαστε εκεί.

 

Η Μαρία Καβογιάννη για πρώτη φορά σε πρωταγωνιστικό ρόλο στο Θέατρο Τέχνης 

Αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης το 1986, γνώρισε μεγάλη επιτυχία στο θέατρο, στη μικρή και στη μεγάλη οθόνη, αλλά μέχρι σήμερα δεν είχε παίξει ποτέ στη σκηνή του Θεάτρου Τέχνης. Φέτος λοιπόν, 31 χρόνια μετά την αποφοίτησή της από το Θέατρο Τέχνης, η Μαρία Καβογιάννη επιστρέφει στην οδό Φρυνίχου με το έργο του θεατρικού συγγραφέα Παύλου Μάτεσι «Προς Ελευσίνα», το οποίο σκηνοθετεί η νεαρή Ηλέκτρα Ελληνικιώτη. Το εμβληματικό έργο «Προς Ελευσίνα» πραγματεύεται το μυστικό ταξίδι μιας οικογένειας που αναλαμβάνει να επιστρέψει τη νεκρή μητέρα στην πατρίδα της. Αντλώντας έμπνευση και συμβολισμούς από την τελετουργία των Ελευσίνιων Μυστηρίων, τον κόσμο της παγκόσμιας μυθολογίας και τα ήθη και έθιμα, το έργο συνθέτει έναν κόσμο στον οποίο τα όνειρα και η ποίηση συγχέονται με την πραγματικότητα. Οι ήρωες, με προορισμό την Ελευσίνα, ανακαλύπτουν το μεγάλο μυστικό του θανάτου για να κερδίσουν τελικά το θείο δώρο που λέγεται ζωή. Η ανακάλυψη όμως βρίσκεται στο ίδιο το ταξίδι. 

Πρεμιέρα 20 Νοεμβρίου 2017

Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν, Φρυνίχου 14, Πλάκα (τηλ.: 210 3222464)  

 

 Η Ρούλα Πατεράκη παίζει κάτω από τη Στέγη του Θεάτρου Τέχνης για πρώτη φορά στην καριέρα της

Στην σκηνή του ιστορικού Υπογείου θα συναντηθούν η Ρούλα Πατεράκη και ο Γιώργος Νανούρης, με την πρώτη να παίζει για πρώτη φορά στο Θέατρο Τέχνης.  Ενώνοντας τις δυνάμεις τους με την ομάδα Λυκόφως του Γιώργου Λυκιαρδόπουλου, παρουσιάζουν τη παράσταση της Ιόλης Ανδρεάδη «Ένας άνθρωπος επιστρέφει στην πατρίδα του πιστεύοντας ότι θα τον σκοτώσουν και τον σκοτώνουν». Βασισμένο στο «Murder in the Cathedral» του Τ. Σ. Έλιοτ σε μετάφραση Γιώργου Σεφέρη, το έργο μάς μεταφέρει στην Αγγλία του 12ου αιώνα. Κεντρικός ήρωας είναι ο Θωμάς Μπέκετ, αδελφικός φίλος του βασιλιά Ερρίκου Β΄ και αμετανόητος μπον βιβέρ, ο οποίος ξαφνικά απαρνιέται τις κοσμικές απολαύσεις και γίνεται αρχιεπίσκοπος της Καντερβουρίας. Αφιερώνοντας τη ζωή του στην υπηρεσία των αδυνάτων αλλά και στη μάχη εναντίον της κοσμικής εξουσίας, αυτοεξορίζεται στη Γαλλία, καθώς είναι ανεπιθύμητος πια στον τόπο του. Όταν συμφιλιώνεται με τον βασιλιά Ερρίκο Β΄, επιστρέφει στη γενέτειρά του, γνωρίζοντας όμως ότι η ζωή του βρίσκεται σε κίνδυνο. Πράγματι, δύο μήνες μετά δολοφονείται από τέσσερις ιππότες μέσα στην ίδια του την εκκλησία, παραμονές της Πρωτοχρονιάς του 1170. Το έργο εξιστορεί την πραγματική ιστορία του αγίου Θωμά, ξεκινώντας από την επιστροφή του. 

Πρεμιέρα 4 Δεκεμβρίου 2017

Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν, Υπόγειο, Πεσμαζόγλου 5 (τηλ.: 210 3228706)

 

 

 Ο Γιώργος Κιμούλης εμφανίζεται για πρώτη φορά  στο Εθνικό Θέατρο, πρωταγωνιστώντας σε έργο του Αμερικανού συγγραφέα Άρθουρ Μίλλερ

Έχοντας πρωτοπαρουσιαστεί στην Ελλάδα από τη σκηνή του Θεάτρου Τέχνης την περίοδο 1957-1958 σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν, ένα από τα πιο τα επιδραστικά θεατρικά κείμενα του 20ού αιώνα έρχεται φέτος στη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Το «Ψηλά από τη γέφυρα» του Άρθουρ Μίλλερ, που βασίστηκε σε ένα πραγματικό γεγονός, είναι ένα δραματικό έργο με αστυνομική ροή, άμεσα επηρεασμένο ως προς τη δομή του από την αρχαία ελληνική τραγωδία. Τοποθετημένο στο Μπρούκλιν της δεκαετίας του ’50, αφηγείται την ιστορία των μεταναστών που φτάνουν στην Αμερική για να αναζητήσουν ένα καλύτερο αύριο, ακόμα και αν χρειάζεται να χρησιμοποιήσουν παράνομα μέσα. Αποφασισμένοι να ζήσουν το αμερικανικό όνειρο με κάθε κόστος, πολλοί διαπράττουν την μεγάλη αμαρτία της ύβρεως. Ωστόσο στην αρχαία τραγωδία λίγο μετά την ύβρι ακολουθεί η νέμεσις. Στο ρόλο του κεντρικού ήρωα, του Έντι Καρμπόνε, ο Γιώργος Κιμούλης, ο οποίος εμφανίζεται για πρώτη φορά στο Εθνικό Θέατρο, μέσα από τη διεισδυτική σκηνοθετική ματιά της Νικαίτης Κοντούρη.

Πρεμιέρα 15 Φεβρουαρίου 2018

Εθνικό Θέατρο, Κτίριο Τσίλλερ, Κεντρική Σκηνή, Αγίου Κωνσταντίνου 22-14 (τηλ.: 210 5288170-171) 

 

 Ο Γιάννη Πλούταρχος παίρνει το βάπτισμα του πυρός στη θεατρική σκηνή 

Μια παράσταση για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι. Το «Γοργόνες και Μάγκες», μία από τις πιο επιτυχημένες κινηματογραφικές παραγωγές της FINOS FILM, ανεβαίνει στη σκηνή του πλήρως ανακαινισμένου Θεάτρου Broadway, σε θεατρική διασκευή και σκηνοθεσία Γιώργου Βάλαρη. Αγαπημένα  τραγούδια, όπως το «Θα πιω απόψε το φεγγάρι», «Άνοιξε πέτρα», «Καμαρούλα μια σταλιά», «Ο άντρας που θα παντρευτώ», σε μουσική του κορυφαίου μουσικοσυνθέτη και μαέστρου Μίμη Πλέσσα, θα πλημυρίσουν την αίθουσα, ερμηνευμένα από τον χαρισματικό Γιάννη Πλούταρχο, που θα ανέβει για πρώτη φορά σε θεατρικό σανίδι. Μέσα από ένα καστ 34 ηθοποιών, μουσικών και χορευτών, οι θεατές θα ταξιδέψουν στη μαγευτική Ύδρα της δεκαετίας του ’60, όπου, όπως έλεγε και ο κορυφαίος Δημήτρης Χορν, «Έχεις την αίσθηση ότι όλα εκεί είναι μέσα στο φως ‒ τίποτε δεν μένει κρυμμένο, ούτε και οι αμαρτίες των ανθρώπων».

Πρεμιέρα 10 Νοεμβρίου 2017

Θέατρο Broadway, Αγίου Μελετίου 61 (τηλ.: 210 8620231)

 

 Η Χάρις Αλεξίου σε αμιγώς θεατρική παράσταση

Μετά τη συγκινητική μουσικοθεατρική παράσταση «Χειρόγραφο», στην οποία η Χαρίκλεια Ρουπάκα, το μικρό κοριτσάκι από τη Θήβα, έκανε τους θεατές συνοδοιπόρους στο ταξίδι της ζωής της, η Χάρις Αλεξίου ανεβαίνει για πρώτη φορά στο θεατρικό σανίδι, με την ιδιότητα της ηθοποιού. Βουτώντας σε πιο βαθιά νερά, συνεργάζεται με τον Νίκο Καραθάνο στην «Οπερέττα» του Βίτολντ Γκομπρόβιτς, που θα ανέβει στο Θέατρο Rex, στη Σκηνή «Μαρίκα Κοτοπούλη». Σε έναν παλαβό κόσμο, στον οποίο οι ήρωες προσπαθούν να ξεφύγουν από τη ρηχή πραγματικότητα, βρίσκουν ως μόνη διέξοδο την επιστροφή στην ανωριμότητα. Με ανατρεπτικό και ευφάνταστο τρόπο, ο Νίκος Καραθάνος συνθέτει ένα ποιητικό μανιφέστο και με τη βοήθεια της μουσικής σατιρίζει τα πλαστά πολιτικά, ηθικά και ιδεολογικά πρότυπα. Εκκεντρικοί ήρωες συζητούν και γελοιοποιούνται με μοναδικό σκοπό να καταδείξουν τη ματαιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης. 

Πρεμιέρα 22 Νοεμβρίου 2017

Θέατρο Rex, Σκηνή «Μαρίκα Κοτοπούλη», Πανεπιστημίου 48 (τηλ.: 210 3305074)

 

Ο Σωτήρης Χατζάκης σκηνοθετεί μιούζικαλ, και μάλιστα την Τάμτα στο «Cabaret»

Γνωστό από την πολύκροτη κινηματογραφική μεταφορά του 1972, που απέσπασε οκτώ χρυσά αγαλματίδια, το πολυβραβευμένο μιούζικαλ «Cabaret» επιστρέφει χωρίς συμβάσεις και γεμάτο σαγήνη, έρωτα, εκκεντρικότητα, χορό και πολύ μουσική. Ο Σωτήρης Χατζάκης τολμά να σκηνοθετήσει, για πρώτη φορά στην καριέρα του, ένα άκρως επιτυχημένο μιούζικαλ και να το παρουσιάσει σε παραγωγή των Θεατρικών Σκηνών. Βρισκόμαστε στο Βερολίνο του 1930, όπου η σκιά του ναζισμού καλύπτει όλη την πόλη. Ωστόσο ένα υπόγειο καμπαρέ κινείται στους γρήγορους και διασκεδαστικούς ρυθμούς της νύχτας. Όλοι οι θαμώνες έχουν μια προσωπική ιστορία να διηγηθούν, άρρηκτα συνδεδεμένη με την κοινωνικοπολιτική κατάσταση που βιώνουν. Η Τάμτα παίζει το ρόλο της νεαρής performer Σάλλυ Μπόουλς που ερωτεύεται τον Αμερικανό συγγραφέα Κλίφορντ Μπράντσο. Παράλληλα εξελίσσεται και η σχέση της Φροϊλάιν Σνάιντερ με τον Χερ Σουλτζ. Μέσα από δύο ερωτικές ιστορίες, πασπαλισμένες με το σαρδόνιο χιούμορ του πληθωρικού παρουσιαστή Κρομπέρ –τον ενσαρκώνει ο εκπληκτικός Τάκης Ζαχαράτος– αποκαλύπτεται η παρακμή της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και κατ’ επέκταση η ιστορία μιας ολόκληρης εποχής. Αυτό δεν είναι το μόνο που τολμά αυτή τη σεζόν ο καλλιτέχνης, αφού αυτή τη θεατρική σεζόν, στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, τον βλέπουμε να αυτοσκηνοθετείται και να επιστρέφει ως ηθοποιός στη σκηνή στον μονόλογο του Ν. Γκόγκολ "Το ημερολόγιο ενός τρελού" μετά από 17 χρόνια!

Πρεμιέρα 7 Φεβρουαρίου

Θέατρο Παλλάς, Βουκουρεστίου 5 (τηλ.: 210 3639343)

 

 

H πρώτη stand up comedy επιθεώρηση «Τι ζούμε;»

Το αρκετά «παρεξηγημένο» είδος της επιθεώρησης επανέρχεται με έναν ιδιαίτερο τρόπο σε κείμενα του Λάμπρου Φισφή και σκηνοθεσία του Γιάννη Σαρακατσάνη στο Θέατρο Βέμπο. Μικρές καθημερινές λεπτομέρειες, που όλοι μισούμε να αγαπάμε, παίρνουν τη σκυτάλη σε μια παράσταση στην οποία πρωταγωνιστούν νέοι κωμικοί ηθοποιοί της γενιάς μας, που μας συστήθηκαν μέσα από το διαδίκτυο και την πλατφόρμα του YouTube. Η υπόθεση των τριών πρώτων λεπτών είναι ξεκάθαρα βγαλμένη από ανθρώπους της διπλανής πόρτας, αν φυσικά ζούσατε σε τρελοκομείο –  ένας μάγκας ταβερνιάρης με ψυχή, μια γριά σε απόγνωση, ένα φιλοσοφημένο πρεζάκι, ένα κοριτσάκι ερωτευμένο με τον Ντάνο, ένας γκέι-χωριάτης Αλβανός, μια πληγωμένη Ελλάδα και το αθάνατο κέφι σχολιάζουν τα κακώς κείμενα της ζωής μας, σατιρίζουν αυτούς που μας έφτασαν έως εδώ, χαρίζουν γέλιο μέχρι δακρύων και μας θυμίζουν από τι είμαστε φτιαγμένοι! Μέχρι που κάτι γίνεται και άπαντες βρίσκουν έναν άδοξο θάνατο. Όλα τα παραπάνω συμβαίνουν στα πρώτα… επτά λεπτά της επιθεώρησης. Η παράσταση είναι διαδραστική, ενώ διαθέτει γρήγορο ρυθμό, με σκετς, stand up comedy, τραγούδια και, φυσικά, άφθονες δόσεις σουρεαλισμού. Στόχος της ταλαντούχας ομάδας, να γνωρίσουν στον κόσμο αυτό το μοναδικό θεατρικό είδος. 

Πρεμιέρα 31 Οκτωβρίου

Θέατρο Βέμπο, Καρόλου 18 Αθήνα, μετρό Μεταξουργείο / Τηλ.: 210-5229519

 

Η ομάδα Vasistas για πρώτη φορά στο Θέατρο Πόρτα

 

Το θέατρο Πόρτα υποδέχεται για πρώτη φορά την Αργυρώ Χιώτη και την ομάδα VASISTAS, παρουσιάζοντας τον «Αληθινό» . Μια παράσταση-ανοιχτή επιστολή που την δραματουργία της υπογράφει η ομάδα και παρουσιάζεται  με τη μορφή τραγουδιού βασισμένη σε μικρασιάτικα παραμύθια. Αντλώντας υλικό και διασκευάζοντας ηχογραφημένα μικρασιάτικα παραμύθια/αφηγήσεις, όπως τα μετέφερε η γιαγιά Αργυρώ, ο «Αληθινός» γλιστράει σε ένα συμβολικό και ποιητικό σύμπαν πάντα με άξονα την προσωπική σύνδεση και τον επαναπροσδιορισμό του παρόντος. 

 Με όχημα τη μουσική, σε μια συνθήκη ονειρικής συναυλίας, ένα γυναικείο ποπ συγκρότημα με τη χρήση μικροφώνων, μουσικών οργάνων και ηλεκτρονικών ήχων, μετατρέπει τις ιστορίες του σε τραγούδι. Τα μέλη του συλλογίζονται πάνω σε προσωπικές πορείες, επιλογές, αλήθειες και φαινόμενα που τα καθόρισαν. Τι μένει στην πραγματικότητα από μια προφορική αφήγηση ενός παραμυθιού που ταξιδεύει στο χρόνο; Ποια αλήθεια διασώζεται; Της μνήμης ή της καρδιάς; Της ιστορίας ή της εμπειρίας της αφήγησης; 

 Βγαλμένα από την προφορική παράδοση των Ελλήνων της Σμύρνης, παραμύθια όπως «Ο Αληθινός» ή «Της Τύχης τα Γραμμένα», συχνά σκληρά, ρεαλιστικά και ενίοτε αντικρουόμενα μεταξύ τους ως προς τον συλλογισμό ή την ορθότητα που μεταφέρουν, αποτελούν έναν «οδηγό επιβίωσης σε δύσκολους καιρούς». Άλλωστε, οι ιστορίες αυτές αποτελούσαν ανέκαθεν το μέσο επικοινωνίας των γηραιότερων με τους νεότερους, ήταν ο τρόπος μεταφοράς της κοσμοθεωρίας και της εμπειρίας τους για τη ζωή. Ένας τρόπος να διαπραγματευτούν την ειλικρίνεια, τη σύνδεση με τους οικείους, το ρόλο της τύχης στη ζωή σε αντιδιαστολή με τη δύναμη της θέλησης, την ελευθερία επιλογών και τα κοινωνικά δεσμά. Εσύ, άραγε, σε τι πιστεύεις και σε τι αντιστέκεσαι;

 

Πρεμιέρα 23 Δεκεμβρίου

Θέατρο Πόρτα, Μεσογείων 59/Τηλ: 2107711333