-Είναι νεκρή;

-Κάποια της έκλεισε το στόμα, για να μη μιλήσει.

-Τώρα, αν μη τι άλλο, ξέρουμε.

-Τι ξέρουμε;

-Ότι η δολοφόνος είναι μία από μας.

«8 γυναίκες», το διάσημο θεατρικό έργο του Γάλλου συγγραφέα Ρομπέρ Τομά, παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια από την 1η Δεκεμβρίου, στο θέατρο Αλίκη, με ένα ισχυρό θίασο γυναικών.

Η δράση εκτυλίσσεται με καταιγιστικό ρυθμό και ο συγγραφέας συνδυάζει με αριστοτεχνική δεξιότητα το θρίλερ, το μελόδραμα, το μυστήριο και τη φάρσα. Οι «8 γυναίκες» έχουν χαρακτηριστεί ως ένα κωμικό, αστυνομικό έργο, στην πραγματικότητα όμως ξεπερνάει αυτή την απλή ετικέτα και αποδεικνύει τελικά ότι εμπεριέχει όλες τις μορφές θεάτρου. Με διάθεση σάτιρας των παγιωμένων αστικών προτύπων, με τάση διακωμώδησης των στερεότυπων της κοινωνίας και με μία διαρκή έμφαση στην αριστοκρατική, πλην όμως τόσο επικίνδυνη λατρεία της μεγαλοαστικής τάξης για το χρήμα, το έργο μετουσιώνεται σε ένα σαρκαστικό κοινωνικό σχόλιο. Ίσως γι’ αυτό παραμένει το ίδιο δημοφιλές για περισσότερα από 70 χρόνια, δηλαδή από το τέλος της δεκαετίας του ’50, όταν οι «8 γυναίκες» συστήθηκαν πρώτη φορά στο κοινό. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι συγκαταλέγεται στα πιο ωραία κείμενα της κλασικής γαλλικής λογοτεχνίας και διδάσκεται και στα γαλλικά πανεπιστήμια, στη θεατρολογία!

Στη σκηνή του Αλίκη, τις «8 γυναίκες», που αντιμετωπίζουν μια απροσδόκητη δολοφονία ένα βράδυ, κάποιων Χριστουγέννων, υποδύονται (κατ΄αλφαβητική σειρά): Ιωάννα Ασημακοπούλου, Κάτια Γκουλιώνη, Ναταλία Δραγούμη, Γεωργία Καλλέργη, Νικολέττα Κοτσαηλίδου, Άννα Κωνσταντίνου, Ευφροσύνη Σακελλαρίου, Μαρίνα Ψάλτη.

Η ιστορία:

Το έργο διαδραματίζεται σε μια απομονωμένη έπαυλη, παραμονή Χριστουγέννων.

Με αφορμή την οικογενειακή γιορτή, βρίσκονται στο ίδιο σπίτι, η Γκάμπυ, σύζυγος του μεγαλοεργοστασιάρχη Μαρσέλ, οι δυο του κόρες, Σουζάνα και Κατρίν, η γεροντοκόρη κουνιάδα του, Αυγουστίνα, η πεθερά του, η απρόσκλητη και ανεπιθύμητη αδελφή του, Πιερέτ και το υπηρετικό τους προσωπικό. Η επιστήθια οικονόμος, μαντάμ Σανέλ και η όμορφη καμαριέρα Λουίζ. Ο οικοδεσπότης Μαρσέλ, μοναδικός άνδρας του σπιτιού, βρίσκεται άγρια δολοφονημένος στο δωμάτιό του. Η αστυνομία, εξαιτίας της κακοκαιρίας, δε μπορεί να φτάσει και η συνύπαρξη των γυναικών αρχίζει να ξερνά μυστικά και ψέματα για τη σχέση τους με τον άτυχο νεκρό.

Και οι «8 γυναίκες» του… τον κλαίνε άραγε; Όχι ακριβώς. Ταράζονται, λιποθυμούν, υποπτεύονται η μία την άλλη και σφάζονται με το γάντι, όπως ακριβώς ταιριάζει στις κυρίες της τάξης τους. Υποκρίτριες, παραδόπιστες, άπιστες, διεφθαρμένες. Όλα τα επίθετα τους ταιριάζουν. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι υπήρξαν και θύματα; Μπορεί; Τώρα όμως αγωνιούν για τον άγνωστο δολοφόνο, που όπως δείχνουν τα πράγματα, είναι σίγουρα ανάμεσά τους. Ποια μπορεί να είναι; Όλες μοιάζουν ένοχες και όλες αθώες την ίδια στιγμή!

Ο Ρομπέρ Τομά έβαλε την υπογραφή του σε μια ιστορία κλασσική που είναι και σύγχρονη και γοητευτική συγχρόνως, όπως κάθε μυστηριώδης υπόθεση, ανεξάρτητα από τις θεατρικές «τάσεις» της κάθε εποχής.

Ο Πέτρος Ζούλιας επέλεξε αυτό το έργο γιατί είναι καθρέφτης της βαθιάς ηθικής μας σήψης, της κοινωνικής μας εξαθλίωσης. Η βία, το συμφέρον και η έντονη υποκρισία των σχέσεων στέκουν, δυστυχώς, πάντα επίκαιρα μπροστά μας. Το έργο, γραμμένο σαν σε τεντωμένο σκοινί, κάνει όλες και όλα να ακροβατούν μεταξύ αλήθειας και ψέματος, κωμωδίας και δράματος.

Είναι μεγάλη πρόκληση το διπλό παιχνίδι που στήνει ο μάστορας του είδους, Ρομπέρ Τομά. Η τελετή θανάτου γίνεται ένα μακάβριο κανιβαλικό πάρτι. Ένα ρινγκ, γένους θηλυκού, με απρόβλεπτες αποκαλύψεις.

Το γοητευτικό ομαδικό γυναικείο παιχνίδι κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή από την πρώτη στιγμή ως το ανατρεπτικό δαιμόνιο φινάλε.

«8 γυναίκες». Από τον Δεκέμβριο στο θέατρο Αλίκη.

Διανομή

(με αλφαβητική σειρά):Ιωάννα Ασημακοπούλου

Κάτια Γκουλιώνη

Ναταλία Δραγούμη

Γεωργία Καλλέργη

Νικολέττα Κοτσαηλίδου

Άννα Κωνσταντίνου

Ευφροσύνη Σακελλαρίου

Μαρίνα Ψάλτη

Συντελέστες

Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος

Σκηνοθεσία: Πέτρος Ζούλιας

Σκηνικά: Μαίρη Τσαγκάρη

Κοστούμια: Ντένη Βαχλιώτη

Μουσική: Παναγιώτης Αυγερινός

Σχεδιασμός Φωτισμών : Μελίνα Μάσχα

Βοηθός Σκηνοθέτη : Σπύρος Δούρος

Βοηθός Σκηνογράφου: Μαρίζα Λιοντάκη

Βοηθός Ενδυματολόγου : Χριστίνα Τσουτσουλίγα

Ημέρες & Ώρες Παραστάσεων:

Τετάρτη, Κυριακή: 20:00

Πέμπτη & Παρασκευή: 21:00

Σάββατο: 18:00 & 21:00

Διάρκεια παράστασης: 90’ (χωρίς διάλειμμα)

Τιμή εισιτηρίου: Α΄ Ζώνη 20 Ευρώ, Β’ Ζώνη 18 Ευρώ, VIP 25 Ευρώ,

Σάββατο απογευματινή γενική είσοδος : 18 Ευρώ.

Σάββατο βραδινή: Α΄ Ζώνη 22 και Β΄ Ζώνη 20 Ευρώ.

Εισιτήρια : Viva.gr

Για ομαδικές κρατήσεις κ. Κώστας Μπάλτας : 211- 1026277, 6972-217952

Πληροφορίες στο τηλεφωνικό κέντρο των Αθηναϊκών Θεάτρων 211.1000.365 και στο Θέατρο Αλίκη, Αμερικής 10, Aθήνα : 2103210021

Μία γυναίκα-μύθος. 71 ηθοποιοί, 900 κομπάρσοι, 32 διαφορετικοί χώροι γυρισμάτων. Η «Ευτυχία», η μεγαλύτερη ελληνική παραγωγή του 2019, που κέρδισε κοινό και κριτικούς, έρχεται για δεύτερη φορά στον ΑΝΤ1.

Η ταινία του Άγγελου Φραντζή, για τη συναρπαστική ζωή της μεγάλης Ελληνίδας στιχουργού Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, θα προβληθεί την Κυριακή 11 Απριλίου στις 21:00

Ένα κορίτσι, μικροπαντρεμένο, ταξιδεύει από το Αϊδίνι στην Ελλάδα με τη μητέρα και τις δύο της κόρες. Στο πλοίο του ξενιτεμού παίρνει απόφαση να μην αφήσει τη ζωή να την προσπεράσει, αλλά να τη ζήσει, όπως θέλει. Και τη ζει!

Η ταινία, σε σενάριο της Κατερίνας Μπέη, είναι βασισμένη στον ταραχώδη βίο και το σπουδαίο έργο που κληρονόμησε η ελληνική μουσική από τη μεγαλειώδη πένα της στιχουργού Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου. Αντλεί έμπνευση από τα πάθη και τις αδυναμίες αυτής της πληθωρικής, αντισυμβατικής και πρωτοπόρου γυναίκας, που άφησε ανεξίτηλο το σημάδι της στο λαϊκό τραγούδι.

Η μοναδική της προσωπικότητα αποτυπώθηκε στους στίχους της που έγιναν μερικές από τις μεγαλύτερες και διαχρονικότερες επιτυχίες, όπως: «Περασμένες μου αγάπες», «Όνειρο απατηλό», «Είμαι αϊτός χωρίς φτερά», «Ηλιοβασιλέματα», «Η φαντασία», «Είσαι η ζωή μου», «Μαντουμπάλα», «Στ΄ Αποστόλη το κουτούκι», «Πετραδάκι, πετραδάκι», «Μου σπάσανε τον μπαγλαμά», «Δύο πόρτες έχει η ζωή» («Το τελευταίο βράδυ μου»), «Ρίχτε στο γυαλί φαρμάκι».

Προσωπικότητες του καλλιτεχνικού κόσμου της εποχής ζωντανεύουν μέσα από ένα καστ γνωστών ηθοποιών, ενώ η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη και η Κάτια Γκουλιώνη υποδύονται υποδειγματικά τη στιχουργό σε δύο διαφορετικές περιόδους της ζωής της, καταφέρνοντας να αποδώσουν την πολυπλοκότητα του χαρακτήρα της.

Η «Ευτυχία», μια μεγαλειώδης παραγωγή  απέσπασε διθυραμβικές κριτικές

Σκηνοθεσία: Άγγελος Φραντζής

Σενάριο: Κατερίνα Μπέη

Παίζουν: Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Κάτια Γκουλιώνη, Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, Θάνος Τοκάκης, Ντίνα Μιχαηλίδου, Παύλος Ορκόπουλος, Ευαγγελία Συριοπούλου, Λίλα Μπακλέση, Ανδρέας Κωνσταντίνου, Ευγενία Σαμαρά, Γιάννης Δρακόπουλος, Αντώνης Λουδάρος, Κρατερός Κατσούλης, Ματθίλδη Μαγγίρα, Χρύσα Ρώπα, Φοίβος Δεληβοριάς, Χάρης Μαυρουδής, Λεωνίδας Κακούρης, Κατερίνα Διδασκάλου

Από την Σοφία Γουργουλιάνη

Η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου ήταν μια γυναίκα που ενέδιδε στα πάθη της χωρίς δεύτερη κουβέντα και χωρίς σκέψη να λοξοδρομήσει από την πορεία που μόνα τους χαράζανε για εκείνη. Και η ταινία του Φραντζή, στην προσπάθεια της να αιχμαλωτίσει την εικόνα μιας γυναίκας χαμένης στο λαβύρινθο της χαρτπαιξίας και της παρόρμησης ως στάση ζωής, εγκαταλείπει την όποια ακαδημαική και ψυχρή προσέγγιση στο βωμό του ελεγχόμενου μελοδράματος.

Κι αν το μελόδραμα στην ελληνική λογική ισοδυναμεί με τηλεοπτική αισητική τύπου Μανούσου Μανουσάκη, η επιλογή του δικαιώνει ,εδώ, τον Φραντζή, ο οποίος φλερτάρει συχνά με την καλή τηλεόραση, καταφέρνει όμως να προκαλέσει αγνή κινηματογραφική συγκίνηση. Η κάμερα του καταφέρνει να δημιουργήσει ένα κόσμο φτιαγμένο από τα υλικά της φτώχιας και της πίστης στην αβίαστη καλοπέραση. Ενώ, στους αδιαμφισβήτητους συμμάχους του βρίσκεται ένα σενάριο που πλάθει στην εντέλεια χαρακτήρες οικογενειακά αρχέτυπα που επιτρέπουν με χαρακτηριστική άνεση την απόλυτη ταύτηση με οικείες οικογενειακές ιστορίες και καταστάσεις. Αφήνοντας για το τέλος τις ερμηνείες, η ταινία χρωστάει μεγάλο κομμάτι της αξίας της στις Καριοφυλιά Καραμπέτη και Κάτια Γκουλιώνη που μεταμορφώνονται απόλυτα στην Ευτυχία και μας χαρίζουν δύο από τις καλύτερες ερμηνείες  στην πρόσφατη ελληνική κινηματογραφική ιστορία. Ενώ, αποσπά άρτιες ερμηνευτικές στιγμές και από όλους τους υπόλοιπους συντελεστές.

Ίσως, η ταινία να ολισθαίνει προς την τηλεοπτική αισθητική και ίσως να διαλέγει συχνά τον εύκολα δρόμο του εκβιασμού μερικών δακρύων απ’ το κοινό της, όμως, πρόκειται για μια αξιοπρεπή δουλειά που αποδεικνύει ότι υπάρχει εκεί έξω καλό ελληνικό σινεμά.

3/5

 

 Διαβάστε επίσης: 

Ακούστε Τα Τραγούδια Της Ταινίας «Ευτυχία»

Από τη Νατάσα Κωνσταντινίδη

«Αυτή η γυναίκα είναι σα να έχει συνδεθεί με ένα καλώδιο που διαπερνά όλο τον πλανήτη. Κι αν οι παράλυτοι είμαστε εμείς;»

9-10 Νοεμβρίου 1938. Ακριβώς 80 χρόνια πριν, μέλη των Ταγμάτων Εφόδου και της Χιτλερικής Νεολαίας εξαπέλυσαν μια σειρά πογκρόμ κατά των Εβραίων της Γερμανίας. Έκαναν θρύψαλα περίπου 7500 βιτρίνες επιχειρήσεων εβραϊκής ιδιοκτησίας, λεηλάτησαν σπίτια και κοιμητήρια τους, ενώ τους εξανάγκασαν σε δημόσιο εξευτελισμό, να καθαρίζουν τα πεζοδρόμια με οδοντόβουρτσες. Σπασμένα τζάμια κάλυψαν τα πεζοδρόμια και έδωσαν στη νύχτα ορόσημο το όνομα «Kristallnacht», «Νύχτα των Κρυστάλλων ή Νύχτα των σπασμένων τζαμιών». Ίσως από τα πιο σημαντικά γεγονότα αντισημιτικής πολιτικής που σηματοδότησαν την μαζική έξοδο των Εβραίων από την Γερμανία από εκείνη την ημέρα και μέσα σε διάστημα λίγων μηνών.

Αφορμή για τις βεβηλώσεις στάθηκε η δολοφονία του Ερνστ Φον Ρατ, αξιωματούχου της Γερμανικής Πρεσβείας στο Παρίσι. Ο Έρσελ Γκρίνσπαν, ένας δεκαεπτάχρονος Πολωνοεβραίος είχε πυροβολήσει τον διπλωμάτη δύο μέρες πριν. Η Kristallnacht ήταν η απάντηση στη δολοφονία αυτή. Από την άλλη μεριά όμως, του Γκρίνσπαν ήταν η απάντηση στην απέλαση των γονιών του από την Γερμανία στα πλαίσια του διωγμού από το Ράιχ χιλιάδων Εβραίων με πολωνική υπηκοότητα.

Ο Μίλλερ πολωνοεβραϊκής καταγωγής και ο ίδιος δεν έμεινε ανεπηρέαστος από το γεγονός και το κατέγραψε σε ένα αλληγορικό έργο, κατά την άποψη μου πάντα, στην πιο ώριμη περίοδο της συγγραφικής του πορείας στο «Σπασμένο Γυαλί» (1995).

Το εν λόγω έργο δεν είναι σαν το « Ήταν όλοι τους παιδιά μου» ή σαν τον «Θάνατο του Εμποράκου», θεματικά τουλάχιστον, αλλά παραμένει ένα βαθιά αυτοβιογραφικό έργο όπου μέσα του καταγράφονται εκτός από την κριτική του αμερικανικού ονείρου και τον απόηχο της οικονομικής καταστροφής των γονιών του που τους οδήγησε στο Μπρούκλιν μετά το Κραχ του ’29, (τόπος που εκτυλίσσεται και το έργο) και ένας τουλάχιστον προβληματικός γάμος, πιθανότατα δικός του, αυτός με την εξαρτημένη από ουσίες Μέριλιν Μονρόε.

Ο Μίλλερ είχε ακούσει για μια γυναίκα που τότε παρέλυσε ξαφνικά, της οποίας ο σύζυγος συνεχώς φορούσε μαύρα σα να πενθούσε για τη ζωή του. Αυτή την εικόνα την κράτησε και χρόνια μετά αποτέλεσε έμπνευση για «Το Σπασμένο Γυαλί».

Το έργο πρωτοπαίχτηκε στην Ελλάδα την ίδια χρονιά της συγγραφής του, το 1995 από το Θέατρο των Εξαρχείων σε σκηνοθεσία Τάκη Βουτέρη. Φέτος έχουμε τη χαρά να το δούμε στο Θέατρο Πόλη σε σκηνοθεσία Άσπας Καλλιάνη, η οποία τα τελευταία δύο χρόνια μπήκε δυναμικά στο παιχνίδι της σκηνοθεσίας και κατάφερε οι παραστάσεις της να συζητιούνται. Πέρυσι με το «Ξεχωριστή Μέρα» του Έττορε Σκόλα και λίγο πριν από αυτό, το έργο «Ο συγγραφέας σου πέθανε», το οποίο και συνέγραψε.

Βρισκόμαστε στο σπίτι των Φίλιπ και Σύλβια Γκέλμπεργκ στο Μπρούκλιν του 1938. Πρόκειται για ένα ζευγάρι Εβραίων που ετοιμάζεται να πάει κινηματογράφο. Η Σύλβια επηρεασμένη από τις εφημερίδες που περιγράφουν τα γεγονότα της Kristallnacht, ενώ κατεβαίνει τις σκάλες γκρεμίζεται και παραλύει από τη μέση και κάτω. Η παράλυση της δεν αποδίδεται σε παθολογικά αίτια και η διάγνωση του γιατρού Χάιμαν φωτογραφίζει ψυχοσωματικά προβλήματα. Μιλά για υστερική παράλυση (από το υστερία-γαλλ. Hysteria- υστέρα=μήτρα, από το ύστερος δηλαδή τελευταίος), που οφείλεται συνήθως σε σεξουαλική δυσλειτουργία.

 

Αν και δεν είναι ψυχίατρος, αλλά ένας Εβραίος γιατρός σπουδαγμένος στη Γερμανία, αναλαμβάνει να ξετυλίξει το κουβάρι του μυστηρίου που καλύπτει την ασθένεια της και να τη βοηθήσει να σταθεί στα πόδια της κυριολεκτικά και μεταφορικά. Μεταξύ τους υπάρχει μια έλξη « Έχω να νιώσω έτσι για γυναίκα πολλά χρόνια» της λέει ο Χάρρυ, ενώ εκείνη «Μόνο εσένα θέλω», «θα με πας στην προβλήτα σου;» και το δέσιμο τους είναι αναπόφευκτο. Αυτό προκαλεί συγκρούσεις στον ήδη προβληματικό γάμο της Σύλβιας, αλλά και στον δικό του, που σύμφωνα με τα λεγόμενα της συζύγου του Μάργκαρετ φαίνεται να έχει επίσης προβλήματα. Υπάρχουν εδώ δύο αρχέτυπα. Αυτό του άνδρα με τη φήμη του καρδιοκατακτητή και εκείνο του άνδρα που δυσανασχετεί και αισθάνεται απειλή και ανασφάλεια. Φίλιπ : «Δεν είμαι και ο Ροδόλφο Βαλεντίνο». Χάρρυ : «Ίσως ούτε ο Ροδόλφο Βαλεντίνο να ήταν», υπαινισσόμενος το ότι η φήμη του μπορεί και να μην του ταίριαζε απόλυτα. Το πέμπτο πρόσωπο της ιστορίας είναι η Χάριετ η αδερφή της Σύλβιας που στοιχειοθετεί την εικόνα ενός υποταγμένου αδύναμου πλάσματος, φοβικού και λίγο φυγόπονου και αφελούς.

Σε όλους τους χαρακτήρες του έργου γίνεται ψυχογράφημα από τον συγγραφέα. Οι θεατές έρχονται αντιμέτωποι καθ ‘ όλη τη διάρκεια με αλήθειες που «παραλύουν» τον καθένα ξεχωριστά και για ξεχωριστούς λόγους. Οι θεατές βρίσκουν κάτι από τον εαυτό τους, το γάμο τους, τις αρρωστημένες διαπροσωπικές σχέσεις τους, πλεγμένες με συμφέρον και φόβο. Γιατί αλήθεια αν το σκεφτεί κανείς, ο φόβος και το κοινό συμφέρον είναι που ενώνει εμάς τους ανθρώπους.

Παρατηρούμε εξάλλου επιρροές του Μίλλερ από το έργο του Σβέβο και του Πιραντέλλο στο έργο για το ποιος είναι τελικά ο άρρωστος, αυτός που ασθενεί ή εκείνος που αφουγκράζεται το τι συμβαίνει; «Αυτή η γυναίκα είναι σα να έχει συνδεθεί με ένα καλώδιο που διαπερνά όλο τον πλανήτη. Κι αν οι παράλυτοι είμαστε εμείς;» ή «Είμαστε άρρωστοι και δεν μπορούμε να δούμε το κακό που γίνεται;» διερωτάται ο Χάρρυ απευθυνόμενος στην Μάργκαρετ. Ενώ από την άλλη η Σύλβια μιλώντας στον Χάρρυ: «Όποιος είναι διαφορετικός τον κλείνουν σε κάποιο τρελάδικο. Όποιο κτίριο είναι διαφορετικό το γκρεμίζουν». «Ας κλείσουμε λοιπόν στο τρελάδικο όποιον βλέπει τον κόσμο του να γκρεμίζεται». Όλοι με εξαίρεση το γιατρό την θεωρούν τρελή. «Μα να πιστεύει πως θα κυριαρχήσουν λίγοι φανατικοί;», λέει η Μάργκαρετ.

Η παράσταση στο Πόλη καταφέρνει να δονήσει τα συναισθήματα μας κλιμακωτά. Χαρακτηριστικό του Μίλλερ. Πρώτα περιγράφει την ιστορία και στη συνέχεια κορυφώνει την πλοκή. Τι μπορεί να πει κανείς για την ευαίσθητη και ρεαλιστική θεατρική απόδοση του έργου από την Άσπα Καλλιάνη και το λειτουργικό σκηνικό του έμπειρου Μανόλη Παντελιδάκη. Κοστούμια επιλεγμένα με γνώμονα τις ανάγκες του έργου από την Ντένη Βαχλιώτη. Υπέροχο το κοστούμι ιππασίας και οι ταμπά μπότες του κύριου Βούρου-Χάρρυ, καθώς και το μαύρο κοστούμι του κύριου Γεωργάκη-Φίλιπ. Στο σύνολο τους προσεγμένα τα φορέματα, αν και φαντάζει κάπως υπερβολικό το κόκκινο φόρεμα της Σύλβιας- Βλαντή στο τέλος.

Η σκηνοθεσία δημιούργησε μια ατμοσφαιρική παράσταση. Ήχοι σπασμένων γυαλιών, ένα πανί σα θέατρο σκιών φωτίζει τους φόβους των πρωταγωνιστών. Στην αρχή τους φόβους της Σύλβιας, βλέπουμε σκιές εβραίων γονατισμένων στα τέσσερα να καθαρίζουν τους δρόμους και στη συνέχεια τον φόβο του Φίλιπ για το αφεντικό του τον κύριο Κέις. Εξαιρετική η σκηνή με την κούνια και το εύρημα με το ελάφι που παγώνει μπροστά στον κίνδυνο. Το ελάφι αλληγορικά είναι η Σύλβια που παγώνει τα πάντα μέσα της για να μην πονά, ώσπου στο τέλος δεν αισθάνεται ούτε το σώμα της, ενώ η συγκεκριμένη σκηνή χαρίζει μια από τις ωραιότερες ερμηνευτικά στιγμές του έργου στον Γιάννη Βούρο που μεταμορφώνεται σ’ ελάφι για χάρη της Σύλβιας.

 

Ο Γιάννης Βούρος στον απαιτητικό ρόλο του γιατρού Χάρρυ Χάιμαν μας χαρίζει μια δυνατή ερμηνεία. Στο δεύτερο μέρος όπου κορυφώνεται η πλοκή δίνει ακόμα ένα διαπίστευμα για το εύρος του ταλέντου και της ποιότητας του.

Η Παναγιώτα Βλαντή αναλαμβάνει τον ρόλο της παράλυτης Σύλβιας, έχει στο βλέμμα της μια αδιόρατη θλίψη και μια δύναμη που σε αγγίζει συναισθηματικά. Φαντάζομαι, πως για την ίδια ο συγκεκριμένος ρόλος είναι πρόκληση και όπως η Σύλβια βγαίνει νικήτρια από την ασθένεια της, έτσι και η ίδια η Βλαντή ισορροπώντας σε ένα λεπτό νήμα βγαίνει υποκριτικά άψογη.

Ο Νίκος Γεωργάκης καλείται να παίξει το ρόλο του Φίλιπ. Ο Φίλιπ είναι ένας αδύναμος χαρακτήρας, ανασφαλής που αρνείται να συμβιβαστεί με το γεγονός ότι είναι Εβραίος. Η σχέση του με τη θρησκεία είναι σα σπασμένο γυαλί. Κομπάζει στον Χάρρυ ότι διαφοροποιείται από τους υπόλοιπους Εβραίους, ότι είναι ο μόνος Εβραίος υπάλληλος της Brooklyn Quarantee, αλλά και στη Σύλβια για το γιό τους που είναι ο πρώτος Εβραίος λοχαγός στον Αμερικανικό στρατό. Για τον κύριο Κέις είναι ένας υποταγμένος υπάλληλος και στο υποσυνείδητο της Σύλβιας είναι ο Χίτλερ που διαλύει την ίδια. Διφορούμενη λοιπόν προσωπικότητα ο Φίλιπ. Λεπτές οι γραμμές που χωρίζουν τον ευάλωτο και ανασφαλή από τον σκληρό και βίαιο χαρακτήρα του. Πείθει ο Γεωργάκης, όταν σαν μικρό τρομαγμένο παιδί καθισμένο μπροστά στον Χάρρυ να εξομολογείται το πρόβλημα του και μας βεβαιώνει για την καλή ερμηνεία του στο τέλος της σύγκρουσης μεταξύ των ηρώων.Αν και το πρωταγωνιστικό δίδυμο είναι οι Σύλβια- Χάρρυ, ο Φίλιπ είναι ρόλος κλειδί.

Η Δήμητρα Σιγάλα ως Χάριετ χαρίζει στην ηρωίδα της μια πινελιά πονηρής αθωότητας.Υποδύεται την αδερφή της Σύλβιας και αποτελεί ένα κρίκο από την αλυσίδα που κρατούσε τη Σύλβια δέσμια σε ένα γάμο που δεν της ταίριαζε. Κατευνάζει τις συγκρούσεις, κουκουλώνει τα προβλήματα, εθελοτυφλεί για το συμφέρον της θυσιάζοντας την αδερφή της. Ξαφνιάζεται για την παράλυση «την καημένη την αδερφή μου».

Η Κάτια Γκουλιώνη στο ρόλο της συζύγου του Χάιμαν, Μάργκαρετ χαρίζει τις απαραίτητες κωμικές νότες στην παράσταση, χωρίς όμως να χάνει και τα χαρακτηριστικά της συνειδητοποιημένης συζύγου και ισχυρής προσωπικότητας. Στο τέλος κάνοντας έναν απολογισμό λέει : «Παίζουμε όσο καλύτερα μπορούμε με ότι φύλλο μας δόθηκε».

Οι φωτισμοί του Βασίλη Κλωτσοτήρα και η μουσική επιμέλεια του Κωστή Κόντου στολίζουν την παράσταση και της προσδίδουν ατμοσφαιρικότητα.

Θα κλείσω με μια φράση της Σύλβιας : «Γκρεμίζεται το έδαφος. Χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου. Μας γκρεμίζουν. Γκρεμίζουν έναν ολόκληρο πολιτισμό»