Σχολιάστε μας τον τίτλο του έργου.

Μαρία Μπρανίδου: Ο τίτλος αναφέρεται σ’ έναν ανεπαίσθητο πόνο, έναν πόνο στα μάτια του Έντουαρντ. Ο Πίντερ όμως χρησιμοποιεί αυτή την «βιτρίνα» για να μας μιλήσει για έναν άλλο πόνο, για τον πόνο ενός ανθρώπου που έχει χάσει την επαφή με τον εαυτό του, που δεν ξέρει πια ποιος είναι, που φοβάται, ασφυκτιά  και στο τέλος καταρρέει. Είναι ένας πόνος υπαρξιακός.

Δημοσθένης Φίλιππας: Με ελαφρά δόση κυνισμού και ειρωνίας ,συμβόλικά αλλά και ρεαλιστικά ταυτόχρονα απαντά στα μεγάλα γιατί που θέτει ο Έντουαρντ κατά την διάρκεια της παράστασης.Ο ανεπαίσθητος πόνος στα μάτια του ήρωα γίνεται αιτία,αφορμή και αποτέλεσμα των δεινών του.

       Ποιο είναι το στοιχείο που θέλει πρωτίστως να αναδείξει η παράσταση;

Μαρία Μπρανίδου:Η παράσταση μιλά για την αποξένωση. Την αποξένωση των ανθρώπων που είναι χρόνια μαζί. Βλέπουμε ένα καλοβαλμένο ζευγάρι μέσης ηλικίας να απολαμβάνει το τσάι του στο εξοχικό του. Φαινομενικά όλα είναι τέλεια. Σιγά σιγά όμως ξεδιπλώνεται μια σχέση ουσιαστικά τελειωμένη όπου κυριαρχεί η ανικανότητα επικοινωνίας, η έλλειψη αγάπης, ο ανταγωνισμός, η ζήλεια. Γίνεται μάχη για το ποιος θα έχει την εξουσία, ποιος θα ευνουχίσει τον άλλον, ποιος θα επιβιώσει. Η αποξένωση όμως είναι και σε σχέση με τον εαυτό. Άνθρωποι που δεν έχουν σκύψει να δουν μέσα τους, που φοβούνται, που άγονται από τα ένστικτά τους.

Δημοσθένης Φίλιππας: Εκτός απο την αιώνια πάλη των δύο φύλων,την πάλη ανάμεσα στην φύση και το ανθρώπινη νόηση το βασικό στοιχείο της παράστασης και του έργου είναι η στενή επαφή των χαρακτήρων με τους φόβους,τα λάθη,τους πόθους τους,τις χαμένες ευκαιρίες,τις επιλογές εκούσιες και ακούσιες,την προσπάθεια για επιβίωση,το τέλος...

Πόσο κοντά είναι το ελληνικό κοινό στο λονδρέζικο στιλ του Πίντερ;

Μαρία Μπρανίδου: Μπορεί το λονδρέζικο στυλ να μην είναι τόσο κοντά μας αλλά αυτά που πραγματεύεται το έργο μας αφορούν και μάλιστα πολύ! Το θέμα του που κινείται σε δυο άξονες, την πάλη μεταξύ των δυο φύλων και την αναζήτηση ταυτότητας και υπαρξιακού νοήματος, μας αφορά όλους ανεξαρτήτως γεωγραφικής θέσης. Το έργο ενώ γράφτηκε το 1958 δεν έχει χάσει καθόλου την δύναμη και την σφριγηλότητά του! Είναι ένα σπουδαίο έργο και για αυτό διαχρονικό. Δεν είναι τυχαίο το ότι έχει παιχτεί σε πολλές χώρες, ακόμα και στην Ιαπωνία!

Δημοσθένης Φίλιππας: Τα βαθιά υπαρξιακά ζητήματα που θέτει το έργο είναι παναθρώπινα και πάντοτε παρόντα έστω και υποσεινήδητα...περιμένουν μια αφορμή για να ξεπηδήσουν με ορμή.

Το θεατρικό στυλ του Πίντερ αν και αμιγώς αγγλικό είναι κατά την γνώμη μου απόλυτα ευανάγνωστο από το ελληνικό θεατρικό κοινό και η ταύτιση με τους χαρακτήρες είναι μεγάλη. 

Ποια είναι τα στοιχεία του ρόλου που σας γοητεύουν και ποια σας δυσκόλεψαν;

Μαρία Μπρανίδου: Η Φλώρα είναι μια γυναίκα που ενώ φαίνεται ήπια, ήρεμη, ευγενική, είναι ένα ηφαίστειο! Επιθυμεί, παθιάζεται, διεκδικεί! Με γοητεύει το ότι την ύστατη στιγμή αντιμετωπίζει την ύπαρξη με θετικό πρόσημο, επιλέγει την ζωή κι όχι τον φόβο, την φθορά, τον θάνατο. Αυτό που με δυσκολεύει σ’ αυτήν είναι το ότι λειτουργεί υπόγεια, ελίσσεται, είναι χειριστική, λέει ψέματα. Βέβαια σιγά σιγά την καταλαβαίνω περισσότερο, μετέρχεται κάθε μέσου με σκοπό την επιβίωση.

Δημοσθένης Φίλιππας: Τα στοιχεία του Έντουαρντ που με γοητεύουν είναι αυτά ακριβώς που με δυσκόλεψαν...Το να έρχεσαι αντιμέτωπος με το τέλος,όποιο τέλος!Με την ματαιότητα και την γελοιότητα της ύπαρξης σου...με τα λάθη,τις επιλογές και την ασημαντότητα σου.

«Η γυναίκα να ξέρεις, πετυχαίνει συχνά εκεί που ο άντρας σταθερά αποτυγχάνει»: ακούμε τη Φλώρα να λέει στην παράσταση. Εσείς το πιστεύετε;

Μαρία Μπρανίδου: Αυτό είναι θέμα για μεγάλη κουβέντα. Η γυναίκα έχει σίγουρα μέσα της τεράστια εσωτερική δύναμη και υπομονή, ίσως γιατί είναι προετοιμασμένη από την φύση για να τεκνοποιήσει. Δεν καταθέτει εύκολα τα όπλα, αγωνίζεται, επιμένει, ελίσσεται, ζητάει βοήθεια, ψάχνει τρόπους, αλλάζει ευκολότερα. Ο άντρας είναι συχνά πιο απόλυτος και ισχυρογνώμων και τον φοβίζουν οι αλλαγές, πιο δύσκολα θα δεχτεί την βοήθεια ενός ψυχοθεραπευτή ας πούμε. Βέβαια παίζει ρόλο και η εκπαίδευσή του. Στις παραδοσιακές κοινωνίες ο άντρας μεγαλώνει με την εικόνα του δυνατού, του νικητή, δεν του επιτρέπεται να είναι ευάλωτος. Δύσκολος και σκληρός ρόλος!

Δημοσθένης Φίλιππας: Ναι,το πιστεύω...όπως πιστεύω και το ακριβώς  αντίθετο.Τα δύο φύλα είναι διαφορετικά και έχουν φτιαχτεί για να συμπληρώνει το ένα το άλλο.Σε ένα δεύτερο επίπεδο νομίζω ότι με την συγκεκριμένη φράση ο Πίντερ σχολιάζει την επικράτηση της Φύσης απέναντι στην ανθρώπινη ελλιπή νοητική και ψυχική λειτουργία.

Ποιο αίσθημα ή ποια σκέψη θέλετε να «πάρει» ο θεατής φεύγοντας από την παράσταση;

Μαρία Μπρανίδου:Σε τέτοια έργα, εννοώ που δεν είναι μονοσήμαντα αλλά αφήνουν ανοιχτά ερωτήματα και πολύ χώρο στον θεατή, δεν μπορείς να ξέρεις με ποιο αίσθημα ή ποια σκέψη θα φύγει ο καθένας. Και δεν πιστεύω ότι χρειάζεται. Ο θεατής προβάλει τις δικές του σκέψεις και κάνει τις δικές του ταυτίσεις που πολλές φορές σε εκπλήσσουν! Από τις λίγες παραστάσεις που έχουμε κάνει, το ωραίο είναι ότι μετά οι θεατές θέλουν να μας μιλήσουν για αυτό που είδαν. Το έργο εγείρει μεγάλες συζητήσεις!

Δημοσθένης Φίλιππας: Θέλουμε να αναγνωρίσει στοιχεία του εαυτού του και της συμπεριφοράς του και ξεκινώντας από την ιστορία και τους χαρακτήρες να αρχίσει να θέσει ερωτήματα,τα μικρά και μεγάλα γιατί, χωρίς να υπάρχουν απαραίτητα και απαντήσεις.Το έργο και η παράστασή μας ενδείκνυται για συζήτηση με συνοδεία ποτού μετά το τέλος της.

Θέατρο ΜΠΙΠ
Αγίου Μελετίου 25 & Κυκλάδων, Κυψέλη
τηλέφωνο κρατήσεων: 2130344074
beepkipseli.webnode.gr
facebook ΜΠΙΠ

«ΕΝΑΣ ΑΝΕΠΑΙΣΘΗΤΟΣ ΠΟΝΟΣ»
του Χάρολντ Πίντερ
Από 18 Μαρτίου, Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00
για λίγες παραστάσεις

Ένα ζευγάρι Άγγλων, μετά την πρώτη νιότη, ο Έντουαρντ και η Φλώρα, απολαμβάνουν το τσάι τους στη βεράντα. Είναι καλοκαίρι, η μεγαλύτερη μέρα του χρόνου, ο καιρός είναι υπέροχος και ο κήπος ανθισμένος. Τα πράγματα είναι, κατά πάσα πιθανότητα, όπως φαίνονται, αν και δεν χρειάζεται να είναι έτσι. Μια συνάντηση φέρνει τα πάνω κάτω στο κατά τα άλλα φιλήσυχο ζευγάρι, ή καλύτερα, τα μέσα έξω.

To έργο «Ένας ανεπαίσθητος πόνος» (πρωτότυπος τίτλος: A slight ache) γράφτηκε το 1958 από τον Χάρολντ Πίντερ και αρχικά προοριζόταν για το ραδιόφωνο. Στη συνέχεια όμως ανέβηκε επιτυχημένα και στη σκηνή ενώ ακόμα ζούσε ο συγγραφέας. Ο ραδιοφωνικός «χαρακτήρας» του έργου συνεχίζει παρ’ όλα αυτά να υφίσταται.

Υπαινιγμοί, φλέγμα, χιούμορ, ανατροπές… ο Πίντερ για άλλη μια φορά εστιάζει, ή βάζει στο στόχαστρο, τη σχέση ενός παντρεμένου ζευγαριού. Μια συνάντηση γίνεται η αφορμή για να αποκαλυφθούν οι επιθυμίες και οι φόβοι που μέχρι εκείνη τη στιγμή βρίσκονται στα λόγια που δεν λέγονται. Μερικές φορές εξάλλου, η επιθυμία και ο φόβος είναι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Το έργο «Ένας ανεπαίσθητος πόνος» είναι απολαυστικό και ενοχλητικό ταυτόχρονα.
Είναι… Πίντερ!

Ταυτότητα παράστασης

Μετάφραση: Αλέξης Αλάτσης
Σκηνοθεσία: Χριστίνα Χριστοφή
Σκηνικά/Κοστούμια: Μυρτώ Κοσμοπούλου
Φωτισμοί: Γιάννης Ζέρβας
Μουσική: Stratum 3
Φωτογραφίες: Χρήστος Καλαϊτζής
Επικοινωνία /Δημόσιες σχέσεις: Γιώτα Δημητριάδη

Παίζουν (με σειρά εμφάνισης): Δημοσθένης Φίλιππας, Μαρία Μπρανίδου, Κωσταντής Μιζάρας

Είσοδος: 12 ευρώ, 8 ευρώ μειωμένα (άνεργοι και φοιτητές), 5 ευρώ οι ατέλειες.

Διάρκεια: 80 λεπτά

Από τη Δήμητρα Πέτρου

Η μάχη των δύο φύλων είχε, ήδη, ξεκινήσει από τον Κήπο της Εδέμ. Κι αυτό ακριβώς διαπιστώνει όποιος παρακολουθήσει την παράσταση «Αδάμ και Εύα», που παίζεται φέτος, με επιτυχία, για δεύτερη χρονιά, στο Studio Μαυρομιχάλη. Το διαχρονικό αυτό έργο έρχεται στο σήμερα και προ«σ»καλεί τους θεατές να ταυτιστούν με το πρώτο «love story» της ιστορίας.

Ο Μαρκ Τουαίην εμφυσά ζωή στους πρωτόπλαστους, πλάθοντας δύο αναγνωρίσιμους χαρακτήρες της πατριαρχικής κοινωνίας, για να «γεννήσει» το ερώτημα: Γιατί ο άντρας κι η γυναίκα, δύο πλάσματα τόσο διαφορετικά από κατασκευής τους, πρέπει να ζουν μαζί; Σε αυτό το ερώτημα, αλλά και σε πολλά άλλα, απαντάει ο πρωταγωνιστής την παράστασης Δημοσθένης Φίλιππας εξηγώντας τους λόγους που αυτή η ιστορία εντάσσεται τόσο καλά στη σύγχρονη εποχή.

Μίλησε μας λίγο για την παράσταση

Η παράσταση είναι ο Αδάμ και η Εύα του Μαρκ Τουάιην βασισμένο πάνω στο έργο του «Το ημερολόγιο του Αδάμ και της Εύας» και το έχει διασκευάσει και σκηνοθετήσει η Εύη Μητσοπούλου. Ουσιαστικά είναι το ημερολόγιο που κρατάει ο Αδάμ και η Εύα, ξεχωριστά για τη ζωή τους στον κήπο της Εδέμ, αλλά και μετά την πτώση. Μιλάει για τις σχέσεις μεταξύ τους, πως ανακαλύπτουν τον κόσμο γύρω τους, πως ανακαλύπτουν ο ένας τον άλλον και στο τέλος πως όλη αυτή η ιστορία καταλήγει κάπου.

Ποια είναι η δική σου άποψη για την ιστορία της Γένεσις;

Νομίζω ότι η ιστορία του Αδάμ και της Εύας, στην κυριολεξία, δεν υφίσταται. Είναι μία συμβολική ιστορία, που έχει ενδιαφέρον μέσα από τη ματιά του Μαρκ Τουαίην κι είναι πάρα πολύ σατιρική και με ένα χιούμορ, ιδιαιτέρως, καυστικό. Δίνει πολλά στοιχεία για τη μάχη των δύο φύλων, με το τι χαρακτηρίζει τους άνδρες και τι τις γυναίκες, πως κάποια στοιχεία συμπληρώνουν το ένα το άλλο και πως κάποια άλλα έρχονται σε ρήξη. Δίνει πολύ ωραίες πληροφορίες εξηγώντας πολύ ωραία αυτό το ανεξήγητο μυστήριο, που είναι η ζωή κι η ανθρωπότητα. Προσωπικά πιστεύω ότι τα πράγματα γίνανε πολύ πιο απλά, περισσότερα δαρβινικά, θα έλεγα, με την εξέλιξη των ειδών.

Αυτή η ιστορία πως πιστεύεις ότι εντάσσεται στη σύγχρονη εποχή;

Πιστεύω ότι εντάσσεται πάρα πολύ έντονα στο σήμερα, διότι τα δομικά στοιχεία των δύο φύλων παραμένουν ακριβώς τα ίδια. Έχει πάρα πολύ πλάκα. Η σάτιρα που κάνει ο Τουαίην μέσω του διηγήματος αυτού, το οποίο γράφτηκε στις αρχές του 20ου αιώνα, είναι πάρα πολύ εύστοχη και πάρα πολύ πετυχημένη για το σήμερα και για τις σχέσεις των δύο φύλων 100 χρόνια. Πιστεύω ότι από την αρχή του κόσμου τα βασικά προβλήματα είναι τα ίδια, όπως και τα ζητούμενα και τα θέματα που δημιουργούσαν προστριβές ανάμεσα στα δυο φύλα, το ότι ο ένας δεν καταλάβαινε τον άλλον σε πολλά πράγματα. Οπότε είναι ένα πολύ ωραίο μάθημα να παίρνουμε την εμπειρία από τους παλαιότερους.

Τι σε γοήτευσε στο έργο του Μαρκ Τουαίην;

Το πρώτο πράγμα ήταν το χιούμορ του, το ιδιαιτέρως καυστικό και πολύ εύστοχο. Επίσης, η σατιρική διάθεση κι ο αυτοσαρκασμός του Τουαίην, ο οποίος περνάει γενεές 14 τον Αδάμ τόσο υπόγεια όσο και φανερά. Μάλιστα, με την οξυδέρκεια που τον χαρακτηρίζει καταλαβαίνει ότι η Εύα κάνει κουμάντο όσο βρίσκονται στον κήπο της Εδέμ αλλά και μετά, πράγμα το οποίο πιστεύω ότι συμβαίνει και στις μέρες μας. Η γυναίκα είναι αυτή ,που κατά βάθος, έχει την εξουσία σε μία σχέση. Επίσης, με γοήτευσε το πόσο καλογραμμένο ήταν και πόσο πετυχημένη είναι η διασκευή, γιατί είναι πολύ δύσκολο ένα διήγημα να μεταφερθεί στο θέατρο πετυχημένα.

Ποιος πιστεύεις ότι είναι ο συμβολισμός του Αδάμ;

Ο Αδάμ είναι το αρχέτυπο του άνδρα με όλα τα μειονεκτήματα και τα πλεονεκτήματα. Με την ξεροκεφαλιά του, με τον εγωισμό του, τη ματαιοδοξία του, την ανάγκη του να εξουσιάζει, να είναι ο κυνηγός. Εκπροσωπεί τη δύναμη και το πάθος, την εφευρετικότητα, αλλά χάνει σε πολλά προσπαθώντας να διατηρήσει αυτόν τον αγώνα χωρίς να καταλαβαίνει τις πιο λεπτές αποχρώσεις της ζωής, που μπορεί να τις αντιληφθεί η Εύα. Δεν είναι τυχαίο ότι και στο διήγημα και στην παράστασή μας ο Αδάμ αρχίζει να καταλαβαίνει πράγματα, όσο περνάει ο καιρός κι ειδικά μετά την πτώση, ενώ η Εύα είναι σαν να τα γνωρίζει από την αρχή, έχει μία έμφυτη γνώση που δεν ξέρει από που προέρχεται, η οποία τους βοηθάει και τους δύο.

Γιατί πιστεύεις ότι ο άντρας και η γυναίκα, δύο πλάσματα τόσο διαφορετικά μεταξύ τους, έχουν φτιαχτεί για να συνυπάρχουν;

Γιατί ο ένας συμπληρώνει τον άλλον, είμαι σίγουρος πλέον. Ο ένας έχει στοιχεία που δεν έχει ο άλλος, ο ένας μπορεί να καλλιεργήσει τα θετικά στοιχεία του άλλου. Έχουν φτιαχτεί για να ζουν μαζί, να αποτελούν ένα πράγμα, δύο στοιχεία να δημιουργούν ένα, με πιο απτό αποτέλεσμα τη γέννηση των παιδιών. Τα παιδιά δημιουργούνται από έναν κι όχι από δύο. Είναι φτιαγμένοι για να ζουν μαζί και να δημιουργήσουν, άσχετα αν πολλές φορές δεν τα καταφέρνουν.

Τι συμβολίζει για εσένα το δάγκωμα του μήλου από την Εύα;

Συμβολίζει το προπατορικό αμάρτημα και το απαγορευμένο. Το εκτός νόμου, είτε ηθικού, είτε ανθρώπινου. Εγώ νομίζω ότι ο δημιουργός ήθελε να δαγκωθεί το μήλο και γι’ αυτό τόνιζε συνέχεια ότι δεν πρέπει να φάνε τον καρπό αυτού του δέντρου, για να τους αναγκάσει να το κάνουν. Ακόμα κι αυτό είναι μια ιστορία που αποδεικνύει πως είναι δομικό στοιχείο της ύπαρξής μας η τάση μας προς το απαγορευμένο, προς αυτό που ο καθένας μας θεωρεί απαγορευμένο σε σχέση με το υπαρξιακό του στοίχημα. Έχουμε, γενικά, μια τάση προς αυτό κι ειδικά όταν κάποιος μας το απαγορεύει τότε γίνεται ακόμα πιο θελκτικό.

Και το φίδι της σημερινή εποχής ποιο πιστεύεις ότι είναι;

Το φίδι της σημερινής εποχής είναι η Λερναία Ύδρα, η οποία έχει πάρα πολλά κεφάλια. Η απληστία, η υπερκατανάλωση, ο απύθμενος εγωισμός, η ματαιοδοξία, ο ναρκισσισμός, η φιλαυτία, όλα αυτά τα στοιχεία, δηλαδή, που χαρακτηρίζουν την εποχή μας. Το φαίνεσθαι, η εικόνα μας, ο εγωισμός μας, το ότι είμαστε εμείς το κέντρο του κόσμου. Κι, ουσιαστικά, αυτό μας εμποδίζει να δούμε την ουσία.

Στο έργο επαναπροσδιορίζεται η ιεραρχία των δύο φύλων. Πιστεύεις ότι τη σημερινή εποχή μπορούμε να μιλάμε για πραγματική ισότητα;

Αυτό με έχει προβληματίσει ιδιαίτερα, γιατί δίνει συνεχώς τροφή για μια κουβέντα για την πατριαρχία. Προφανώς, το σύστημα που ζούμε είναι πατριαρχικό για διάφορους λόγους κι έτσι ήταν και στην ιστορία των αιώνων. Νομίζω δεν θα μπορούσε  να είναι και διαφορετικά και δεν ξέρω αν υπήρξε και ποτέ μητριαρχία. Αλλά κι όταν υπήρξε διήρκεσε για λίγο κι έσβησε. Το θέμα για μένα δεν είναι ποιος έχει την εξουσία, ο άντρας ή η γυναίκα, νομίζω ότι αυτό είναι ένα βαλτό δίλημμα, για να διχάσει τους άνδρες και τις γυναίκες και για να δημιουργήσει διαμάχη μεταξύ τους, εκεί που δεν υπάρχει. Είμαστε τελείως διαφορετικοί, πρέπει όμως να είμαστε ισόνομοι, δηλαδή ίσοι απέναντι στον νόμο, πρέπει να έχουμε τις ίδιες ευκαιρίες, πρέπει να υπάρχει αξιοκρατία, πρέπει να υπάρχει δικαιοσύνη, ασφάλεια και, γενικά, όλα αυτά τα στοιχεία τα οποία υπάρχουν ανεξαρτήτως φύλου. Αυτά είναι ζητούμενα της ανθρωπότητας, ούτε του άνδρα ούτε της γυναίκας. Το θέμα δεν είναι ποιος εξουσιάζει, αν υπάρχουν όλα τα υπόλοιπα στοιχεία δεν παίζει κανέναν ρόλο. Δεν είναι θέμα φύλου, είναι θέμα αξιών. Οι αξίες μας, πλέον, είναι εντελώς φθηνές. Η υπέρτατη αξία, αυτή τη στιγμή, είναι η ομορφιά και το φαίνεσθαι.

Στο έργο του Τουαίην ο Αδάμ έχει κάποιες κλασικές ανδρικές συνήθειες που μπορούμε να τις αναγνωρίσουμε και σε έναν σημερινό άντρα. Εσύ έχεις κάποιες που σε χαρακτηρίζουν;

Έχω και για αυτό τον καταλαβαίνω πολύ καλά τον Αδάμ. Παραδείγματος χάρη, έχω την απόλυτα αρχέγονη ανδρική συνήθεια, το ψάρεμα, το οποίο οι γυναίκες ποτέ δεν μπορούν να το καταλάβουν. Παρολ' αυτά, είναι κάτι το οποίο μας χαρακτηρίζει τους περισσότερους. Μετά απόλυτο στοιχείο που μοιράζομαι με τον Αδάμ είναι ότι, πάρα πολλές φορές, θέλω ησυχία και ηρεμία. Πολλές φορές πιστεύω ότι τα λόγια δεν χρειάζονται, είναι πιο ωραίο να υπάρχουν στιγμές παύσης και συνύπαρξης. Επίσης, κι εγώ αισθάνομαι την ανάγκη να αποδεικνύω διαρκώς ότι είμαι έξυπνος, δημιουργικός, εφευρετικός και να προκαλώ τον θαυμασμό και την αγάπη. Κάτι που σε βάζει στη διαδικασία να κάνεις πάρα πολλά λάθη, να πέφτεις σε πάρα πολλές παγίδες και να χάνεις την ουσία, όπως εμφανώς φαίνεται και στο έργο με πράγματα που κάνει ο Αδάμ. Και από την άλλη, προσπαθούμε να καταλάβουμε την αντίστοιχη συμπεριφορά του άλλου φύλου, που πολλές φορές εξηγείται πάρα πολύ απλά κι εμείς κάνουμε στο μυαλό μας πολύπλοκες σκέψεις δημιουργώντας παρεξηγήσεις και προβλήματα.

Ποιο μήνυμα θέλετε να πάρει ο θεατής φεύγοντας από την παράσταση;

Σίγουρα θέλουμε να φύγει με μία πολύ ευχάριστη διάθεση. Θέλουμε, επίσης, να αναγνωρίσει τον εαυτό του στους ήρωες και την ιστορία τους, μέσω της σάτιρας και του χιούμορ. Μετά όμως, φεύγοντας από την παράσταση, ο πραγματικός στόχος είναι αν μπορέσουμε να κάνουμε τον θεατή να προβληματιστεί, έστω λίγο, και να του δημιουργήσουμε ερωτηματικά. Ποια είναι τα λάθη που έχει κάνει αυτός; Σε ποιον οφείλει συγγνώμη και σε ποιον ευχαριστώ; Τι θα μπορούσε να κάνει διαφορετικά σε μια συγκεκριμένη κατάσταση; Τι δεν έχει κάνει που θα έπρεπε να έχει γίνει; Για ποιο πράγμα είναι χαρούμενος στη δική του σχέση με το άλλο φύλο; Όλα αυτά τα ερωτήματα είναι σκοπός μας να αρχίσουν να γεννιούνται σιγά σιγά φεύγοντας από την παράσταση.

Ο Τουαίην στο έργο δείχνει να απογοητεύεται από τον ανθρώπινο πολιτισμό. Εσύ ποια πιστεύεις ότι είναι η μεγαλύτερη «ήττα» του ανθρώπινου είδους;

Νομίζω η μεγαλύτερη ήττα είναι η προσήλωση στο εγώ. Γι' αυτό καταστρέφουμε τον πλανήτη, γι’ αυτό καταστρέφουμε τις ζωές μας, γι’ αυτό δεν μπορούμε να χαρούμε το ταξίδι της ζωής. Έχουμε, πλέον, τόσα υλικά αγαθά στα χέρια μας που θα έπρεπε να κάνουν τη ζωή μας άνετη κι ευχάριστη και παρολ' αυτά γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη, προβληματική. Σκοτώνουμε τον εαυτό μας καθημερινά με τον τρόπο ζωής μας, με αυτά που τρώμε, με τον αέρα που αναπνέουμε, δεν ερχόμαστε καθόλου σε επαφή με τη φύση, δεν χαιρόμαστε βασικά στοιχεία της ζωής κι όλα αυτά για το κυνήγι και την απόκτηση υλικών αγαθών. Νομίζω, τελικά, ότι είμαστε η μεγαλύτερη καταστροφή στο ζωικό βασίλειο. Είμαστε το ανώτερο πνευματικά ον και μένουμε εντελώς αχρησιμοποίητοι.

Φέτος πρωταγωνιστείς και στην παιδική παράσταση ''Αλαντίν'' στο Θέατρο Τέχνης. Πές μας δυο λόγια...

Ο Αλαντίν είναι το κλασικό παραμύθι, το οποίο το έχει διασκευάσει η Άνδρη Θεοδότου και το έχει σκηνοθετήσει ο Δημήτρης Δεγαΐτης. Είναι μια παράσταση που έχει ξαναγίνει με μεγάλη επιτυχία το 2009, για δύο χρονιές, κι είχαμε κάνει και καλοκαιρινή περιοδεία.Εγώ κάνω τον κακό μάγο, είμαι αυτός που δημιουργεί τα προβλήματα. Είναι μια πολύ όμορφη ιστορία η οποία εκτυλίσσεται σε ένα όμορφο περιβάλλον, τη Βαγδάτη, και ουσιαστικά σαν βάση της έχει τη θέληση, τις αξίες, το πάθος, την αγάπη, τη φιλία, δηλαδή όλα αυτά τα στοιχεία που πρέπει να υπάρχουν στη ζωή μας. Με κωμικό και χαρούμενο τρόπο νομίζω ότι καταφέρνουμε να αποδώσουμε την ιστορία όσο καλύτερα μπορούμε

Info

Για 6 ακόμα παραστάσεις! Κάθε Δευτέρα και Τρίτη μέχρι 19 Φεβρουαρίου 2019

Μέρες και ώρες παραστάσεων: Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00

Studio Μαυρομιχάλη

Μαυρομιχάλη 134, Νεάπολη Εξαρχείων, Αθήνα 114.72

Τηλέφωνο κρατήσεων: 2106453330

Συντελεστές:

Μετάφραση/Σκηνοθεσία: Εύη Μητσοπούλου

Βοηθός σκηνοθέτη: Εύη Φώτου

Σκηνικά: Αναστασία Κουτουμάνου, Αγγελική Λατάνη

Κοστούμια: Μαντώ Ψυχουντάκη

Φωτισμοί: Γιώργος Ταμπακάκης

Επιμέλεια κίνησης: Ελένη Κόντζιλα

Επιμέλεια μουσικής: Βασίλης Κουτσιλιέρης

Επιμέλεια κειμένου: Ντίνα Βερυκίου

Σύμβουλος παραγωγής, Φωτογραφίες: Christopher Ambatzi‐Crécy

Παραγωγή: Εύη Μητσοπούλου

Επικοινωνία - Δημόσιες σχέσεις: Γιώτα Δημητριάδη

Παίζουν: Δημοσθένης Φίλιππας, Εύη Μητσοπούλου