Ο Ιταλός Danilo Caputo ,στην δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του, αφηγείται την ιστορία της επιστροφής μιας 21χρονη φοιτήτριας γεωπονίας στην γενέτειρα της, την ύπαιθρο της Απουλίας, και την απέλπιδα προσπάθεια της να σώσει τα ελαιόδεντρα της οικογένειας της από βέβαιο αφανισμό. Στον βωμό, όμως, της σωτηρίας των δέντρων θα θυσιάσει την οικογενειακή της γαλήνη και οικονομική ευημερία που μοιάζει να εξαρτάται ,μόνο, από τα επικείμενα κρατικά επιδόματα σε περίπτωση ολοσχερούς καταστροφής των ήδη άρρωστων δέντρων.

Ο Caputo διαθέτει εδώ μια σεναριακή βάση που είναι ,εκ πρώτης όψεως, ικανή να φυσήξει ούριους κινηματογραφικούς ανέμους και να πλεύσει ήρεμη και ανεμπόδιστη προς έναν κινηματογράφο αξιώσεων. Η πρώτη, όμως, όψη διαψεύδεται γρήγορα με τους χαρακτήρες να φαντάζουν από ανερμάτιστοι έως καρικατούρες. Τα ηθικά διλήμματα, ευτυχώς, διατηρούνται -ακόμα και εν μέσω σιωπής- διασώζοντας το σενάριο από το απόλυτο ναυάγιο.

Σκηνοθετικά, ο Caputo είχε στα χέρια του ένα απόλυτα αβανταδόρικο τοπίο απόλυτα ικανό να προσφέρει την φυσική ομορφιά του στην 7^η τέχνη. Η ικανότητα, όμως, εδώ αποδείχτηκε σαφώς κατώτερη των περιστάσεων, χαρίζοντας στο τοπίο ρόλο δευτεραγωνιστή, με πρωταγωνιστή την κακή αισθητική μίας φωτογραφίας παντελώς ανίκανης να χειριστεί την ίδια της την έμπνευση.

Ένα σεμινάριο για τον πλέον αποτελεσματικό τρόπο καταστροφής μιας καλής ιδέας.

1,5/5

Παγιδευμένοι

Η δανέζικη αυτή ταινία σε συν-σκηνοθεσία των Άντερς Έλχολμ και Φρέντερικ Λούις Χβιντ μας αφηγείται την ιστορία μιας γενικευμένης σύγκρουσης σε ένα «κακόφημο» γκέτο μεταναστών της Κοπεγχάγης. Όταν, λοιπόν, ένας κρατούμενος μετανάστης θα βρεθεί σε κώμα κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες, το γκέτο θα μετατραπεί σε κόλαση με δύο αστυνομικούς να φλέγονται στα πολιτικά κατάβαθα της.

Αναμένουμε αγωνιώδεις ρυθμούς, καταιγιστικά πολιτικά πυρά και προσβλέπουμε σε απουσία διδακτισμού.

H Naomi Kawase με το «True Mothers» μας χαρίζει την καλύτερη της ταινία εδώ και χρόνια και μία από τις πλέον ευαίσθητες κινηματογραφικές σπουδές του 21^ου αιώνα επάνω στην έννοια της μητρότητας.Βασισμένη στην απλή ιστορία της επιστροφής της «άσωτης» ,πλην πραγματικής, μητέρας ενός υιοθετημένου παιδιού δημιουργεία μία ιστορία που αποφεύγει με μαεστρία τον σκόπελο του αναίτιου μελοδραματισμού και πάλλεται από αγνό συναίσθημα.

Η Naomi Kawase με την σκηνοθετική της κάμερα επιχειρεί ένα οδοιπορικό στα διαφορετικά κοινωνικά στρώματα της Ιαπωνίας χαρίζοντας μας έναν συνδυασμό της αστικής Ιαπωνίας και της φύσης μιας χώρας που μοιάζει, εδώ, πανέμορφη. Ένας συνδυασμός που ως αισθητική επιλογή την δικαιώνει απόλυτα, αποτελώντας εύφορο έδαφος για το ταξίδι σε μία χώρα αντιθέσεων και σε δυο ζωές σε δρόμους παράλληλους, αλλά, προορισμένους κάπου και κάποτε να συναντηθούν.

Ενώ, συνυπογράφοντας η ίδια το σενάριο, πλάθει εδώ μια ιστορία ισχυρών χαρακτήρων και καλοδουλεμένων ανατροπών. Χωρίς να ρέπει προς την εύκολη συγκινησιακή φόρτιση, το σενάριο επιφυλάσσει για τους χαρακτήρες του, αντιδράσεις που συνάδουν πλήρως με το κινηματογραφικό τους πρόσωπο. Και μας συστήνει, τελικά τρεις διαφορετικούς ανθρώπους, με ψυχή, σάρκα και οστά.

Συμπερασματικά, πρόκειται για μια άρτια κινηματογραφική δημιουργία, για μια ταινία φορτισμένη από τρυφερότητα κι ανθρωπιά. Και για μια σύγχρονη παραβολή για την αγάπη που , ναι, θα σε βρεί όσο και να προσπαθήσεις να της κρυφτείς.

4/5

To 1971 o David Bowie έχει κυκλοφορήσει το «The man who sold the world» και προσπαθεί εναγωνίως να εξάγει τον εαυτό του και την μουσική στις Ηνωμένες Πολιτείες οι οποίες εμφανίζονται ενωμένες και εχθρικές απέναντι στο νέο του άλμπουμ. Ένα άλμπουμ για χάρη του οποίου, όσο κι αν οι κριτικές εμφανίζονται απογοητευτικές, ο David επιμένει να εγκαταλείψει την Μεγάλη Βρετανία για να κατακτήσει την αμερικανική αγορά με την μουσική και την αισθητική του. Όταν ο Βρετανός μάνατζερ θα του εξασφαλίσει περιοδεία στις ΗΠΑ, η ιδανική αοφρμή θα βρεθεί και το ταξίδι θα γίνει πραγματικότητα. Ο θησαυρός, όμως, θα αποδειχθεί άνθρακες με την περιβόητη περιοδεία να είναι, τελικά, μια σειρά από λάιβ σε μπαρ όπου συχνάζουν φορτηγατζήδες και μια σειρά συνεντεύξεων σε αδιάφορους δημοσιογράφους. Μια εμπειρία, όμως, που θα αποτελέσει για τον Bowie το δημιουργικό κίνητρο να ξανα-ευφέρει τον ίδιο του τον καλλιτεχνικό εαυτό και να συστήσει στο κοινό του τον Ziggy Stardust.

Η ταινία του Gabriel Range δεν έλαβε ποτέ την άδεια της οικογένειας του David Bowie προκειμένου να χρησιμοποιήσει την μουσική του δημιουργού, αλλά ούτε και την ίδια της την αποδοχή ως προς την απόδοση της ζωής του στην οθόνη. Είτε, όμως, η ταινία του Range βρίθει πιστότητας στα πραγματικά γεγονότα της ζωής του διάσημου μουσικού, είτε στερείται αληθοφανείας, αποτελεί μία ταινία με σαφή σεναριακή στόχευση και ικανοποιητική σκηνοθετική αισθητική.

Σε μια προσπάθεια, λοιπόν, απόδοσης της αισθητικής της εποχής σε συνδυασμό με την περσόνα του Bowie, ο σκηνοθέτης δημιουργεί μία καλοδουλεμένη ισορροπία ανάμεσα στο queer και το συμβατικό. Κι αν ,ανά στιγμές, θα αποτελούσε διακαή μας πόθο, η σκηνοθετική πλάστιγγα να γείρει προς το queer και η αισθητική να αφήνει στην άκρη τις όποιες ασφαλείς επιλογές της, η σκηνοθεσία πετυχαίνει να ερεθίσει οπτικά και να υπηρετήσει τον καλλιτεχνικό της στόχο.

Ενώ, το σενάριο γνωρίζοντας εξαρχής το θέμα του, καταφέρνει να παραμείνει πιστό στην αρχική του στόχευση. Και να μας μιλήσει από την αρχή μέχρι το τέλος του για την αναπόδραστη ανθρώπινη επιθυμία για αποδοχή, με την ιστορία του ταξιδιού του Bowie στην Αμερική να μοιάζει με ιδανική κινηματογραφική κιβωτό μιας ιστορίας που μας ταξιδεύει στην ανάγκη μας για αγάπη.

Συμπερασματικά πρόκειται για μία ταινία που παρά την τάση της να ρέπει συχνά προς την συμβατικότητα διαθέτει τα χαρακτηριστικά ενός κινηματογράφου αξιώσεων που μπορεί να σας παρασύρει

3/5