Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Το έργο «Τζεμ»  γράφτηκε το 2008 και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς στο Dublin Fringe Festival στο Δουβλίνο και κέρδισε το βραβείο Fishamble New Writing Award. Αμέσως μετά, η παράσταση μεταφέρθηκε στο Civic Theatre στο Δουβλίνο. Την ίδια χρονιά ήταν υποψήφιο για το καλύτερο έργο της χρονιάς στην Ιρλανδία από τα Irish Times Theatre Awards. Το 2009 παρουσιάστηκε στο Edinburgh Fringe Festival στη Σκωτία και  κέρδισε το βραβείο Carol Tambor Best of Edinburgh Award. Το 2008, η Ελέιν Μέρφυ κέρδισε τοβραβείο Stewart Parker BBC Northern Ireland Drama Award. Από το 2008 μέχρι σήμερα, το «Τζεμ» έχει παιχτεί σε δεκάδες χώρες σε όλο τον κόσμο.

 

Το έργο συστήνει στο ελληνικό κοινό  ο Φώτης Μακρής στο Studio Μαυρομιχάλη, με πρωταγωνίστριες τις: Μαρία Κανελλοπούλου, Στέλλα Κρούσκα και Βασιλίνα Κατερίνη. 

 Η σκηνοθεσία του Φώτη Μακρή δίνει βήμα στις τρεις εξαιρετικές ηθοποιούς του να επικοινωνήσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το έργο και να φωτίσουν κάθε κωμική αλλά και τραγική στιγμή του. Τρεις γενιές γυναικών, η Κέι, η κόρη της η Λορέιν και η εγγονή της, η Άμπερ, μέσα από διαδοχικούς  μονολόγους μάς αφηγούνται τα γεγονότα μιας χρονιάς που θα αλλάξει άρδην τις ζωές τους και θα επαναπροσδιορίσει τις προτεραιότητές τους. 

Μπορεί η ιστορία να διαδραματίζεται στο Δουβλίνο αλλά θα μπορούσε εύκολα να γινόταν σε κάθε γωνιά του κόσμου, σε κάθε γειτονιά. 

Η Μαρία Κανελλοπούλου διαθέτει μια αφοπλιστική αμεσότητα και είναι απολαυστική στις κωμικές σκηνές της. Ξεχωρίζω τη σκηνή στο sex shop. Εξίσου δυνατή η ερμηνεία της στις δραματικές σκηνές.  

 Με ζωηράδα και ορμή, η Στέλλα Κρούσκα ερμηνεύει τη Λορέιν, μια ψυχωτική γυναίκα που βίωσε την εγκατάλειψη, έπεσε σε κατάθλιψη αλλά κατάφερε να κερδίσει πίσω τη ζωή της.  

 Ευχάριστη έκπληξη η νεότερη της παρέας, η Βασιλίνα Κατερίνη, που νομίζω ότι θα μας απασχολήσει πολύ στο μέλλον.   

Η μετάφραση της  Χριστίνας Μπάμπου – Παγκουρέλη μέσα στον παλμό της εποχής. Τα σκηνικά και τα κοστούμια της Μαρίας Μπενάκη απλά αλλά λειτουργικά. Απόλυτα ταιριαστές και οι μουσικές επιλογές του σκηνοθέτη και άκρως ατμοσφαιρικοί οι φωτισμοί του.

Δείτε το για να θυμηθείτε τη ραχοκοκαλιά της θεατρικής τέχνης: ένα δυνατό κείμενο με τρεις ηθοποιούς που ξέρουν πολύ καλά ότι είναι συμπαίκτες ακόμη και όταν μονολογούν. 

Ο Τζιάνι Ροντάρι έχει χαραχτεί στη μνήμη μας όχι τόσο ως δάσκαλος και δημσιογράφος, όσο ως συγγραφέας παιδικών βιβλίων. Η ομάδα Τόπι επιλέγει φέτος να φέρει στην σκηνή 7 ιστορίες του από τα βιβλία «Παραμύθια από το Τηλέφωνο» και «Παραμύθια για να σπάτε κέφι».

Οι ηθοποιοί Στέλιος Ξανθουδάκης, Εύη Καρρά, Στέλλα Μαγγανά και Δημήτρης Πλειώνης, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του τελευταίου, ζωντανεύουν με κέφι επτά επίκαιρες και διαχρονικές ιστορίες ενός σύγχρονου παραμυθά. Η μουσική του Νάσου Σωπύλη κάνει τους θατές να χορεύουν από τις θέσεις τους κι ενίοτε και όρθιοι!

Η διαδραστικότητα της παράστασης πέρα από το κέφι και τον ρυθμό που δίνει, πέρα από την διασκέδαση, επιτελεί κι έναν άλλο ρόλο. Ο ίδιος ο Ροντάρι στο βιβλίο του «Η Γραμματική της Φαντασίας» αναφέρει ότι: Οι ιστορίες με το παιδί για να είναι πιο «αληθινές», πρέπει να έχουν οπωσδήποτε την «ιδιωτική» πλευρά τους…οι λέξεις πρέπει να είναι γεμάτες με οικογενειακούς υπαινιγμούς. Και κάπως έτσι οι ιστορίες που είδαμε από την ομάδα Τόπι έγιναν δικές μας. Γιατί μιλήσαμε για αυτές, είχαν τα ονομάτά μας και τους γονείς μας και γιατί παίξαμε κι εμείς εκεί!

Ο Ροντάρι μίλησε πολύ νωρίς για τη σχέση θεάτρου και παιχνιδιού. Σε ένα από τα παιχνίδια επινόησης ιστοριών (Η Γραμματική της Φαντασίας) γράφει: Ένα τέτοιο παιχνίδι είναι ήδη θέατρο, είναι η ελάχιστη μονάδα δραματοποίησης. Παιχνίδια λοιπόν για ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ την παράσταση!!!!

 

 

ΠΡΙΝ…

• Διαβάζουμε. Οτιδήποτε από τον Ροντάρι. Γιατί ό,τι κι αν διαβάσετε σίγουρα θα το διασκεδάσετε μικροί και μεγάλοι. Τώρα αν θέλετε να πάτε προετοιμασμένοι στην παράσταση διαβάστε τα βιβλία «Παραμύθια από το Τηλέφωνο» (εκδ. Μετάιχμιο) και «Παραμύθια για να σπάτε κέφι» (εκδ. Κέδρος). Ειδικά το «Παραμύθια για να σπάτε κέφι» είναι μια συλλογή παραμυθιών που θα σας διασκεδάσει ιδιαίτερα καθώς για κάθε ιστορία υπάρχουν τρεις διαφορετικές εκδοχές για το τέλος. Διαλέξτε ποια σας αρέσει πιο πολύ κι αν έχετε όρεξη γράψτε κι ακόμα ένα τέλος εσείς!

ΜΕΤΑ…

• Παραμύθια από την ανάποδη: Η ιδέα ανήκει στον Τζιάνι Ροντάρι. Αν σας άρεσε η ιστορία της «Πρασινοσκουφίτσας» μπορείτε να πάτε ένα ακόμα βήμα πιο πέρα. Αντί να μπερδέψετε απλώς ένα παραμύθι, μπορείτε να ανατρέψετε εντελώς το θέμα του. Η Χιονάτη που συναντά όχι εφτά νάνους, αλλά εφτά γίγαντες ληστές και γίνεται τελικά αρχηγός της συμμορίας. Μια παλιοτεμπέλα Σαχτοπούτα που φέρνει σε απόγνωση την καλή μητριά της. Μια Κοκκινοσκουφίτσα που παγιδεύει με κόλπο τον καημένο λύκο και τελικά τον βασανίζει κάνοντάς τον νούμερο για το περιπλανώμενο τσίρκο της. Οι ιδέες αμέτρητες. Πάνω στην ιδέα αυτή βασίζεται άλλωστε και το πασίγνωστο παραμύθι του Ευγένιου Τριβιζά «Τα τρία μικρά λυκάκια».

• Το μαγικό αν…: Παρμένο από τη μέθοδο του Στανισλάβσκυ το μαγικό «αν…» μπορεί να γίνει η βάση του θεάτρου, της τέχνης και της επιστήμης. Αν ήμουν κάποιος άλλος…Αν δεν υπήρχε ο τέταρτος τοίχος στο δωμάτιο και όλοι με έβλεπαν…Αν μπορούσα να αλλάξω αυτό ή εκείνο…Οι περισσότερες ιστορίες προκύπτουν από αυτήν την μικρή λεξούλα, το «αν»…Με αυτήν ενεργοποιείται η φαντασία. Τι θα συνέβαινε εάν έβγαιναν οι άνθρωποι από την τηλεόραση; Τι θα συνέβαινε εάν υπήρχε μια μηχανή που έκανε όλα τα μαθήματα; Στο παιχνίδι δεν υπάρχουν λάθη και στην φαντασία δεν υπάρχουν όρια. Ξεκινήστε με τις πιο απλές ερωτήσεις και θα προκύψουν οι πιο σπουδαίες ιδέες! Τι θα συνέβαινε αν μια μέρα δεν έβγαινε ο ήλιος; Τι θα συνέβαινε αν ξαφνικά όλοι ξεκινούσαν να περπατούν με τα χέρια;

Ο Ροντάρι ήταν υπέρμαχος των αξιών που πρεσβεύει η παιδική ηλικία. Κι ειλικρινά δεν μπορώ να βρω τίποτα πιο ταιριαστό από τα δικά του λόγια για να υπερασπιστώ την ανάγκη των παιδιών για παιχνίδι κι ευχάριστες στιγμές. «…είναι ανάγκη το παιδί να κάνει προμήθειες αισιοδοξίας και εμπιστοσύνης, για να προκαλέσει τη ζωή».

Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Γιάννης Βασιλώττος: Μπουκαλάκι με νερό το μόνο που χρειάζομαι στο καμαρίνι.

Γιώργος Ημέρης:Τσιγάρα και καφέ.

Βίνα Σέργη:Μερικες φορέ ένα mp3 ή το κινητό μου για να ακούω κάποιο τραγούδι που με βοηθάει να χαλαρώσω Και άλλες κάποιο πολύ προσωπικό αντικείμενο ανάλογα τον ρόλο μου και τις ανάγκες μου.

Ανδριανή Κυλάφη:Οικογενειακές φωτογραφίες, μια ευχετήρια κάρτα της γιαγιάς μου, ένα κουκλάκι που είχα από παιδί, ποιήματα του Ουράνη, του Ρίτσου, του Σολωμού και του Καρυωτάκη.

Ίρις Κατσούλα: Συνήθως έχω όλα τα ρούχα και props της παράστασης.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ.

Γιώργος Ημέρης:Στα Γιάννενα στο Καμπέρειο θέατρο στην πρεμιέρα μιας παράστασης. Ήταν γεμάτο λουλούδια.

Γιάννης Βασιλώττος:Ευτυχώς προς το παρών σε όλα τα καμαρίνια που έχω βρεθεί ήταν ωραία με όμορφη ενεργεία χάρη στους συναδέλφους. Αισθάνομαι τυχερός γι’ αυτό.

Βίνα Σέργη:Δεν ξέρω αν ήταν τα πιο ωραία που έχω δει αλλά είναι σίγουρα αυτά που έχουν χαραχτεί στη μνήμη μου . Ηταν στα καμαρίνια του κάστρου της Καλαμάτας στην πρώτη παράσταση που έπαιξα . Ξύλινα σπιτάκια περιτριγυρισμένα από δέντρα ξεχωριστά για άντρες και γυναίκες ,ευρύχωρα με μεγάλους καθρέφτες και αυτή την αίσθηση του παλιού αλλά με μια τεράστια ιστορία κρυμμένη μέσα τους.

Ανδριανή Κυλάφη:Το καμαρίνι με τα Καβουράκια μου, τον Κάβουρα και τον Σπάρο είναι τρελό. Όλη την ώρα τραγουδάμε και γελάμε!

 Ίρις Κατσούλα: Είναι το καμαρίνι που μοιράζομαι με τους peach of art στο Studio Μαυρομιχάλη, γιατί είναι γεμάτο μουσική και διάθεση για παιχνίδι.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Ανδριανή Κυλάφη:Το ωραιότερο καμαρίνι ήταν αυτό του Ηρωδείου. Μακράν.

Γιάννης Βασιλώττος:Δεν έχω δει και πάρα πολλά καμαρίνια στη ζωή μου αλλά νομίζω πως ένα καμαρίνι θα πρέπει να έχει χώρο για όλους τους συναδέλφους που θέλουν να ετοιμαστούν για την παράσταση ή να χαλαρώσουν μετά την παράσταση.

Γιώργος Ημέρης: Είναι αυτό που μοιράζομαι τώρα με τα παιδιά στα "Καβουράκια". Υπάρχει φοβερή χημεία και αυτό είναι το υπέροχο!

Βίνα Σέργη: Τα πιο ωραία καμαρίνια που έχω δει είναι σε ταινίες του Hollywood. Δεν υπάρχει καμαρίνι που να έχω δει σε ταινία και να μην έχω ζηλέψει.

Ίρις Κατσούλα: Το καμαρίνι του Αλ Πατσίνο στο Βroadway.

Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.

 

Ανδριανή Κυλάφη:Λίγο πριν βγούμε στη σκηνή να κλαίμε μαζί και να κρατιόμαστε χέρι-χέρι.

Γιάννης Βασιλλώτος: Στην πρώτη μου παράσταση μόλις τελείωσε εμφανίστηκε στο καμαρίνι μου ένα άτομο, το οποίο εκτιμώ αφάνταστα, κλαίγοντας να με συγχαρεί.

Γιώργος Ημέρης:Ήταν στις εξετάσεις της σχολής, γιατί ήταν με πολύ αγαπημένα πρόσωπα.

Βίνα Σέργη:Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό είναι οταν ήρθε από την Καλαμάτα η μεγαλύτερη αδερφή μου να με δει σε μια παράσταση που έπαιζα πριν λίγο καιρό . Με αγκάλιασε σφιχτά και έκλαιγε συγκινημένη. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή τη στιγμή και τα μάτια της.

 Ίρις Κατσούλα: Στο Συγχρονο θέατρο στο καμαρίνι μου που κάνω ζέσταμα και συνειδητοποιώ ότι έχω ξεχάσει τα ρούχα σπίτι και πλήρωσα 2 ταξί για να πάω και να ρθω. Δεν είναι ωραία ανάμνηση, αλλά είναι κάτι που θα θυμάμαι για καιρό.

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.

Ίρις Κατσούλα: Αν έχω κλείσει τα φώτα γιατί θα φαίνονται στην παράσταση.

 

Γιάννης Βασιλλώτος: Κάθομαι σε μια καρέκλα, κλείνω τα μάτια μου και προσπαθώ να χαλαρώσω όσο περισσότερο μπορώ το σώμα μου. Έτσι, βγαίνω στη σκηνή πιο ΄΄ευκίνητος΄΄ και σωματικά αλλά και συναισθηματικά.

Γιώργος Ημέρης: Κοιτάω τον καθρέφτη και λέω: “Πώς είσαι έτσι πανάθεμα σε!”

Βίνα Σέργη: Κοιτάζομαι στον καθρέφτη, χαμογελάω και σκέφτομαι : "Κάνω αυτό που πάντα ήθελα "

Ανδριανή Κυλάφη:Συνήθως, ακούω το τραγούδι “Μέρα Μαγιού” του Μίκη Θεοδωράκη σε ποίηση Γιάννη Ρίτσου.

 

Τα Καβουράκια σας περιμένουν κάθε Τετάρτη στις 18:45 στο studio Μαυρομιχάλη. Διάρκεια παράστασης: 60΄. Εισιτήρια: 10 ευρώ κανονικό , 8 ευρώ μειωμένο.