Αν το Νετφλιξ μοιάζει πια να έχει εξαντληθεί και να σας έχει εξαντλήσει με τις διαθέσιμες επιλογές του, το ΕΡΤΦΛΙΞ, έχει μπει δυναμικά στο κινηματογραφικό παιχνίδι προσφέοντας επιλογές που ισορροπούν αποτελεσματικά ανάμεσα στο ποιοτικό και το μέινστριμ. Και μπορούν, τελικά, να χαρίσουν κινηματογραφικές βραδιές για όλες τις σινεφιλικές διαθέσεις και προτιμήσεις.

Το κορίτσι

Η Λάρα είναι αποφασισμένη να θυσιάσει τα πάντα για μια λαμπρή καριέρα στο μπαλετικό στερέωμα, ως επαγγελματίας χορεύτρια. Ο δρόμος, όμως, είναι τελικά απόλυτα κακοτράχαλος με το ανυπέρβλητο εμπόδιο να αποτελεί το ίδιο το φύλο της Λάρα η οποία νιώθει παγιδευμένη στο αντρικό της σώμα. Ο Λούκας Ντοντ, στα χνάρια του ρεαλιστικού κοινωνικού σινεμά των Αδερφών Νταρντέν, αφηγείται την ιστορία ενός σώματος σε αέναη προσπάθεια να βρει πατήματα και προσωπική ταυτότητα. Και ενός κόσμου που μοιάζει, τελικά, φτιαγμένος -μόνο- από σύνορα και όρια.

Ποίηση χωρίς τέλος

Κι αν ο σουρεαλισμός αποτελεί για πολλούς ρεύμα (αδικό)θαμμένο, ο Γιοντορόφσκι επιμένει σταθερά να μας χαρίζει κινηματογραφικά ταξίδια στο σουρεαλιστικό του σύμπαν, αφηγούμενος το 2016 την προσωπική του ενηλικίωση στη Χιλή. Μέσα από μία ακατάσχετη ροή εικόνων και χρωμάτων, ο Γιοντορόφσκι απομακρύνεται, και αυτή τη φορά, από την γραμμική αφήγηση για να μας μιλήσει για καλλιτεχνικές συναναστροφές και για την αποδέσμευση από τα όποια δεσμά της νιότης.

Η αιώνια επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά

Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της Ελίνας Ψύκου επανα-εσιάγει το είδος της σουρεαλιστικής κωμωδίας διαθέτοντας για πρωταγωνιστή έναν Χρήστο Στέργιογλου σε μοναδική ερμηνευτική φόρμα. Με όχημα την ιστορία ενός τηλεπαρουσιαστή που σκηνοθετεί την ίδια του την εξαφάνιση προκειμένου να επανεμφανιστεί θριαμβικά στο τηλεοπτικό προσκήνιο μιλάει χαμηλόφωνα πλην ουσιαστικά για τις πάσης φύσεως απονενοημένες επιλογές στον βωμό της επιστροφής στο «όνειρο». Και για το σύγχρονο φαίνεσθαι που θυσιάζεται τελικά στο βωμό της ίδιας της ευτυχίας.

Hammet

Ο Βιμ Βέντερς σε ένα από τα κινηματογραφικά αουτσάιντερ της καριέρας του, ίσως δεν παραδίδει ένα από τα αριστουργήματα της περιόδου, αφηγείται όμως μια μυστηριώδη ιστορία εξαφάνισης που σφύζει από αστυνομικό δαιμόνιο. Και παραδίδει, τελικά, μία ταινία που προσφέρεται για ένα αγωνιώδες κινηματογραφικό βράδυ. Στα plus και το γεγονός ότι πρόκειται για μια ταινία που σπάνια έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε στους τηλεοπτικούς ή online δέκτες μας.

Άλπεις

Η πλέον αδύναμη ταινία στην φιλμογραφία του Γιώργου Λάνθιμου δεν παύει να είναι μια κατάδυση σε έναν κόσμο που κατάφερε με την όποια weird-άδα του να ανανεώσει άπαξ και (ίσως) δια παντός το ελληνικό σινεμά. Εδώ μας ξεναγεί σε μια ιδιότυπη μπίζνα αναπαράστασης νεκρών για χάρη των οικογενειών που βίωσαν την απώλεια και προσπαθούν να διαχειριστούν το πένθος. Με την ταινία να μην διαθέτει την σαρωτική δύναμη του Κυνόδοντα προσφέρεται για την ανακάλυψη ψηγμάτων κινηματογραφικής ουσίας κι ευφυίας ενός δημιουργού που έχει πια κατακτήσει το Χόλιγουντ.  

Η καταγωγή των Σάμι

Η Αμάντα Κερνέλ στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της αφηγείται την ιστορία μια έφηβης που βιώνει στο πετσί της και στο σχολικό της περιβάλλον τον ρατσισμό λόγω της καταγωγής της από μία ορεινή φυλή. Όταν νιώσει απόλυτα και σαρωτικά αποκλεισμένη αποφασίζει να επενδύσει στις σπουδές και να εγκαταλείψει το ορεινό χωριό και το ίδιο της το αίμα. Μια ιστορία των αρχών του αιώνα για τα κοινωνικά όρια και σύνορα που μοιάζουν ακόμα -δυστυχώς- αμετάβλητα.

Happy End

Ο Μίκαελ Χάνεκε το 2017 στην πλέον πρόσφατη ταινία του παραδίδει μία ευφυή σάτιρα που αποδομεί με μαεστρία την αγία Γαλλική οικογένεια. Μια εύπορη λοιπόν οικογένεια έρχεται αντιμέτωπη με -εντός, εκτός και επί τα αυτά- εχθρούς και διαλύεται πάραυτα στα εξ’ ων συνετέθη. Με συμμάχους τους Ιζαμπέλ Ιπέρ, Ζαν Λουί Τριντινιάν και Ματιέ Κασοβίτς, ο Χάνεκε δημιουργεί ένα αινιγματικό σύμπαν με ξεκάθαρο επιμύθιο την ευθραυστότητα του μεγαλο-αστισμού.

Foxtrot

Από το Ισραήλ το 2017, διά χειρός Σάμιουελ Μαόζ, μας ήρθε μία από τις πλέον ιδιαίτερες αντιπολεμικές ταινίες των τελευταίων ετών. Μία οικογένεια προσπαθεί να χειριστεί τον θάνατο του γιού της στον πόλεμο και έρχεται αντιμέτωπη με τον σουρεαλισμό της γραφειοκρατίας και με την προσωπική διαχείριση του θρήνου. Ο πόλεμος, εδώ, εμφανίζεται ως μια εμπειρία απόλυτα ακατανόητη που δεν μπορεί παρά να σας συντρίψει με τον παραλογισμό της απεικόνισης του στην οθόνη.

Το παιχνίδι με τη φωτιά

Ο Νοτιο-Κορεάτης Λι Τσανγκ Ντονγκ βασίζει, εδώ, την κινηματογραφική δραματουργία του σε μια σύντομη ιστορία του Χαρούκι Μουρακάμι και καταφέρνει να αιχμαλωτίσει απόλυτα τις σουρεαλιστικές πινελιές του Ιάπωνα συγγραφέα. Με αφορμή την ιστορία ενός άντρα που θα κρατήσει την γάτα μίας γνωστής σε αυτόν νεαρής, θα ξετυλιχτεί μια ιστορία γεμάτη μυστήριο, πραγματικές και πλασματικές φωτιές. Επιβεβαιώνοντας την κινηματογραφική δυναμική του, ο Λι Τσανγκ Ντονγκ σάρωσε τα κινηματογραφικά φεστιβάλ του 2018 και υπόσχεται να σας χαρίσει ένα αλησμόνητο κινηματογραφικό βράδυ.

Ψυχρός Πόλεμος

Σε μια από τις πλέον όμορφες ταινίες των τελευταίων ετών, ο Πάβελ Παβλικόφσκι, μίλησε ευθύβολα για την σφοδρότητα του έρωτα και την κατάρα που ενίοτε καταφέρνει να ρίξει όταν δεν λέει να ικανοποιηθεί. Ένας άντρας, λοιπόν, και μια γυναίκα θα καταστραφούν από τα βέλη ενός έρωτα που κατάφερε να τραφεί από τις ίδιες του τις ερωτικές σάρκες. Με ασπρόμαυρη φωτογραφία και σαρωτικές ερμηνείες, ο Παβλικόφσκι αιχμαλώτισε την ουσία των μοιραίων παθών σε μια ταινία που θα σας προσφέρει αγνή συγκίνηση.

Κι αν η κουβέντα για τα «10 καλύτερα» μοιάζει πάντα  με κύκλο χωρίς τέλος, εμείς ονομάζουμε «τα καλύτερα», αγαπημένα. Και ιδού οι δέκα ταινίες που αγαπήσαμε αυτή τη χρονιά.

1. Παράσιτα
Γιατί αποδεικνύει ότι το σύγχρονο σινεμά μπορεί να σπάσει τις κατεστημένες  φόρμες των κινηματογραφικών ειδών.

2. Κάποτε στο Χόλιγουντ
Γιατί τα ερωτικά ραβασάκια προς την 7η τέχνη μπορούν να είναι τόσο διασκεδαστικά.

3. Πόνος και Δόξα
Γιατί όταν ο καλλιτέχνης (aka ο ίδιος ο σκηνοθέτης)  πονάει, ο Αλμοδοβάρ ξανά-κεντάει.

4. Το πορτρέτο μιας γυναίκας που φλέγεται
Για την ουσιαστική προσέγγιση του γυναικείου φύλλου, μακριά από χίπστερ φεμινιστικά σχόλια για τη χαρά της σέλφι.

5. Ο Ιρλανδός
Γιατί ο αιώνιος έφηβος  του μαφιόζικου σινεμά, Μάρτιν Σκορτσέζε, έχει ακόμα πολλά ψωμιά να φάει.

6. Ιστορία Γάμου

Για την ορμητική και απόλυτα συγκινητική  μη-απάντηση στο αιώνιο ερωτικό μπρα ντε φερ μεταξύ αγάπης και μίσους.

7. Ένας ελέφαντας στέκεται ακίνητος
Για όλες  εκείνες τις Ιθάκες που ακόμα παλεύουμε να φτάσουμε.

8. Το παιχνίδι με τη φωτιά
Για το πλέον ερεθιστικό οπτικά  παιχνίδι με τα κινηματογραφικά είδη της χρονιάς.

9. Τζόκερ
Γιατί ενίοτε αξίζει να κρατάς μεγάλο καλάθι ακόμα κι αν ακούς πολλά κεράσια.

10. Οι Άθλιοι
Για τη μεγάλη έξοδο του σινεμά από τα μεγαλοαστικά σαλόνια και την κατάδυση σε ένα κόσμο αναπόδραστης βίας.

Γράφει ο Παύλος Θ. Κάγιος //

Πηγή:http://fragilemag.gr

Ως γνωστό, η ανθρώπινη φύση κρύβει μέσα της και το καλό και το κακό και πολλές φορές δεν θέλει παρά μόνο να «φορέσει» μια στολή για να μεταμφιεστεί σε κτήνος όπως συνέβη με εκατοντάδες χιλιάδες χιτλερικούς. Κι αυτή η κτηνωδία ζωντανεύει στο ζηλευτής και αδίστακτης δύναμης και… απλότητας φιλμ «Η στολή του λοχαγού». Οι υπόλοιπες νέες ταινίες της εβδομάδας, «Η επιστροφή του Μπεν», «Το παιχνίδι με τη φωτιά», «Το βράδυ που έφαγε τον κόσμο» και «Στο σώμα της», είναι συνηθισμένες φιλμικές κατασκευές

“Η Στολή του Λοχαγού”

Αμείλικτα σκληρό, παράλογα υποβλητικό και αποστομωτικά σκοτεινό φιλμ που στην αρχή σε ξαφνιάζει, αμέσως μετά σε γοητεύει φιλμικά και στο τέλος σε… κολλάει στον τοίχο για το κατά πόσο η ανθρώπινη συμπεριφορά δεν είναι πιο άγρια και χωρίς έλεος από αυτή των ζώων. Ακριβώς αυτά τα συναισθήματα ένιωθα μια ζωή για τη συμπεριφορά των χιτλερικών -και μεγάλου μέρους του πληθυσμού της Γερμανίας…- κι αυτό το φιλμ τα αποτυπώνει 100% με μια «απλοϊκότητα» που σε αφοπλίζει!

Ένα φιλμ που χρησιμοποιώντας τις ακραίες ιδεολογικές στιγμές δημιουργών όπως ο Φασμπίντερ στο «Μπέρλιν Αλεξάντερ πλατς» ή ο Ζενέ στον «Καυγατζή», απογειώνει στον παραλογισμό τη θηριωδία των χιτλερικών και δίνει νέα διάσταση στο είδος των «πολεμικών ταινιών» προσφέροντας στιγμές ζηλευτής τέχνης μετατρέποντας μια απλή ιστορία καταγραφής γεγονότων σε στρατιωτικά στρατόπεδα, σε μια ψυχαναλυτική καταβύθιση στο έρεβος που κρύβει η ανθρώπινη ψυχή.

Βρισκόμαστε λίγο πριν το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου όπου η ήττα της Γερμανίας θεωρείται πλέον δεδομένη και πολλοί στρατιώτες των Ναζί λιποτακτούν, καθώς δεν θέλουν να σκοτωθούν σε κάποια από τις τελευταίες μάχες. Ένας απ’ αυτούς είναι και ο νεαρός Γερμανός στρατιώτης Ουίλι Χέρολντ, ο οποίος, δύο εβδομάδες πριν το τέλος του πολέμου, το μόνο που θέλει είναι να καταφέρει να παραμείνει ζωντανός και όχι να επιστρέψει στη διμοιρία του και να πολεμήσει με τους συμπολεμιστές του. Ενώ, όμως, τρέχει να διαφύγει, βρίσκει, μέσα στο εγκαταλελειμμένο αυτοκίνητο ενός αξιωματικού, μια βαλίτσα με το παλτό, τη στολή και ένα ζευγάρι παπούτσια κάποιου λοχαγού. Σε μια ύστατη προσπάθειά του να ζεσταθεί, φοράει τη στολή και το παλτό του λοχαγού και, ως διά μαγείας, μεταμορφώνεται στον απόλυτο σωσία του λοχαγού, όχι μόνο εμφανισιακά, αλλά και ως προς την τερατώδη προσωπικότητά του! Όλα όσα ενσάρκωναν οι διώκτες του Χέρολντ αποτελούν τώρα δομικά στοιχεία της προσωπικότητάς του και οι κτηνωδίες στις οποίες επιδίδεται, χωρίς καμία αιδώ ή μεταμέλεια, είναι απαράμιλλες!

•Η ταινία του Ρόμπερτ Σβέντκε, βασισμένη στην αληθινή ιστορία του Ουίλι Χέρολντ, γνωστού ως «Εκτελεστή του Έμσλαντ», ξεκίνησε τη φεστιβαλική της πορεία με πολλές διακρίσεις (Σαν Σεμπαστιάν- Καλύτερης Φωτογραφίας, Βίλνιους-Βραβείο Κριτικών για Καλύτερη ταινία και βραβείο FIPRESCI, Μπάρι-Σκηνοθεσίας και Α’ Ανδρικού Ρόλου).

«Εβδομήντα, σχεδόν, χρόνια έχουν περάσει από τις αδιαμφισβήτητες κτηνωδίες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου» αναφέρει ο σκηνοθέτης της ταινίας «και τα εγκληματικά γεγονότα εκείνης της εποχής προκαλούν ακόμα απόγνωση, καθώς δεν δύναται να τα συλλάβει ανθρώπου νους. Με τα σημερινά δεδομένα, οι πράξεις αποτρόπαιης βιαιότητας που έλαβαν, τότε, χώρα φαντάζουν αφύσικες, ψυχοπαθητικές και τρομακτικές. Αλλά ο τρόμος είναι μια έννοια ηθική και όχι λογική».

•Ένα φιλμ που δεν πρέπει να διαφύγει της προσοχής ενός σινεφίλ θεατή.

Σκηνοθεσία: Ρόμπερτ Σβέντκε
Παίζουν: Μαξ Χουμπάχερ, Φρέντεριχ Λάου, Μιλάν Πεσέλ, Αλεξάντερ Φέλινγκ

«Η Επιστροφή του Μπεν»
Η Τζούλια Ρόμπερτς είναι από τις ελάχιστες σταρ που ήταν -και είναι- απαστράπτουσα, αλλά και με πολύ ταλέντο μιας και πέρα από τη βράβευσή της με Όσκαρ στο φιλμ «Εριν Μπρόκοβτς», έχει κάνει σπουδαίες ερμηνείες σε πλήθος άλλων ταινιών. Εδώ επιστρέφει με άλλη μία ξεχωριστή ερμηνεία πάνω στο «πιασιάρικο» θέμα της άνευ όρων αγάπης μιας μητέρας. Συμπρωταγωνιστής της ο ανερχόμενος και εξαιρετικά ταλαντούχος Λούκας Χέτζες (υποψήφιος για Όσκαρ για το υπέροχο φιλμ «Μια πόλη δίπλα στη θάλασσα») που τυγχάνει να είναι και γιος του σεναριογράφου και σκηνοθέτη της ταινίας Πίτερ Χέτζες («Το γλυκό στο τέλος», «Για ένα αγόρι»).

Το στόρι της έχει να κάνει με έναν 19χρονο που γυρίζει απροσδόκητα στο πατρικό του το πρωί της Παραμονής των Χριστουγέννων. Η μητέρα του ανακουφίζεται με την επιστροφή του και τον υποδέχεται εγκάρδια αλλά ανησυχεί για το εάν είναι όντως αποφασισμένος, όπως υποστηρίζει, να ξεπεράσει τον εθισμό του στα ναρκωτικά. Ένα κρίσιμο 24ωρο ξεκινάει, με νέες συνταρακτικές αλήθειες να έρχονται στο φως, και την αγάπη της μητέρας για τον γιο της να δοκιμάζεται μέσα από σοβαρές προκλήσεις τις οποίες πασχίζει να πολεμήσει κάνοντας τα αδύνατα δυνατά.

•Μια ανθρώπινη ιστορία που δεν αποφεύγει τους μελοδραματισμούς συμπυκνωμένη σε ένα 24ωρο, πάνω στις οικογενειακές ισορροπίες που χάνονται, όταν έστω και ένα μέλος υποφέρει και παρασύρει όλους τους υπόλοιπους με τα προβλήματά του και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει να σταθεί στα πόδια του…

Σκηνοθεσία: Πίτερ Χέτζες
Παίζουν: Λούκας Χέτζες, Τζούλια Ρόμπερτς

«Το παιχνίδι με τη φωτιά»
http://fragilemag.gr/wp-content/uploads/2019/01/3PdgnI9k.jpeg 689w" sizes="(max-width: 221px) 100vw, 221px" style="box-sizing:border-box;max-width:100%;float:left;margin:5px 20px 10px 0px;height:auto">Είναι δήθεν, όπως είναι κάποια διηγήματα ή μυθιστορήματα του Χαρούκι Μουρακάμι στου οποίου το διήγημα «Barn burning» βασίζεται αυτό φιλμ του κορεάτη σκηνοθέτη Λι Τσανγ Τονγκ. Και ερωτικό θρίλερ και ταινία δρόμου ή αυτογνωσίας και αναζήτησης ταυτότητας και ό,τι άλλο θέλει το μυαλό του κάθε θεατή. Όλα αυτά μα και τίποτα, μπορείς να πεις ότι είναι τούτο το υπερεκτιμημένο φιλμ – σαν τον συγγραφέα του ο οποίος, βέβαια, έχει γράψει και μοναδικά μυθιστορήματα. Ταινία που συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Καννών 2018, τιμήθηκε με βραβείο FIPRESCI, ενώ μπήκε στην τελική 9αδα για Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας

Ήρωάς της ο νεαρός Γιόνγκσου που έχασε μόλις τη δουλειά του και τυχαία θα συναντήσει τη Χάεμι, ένα κορίτσι που έμενε κάποτε στη γειτονιά του και τώρα του ζητάει να προσέχει τη γάτα της όσο θα λείπει σε ταξίδι. Με την επιστροφή της συστήνει στο Γιόνγκσου έναν μυστηριώδη νεαρό άντρα με το όνομα Μπεν, που γνώρισε όσο έλειπε. Ο Μπεν μιλάει στον Γιόνγκσου για τις περίεργες συνήθειές του, ο έρωτας και η εμμονή του Γιόνγκσου για τη Χάεμι μεγαλώνει και η πραγματικότητα δεν είναι πια ευδιάκριτη…

Βιογραφικό Λι Τσανγκ-Ντογκ

Ο Λι Τσανγκ-Ντογκ ξεκίνησε την καριέρα του στο θέατρο όταν ήταν 20 ετών, ενώ αργότερα έγινε συγγραφέας. Έκανε το ντεμπούτο του στον κινηματογράφο με το φιλμ νουάρ «Green fish». Ακολούθησε το «Peppermint Candy» και το «Oasis», με το οποίο αμφισβήτησε τη φύση της επικοινωνίας μεταξύ ανθρώπων. Η ταινία τιμήθηκε με Βραβείο Σκηνοθεσίας και Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας από το Φεστιβάλ Βενετίας.

•Ο Λι Τσανγκ-Ντογκ διετέλεσε Υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού της Ν. Κορέας το 2003 και το 2004. Σκηνοθέτησε την τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία του «Κρυφή ηλιαχτίδα» και η πρωταγωνίστριά του τιμήθηκε με το βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ Καννών το 2007.

Η πέμπτη του ταινία, «Ποίηση» (Poetry), τιμήθηκε με το Βραβείο Καλύτερου Σεναρίου από το Φεστιβάλ Καννών και απέσπασε πολλές διακρίσεις σε άλλα διεθνή φεστιβάλ.

Σκηνοθεσία: Λι Τσανγκ-Ντογκ
Παίζουν:Στίβεν Γέουν, Αχ-Ιν Γιου, Γιονγκ- Σέο Γιουν

«Το βράδυ που έφαγε τον κόσμο»
http://fragilemag.gr/wp-content/uploads/2019/01/unnamed-2.jpg 600w" sizes="(max-width: 210px) 100vw, 210px" style="box-sizing:border-box;max-width:100%;float:left;margin:5px 20px 10px 0px;height:auto">Παράδειγμα για το πώς μια έξυπνη σεναριακή ιδέα δεν αρκεί για να γίνει δυνατό σενάριο και καλή ταινία, αποτελεί αυτή η γαλλική σοφιστικέ αφέλεια τρόμου. Ήρωάς της ο Σαμ, ένας νεαρός που, ξυπνώντας σε κάποιο διαμέρισμα μετά από ένα ξέφρενο πάρτι, έρχεται αντιμέτωπος με μια φριχτή πραγματικότητα: Ένας στρατός από ζόμπι έχει εισβάλει στους δρόμους του Παρισιού και εκείνος είναι ο μοναδικός επιζών. Τρομοκρατημένος, κλείνεται μέσα στο κτήριο και οργανώνει την επιβίωσή του. Αναρωτιέται πόσο καιρό μπορεί να αντέξει στη σιωπή και στη μοναξιά και η απάντηση έρχεται όταν ανακαλύπτει ότι τελικά δεν είναι μόνος.

•Πλήξη και βαρεμάρα καθώς όλο και κάτι περιμένεις να γίνει και τελικά δεν γίνεται τίποτα, μα εντελώς τίποτα. Και είναι να απορείς: Δεν είδαν την ταινία πριν τη βγάλουν στις αίθουσες; Για ποιο λόγο να πάει κάποιος να τη δει;

Σκηνοθεσία: Ντομινίκ Ροσέ
Παίζουν: Άντερς Ντάνιελσεν Λίε, Γκολσιφτέ Φαραχανί, Ντενίς Λαβάν

«Στο σώμα της»
-

Ασυνήθιστο ντοκιμαντέρ «μετά-νέο-ορθόδοξης» λογικής που τολμά και «ψάχνει» πολύ δύσκολα μονοπάτια εσωτερικής, ψυχικής αναζήτησης… Κάθε χρόνο, στις 31 Ιουλίου, οι «δεκαπεντάρηδες» επιστρέφουν στα κελιά της ανενεργής Μονής της Κοίμησης, στο νότιο άκρο της Θηρασιάς. Για δύο βδομάδες προσεύχονται υπέρ αναπαύσεως των νεκρών και υπέρ υγείας των ζωντανών. Τον υπόλοιπο χρόνο αναπολούν το παρελθόν αγναντεύοντας την κοσμοπολίτικη Σαντορίνη στην άλλη μεριά του ηφαιστείου…

•Το ντοκιμαντέρ του Ζαχαρία Μαυροειδή θα προβληθεί στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος στις 12 και 19 Ιανουαρίου (για δύο συνεχόμενα Σάββατα). Μετά τις προβολές θα ακολουθήσουν συζητήσεις με τον σκηνοθέτη και τους καλεσμένους του Εύα Στεφανή, Άγγελο Φραντζή (12/1), Ηλέκτρα Βενάκη και Λευτέρη Χαρίτο (19/1).

Σκηνοθεσία: Ζαχαρίας Μαυροειδής