Από τη Δήμητρα Πέτρου

Φωτογραφίες Πάτροκλος Σκαδιφάς 

Συνάντησα τον Γιώργο Χρανιώτη σε μια ήσυχη μπιραρία στο κέντρο της πόλης, λίγο μετά την πρόβα του για την παράσταση «Reigen - Δέκα λογοι για το Σεξ». Στην κουβέντα μας δεν δίστασε να μου αποκαλύψει, με μια δόση χιούμορ, ότι θα δεχόταν με ευχαρίστηση περισσότερο χρόνο για να προετοιμαστεί για την πρεμιέρα του «REIGEN - Δέκα διάλογοι για το Σεξ», που σκηνοθετεί η Αλίκη Δανάλη στο Θεάτρο Θησείον.

Ο ίδιος μου ομολογεί ότι αυτή η παράσταση είναι «ό,τι πιο δύσκολο έχει κάνει στο θέατρο». Ένα απαιτητικό έργο του Α. Σνίτσλερ, που ανεβαίνει σε μια καθόλου συνηθισμένη εκδοχή του, καθώς σ’ αυτή την περίπτωση δύο μόνοι ηθοποιοί θα ερμηνεύσουν τα δέκα διαφορετικά ζευγάρια.

Το άγχος του αρκετό, αλλά δημιουργικό. Η κουβέντα μας χαλαρή κι άνετη.

Ανάμεσα στα θέματα συζήτησής μας μου μίλησε για τις «παγίδες», που κρύβει η παράσταση, για τον σημαντικό ρόλο που παίζει το σεξ σε μια σχέση, για τον έρωτα, την απόφασή του να παντρευτεί αλλά και τις αναμνήσεις που κρατάει από τη σπουδαία κυρία του θέατρου μας, Αντιγόνη Βαλάκου, η οποία «δεν γέρασε ποτέ, έφυγε πιτσιρίκα, στα 83 της χρόνια».

Πες μας δυο λόγια για την παράσταση.

Πρόκειται για το έργο του Άρθουρ Σνίτσλερ, γραμμένο 1897. Στην εποχή του θεωρήθηκε πορνογραφικό. Παρουσιάζει πέντε διαφορετικά ζευγάρια σε δέκα διαφορετικές ιστορίες, όλες ξεκινούν με τους δύο χαρακτήρες να μιλούν και στη συνέχεια να κάνουν σεξ και να μιλούν και μετά από αυτό. Οπότε το πορνογραφικό της εποχής αντικαθίσταται, μ’ έναν τρόπο, με το υπαρξιακό του σήμερα. Ονομάζεται «Δέκα διάλογοι για το σεξ», γιατί είναι όλα αυτά τα λόγια που λέμε εμείς οι άνθρωποι πριν και μετά από αυτήν την πράξη, αλλά και όλα τα λόγια που κρύβονται πίσω από τις λέξεις.

Γιατί να έρθει κάποιος να δει την παράσταση;

Δεν έχω ιδέα. Είναι μια ερώτηση που όταν την απαντούν οι ηθοποιοί κι οι συντελεστές με μια ευκολία δεν την εμπιστεύομαι καθόλου. Η αίσθηση που έχω είναι ότι όσοι δικοί μας άνθρωποι έχουν δει τις πρόβες έχουν βλέμματα απορίας και γελάνε γιατί έχει πολύ χιούμορ.

Αλλά, κυρίως, αφήνει μια επίγευση από την εποχή μας, η οποία είναι μια πολύ μοναχική κι όχι μοναχική εποχή. Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν νομίζω ότι επιλέγει να είναι μόνος. Ακόμα κι ο μοναχικός άνθρωπος, μέσα σε ένα κοινωνικό θόρυβο, επιλέγει να απομονωθεί και να μπει σε ένα πεδίο ησυχίας. Νομίζω ότι αυτό τώρα δεν συμβαίνει σε μεγάλο βαθμό. Οι περισσότεροι από εμάς χωρίς να το καταλαβαίνουμε νομίζουμε ότι έχουμε μια ψευδαίσθηση της έλλειψης της μοναξιάς, αλλά ουσιαστικά αυτό δεν ισχύει. Γιατί ακόμα και αν είμαστε μόνοι μας έχουμε πάντα το κινητό μας και βλέπουμε ανθρώπους, εικόνες και απόψεις που δεν αφήνουν το κεφάλι μας να είναι καθαρό.

Τι ήταν αυτό που σε γοήτευσε στο έργο του Σνίτσλερ;

Η απελπισία. Νομίζω το πρώτο πράγμα που διέκρινα, αν θεωρήσουμε ότι το σεξ είναι ένας τρόπος επικοινωνίας, είναι ότι οι άνθρωποι και σε αυτό το έργο, και στη ζωή μας, και στη δική μου ζωή πολλές φορές έχουμε τόσο ανάγκη να έρθουμε κοντά με τον άλλον που το κάνουμε με λάθος ανθρώπους, με ανθρώπους που ξέρουμε ότι δεν θα τους ξαναδούμε ποτέ στη ζωής μας, λέγοντας απίστευτες βλακείες και ψέματα προκειμένου να ακουμπήσουμε τον άλλον, να τον φιλήσουμε, να μπούμε μέσα του. Αλλά νομίζω ότι όλο αυτό το πράγμα δεν έχει να κάνει με μια ναρκισσιστική διαδικασία, αλλά με μια απελπιστική διάθεση να μπορέσουμε να αγαπηθούμε. Αλλά αυτό είναι ένα έργο που με έναν τρόπο προφητεύει ότι οι μελλοντικές σχέσεις των ανθρώπων, ειδικά οι ερωτικές, είναι δύσκολες. Και δεν νομίζω ότι ζούμε στα 70's που δεν υπήρχε τόσο μεγάλη ευκολία να επικοινωνήσουν δύο άνθρωποι, είμαστε κοντά στο 2020 και τα πράγματα είναι απελπιστικά εύκολα.

Είναι ένα από τους στόχους σας να ταυτιστεί ο θεατής με αυτές τις ιστορίες;

Προσωπικός μου στόχος είναι να ακουστεί το κείμενο. Αλλά όλοι θα αναγνωρίσουν στιγμές τους, είτε από το γλυκό κορίτσι, είτε από τον στρατιώτη, είτε από τον ποιητή, είτε από τον κώμη, είτε από την πόρνη. Ο Αριστοτέλης λέει ότι ο μελαγχολικός άνθρωπος εμπεριέχει μέσα του όλες τις εκδοχές τους ανθρώπινου χαρακτήρα. Σίγουρα μπορείς κι είναι και πολύ θετικό να αναγνωρίσεις μέσα σου τον ψεύτη, τον γοητευτικό, τον αληθινό, τον μη γοητευτικό, τον αριβίστα, τον σεξουαλικά εμμονικό, τον ανασφαλή. Όλοι μας, ίσως, έχουμε περάσει κάτι τέτοιο. Το σίγουρο είναι ότι εγώ ακούγοντας ή διαβάζοντας αυτό το κείμενο υπάρχουν μερικά πράγματα που δεν μπορούν να μην τρυπώσουν μέσα στο κεφάλι μου. Και μάλλον αυτό είναι για καλό.

Στο έργο οι ιστορίες δέκα ζευγαριών που, όμως, τους υποδύεστε όλους εσύ και η Θεοδώρα Τζήμου. Το να ερμηνεύεις τόσους διαφορετικούς ρόλους στο ίδιο έργο κρύβει παγίδες;

Είναι ένα έργο που εγώ ακόμα δεν μπορώ να φανταστώ ότι θα το παίξω, ότι θα ανέβω στη σκηνή και θα τα καταφέρω. Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που επαγγελματικά έχω τρομάξει τόσο πολύ. Είναι πολύ δύσκολο και παρά το γεγονός ότι σαν ηθοποιός δίνω στον εαυτό μου δικαίωμα στην αποτυχία, δεν έχω νιώσει ότι έχω αποτύχει ποτέ σε κάποιον ρόλο. Εδώ είναι η πρώτη φορά που δεν έχω καμιά σιγουριά ότι θα τα καταφέρω. Ελπίζω να είναι η ανασφάλεια του ηθοποιού, αλλά νομίζω ότι αν μου έλεγαν να ανέβει η παράσταση σε έξι μήνες θα έλεγα ναι. Είναι τόσο δύσκολο που χρειάζεται και χρόνος να αφομοιώνεις όλα αυτά τα πράγματα που συμβαίνουν. Δεν αισθάνομαι καθόλου έτοιμος αλλά ελπίζω να το ευχαριστηθώ.

Το έργο ανεβαίνει πολύ συχνά. Γιατί πιστεύεις ότι είναι τόσο ελκυστικό για τους σκηνοθέτες;

Υπάρχουν πολλά είδη καλλιτεχνών. Ένας από αυτούς είναι αυτός που προσπαθεί να επενδύσει σε μια παράσταση προκειμένου να έρθει κόσμος και να γελάσει, γιατί ο σύγχρονος άνθρωπος έχει ανάγκη το γέλιο. Είναι τέτοια η ανάγκη του ανθρώπου να ξεσπάσει κάπου, και το γέλιο είναι ένας πολύ εύκολος τρόπος, οπότε επενδύει κάποιος και πιστεύει ότι θα έχει επιτυχία η παράσταση επειδή θα γελάσει ο κόσμος. Μια άλλη μερίδα σκηνοθετών, ίσως, να θέλει να επενδύσει στο σεξουαλικό κομμάτι και να σκέφτεται ότι από τη στιγμή που θα βγουν οι πρωταγωνιστές με τα εσώρουχα μπορεί αυτό να είναι ενδιαφέρον. Στη δική μας παράσταση δεν συμβαίνει αυτό, αλλά νομίζω ότι όταν ο ερωτισμός μεταξύ δύο ανθρώπων μπορεί να σου δώσει την αφορμή για μερικές αστείες, μελαγχολικές, υπαρξιακές στιγμές και φιλοσοφικές συζητήσεις, έχει έναν αισθησιασμό. Οπότε το να βλέπεις φλεγόμενα κορμιά να συζητούν μπορεί να ιντριγκάρει έναν σκηνοθέτη.

Τι ρόλο παίζει το σεξ σε μια σχέση;

Πάρα πολύ σημαντικό. Σε πολύ θεωρητικό επίπεδο μπορούμε να καυχηθούμε κάποιοι ότι έχουμε νιώσει ένα με τη φύση, ένα με τη μητέρα μας, ένα με έναν φίλο μας. Στο σεξ γινόμαστε όντως ένα, οπότε παύει να είναι μια θεωρητική ατάκα. Είμαστε δύο άνθρωποι που στο σεξ για μερικά δευτερόλεπτα, λεπτά ή ώρες γινόμαστε ένα. Και αυτό είναι μια διαδικασία κάπως σπάνια. Γιατί, συνήθως, είμαστε μοναδικοί, δεν είμαστε σιαμαίοι, δεν έχουμε ένα όργανο μέσα μας συνέχεια. Οπότε το σεξ μπορεί να οδηγήσει σε αυτό που λέγεται αγάπη. Και όπως λέει και στο έργο ''Όταν πιστεύεις στην αγάπη πάντα θα βρίσκεις κάποιον να σε αγαπά''. Αλλιώς θα είσαι μόνος σου και δεν μπορεί ένας άνθρωπος όταν δεν κάνει σεξ να μην είναι μόνος του, θα είναι η απουσία ολοκληρωτική. Ένας από τους τρόπους που ορίζουμε την αγάπη είναι το σεξ.

Υπάρχει έρωτας χωρίς σεξ;

Θυμάμαι τον εαυτό μου στο δημοτικό να ήμουν ερωτευμένος με μια κοπέλα που δεν είχαμε κάνει σεξ. Αλλά επειδή μετά ξέρεις πως είναι να είσαι ερωτευμένος και να έχεις κάνει και σεξ, επιτρέπεις στον εαυτό σου να είναι πιο άπληστος οπότε θέλεις όλο το πακέτο, γιατί μετά είναι κάτι ανολοκλήρωτο.

Γιατί το θέμα σεξ θεωρείται ακόμα θέμα-ταμπού;

Η θρησκεία έχει παίξει πολύ μεγάλο ρόλο σε αυτό. Για παράδειγμα αν κάποιος δηλώνει ότι είναι χριστιανός, δεν υπακούει στον χριστιανικό Θεό από τη στιγμή που δεν κάνει έρωτα μόνο για αναπαραγωγή. Ένας άνθρωπος, ο οποίος ενδίδει στη θρησκεία και τηρεί κατά γράμμα αυτά που λέει, τότε έχει μια πολύ πιο συντηρητική άποψη για το σεξ. Το να μην είναι ταμπού το σεξ είναι κάτι που εγώ το θεωρώ πολύ υγιές. Δεν χρειάζεται, όμως, να διαλαλήσεις ότι είσαι υπέρ του σεξ και να επενδύσεις τη ζωή σου μόνο σε αυτό και στην αναζήτηση συντρόφων για να γεμίζεις το χρόνο σου. Δεν θεωρώ, ας πούμε, ότι πρέπει να το μοιραστείς με την παρέα σου, επειδή στο σεξ εμπλέκονται δύο άνθρωποι και καλό είναι να μένει εκεί. Μπορείς να μιλήσεις για αυτό που κάνεις μόνος σου. Από κει και πέρα νομίζω ότι μοιράζεσαι πράγματα, τα οποία αντέχεις να μοιραστείς χωρίς να θέλεις να δώσεις πολλές πληροφορίες και να εξάψεις τη φαντασία του άλλου. Αυτό που δεν μου αρέσει στην σημερινή εποχή είναι ότι επειδή μέσω π.χ. των social media η περιέργεια των ανθρώπων έχει αυξηθεί για όλα αυτά τα ζητήματα. Π.χ. με ποιον είμαστε, που πάμε μαζί του κτλ. Πιθανότατα στο μέλλον αυτό να εξελιχθεί και να θέλουν να μάθουν και τι κάνουμε με αυτόν τον άνθρωπο. Και αυτό είναι τρομακτικό.

Αν σου ζητούσα να μου περιγράψεις με μια πρόταση ''Τι είναι έρωτας'' τι θα μου απαντούσες;

Η πιο μυστηριώδης και γοητευτική πύλη που μπορεί να περάσει ένας άνθρωπος.

Η συμμετοχή σου στο «Survivor» πως σε επηρέασε προσωπικά και πως επαγγελματικά;

Σε προσωπικό επίπεδο, όσο ήμουν εκεί, αποφάσισα να παντρευτώ. Επαγγελματικά δεν νομίζω ότι μου έχει διαφοροποιήσει τόσο τη ζωή μου. Ένα πράγμα που μου αρέσει είναι ότι αισθάνομαι μια αγάπη από πιτσιρικάδες, οι οποίοι ως τώρα δεν με ήξεραν. Και επειδή σε αυτό το παιχνίδι αποκαλύφθηκαν, θέλοντας ή μη, κάποιες πτυχές της προσωπικότητάς μου και του χαρακτήρα μου, και έτυχε οι περισσότερες από αυτές να είναι αποδεκτές από τον κόσμο, θεωρώ ότι αυτό έχει εκτιμηθεί εισπράττοντας πάρα πολύ αγάπη. Δεν με έχει φωνάξει κάποιος σε μια παράσταση, επειδή ήμουν στην επικαιρότητα τότε. Όταν βγήκα από το παιχνίδι δεν είχα πολλές προτάσεις για να είμαι ειλικρινής και μάλιστα με είχε τρομάξει κιόλας γιατί νόμιζα ότι ο κόσμος από τη δουλειά μου δεν θα το αποδεχτεί, θα το θεωρήσει σαν κάτι που έκανα και δεν έχει σχέση με το επάγγελμά μου. Εγώ όμως δεν υποστηρίζω ότι κάνω πάντα πράγματα που έχουν σχέση με τη δουλειά μου. Πολύ εύκολα θα μπορούσα να κάνω μαθήματα σερφ σε παιδιά ας πούμε για να βιοπορίζομαι. Την δουλειά του ηθοποιού την κάνω γιατί την αντέχω και μου αρέσει πάρα πολύ. Δεν διατείνομαι ότι κάνω πάντα πράγματα που έχουν να κάνουν με αυτό όμως. Παίζω μουσική, έχω τη μπάντα μου, παίζω πολλές φορές dj, κάνω θέατρο, κάνω σινεμά, κάνω τηλεόραση και πήγα και στο Survivor. Αν αύριο κρίνω ότι θέλω να ασχοληθώ με το κλασικό μπαλέτο δεν θα ρωτήσω κάποιον, θα το κάνω.

Στην τελευταία σου δουλειά, τη «Μαντάμ Φλο», συνεργάστηκες και με την σπουδαία Αντιγόνη Βαλάκου. Τι κρατάς από εκείνη;

Νομίζω ότι κρατάω το πόσο θηλυκό ήταν. Εκείνη τη χρονιά της έλεγα ότι είναι το κορίτσι μου και την αντιμετώπιζα λες και όντως ήταν. Είχαμε μια πολύ ερωτική σχέση, με έλεγε συνέχεια «αγοράκι μου». Ξεκίνησα πάρα πολύ φοβισμένος σε αυτή τη δουλειά και μετά όταν είδα τις πολύ φυσιολογικές ανασφάλειές της άρχισα να την προστατεύω εγώ. Και ξαφνικά αντιστράφηκαν κάπως οι ρόλοι και ενώ ήμουν εγώ ο πιο φοβισμένος έβλεπα την Αντιγόνη να φοβάται και αυτή για την πρεμιέρα. Αγαπηθήκαμε πάρα πολύ. Θυμάμαι την τελευταία φορά που της μίλησα στο τηλέφωνο, είχα πάει στην Πορτογαλία για σερφ. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την αξιοπρέπειά της, το πόσο αληθινός άνθρωπος ήταν, το πόσο προσβλητική θα μπορούσε να γίνει μόνο και μόνο για να πει αυτό που ήθελε και πόσο παράλληλα γοητευτική ήταν. Ήταν ένα από αυτά τα μεγάλα παιδιά τα οποία δεν γερνάνε ποτέ και φεύγουν πιτσιρίκια ακόμα και 83 ετών.

INFO

«Θησείον, ENA ΘΕΑΤΡΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ»

Τουρναβίτου 7, Αθήνα (Ψυρρή)

ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ

Από 16 Οκτωβρίου έως 10 Νοεμβρίου 2019

Τετάρτη έως Κυριακή στις 19:00

Από 13 Νοεμβρίου 2019 έως 12 Ιανουαρίου 2020

Τετάρτη, Πέμπτη, Σάββατο, Κυριακή 21:15 και Παρασκευή 19:00

ΠΑΙΖΟΥΝ: Θεοδώρα Τζήμου, Γιώργος Χρανιώτης

Η Stefi & Lynx Productions παρουσιάζει στο «θησείον-ΕΝΑ ΘΕΑΤΡΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ» σε σκηνοθεσία και μετάφραση της Αλίκης Δανέζη Knutsen, το πολυσυζητημένο έργο του Αυστριακού Άρτουρ Σνίτσλερ «Reigen-Δέκα διάλογοι για το Σεξ», που έγινε γνωστό στην Ελλάδα με τον τίτλο «Το Γαϊτανάκι του Έρωτα». Η πρεμιέρα είναι προγραμματισμένη για τις 16 Οκτωβρίου.

Ένα έργο για το σεξ και τις ανθρώπινες και κοινωνικές σχέσεις που αλλάζουν μορφή, μέσα από τις ιστορίες δέκα ζευγαριών. Όλους τους ρόλους υποδύονται η Θεοδώρα Τζήμου και ο Γιώργος Χρανιώτης, μέσα από ένα παιχνίδι μεταμορφώσεων και συνεχών εναλλαγών.

Μια περίτεχνη σκυταλοδρομία ερωτικών συνευρέσεων, όπου οι ήρωες κινούνται πέραν της κοινωνικής τους θέσης και της οικονομικής και οικογενειακής τους κατάστασης, δημιουργώντας ένα κύκλο διαδοχικών ιστοριών, που σκιαγραφούν το πορτρέτο μιας ολόκληρης κοινωνίας. 

To έργο γράφτηκε το 1897, εκδόθηκε το 1903 και στη συνέχεια απαγορεύτηκε ως προκλητικό και αιρετικό. Χρειάστηκε να περάσουν 20 χρόνια για να ανέβει για πρώτη φορά στη σκηνή.

Ακόμα και ο Φρόιντ παραδέχθηκε πως ο Σνίτσλερ, «καίτοι δεν διέθετε τα επιστημονικά εργαλεία, έψαυσε τα μύχια της σεξουαλικότητας».

Σε έργα του Άρτουρ Σνίτσλερ βασίστηκε το σενάριο σημαντικών ταινιών όπως το «Eyes Wide Shut» του Στάνλεϊ Κιούμπρικ, «360» του Φερνάρντο Μεϊρέγιες κ.α.

Την πρωτότυπη μουσική της παράστασης υπογράφει ο Blaine Reininger (Tuxedomoon).

Σημείωμα Αλίκης Δανέζη Κnutsen

Το σεξ δεν έχει κάποιο βαθύτερο νόημα.

Όλοι θα θέλαμε να είχε. (Δρ. Μάρτιν Κλάιν, «The meaning of sex»)

Γραμμένο στη Βιέννη του 1900, το «Reigen» είναι ένα έργο για το σεξ. Ένα έργο για το σεξ  που, παράλληλα, φωτίζει τις πολλαπλές πτυχές της ανθρώπινης φύσης. Πολλά έργα αφορούν στο σεξ, όμως λίγα έχουν το σεξ στο επίκεντρο της πλοκής τους. Σαν ένας Άντρας και μια Γυναίκα να βρίσκονται σε ένα ερωτικό παιχνίδι ρόλων, να αποκαλύπτουν και δοκιμάζουν τις πολλαπλές τους «όψεις» σε διαφόρους συνδυασμούς μεταξύ τους, να προβληματίζονται για τις έννοιες της ζωής, της αγάπης και της ευτυχίας. Ο νάρκισσος, η γυναίκα αντικείμενο, η άπιστη σύζυγος, ο αποστασιοποιημένος διανοούμενος, η πόρνη, ο ορμητικός νεαρός και αρκετοί άλλοι χαρακτήρες, στροβιλίζονται σε ένα χορό  ερωτικής επιθυμίας και στη συνέχεια, παγιδευμένοι από τις κοινωνικές και ηθικές επιταγές, ψάχνουν απεγνωσμένα να δώσουν νόημα σε αυτό που έχει συμβεί, ζητώντας όρκους αγάπης και αφοσίωσης. Εκπληκτικό στοιχειό,  για ένα έργο γραμμένο στη Βιέννη στις αρχές του 20ου αιώνα, ότι οι χαρακτήρες, συχνά βγαίνουν έξω από τα στερεότυπα συμπεριφοράς και προσδίδουν στο έργο τον ανατρεπτικό και συχνά κωμικό χαρακτήρα του, ενώ παράλληλα εξερευνούν, με ένα βαθιά ψυχολογικό τρόπο, την πολυπλοκότητα των σχέσεων και της ίδιας της ύπαρξης τους.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Μετάφραση-Σκηνοθεσία: Αλίκη Δανέζη Knutsen

Σκηνικά-Κοστούμια: Πάρις Μέξης

Μουσική: Blaine Reininger

Σχεδιασμός φωτισμών: Χριστίνα Θανάσουλα

Κίνηση: Θανάσης Ακοκαλίδης

Βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Παπαναστασάτου

Κατασκευή κοστουμιών: Μαρία Σιαφάκα

Διεύθυνση παραγωγής: Αναστασία Γεωργοπούλου

Επικοινωνία: Ανζελίκα Καψαμπέλη

Παραγωγή: Stefi Productions-Γιάννης Μ. Κώστας

ΠΑΙΖΟΥΝ: Θεοδώρα Τζήμου, Γιώργος Χρανιώτης

INFO

«Θησείον, ENA ΘΕΑΤΡΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ»

Τουρναβίτου 7, Αθήνα (Ψυρρή)

ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ

Από 16 Οκτωβρίου έως 10 Νοεμβρίου 2019

Τετάρτη έως Κυριακή στις 19:00

Από 13 Νοεμβρίου 2019 έως 12 Ιανουαρίου 2020

Τετάρτη, Πέμπτη, Σάββατο, Κυριακή 21:15 και Παρασκευή 19:00

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ

ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΠΡΟΠΩΛΗΣΗΣ

Γενική είσοδος 10 ευρώ, για τα πρώτα 500 εισιτήρια

Κανονικές τιμές

Τετάρτη, Πέμπτη, Σάββατο και Κυριακή

Κανονικό: 15 ευρώ, Φοιτητικό: 12 ευρώ, ΟΑΕΔ, ΑΜΕΑ: 10 ευρώ

Παρασκευή

Γενική είσοδος 12 ευρώ

ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ

Α. Θέατρο

Τηλεφωνικές κρατήσεις: 210 - 3255444 (Δευτέρα - Παρασκευή 10:00 - 17:00)

Στο ταμείο του θεάτρου 18:00 - 21:00

(ανοικτό ΜΟΝΟ τις ημέρες των παραστάσεων)

Β. Ticket Services
https://www.ticketservices.gr/event/reigen-deka-dialogoi-gia-to-sex-theatro-thiseion
τηλεφωνικά: 210-7234567
εκδοτήριο: Πανεπιστημίου 39 - Στοά Πεσμαζόγλου

Γ. Public
tickets.public.gr/event
από όλα τα καταστήματα PUBLIC

STEFI & LYNX PRODUCTIONS

Stefitheater.com

Stefi Productions Theater

Stefi Theaterworks

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Η Θεοδώρα Τζήμου δεν χρειάζεται συστάσεις, μιλούν για εκείνην οι συνεργασίες της με κορυφαίους σκηνοθέτες. Κάθε φορά που την βλέπεις στη σκηνή σε εκπλήσσει, ευχάριστα, με το υποκρτιτικό της εύρος και την αλήθεια της ερμηνείας της.

Τη θυμάμαι μόνη στο Δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, στο «Χέρι» του Τιμ Κράουτς ως δεκάχρονο κορίτσι και κάνοντας ένα πολύ γρήγορο flashback στα τελευταία χρόνια, δεν μπορώ παρά να μνημονεύσω την υπέροχα γήινη Στέλλα της στο περσινό «Τραμ» του Μιχαήλ Μαρμαρινού, την καθηλωτική ερμηνεία της στην «Επανένωση της Βόρειας με τη Νότια Κορέα» και τη συγκινητική Τζοάνα στο «Πορνοστάρ ή η αόρατη βιομηχανία του σεξ», που είδαμε το καλοκαίρι στην Πειραιώς.

Φέτος, την απολαμβάνουμε σ’ έναν ιδιαίτερο ρόλο και, για πρώτη φορά, σε κωμωδία στο θέατρο Αλίκη και στα «Πουλιά στον αέρα», όπου ως Σβετλάνα δείχνει να το απολαμβάνει ιδιαίτερα. Εξάλλου, όπως θα μου δηλώσει κατατηγορηματικά «Νομίζω, ότι ο ηθοποιός οφείλει να πειραματίζεται. Μου αρέσει να δοκιμάζω διαφορετικά πεδία».

Το φετινό στοίχημα, όμως, δεν έχει να κάνει μόνο με την κωμωδία, αλλά και με τον απαιτητικό μονόλογο του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη «Λα Πουπέ», ο οποίος παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Σεβαστιάνας Αναγνωστοπούλου, δέκα χρόνια μετά την παράσταση, παράσταση-ορόσημο στο ελληνικό θέατρο με πρωταγωνίστρια την Άννα Κοκκίνου.

«Ειχες δει την παράσταση;» Την ρωτάω. «Οχι, ευτυχώς» μου απαντάει και κάπως έτσι λίγα λεπτά, αργότερα, πατάω το Rec στο μαγνητοφωνάκι κι η Θεοδώρα ξετυλίγει τις σκέψεις της.

Σύστησε μας τη Ρίκα...

Όταν μου ζητούν να μιλήσω για τη Ρίκα, αρχίζω και σκέφτομαι διάφορα πράγματα και νομίζω ότι δεν είναι σωστό, ούτε για τον ρόλο, ούτε για μένα.

Θα σου πω, όμως, τι μου έχει κάνει εντύπωση στη Ρίκα, γιατί ακόμα δεν την έχω καταλάβει εντελώς, για να είμαι ειλικρινής και μάλλον δεν θέλω να την καταλάβω και τελείως.

Αυτό, λοιπόν, που με εντυπωσιάζει είναι ο τρόπος που διαχειρίζεται το ψέμα στη ζωή της. Είναι κάτι, το οποίο προσωπικά, θαυμάζω. Χτίζει ένα παλάτι και δεν επιτρέπει να δει τα πράγματα επί της ουσίας, όπως πραγματικά είναι. Έχει μεγάλο ενδιαφέρον, πως αυτό θα αποδοθεί σκηνοθετικά κι υποκριτικά. Είναι σαν να ζει σε μια γυάλα...

Για να προστατευτεί από τον πόνο της πραγματικότητας;

Δεν μου αρέσει να αντιμετωπίζω ψυχαναλυτικά τους ρόλους, αλλά ναι, σ’ ένα πρώτο επίπεδο σίγουρα, αλλά υπάρχουν και πολλά άλλα.

Τον μονόλογο του του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη μας τον σύστησε θεατρικά η Άννα Κοκκίνου, μια παράσταση που παίχτηκε για πολλά χρόνια με επιτυχία. Μου είπες πριν, ότι δεν την είχες παρακολουθήσει. Παρ’ όλα αυτά ο πήχης είχε ανέβει για σένα, λόγω του πρώτου πετυχημένου ανεβάσματος;

Είμαι σίγουρη, αν και δεν το είχα δει, ότι θα ήταν μια αριστοτεχνικά φτιαγμένη παράσταση. Η Κοκκίνου είναι μια σπουδαία ηθοποιός, έτσι κι αλλιώς, και νομίζω ότι της ταιριάζει αυτός ο ρόλος. Όμως δεν είχα τέτοιο άγχος. Πιστεύω ότι η Σεβαστιάνα Αναγνωστοπούλου έχει και μια τελείως διαφορετική σκηνοθετική ανάγνωση.

Δηλαδή;

Είναι πιο σκοτεινή κατά τη γνώμη μου. Εισβάλλει πιο πολύ στα σκοτεινά σημεία της Ρίκας, και αισθητικά κι ενεργειακά.

Τα τελευταία χρόνια σε βλέπουμε σε διαφορετικά είδη θεάτρου, από το μιούζικαλ και την κωμωδία –φέτος στα «Πουλιά στον αέρα»- μέχρι μονολόγους και δράματα. Τυχαίνει ή το επιζητείς;

Νομίζω, ότι ο ηθοποιός οφείλει να πειραματίζεται. Μου αρέσει να δοκιμάζω διαφορετικά πεδία. Απολαμβάνω το γεγονός ότι φέτος κάνω κωμωδία. Δεν πίστευα, ποτέ, ότι θα έπαιζα έναν αμιγώς κωμικό ρόλο. Αν όμως δίνεις αυτή δυνατότητα στον εαυτό σου, πετάς τις ταμπέλες από πάνω σου κι αυτό είναι πολύ απελευθερωτικό. Εμένα με αγχώνει να σκέφτομαι, ότι παίζω μόνο εκεί ή είμαι μόνο αυτό.

Είχες πει παλιότερα, ότι οι άλλοι σου βάζουν,κυρίως ,ταμπέλες...

Έτσι δεν συμβαίνει, συνήθως; Και στη συνέχεια γινόμαστε η εικόνα που βλέπουν οι άλλοι σ’ εμάς. Εγώ, όμως, μεγαλώνοντας αρχίζω να νιώθω καλύτερα, νομίζω ότι πετάω πράγματα από πάνω μου και αυτό είναι πολύ απελευθερωτικό.

Είναι αλήθεια ότι όταν τελείωσες τη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου, ήσουν μπερδεμένη για το αν πραγματικά ήθελες να γίνεις ηθοποιός; Τι σε έπεισε τελικά;

Ναι, αισθανόμουν χειρότερη από όταν μπήκα στη σχολή. Εννοώ, ότι δεν ήξερα τίποτα. Μπερδεύτηκα. Στη συνέχεια συναντήθηκα με κάποιους ανθρώπους, όπως είναι ο Μιχαήλ (Μαρμαρινός), που σε εκπαιδεύουν σ’ έναν τρόπο σκέψης. Δεν μιλάμε για μια μέθοδο του τύπου: «Πες το έτσι», αλλά για έναν τρόπο, που σε βοηθάει να αντιλαμβάνεσαι ό,τι διαδραματίζεται γύρω σου. Η εκπαίδευση, ουσιαστικά, είναι μια αντίληψη των πραγμάτων. Τότε, άρχισα να καταλαβαίνω ότι έχει νόημα για μένα να κάνω θέατρο.

Σ’ έχω ακούσει να παρομοιάζεις την εμπλοκή σου με το θέατρο, σαν μια εμπλοκή με το παιχνίδι. Περνώντας τα χρόνια, πόσο δύσκολο είναι να διατηρείς αυτό το παιχνίδι;

Τη στιγμή που το διατηρώ, την ίδια ακριβώς το ακυρώνω. Υπάρχουν στιγμές, τις οποίες νιώθω ότι είναι σαν παιχνίδι κι άλλες που παίρνω πολύ σοβαρά τον εαυτό μου κι εκνευρίζομαι μ’ αυτό το παιχνίδι. Επομένως, υπάρχει συνεχώς αυτή η πάλη.

Μου είπες πριν, ότι δεν θες να προσεγγίζεις ψυχαναλυτικά έναν ρόλο, η διάθεση παιχνιδιού από την άλλη έρχεται και φεύγει. Πώς δουλεύεις τελικά;

Τελείως ενεργειακά ή μουσικά μ’ έναν τρόπο. Φυσικά και έχω μια αντίληψη κι αίσθηση ότι η Ρίκα, για παράδειγμα, είναι αυτό κι αυτό, αλλά δεν μ’ απασχολεί μεθοδικά στον τρόπο δουλειάς. Το ψυχολογικό κομμάτι είναι σαν να το ξέρω και να το κουβαλάω με κάποιον τρόπο, αλλά δεν θέλω να καθορίζει την ερμηνεία μου.

Η σχέση σου με τις κριτικές ποια είναι; Διαβάζεις; Σ’ απασχολούν;

Γενικά αποφεύγω, φοβάμαι. Να φανταστείς ακόμα και στο χειροκρότημα, νιώθω πολύ περίεργα πάντα.

Ντρέπεσαι; Τι εννοείς περίεργα;

Όχι, δεν είναι ντροπή ή ταπεινοφροσύνη. Καμία σχέση. Νιώθω ότι εκείνα τα λεπτά βρίσκομαι σε μια στιγμή κρίσης και μου τη σπάει καμιά φορά, που πρέπει να περιμένω από εσένα να σου αρέσω. Δεν καταλαβαίνω, γιατί πρέπει να κάνω τα πάντα για να σου αρέσω. Περνάω φάσεις, όπου δεν θέλω καθόλου να διαβάζω κριτικές κι άλλες όπου τις αναζητώ. Έχει να κάνει με την προσωπική μου φάση.

Επομένως, μετά από τόσα χρόνια, δεν έχεις εξοικειωθεί...

Όχι, τι να κάνω; Είναι περίεργο...

Έχεις χαρακτηρίσει τον εαυτό σου, δειλή, ανεύθυνη και τεμπέλα. Πώς είναι δυνατόν μ’ αυτά τα χαρακτηριστικά να έχεις κάνει αυτή την πορεία σ’ έναν τόσο απαιτητικό χώρο, όπως το θέατρο;

Ξέροντας πόσο τεμπέλα είμαι, θα δράσω τελευταία στιγμή και θα τα δώσω όλα. Έχω μια βαθιά τεμπελιά.

Σε ποιο κομμάτι; Βαριέσαι να μάθεις λόγια;

Τα πάντα! Αν μπορούσα δεν θα έκανα τίποτα. Αλλά αυτό είναι κι η κινητήριος δύναμη για μένα. Επειδή, ακριβώς, θυμώνω με τον εαυτό μου, κάνω περισσότερη προσπάθεια, ακριβώς για να μην νιώθω τεμπέλα.

Πάντως, αυτή την περίοδο, με θέατρο εφτά μέρες την εβδομάδα δεν νομίζω να αισθάνεσαι έτσι.

Τώρα, όχι δεν νιώθω τεμπέλα. (γελάει)

Τι είναι για σένα ταλέντο τελικά;

Ταλέντο, φυσικά, είναι μια κλίση ενός ανθρώπου να εκφράζεται, για παράδειγμα, μέσω της υποκριτικής. Αλλά για μένα έχει να κάνει περισσότερο με τον τρόπο, που αντιλαμβάνεσαι τα πράγματα. Έχεις στα χέρια σου ένα κείμενο. Τι σκέφτεσαι γι’ αυτό;

Επόμενα επαγγελματικά σχέδια;

Με τον Δημήτρη Καρατζά θα είμαι το καλοκαίρι στην Επίδαυρο με τις «Νεφέλες». Θα παίξω τον Άδικο Λόγο. ..

«ΛΑ ΠΟΥΠΕ» στο Από Μηχανής Θέατρο, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 18:00

«Πουλιά στον αέρα» στο Θέατρο Αλίκη από Τετάρτη έως Κυριακή.

Διεύθυνση φωτογραφίας/Still photography/Σχεδιασμός φώτων: Νίκος Βούλγαρης

Η Ρίκα και ο σκαραβαίος της επιστρέφουν στη σκηνή. Δέκα χρόνια μετά την πρώτη του παράσταση, παράσταση-ορόσημο στο ελληνικό θέατρο, το εμβληματικό έργο του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη ΛΑ ΠΟΥΠΕ επιστρέφει σε μια παράσταση με έντονο το οπτικοακουστικό στοιχείο, σε σκηνοθεσία της Σεβαστιάνας Αναγνωστοπούλου, με τη Θεοδώρα Τζήμου.

Γιατί να μην μπορεί η Ρίκα να επισκεφτεί την κυρία Νέλλη; Τι γράφει το γράμμα της; Τι κρύβει στα σκοτάδια του διαμερίσματος-οχυρού της; Πόσα σοκολατάκια επιτρέπονται; Γιατί οι οδηγοί είναι το χειρότερο είδος ανθρώπου; Τι πιο ωραίο από χυμό βύσσινο στο χάρτινο; Φορέματα για κούκλες ή για κοριτσάκια;

Αυτά και άλλα θα εξομολογηθεί η Ρίκα από τον Δεκέμβριο, επιστρέφοντας στη σκηνή.

Κείμενο: Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης

Σκηνοθεσία/Βίντεο/Sound design: Σεβαστιάνα Αναγνωστοπούλου
Με τη Θεοδώρα Τζήμου
Κοστούμια: Μιράντα Θεοδωρίδου
Μουσική: Someone who isn’t me
Sound design: Σεβαστιάνα Αναγνωστοπούλου, Ιωάννα Λευκαδίτη
Διεύθυνση φωτογραφίας/Still photography/Σχεδιασμός φώτων: Νίκος
Βούλγαρης
Μοντάζ: Θοδωρής Καπετανάκης
Γραφιστικά: Idea Design Lab
Υπεύθυνη επικοινωνίας: Ιωάννα Ιακωβίδη

Από Μηχανής Θέατρο
Ακαδήμου 13, Μεταξουργείο
Από Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 18:30
Διάρκεια: 90 λεπτά
Τιμές Εισιτηρίων: Γενική Είσοδος 13 ευρώ
Φοιτητικό/Ανέργων/ΑμεΑ/ Άνω των 65: 10 ευρώ
Ατέλεια 5 ευρώ
Κρατήσεις Εισιτηρίων: www.ticket365.gr
και στο τηλέφωνο 210 5232097