Η Kart Productions, υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση της Μαρίας Ξανθοπουλίδου και του Αλέξανδρου Μυλωνά, ανακοίνωσε με δελτίο Τύπου, ότι ολοκληρώνει, μετά από 3 χρόνια παρουσίας, τον κύκλο της στη Β' Σκηνή του ιστορικού Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας. Το δυσάρεστο γεγονός είχα την ατυχία να το γνωρίζω εδώ και μήνες αλλά πάντα πίστευα ότι τελικά κάτι θα άλλαζε στο τέλος. 

 

Είναι από τις ελάχιστες φορές, που μέσα σε 3 μόνο χρόνια, δύο καλλιτέχνες κατάφεραν να δώσουν τόσο έντονα το στίγμα τους και μάλιστα σ' έναν χώρο, ο οποίος από κατασκευής (εξαιρετικά μικρή σκηνή) δυσκολεύει ' τ’ ανεβάσματα πολλών θεατρικών έργων.

 

Παρ' όλα αυτά, η Μαρία κι ο Αλέξανδρος μαζί με τη συμβολή των συνεργατών τους, δεν σταμάτησαν στιγμή να μας εκπλήσσουν! Πριν δω το σκηνικό χώρο, έλεγα: "Έλα μωρέ, πώς θα ανέβει αυτό εκεί;" αλλά με την είσοδό μου στο θέατρο εντυπωσιαζόμουν, αφού για ακόμα μια φορά το μαγικό καπέλο τους είχε βγάλει λαγό!

Στη μικρή σκηνή, είδαμε μεγάλες ερμηνείες! Πώς να ξεχάσει κανείς τη Μαρία Πρωτόπαππα με την "Έμμα" της, τη Λουκία Μιχαλοπούλου με την ποίηση της Δημουλά, τον Αλέξανδρο Μυλωνά και τον Μάνο Βακούση στον "Αμπιγιέρ", την εξαιρετική ομάδα της «Φαλακρής Τραγουδίστριας», τη νεανική ορμή και το ταλέντο της Σταυρούλας Κοντοπούλου και της Ζωής Μυλωνά, όταν συνσκηνοθέτησαν το «Σύντομες συνεντεύξεις με απαίσιους άνδρες», την αέρινη φιγούρα της Φαίης Ξυλά στην «Κυρία Ντάλογουεϊ» και τόσες άλλες καλοδουλεμένες ερμηνείες. 

Η μικρή σκηνή, όλα αυτά τα χρόνια, έγινε μεγάλη και μύρισε θέατρο. Σαν από τα σανίδιά της, που άλλοτε βλέπαμε κι άλλοτε ο σκηνογράφος μας είχε κρύψει, να έβγαινε ο απόηχος του ισχυρού DNA όσων σπουδαίων πέρασαν από εκεί. 

Για την ιστορία να πούμε ότι εκεί πρωτοεμφανίστηκαν ή συνεργάστηκαν οι πλέον καταξιωμένοι στον χώρο του θεάτρου. Ανάμεσά τους οι Στάθης Λιβαθινός, Νίκος Μαστοράκης, Δημήτρης Καταλειφός, Δημοσθένης Παπαδόπουλος κι οι νεότεροι Βίκυ Γεωργιάδου, Λίλυ Μελεμέ, Ελένη Μποζά, Άρης Τρουπάκης και τόσοι άλλοι.

Η Μαρία Ξανθοπουλίδου κι ο Αλέξανδρος Μυλωνάς δεν έγιναν ποτέ θιασάρχες, ήταν και παραμένουν καλλιτέχνες και, σαφώς, δεν είχαν καμία ψευδαίσθηση ότι από ένα θέατρο με τόσο μικρή χωρητικότητα, ακόμα και στις μεγάλες επιτυχίες, θα έβγαζαν τα έξοδά τους. Σε μια εποχή, όπου το θέατρο σούπερ-μάρκετ επικρατεί, αυτοί τόλμησαν να κάνουν ανοίγματα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το Φεστιβάλ Χορού και Ταινιών Μικρού Μήκους «Freedom of expression» (2017) κι η παράσταση του Γεωργιανού σκηνοθέτη Mikheil Charkviani «Human Voice»  με την Buba Gogorishvili, μια σπουδαία ηθοποιό, την οποία εγώ τουλάχιστον, γνώρισα σ' αυτή την παράσταση. 

Κατά τη διάρκεια αυτών των χρόνων ανέβηκαν 27(!) παραστάσεις!

 

Η Σκηνή ήταν προσβάσιμη σ' όλους εμάς τους εκπροσώπους του Τύπου. H Ανζελίκα Καψαμπέλη μαζί με την Έλενα Γρίβα δούλεψαν την επικοινωνία του θεάτρου, σαν να ήταν δικό τους.Κάνοντας τη δουλειά κάθε δημοσιογράφου πιο εύκολη και δίνοντας άμεσα λύση σε κάθε πρόβλημα. 

 

Αν δεν έχετε επισκεφτεί ποτέ αυτό το θέατρο ή αν δεν έχετε απολαύσει τη «Φαλακρή Τραγουδίστρια» (έως 14 Μαΐου) και τον «Αμπιγιέρ»(έως τις 22 Μαΐου) κάντε αυτό το δώρο στον εαυτό σας. 

Με τη Μαρία, τον Αλέξανδρο και την Kart Productions, το ταξίδι θα συνεχιστεί κι ο πήχης έχει φτάσει, ήδη, πολύ ψηλά!

 

 

Ο Αλέξανδρος Μυλωνάς Και Η Μαρία Ξανθοπουλίδου Μιλούν Και Φωτογραφίζονται Στο Texnes-Plus

 

Φαίη Ξυλά, Στέλλα Αντύπα Και Κατερίνα Φωτιάδη Μιλούν & Φωτογραφίζονται Για Την Ντάλογουεϊ

 

«Όλα είναι μια φλόγα, καιγόμαστε επί μια ζωή και με μικρά και με μεγάλα. Νομίζω πως και τα μικρά πράγματα ακόμη, φωτιές καλλιεργούν μέσα μας». Η παράσταση επιστρέφει, 10 χρόνια σχεδόν μετά την πρώτη της παρουσίαση στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης Κάρολου Κουν, στη Β’ Σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας σε σκηνοθεσία Μαρίας Ξανθοπουλίδου με τη Λουκία Μιχαλοπούλου να αναμετράται με το ποιητικό σύμπαν της Κικής Δημουλά.

Χρονικό Διάστημα. Ένα ταξίδι ζωής, με τις αποσκευές που μας δίνουν οι στιγμές που θυμάται, βιώνει και εκφράζει μέσα από τους στίχους της η ποιήτρια. Οδηγός μας, μετέωρος, ανασφαλής αλλά και αποφασισμένος είναι μια σχοινοβάτης. Ένα πλάσμα που κινείται σ’αυτή τη διαδρομή μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Μια ψυχική διαδρομή πάνω σε επικίνδυνες ισορροπίες. Η προσπάθεια να κρατηθεί όρθια σε τεντωμένα σχοινιά. Η απειλή του κενού. Η οργή και ο φόβος για τη δυσκολία της διαδρομής. Ο περαστικός έρωτας. Η μνήμη που χάνεται ή μένει για να μας τυραννά. Η προσπάθεια να συμβιβαστεί με τη μοναξιά, με το θάνατο, με το γήρας. Η ανόητη προσδοκία, η χαρούμενη αναμονή, η δυσβάσταχτη ανάμνηση. Μια γυναίκα παγιδευμένη στο μεταίχμιο της ζωής και του θανάτου προσπαθεί να συμφιλιωθεί με τη φυσική μοίρα της ανθρώπινης ύπαρξης και τότε ίσως ελευθερωθεί.

Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Μαρία Ξανθοπουλίδου
Μουσική: Λόλεκ
Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Ερμηνεύει η Λουκία Μιχαλοπούλου
Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφιδάς

INFO:

Β’ Σκηνή του Θεάτρου Οδού Κεφαλληνίας
Κεφαλληνίας 18 Κυψέλη
Πληροφορίες – κρατήσεις: 2114117878

Παραστάσεις:
Από 25 Δεκεμβρίου
Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00
25 Δεκεμβρίου και 1 Ιανουαρίου στις 19.00

Διάρκεια:
60 λεπτά

Τιμές εισιτηρίων:
Κανονικό: 12 ευρώ
Φοιτητικό, Άνεργοι: 10 ευρώ
Ατέλειες: 5 ευρώ

Προπώληση:
Viva.gr, 11876, Seven Spots, Reload, Media Markt, Ευριπίδης, Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων,
Αθηνόραμα.gr, Viva Kiosk Σύνταγμα

 

 

Στο πλαίσιο του ElaiΩnas Festival η Μαρία Ξανθοπουλίδου παρουσιάζει το «Μικρό Σχόλιο Μετά την Επιστροφή της Ιφιγένειας», ένα πείραμα που χωρίζεται σε δύο δράσεις.

Η πρώτη έλαβε ήδη χώρα με επιτυχία στην Ακαδημία Πλάτωνος, όπου διαβάστηκε από τον Αλέξανδρο Μυλωνά το κείμενο «Μικρό Σχόλιο για την Ιφιγένεια εν Αυλίδι» του Δημήτρη Χατζή. Επίσης, ακούσαμε το «Ιφιγένεια blues» για πρώτη φορά, ενώ  παράλληλα είχαμε την τύχη να απολαύσουμε τη Μυρτώ Δελημιχάλη σε μια αυτοσχεδιαστική performance σύγχρονου χορού.

Έχοντας αποκομίσει τις καλύτερες εντυπώσεις από αυτή τη μαγική βραδιά στον Ελαιώνα, περιμένουμε με αγωνία το Σάββατο (10/6) να παρακολουθήσουμε μια σκηνική σύνθεση βασισμένη στο κείμενο η «Επιστροφή της Ιφιγένειας» του Γιάννη Ρίτσου, που θα παρουσιαστεί στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης αυτή τη φορά. Συμμετέχουν οι Θοδωρής Οικονόμου, Στέλλα Αντύπα, Αλέξανδρος Κακλαμάνος, Μυρτώ Δελημιχάλη, Μαρία Ξανθοπουλίδου, Μαριέλα Νέστορα, Θωμαΐς Τριανταφυλλίδη, Κατερίνα Φωτιάδη και Αλέξανδρος Μυλωνάς.

Λίγα εικοσιτετράωρα νωρίτερα τρυπώσαμε στις πρόβες για να πάρουμε μια μικρή γεύση από αυτό το εγχείρημα και συνομιλήσαμε με τους συντελεστές.

 

Το Φεστιβάλ του Ελαιώνα συμπληρώνει φέτος τρία χρόνια και η σκηνοθέτις Μαρία Ξανθοπουλίδου είναι παλιά του γνώριμη. Τι την ελκύει όμως στο συγκεκριμένο θεσμό ώστε να συμμετέχει κάθε χρόνο; «Το Φεστιβάλ του Ελαιώνα είναι μια κίνηση που οργανώνεται τα τρία τελευταία χρόνια στην Αθήνα, με πρωτεργάτες τη Φένια Παπαδόδημα και τον Γιώργο Παλαμιώτη, και σημείο αναφοράς την περιοχή της Ακαδημίας Πλάτωνος. Τη φετινή χρονιά η ευρύτερη θεματική ήταν η ‘‘Νεότερη Ελλάδα’’, κάτι εξαιρετικά ενδιαφέρον, αφού είναι τόσο ευρύ, το πώς δηλαδή κάθε καλλιτέχνης το αντιλαμβάνεται αυτό και τι επιλέγει να φωτίσει».

 

Παρακολουθώντας κανείς τις πρόβες καταλαβαίνει αυτό που επισημαίνει ο ηθοποιός Αλέξανδρος Μυλωνάς, ο οποίος φαίνεται να απολαμβάνει ιδιαιτέρως να παίζει κιθάρα. «Η παράσταση είναι μια σκηνική σύνθεση εικαστικών, μουσικής, λόγου, χορού», λέει φανερά ικανοποιημένος από το όλο εγχείρημα. Και συμπληρώνει όσον αφορά αυτή την πρώτη δημιουργική «ανάσα» και συνδιαλλαγή με το κοινό: «Αναγκαστικά υπάρχει υλικό για ανατροφοδότηση. Ωστόσο κάποια πράγματα είναι προκαθορισμένα στο δεύτερο σχεδίασμα».

 

Τα κείμενα όμως; Πώς συνδύασαν δραματουργικά την «Ιφιγένεια» της «Τέταρτης Διάστασης» του Ρίτσου με το έργο του Δημήτρη Χατζή και το απόσπασμα της αυτοβιογραφίας της Ζακυνθινής Ελισάβετ Μαρτινέγκου; Η Μαρία Ξανθοπουλίδου, που είχε και την αρχική ιδέα γι’ αυτό το σκηνικό πείραμα, εξηγεί: «Η πρώτη Ελληνίδα λογοτέχνιδα που κείμενό της εκδόθηκε ήταν η Ελισάβετ Μαρτινέγκου. Η Μαρτινέγκου έζησε πολύ περιορισμένη σε ένα σπίτι, από το οποίο βγήκε ελάχιστες φορές, και αυτό για να πάει στα κτήματα του πατέρα της. Αγαπούσε πολύ τα γράμματα και μπόρεσε να μεταφράσει τους αρχαίους τραγικούς, να μεταφράσει από τα ιταλικά κείμενα και να γράψει και η ίδια τα δικά της ‒ με πιο σημαντικό την ‘‘Αυτοβιογραφία’’. Για εκείνη τα γράμματα ήταν ο σκοπός και ο λόγος της ύπαρξής της. Η προσπάθειά της να αντιμετωπίσει τις επιλογές που είχε κάνει ο πατέρας της γι’ αυτή και να βρει το δικό της σκοπό για τη ζωή της, σε εποχές που οι γυναίκες δεν είχαν φωνή, την καθιστά ξεχωριστή και τη συνδέει με το μύθο της Ιφιγένειας ‒ που πραγματεύονται τόσο το κείμενο του Ρίτσου όσο και αυτό του Χατζή (και τα δύο γράφτηκαν σε περιόδους κρίσης, στη χούντα και στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο). Η Ιφιγένεια προσπάθησε κι εκείνη να βρει το σκοπό στο θάνατό της και από θυσία τον μετέτρεψε σε εθελούσιο θάνατο για να φυσήξει ούριος άνεμος και να φύγουν τα πλοία των Αχαιών για την Τροία. Η έννοια του σκοπού, τι σημαίνει, από πού έρχεται για τον καθένα μας και πώς πολύ συχνά προκύπτει η μεταστροφή μας σε σχέση με αυτόν, όπως και το τι είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε, αλλά και το αν είναι πραγματικά δικός μας ο όποιος σκοπός είναι όσα ‘‘συνομιλούν’’ με την παράστασή μας».

Η Μυρτώ Δελημιχάλη, η χορεύτρια της παρέας, που εντυπωσίασε με τον αυτοσχεδιασμό της την Παρασκευή (2/6), τονίζει: «Αλληλοεπιδρώντας με τη μουσική και το κείμενο η κίνηση στο έργο ενυπάρχει ως εν δυνάμει λόγος».

 

Ο Ρίτσος στη δική του «Ιφιγένεια» φέρνει και πάλι μαζί τα δύο αδέρφια, αποδεσμευμένα από όλα τα αξιόλογα γεγονότα του παρελθόντος, εγκλωβισμένα ωστόσο «μέσα στη νέα σκλαβιά» ‒μεταφορική πλέον‒, που αφορά κυρίως έναν κόσμο διαφορετικό από εκείνον του διανοούμενου: πρόκειται για μια ωμή αλήθεια, που συνίσταται στη σκλαβιά της ένδειας, της φτώχειας και της πείνας. («Μουσκεύει τ’ αλεύρι, γρομπιάζει, δε γίνεται ψωμί ούτε πίτες».) Πόσο πιο κοντά μάς έχει φέρει η οικονομική κρίση στις ταλαιπωρίες και στις εμπειρίες του ίδιου του ποιητή; Αυτό έχει αντίκτυπο καλλιτεχνικά; Το λόγο παίρνει ο Θοδωρής Οικονόμου, ο οποίος σε όλη τη διάρκεια της πρόβας παλεύει με τα πλήκτρα του πιάνου του, χαρίζοντας μαγικές μελωδίες: «Η κατάσταση αυτή που βιώνουμε οι περισσότεροι τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας είναι άσχημη, πολύ άσχημη. Ο κοινωνικός ιστός έχει τραυματιστεί ανεπανόρθωτα και ο χαρακτήρας μας έχει αλλοιωθεί, είτε κυρίως από φόβο είτε απλά από το έντονο πια αίσθημα της αυτοσυντήρησης. Η τέχνη μπορεί να βοηθήσει. Ναι! Ιδίως τις νεότερες γενιές που ακόμη αναπνέουν, αλλιώς θα γεμίσουν με έναν άλλο αέρα, που είναι απαραίτητος για να συνεχίσεις να δημιουργείς, να ζεις, να ονειρεύεσαι».

«Μεγάλο απάγκιο για εμάς. Τεράστιο», προσθέσει η ηθοποιός Στέλλα Αντύπα. Και συμπληρώνει: «Ποια τέχνη όμως, έχει σημασία. Ναι, συμβαίνουν εξαιρετικά πράγματα στην πόλη. Ιδίως από ομάδες ανθρώπων που ανακαλύπτουν ότι μπορούν να συνεννοηθούν με μικρότερη προσπάθεια από όσο νόμιζαν και που κοινός στόχος είναι η συγκίνηση. Έτσι κι αλλιώς όλοι μας ξέρουμε βαθιά μέσα μας με πόση αλήθεια προσφέρουμε. Η τέχνη δεν μπορεί να υπάρχει αλλιώς. Έχουμε σκληρύνει αυτά τα χρόνια. Κι αυτό είναι εμπόδιο».

 

Τελικά στην Ελλάδα του σήμερα θυσιαζόμαστε για πράγματα που δεν επιλέξαμε; Όπως η Ιφιγένεια και ο Ορέστης για μια θυσία που τους «φορέθηκε»; Ο Θοδωρής αναφέρει: «Ακριβώς. Παρ’ όλα αυτά, δεν νομίζω ότι αυτό που συμβαίνει στη χώρα μας είναι ένα αμιγώς ελληνικό πρόβλημα. Προφανώς και καλύπτονται όλα ‒οι αιτίες, οι φερόμενες ως λύσεις, πόσο μάλλον οι διασώστες μας‒ από ένα πέπλο υπερβολής και μη καθαρότητας ως προς τις προθέσεις. Μακάρι όλη αυτή η κατάσταση να μπορούσε να μας πάει επί της ουσίας πιο μπροστά. Είναι πολύ προσωπικό, κάποιοι θα βελτιωθούν και θα βοηθήσουν έτσι και το σύνολο και κάποιοι όχι. Η πραγματικότητα ενώ φαντάζει ένα τοπίο καθαρό για ορισμένους είναι θολή».

 

Σάββατο 10 Ιουνίου, Θέατρο Τέχνης-Υπόγειο, 21:00
Είσοδος ελεύθερη
Ιδέα-Σκηνοθεσία: Μαρία Ξανθοπουλίδου
Μουσική και επί σκηνής στο πιάνο: Θοδωρής Οικονόμου
Κίνηση: Μαριέλα Νέστορα
Βίντεο: Θωμαΐς Τριανταφυλλίδη
Εικαστικός και επί σκηνής: Αλέξανδρος Κακλαμάνος
Χορεύει: Μυρτώ Δελημιχάλη
Συμμετέχουν οι ηθοποιοί: Στέλλα Αντύπα, Αλέξανδρος Μυλωνάς, Κατερίνα Φωτιάδη

 

 

 

 «Είναι παράλογο να ποθείς κάθε νύχτα αυτόν που δεν μπορείς να βλέπεις τη μέρα».

Θέατρο και μουσική. Δύο τέχνες συναντιούνται και το αποτέλεσμα είναι ένα μοναδικό ταξίδι. Μια παράσταση που ευτύχησε στο σύνολό της και συγκαταλέγεται στις σπουδαίες φετινές  παραγωγές του Θεάτρου Τέχνης. Ο λόγος για τη «Σονάτα του Κρόιτσερ».

Όλα αρχίζουν σε ένα βαγόνι τρένου, όπου ο πρωταγωνιστής αναπολεί το παρελθόν. «Εμένα η μουσική με κατέστρεψε… Είχαν ξεκινήσει όλα τόσο σωστά», θα μας πει σε κάποια στιγμή απόλυτης ειλικρίνειας.

Ο Αλέξανδρος Μυλωνάς μας εντυπωσιάζει και στην τρίτη του φετινή παράσταση, μετά το «Μαυροπούλι» και τον «Αύγουστο», που παίζεται παράλληλα στο Θέατρο Χορν. Σαρωτικός στη σκηνή, δεν αφήνει λέξη να πέσει κάτω. Απίστευτες συναισθηματικές μεταπτώσεις, υψηλού επιπέδου κορυφώσεις, εκφραστικά μέσα σε εγρήγορση. Ο ηθοποιός δίνει ένα ρεσιτάλ ερμηνείας.

Ο αυτοσαρκασμός και η λεπτή ειρωνεία θριαμβεύουν σε ένα κείμενο σκηνοθετημένο άρτια στην παραμικρή του λεπτομέρεια.

Η Μαρία Ξανθοπουλίδου καταφέρνει μέσα από την ανάγνωσή της να χαρίσει στο κοινό μια παράσταση που δεν στερείται τίποτα από την έντονη και τη χειμαρρώδη μουσική σύνθεση του Μπετόβεν, χωρίς όμως να στέκεται μόνο εκεί. Αναδεικνύει κάθε πτυχή των ανθρώπινων σχέσεων και παίζει με το χωροχρόνο δημιουργώντας μαγικές εικόνες και ταξιδεύοντας το θεατή.

Χαρακτηριστική είναι η σκηνή στην οποία οι νότες του εξαιρετικού Θοδωρή Οικονόμου –μεγάλο δώρο της παράστασης–, σε συνδυασμό με τις περιγραφές του Αλέξανδρου Μυλωνά και τα φώτα της Βαλεντίνας Ταμιωλάκη, φώτιζαν τα μαλλιά και τους αγκώνες της γυναίκας-πειρασμού στον εξώστη του θεάτρου – η σκηνοθέτις αξιοποίησε κάθε γωνιά του σκηνικού χώρου.

Η «Σονάτα του Κρόιτσερ» θα ακουστεί και ο ίδιος ο πρωταγωνιστής θα γίνει θεατής για να την απολαύσει. Εδώ η σκηνοθεσία συνδιαλέγεται για μία ακόμα φορά με τις εικόνες, τις λέξεις και τα νοήματα. Ο πρωταγωνιστής μιλά για βιολί και ο Θοδωρής Οικονόμου παίζει μοναδικά πιάνο. Το θαύμα της τέχνης ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μας: ένας άντρας ξεχνά τη ζήλια του, τον πληγωμένο του εγωισμό μπροστά στη γοητεία που του ασκεί η μουσική.

Η Κατερίνα Φωτιάδη, στο ρόλο της άπιστης συζύγου, μιλά ελάχιστα, αλλά η εκφραστικότητά της είναι εντυπωσιακή. Συγκινητική και στην εξομολόγησή της: «Ίσως, για μια στιγμή… να μπορούσαμε να γυρίσουμε πίσω στο χρόνο, στο βράδυ πριν από την κρουαζιέρα στη λίμνη, πριν από το φεγγάρι – πριν από τη μουσική. Ίσως για μια στιγμή να μπορούσαμε να ξαναδούμε ο ένας τον άλλο όχι ως σύζυγοι, αλλά ως εραστές. Και να χαρίσουμε ο ένας στον άλλο την ελευθερία του».

Η «Σονάτα του Κρόιτσερ», μια νουβέλα του Λέοντος Τολστόι που αναφέρεται στα πιο διαχρονικά θέματα, τον έρωτα, τις σχέσεις, τη φθορά τους, βρίσκει σε αυτή την παράσταση λόγο ύπαρξης στο σήμερα.

 

 

 

 

 

Η «Σονάτα του Κρόιτσερ» είναι η νουβέλα του Λέοντος Τολστόι που γράφτηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1880, την ύστερη περίοδο της λογοτεχνικής ζωής του συγγραφέα αποτελώντας μια ψυχολογική μελέτη πάνω στον έρωτα, το γάμο και τη ζήλια, ενώ αποτυπώνει με τον πιο καταφανή τρόπο μια περίοδο προσωπικής πνευματικής και ηθικής κρίσης. Η Σονάτα Κρόιτσερ τονίζει την αμφιλεγόμενη άποψη του Τολστόι για τη σεξουαλικότητα, υποστηρίζοντας ότι η σαρκική επιθυμία αποτελεί στην πραγματικότητα τροχοπέδη στις σχέσεις μεταξύ ανδρών και γυναικών ενώ μπορεί εύκολα να οδηγήσει σε  μικρές ή μεγαλύτερες τραγωδίες. Η νουβέλα, έχει αναγνωριστεί ως ένα από τα αρτιότερα παραδείγματα στην τέχνη της αφήγησης. 

Ο Π. βρίσκεται στο τρένο. Έχει μόλις αθωωθεί για τη δολοφονία της γυναίκας του. Διηγείται την ιστορία του και προσπαθεί να πείσει το ακροατήριό του ότι ακόμα και η μουσική, αυτό το ισχυρότατο -όπως τη χαρακτηρίζει- αφροδισιακό, μπορεί να γίνει η αφορμή για μια καταστροφή. Εξοργισμένος, σκότωσε τη γυναίκα του και μητέρα των παιδιών του, νομίζοντας πως έχει εραστή τον άνθρωπο με τον οποίο μοιραζόταν τη  χαρά του να παίζουν μαζί μουσική. 

Αυτή η τελευταία ιδέα εξηγεί και τον τίτλο της ιστορίας, η μουσική σύνθεση του Μπετόβεν προυπήρξε του έργου. Πολύ συχνά μάλιστα, κριτικοί, συνδέουν τη δομή της ιστορίας με τη δομή της σονάτας του Μπετόβεν παραθέτοντας ορχηστρικά μοτίβα που εκδηλώνουν ακραίες συναισθηματικές εναλλαγές. 

Πώς άκουγε ο Π. εκείνη τη μουσική; Πώς καλλιεργήθηκε μέσα στην ψυχή του το πάθος που κατεύθυνε τα πράγματα ώστε να συμβεί αυτό που φοβόταν περισσότερο; 

 

Ο Αλέξανδρος Μυλωνάς και η Μαρία Ξανθοπουλίδου είχαν μιλήσει για την παράσταση σε συνέντευξη τους στο texnes-plus διαβάστε περισσότερα εδώ.

Παίζουν: Αλέξανδρος Μυλωνάς, Κατερίνα Φωτιάδη.

Επί σκηνής στο πιάνο ο Θοδωρής Οικονόμου.

 

Θεατρική Μεταφορά: Αντώνης Πέρης

Σκηνοθεσία: Μαρία Ξανθοπουλίδου

Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου

Σκηνικά- Κοστούμια: Αριάδνη Βοζάνη

Κίνηση: Κατερίνα Φωτιάδη

Φωτισμοί: Βαλεντίνα Ταμιωλάκη

Video: Αλέξανδρος Κακλαμάνος

Βοηθοί Σκηνοθέτη: Χαρίτα Αρβανίτη, Μάρα Γαργαλάκου, Δημήτρης Μαργαρίτης

Βοηθός Σκηνογράφου: Μαρία Πιτσούλη

Κατασκευή Σκηνικού: Ιωάννης Ξανθοπουλίδης

Ειδική Κατασκευή: Σπύρος Δουκέρης- Another Kind Art

Φωτογραφίες: Μυρτώ Αποστολίδου

Βίντεο Τρέιλερ; Μιχαήλ Μαυρομούστακος

Συμπαραγωγή:   Kart Productions

Φρυνίχου | Πρεμιέρα 5 Δεκεμβρίου 2016

Φρυνίχου 14, Πλάκα (χάρτης) | τηλ: 2103222464 & 2103236732

Παραστάσεις: Δευτέρα & Τρίτη 21.15 | προπώληση: www.viva.gr

Τιμές εισιτηριων: 15€ κανονικό, 10€ μειωμένο, 5 Ανέργων

 

 

Ένα από τα ηλιόλουστα πρωινά που ο Νοέμβρης χαρίζει ακόμη απλόχερα στο λεκανοπέδιο ανηφορίζω προς την αγαπημένη θεατρική διασταύρωση των οδών Κεφαλληνίας και Κυκλάδων.
Το ραντεβού μου με τον Αλέξανδρο Μυλωνά και τη Μαρία Ξανθοπουλίδου είναι στις δύο ακριβώς. Αν ακούσει κανείς το πρόγραμμα των δύο καλλιτεχνικών διευθυντών της β΄ σκηνής του Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας, θα περιμένει να συναντήσει δύο ανθρώπους τουλάχιστον στρεσαρισμένους, που μόνο όρεξη για συνέντευξη και φωτογράφιση δεν θα έχουν. Ωστόσο η συνάντηση μαζί τους σε διαψεύδει.

Επικοινωνιακοί, χαρούμενοι για το νέο τους ξεκίνημα, με απίστευτη αίσθηση του χιούμορ και αισιόδοξοι για το μέλλον με ξενάγησαν στην αγαπημένη τους γειτονιά, την Κυψέλη. 

 

 

 Τι σας οδηγήσετε να πάρετε το ρίσκο και να αναλάβετε τη β΄ σκηνή του Θεάτρου Κεφαλληνίας;

Αλέξανδρος Μυλωνάς: Δεν είχα ποτέ ένα δικό μου χώρο, δεν μου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό κάτι τέτοιο. Είμαστε φίλοι με τον Βασίλη Πουλαντζά και την Μπέττυ Αρβανίτη, έχουμε πολύ καλή σχέση με τους ανθρώπους αυτού του θεάτρου, έχουμε δουλέψει εδώ πάρα πολλές φορές, οπότε υπάρχει απόλυτη εμπιστοσύνη μεταξύ μας. Δεν βρήκαμε δηλαδή ένα θέατρο και σκεφτήκαμε να το νοικιάσουμε. Το ότι γνωρίζαμε τον Πουλαντζά που ήθελε να αναλάβουμε τη συγκεκριμένη σκηνή αποτελούσε εχέγγυο για μας.

Μαρία Ξανθοπουλίδου: Το θέατρο ήταν διαθέσιμο, είχαμε δουλέψει πολλές φορές σε αυτόν το χώρο, τον αγαπάμε πολύ και μας δόθηκε η ευκαιρία να κάνουμε πράγματα που μας αρέσουν. Να πειραματιστούμε, να εξερευνήσουμε νέους θεατρικούς τρόπους. Έτσι πήραμε το ρίσκο σε μια δύσκολη συγκυρία. Χαιρόμαστε όμως πάρα πολύ που το τολμήσαμε. Μέχρι στιγμής έχουμε ανεβάσει πολύ ωραίες παραστάσεις και ελπίζουμε πως και οι επόμενες συνεργασίες και δουλειές θα είναι εξίσου όμορφες.

Με ποια κριτήρια δημιουργήσατε το ρεπερτόριο της φετινής χρονιάς;
Μαρία Ξανθοπουλίδου: Το θέατρο ξεκίνησε με ένα φεστιβάλ χορού και video art, το «Freedom Of Expression» («Ελευθερία της Έκφρασης»), δηλαδή όπως ακριβώς ήθελα. Θεωρώ πολύ σημαντικό να κάνουμε πάντα πράγματα που μας εκφράζουν και μας ενδιαφέρουν, ακόμα και αν αυτό μερικές φορές κοστίζει. Έτσι λοιπόν ξεκίνησε φέτος η συγκεκριμένη προσπάθεια, με αυτό το σκεπτικό. Στόχος μας είναι να προσελκύσουμε περισσότερο κόσμο στο θέατρο. Το ρεπερτόριο στη β΄ σκηνή του Θεάτρου Κεφαλληνίας δεν αποτελείται από ένα ή δύο έργα, από μία ή
δύο παραστάσεις τη χρονιά, αλλά είναι εναλλασσόμενο. Ο προγραμματισμός βασίστηκε σε κάποια κριτήρια, με κυριότερα εξ αυτών να έρχονται στο θέατρο άνθρωποι τους οποίους εκτιμάμε και να ανεβαίνουν έργα που μας αρέσουν. Έχουμε ξεκινήσει με πιο σύγχρονα έργα, με εξαίρεση ίσως τον Όσκαρ Ουάιλντ, αλλά από το Φεβρουάριο θα ασχοληθούμε με πιο κλασικούς συγγραφείς
και μετά το Πάσχα, την τρίτη περίοδο του θεάτρου, θα πειραματιστούμε περισσότερο. Σχεδιάζουμε παραστάσεις που θα παίζονται σε όλους τους χώρους του θεάτρου (στο φουαγιέ, στο μπαρ, στα καμαρίνια), που θα είναι περισσότερο interactive με το κοινό.

Το γεγονός ότι αυτό το θέατρο είναι μια μικρή σκηνή τι πλεονεκτήματα και τι μειονεκτήματα έχει για σας, καλλιτεχνικά και εμπορικά; 
Αλέξανδρος Μυλωνάς: Στην παράσταση που κάνουμε τώρα, «Το μαυροπούλι», έχουμε ανακαλύψει ότι σε τούτο το μικρό θεατράκι μπορούμε να μιλήσουμε χαμηλόφωνα και να ακουστούμε κανονικά, κάτι πολύ ωραίο. Επίσης, αν σε μια παράσταση δεν είναι μεγάλη η προσέλευση του κοινού, αυτό δεν γίνεται ιδιαίτερα αντιληπτό καθώς ο χώρος είναι περιορισμένος.

Όσον αφορά «Το μαυροπούλι», πώς είναι να αλλάζει στέγη μια παράσταση;
Αλέξανδρος Μυλωνάς: Νομίζω πως αυτή τη φορά η παράσταση είναι καλύτερη. Αν αφήνεις κάτι και το ξαναπιάνεις έπειτα από καιρό, ανακαλύπτεις πράγματα που δεν είχες εντοπίσει την πρώτη φορά. Αυτό πιστεύω πως συμβαίνει με το «Μαυροπούλι». Θεωρώ πως τώρα είμαστε καλύτεροι. Σε αυτό βοηθά και το σκηνικό, ο μικρός χώρος. Πολλοί μου έχουν πει, και ο σκηνοθέτης και ο σκηνογράφος, ότι είναι καλύτερα εδώ, ότι ταιριάζει καλύτερα το συγκεκριμένο έργο σε ένα χώρο λίγο πιο κοσμοφοβικό.

Υπάρχει κάτι που σας δυσκόλεψε σε αυτόν το ρόλο;
Αλέξανδρος Μυλωνάς: Ναι, και εξακολουθεί να με δυσκολεύει. Είναι ένας δύσκολος ρόλος. Μερικές φορές, επειδή αυτά που συμβαίνουν είναι πολύ σοβαρά, σχεδόν τραγικά, είναι εύκολο για μένα να οδηγηθώ σε μια αυτολύπηση που δεν είναι καθόλου καλή για το ρόλο. Ή σε μια συναισθηματική κατάσταση που χρειάζεται  πολλή προσοχή ώστε να μη γίνει μελό. Είναι δύσκολο. Από την άλλη, δεν πρέπει να είσαι και αναίσθητος, να αποφύγεις εντελώς το μελό. Είναι απαιτητικό έργο, καθώς επιβάλλεται να διατηρηθούν οι ισορροπίες. Κάποιες βραδιές η παράσταση είναι πολύ καλή και άλλες βραδιές έχω την αίσθηση πως το αποτέλεσμα δεν είναι το επιθυμητό.

Πώς διαχειριστήκατε τον ήρωα τον οποίο υποδύεστε, έναν άνθρωπο που έκανε τη συγκεκριμένη πράξη, ένα «βιαστή»;
Αλέξανδρος Μυλωνάς: Δεν είναι ακριβώς βιαστής. Βιαστής θεωρείται εξαιτίας της ηλικίας της κοπέλας. Επισήμως η πράξη του θεωρείται βιασμός, μολονότι το παιδί ίσως ήθελε, ίσως συμφωνούσε, επειδή ήταν δώδεκα ετών. Μιλώντας προσωπικά, επειδή είμαι και πατέρας, εγώ δεν θα τολμούσα κάτι ανάλογο. Αφενός θα έκανα κακό στο παιδί, αφετέρου θα φοβόμουν ότι θα πάω φυλακή. Έχω αυτό τον ενδοιασμό, αυτή τη δικλίδα ασφαλείας, που με συγκρατεί ώστε να μην κάνω κάτι τέτοιο. Ο ήρωας προφανώς δεν είχε ενδοιασμούς, οπότε εύλογα κατέληξε στη φυλακή, διότι τέτοιες πράξεις αξίζουν την τιμωρία και δεν πρέπει να υπάρχουν εξαιρέσεις. Από την άλλη, τον καταλαβαίνω κιόλας. Ένα μικρό κοριτσάκι τού την έπεσε, τον ήθελε και εκείνος υπέκυψε. Δεν ήταν παιδεραστής εξ συστήματος και κατά βούληση. Υποτίθεται, με βάση το κείμενο, ότι μόνο μία φορά έκανε κάτι τέτοιο. Οπότε, απαράδεκτο μεν, κατανοητό δε.

Σε αυτό νομίζω πως συνίσταται και η επιτυχία της παράστασης. Κατανοείς και τις δύο πλευρές.
Αλέξανδρος Μυλωνάς: Ακριβώς. Γι’ αυτό είναι ωραίο έργο. Προβληματίζει και προκαλεί συζήτηση μετά.  

 

Πώς αντιδρά το κοινό;
Αλέξανδρος Μυλωνάς: Το κοινό είναι τελείως σιωπηλό καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης, επικρατεί απόλυτη ησυχία. Αυτό  σημαίνει ότι παρακολουθούν το έργο, ότι δεν βαριούνται. Με όσους έχω μιλήσει μου είπαν ότι τους άρεσε πολύ, ότι το βρήκαν πολύ δυνατό, πολύ σοκαριστικό.

Αισθάνεστε πως με το συγκεκριμένο ρόλο έχετε μπει σε μια άλλη φάση της καλλιτεχνικής σας διαδρομής;
Αλέξανδρος Μυλωνάς: Ναι, το αισθάνομαι συχνά. Όντως ο ρόλος αυτός είναι μια πρόκληση, οπότε αυτό είναι καλό, είναι ένα βήμα μπροστά. 

Μαζί όμως συνεργάζεστε και εκτός του Θεάτρου Κεφαλληνίας, συγκεκριμένα στο Θέατρο Τέχνης…
Μαρία Ξανθοπουλίδου: Ναι, πρόκειται για τη «Σονάτα του Κρόιτσερ» του Τολστόι. Το βασικό θέμα του έργου είναι πού μπορεί να οδηγήσει ένα πάθος. Πρόκειται για ένα θέμα παμπάλαιο. Είναι σχεδόν μια ιστορία με αρχέτυπα: ο άντρας ζηλεύει παράφορα τη γυναίκα του και όλο αυτό καταλήγει σε ένα φόνο. Καταλυτικό ρόλο παίζουν η ψυχοσύνθεση του χαρακτήρα, τα συναισθήματά του, οι διεργασίες που γίνονται στο μυαλό και στην ψυχή του και είναι τόσο έντονες ώστε παρασύρεται σε ένα πάθος και σχεδόν παρανοεί. Στη σχέση του με τη γυναίκα του παρεμβάλλεται ένα τρίτο πρόσωπο. Επίσης αυτό που προκύπτει από την ανάγνωση του συγκεκριμένου έργου είναι ότι συχνά ο άνθρωπος βρίσκεται αντιμέτωπος με ό,τι φοβάται. Ο ήρωάς μας εν προκειμένω φοβάται να μη χάσει τη γυναίκα του εξαιτίας του μεγάλου του πάθους – μιλάμε βέβαια για εποχή στην οποία οι άντρες θεωρούσαν τη γυναίκα ιδιοκτησία τους. Ο φόβος λοιπόν τον ωθεί, κατά την άποψή μου, να επινοήσει μια ιστορία για το τι θα συμβεί ανάμεσα στη γυναίκα του και στον άνθρωπο με τον οποίο έπαιζαν μαζί μουσική, το τρίτο πρόσωπο που μπαίνει στη ζωή τους. Ο φόβος διογκώνεται μέσα του, δεν καταφέρνει να τον τιθασεύσει, να απαλλαγεί από αυτόν και να ελευθερωθεί…

Αλέξανδρος Μυλωνάς: Ο ήρωάς μας αντιπροσωπεύει το κλασικό πρότυπο του άντρα, που διαχωρίζει το σεξ από την αγάπη. Ποθεί τη γυναίκα του, αλλά συνάμα υποφέρει. Λέει χαρακτηριστικά: «Πώς είναι δυνατόν να ποθείς μέσα στη νύχτα αυτή που τη μέρα δεν μπορείς να τη βλέπεις ούτε για μια στιγμή;» Τη θεωρεί κτήμα του, ωστόσο, όταν εμφανίζεται το τρίτο πρόσωπο, που τελικά γίνεται εραστής της γυναίκας, το ενδιαφέρον είναι ότι κατά κάποιο τρόπο ωθεί τα πράγματα ώστε να συμβεί αυτό. Κάποια στιγμή το τρίτο πρόσωπο επισκέπτεται το σύζυγο, αναπάντεχα, καθώς είναι γνωστοί από παλιά. Κάθονται μαζί, συζητούν και, ενώ ετοιμάζεται να φύγει, ο σύζυγος του λέει ότι πρέπει να του γνωρίσει τη γυναίκα του. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ξέρει ότι μπορεί να συμβεί κάτι μεταξύ τους, διότι η γυναίκα του είναι σε μια φάση που φλερτάρει.

Μαρία Ξανθοπουλίδου: Έχει κάνει πέντε παιδιά, έχει παντρευτεί σε πολύ μικρή ηλικία και πλέον θέλει να ζήσει.

Αναφέρατε ότι ο ήρωας είναι ένας άνθρωπος που διαχωρίζει το σεξ από την αγάπη. Εσείς το κάνετε αυτό;   
Αλέξανδρος Μυλωνάς: Ναι, πολύ συχνά τα διαχωρίζω. Η διαφορά ανάμεσα στο σεξ και στην αγάπη είναι φυσικά αυτονόητη, αλλά φαντάζομαι πως το ιδεώδες είναι η γυναίκα που αγαπάς να είναι και αυτή η οποία σε διεγείρει σεξουαλικά. Αυτό συνήθως δεν συμβαίνει. Μάλιστα, τη γυναίκα σου δεν μπορείς να τη θέλεις και σεξουαλικά. Τη βλέπεις σαν αδελφή σου, σαν το φιλαράκι σου. Ενίοτε ίσως τη βαριέσαι κιόλας.

Μαρία Ξανθοπουλίδου: Στον ήρωά μας δεν συμβαίνει αυτό. Τη γυναίκα του εξακολουθεί να τη θέλει ερωτικά.

Αλέξανδρος Μυλωνάς: Ναι, σωστά, εξακολουθεί να τη θέλει ερωτικά, παρόλο που δεν την αγαπά. Αυτή τον έχει βαρεθεί έπειτα από κάποια χρόνια γάμου και πέντε παιδιά. Αυτό προφανώς σημαίνει ότι εκείνος δεν είναι πολύ καλός σύζυγος.

Όταν είστε σε μια δουλειά και βρίσκεστε σε διαδικασία προβών όπως τώρα και υπάρχουν ακόμα και διαφωνίες, τι γίνεται; Υπερισχύει η γνώμη του σκηνοθέτη;
Αλέξανδρος Μυλωνάς: Όντως υπερισχύει η γνώμη του σκηνοθέτη, οπότε ακολουθώ αυτό που μου λέει.

Μαρία Ξανθοπουλίδου: Στη συγκεκριμένη περίπτωση η σκηνοθέτις είναι πάρα πολύ ανοιχτή στο να ακούει τι λένε οι συνεργάτες και οι ηθοποιοί και, επειδή έχει στο μυαλό της μια γενικότερη εικόνα της παράστασης, αλλά και των ανθρώπων με τους οποίους δουλεύει μαζί, το να κάνει μια παράσταση σημαίνει ένα πάρε δώσε όσων εμπλέκονται σε αυτή. Τα πράγματα γίνονται έτσι όπως πρέπει να γίνουν, δεν υπερισχύει κάτι.

Φαντάζομαι, κύριε Μυλωνά, πως σας αναζωογονεί και καλλιτεχνικά το να συναναστρέφεστε νεότερους ανθρώπους και να δημιουργείτε μαζί τους.
Αλέξανδρος Μυλωνάς: Γενικά μου αρέσει να κάνω παρέα με νεότερους ανθρώπους. Όταν, για παράδειγμα, είμαστε σε περιοδεία και μετά την παράσταση πηγαίνουμε σε κάποια ταβέρνα, προτιμώ να κάθομαι με τους νέους.

Σύμφωνα με τις έρευνες, τα ζευγάρια κινδυνεύουν από τον ανταγωνισμό. Εσείς που κινείστε στον ίδιο επαγγελματικό χώρο πώς τα καταφέρνετε και συντηρείτε τη σχέση σας;
Αλέξανδρος Μυλωνάς: Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Αν κάνει μια επιτυχία η Μαρία, χαίρομαι πολύ. Αν ήταν ηθοποιός και της τύχαιναν καταπληκτικές δουλειές, ίσως να ζήλευα. Δεν είναι όμως. Είναι σκηνοθέτις. Παρόλο που και εγώ έχω ασχοληθεί με τη σκηνοθεσία, πλέον έχω κουραστεί, το θεωρώ πολύ δύσκολο, δεν μπορώ να έχω την ευθύνη πολλών ανθρώπων. Δεν μπορώ πια να το κάνω αυτό.

Μαρία Ξανθοπουλίδου: Όταν αγαπάς τον άνθρωπο με τον οποίο είσαι μαζί, δεν μπορείς να ζηλεύεις.

 

Φωτογράφιση* για το Texnes-plus Κοσμάς Ινιωτάκης.

Ο Αλέξανδρος Μυλωνάς πρωταγωνιστεί στο «Μαυροπούλι» στη β' σκηνή του Θεάτρου οδού Κεφαλληνίας.

Η Μαρία Ξανθοπουλίδου θα σκηνοθετήσει τη «Σονάτα του Κρόιτσερ» του Τολστόι στο Θέατρο Τέχνης.

Ο Αλέξανδρος Μυλωνάς από τέλη Δεκεμβρίου θα πρωταγωνιστεί και στον «Αύγουστο» σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη στο Θέατρο Χόρν.

 *Η φωτογράφιση έγινε στο Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας, στην Αγορά της Κυψέλης και στην έκθεση " On Elite Now" (επιμέλεια εικαστικού Αντωνάκη) στα πλαίσια των έξι εβδομάδων με τίτλο "Η  ΑΓΟΡΑ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ ΣΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ" τη διαχείριση της Αγοράς έχει η Αντιδημαρχία της Κοινωνίας των Πολιτών και το συνΑθηνά του δήμου Αθηναίων. Τέλος φωτογράφιση έγινε και στο εστιατόριο "Οι νοστιμιές της Μαίρης", Ύδρας 2, πλατεία Αγ. Γεωργίου.