Από τον Κώστα Ζήση 

Φωτογραφίες: Βίβιαν Μητσάκου

Την τελευταία ημέρα του Ιουνίου (30/6)πραγματοποιήθηκε μια διαφορετική συνέντευξη Τύπου στην αυλή του θεάτρου Χυτήριο.

Η πρες κόνφερανς  ξεκίνησε με την παρουσίαση των δύο θεατρικών παραστάσεων που θα ανέβουν στην αυλή του θεάτρου το φετινό δύσκολο καλοκαίρι. Πρόκειται για δύο παραγωγές γέννημα της συνεργασίας των: Σωτήρη Χατζάκη, Δημήτρη Μυλωνά και Αλεξάνδρας Παλαιολόγου.

Η παρουσιάση όμως, εξελίχθηκε σε μια γόνιμη και άκρως ενδιαφέρουσα κουβέντα για τη νέα κατάσταση που η πανδημία έχει διαμορφώσει όχι μόνο στο θέατρο αλλά και τη ζωή μας γενικότερα καθώς και για τα χρόνια προβλήματα που ταλανίζουν το χώρο του θεάτρου. 

Ο Δημήτρης Μυλωνάς, καλλιτεχνικός διευθυντής του Από Μηχανής θεάτρου, ήδη πριν την πανδημία και την καραντίνα, είχε κλείσει το χώρο του Χυτηρίου για το καλοκαίρι, για να παρουσιάσει τις θερινές του παραγωγές με τον Σωτήρη Χατζάκη. Θα προηγούνταν την περασμένη άνοιξη η αρχική τους συνεργασία στο Σλουθ του Άντονι Σάφερ, παράσταση που τελικά δεν πραγματοποιήθηκε λόγω του κλεισίματος των θεάτρων, και που αναβλήθηκε για την ερχόμενη θεατρική περίοδο. Έτσι, «σε αυτήν την δροσερή θεατρική αυλή της Αθήνας αποφασίσαμε να ανεβάσουμε σε αυτήν την τόσο περίεργη και δύσκολη θεατρική συγκυρία δύο κωμωδίες, είδος που έχουμε απόλυτη ανάγκη στις μέρες μας» θα ξεκινήσει την κουβέντα ο Δημήτρης Μυλωνάς.

Πρόκειται για «Το Δάνειο», ισπανικό βραβευμένο έργο του Τζόρντι Γκαλθεράν, που έχει θέμα του και αφετηρία την οικονομική κρίση όπου θα δούμε μέσα από την προσπάθεια ενός ανθρώπου να εξασφαλίσει την έγκριση ενός τραπεζίτη για την λήψη ενός δανείου τόσο αναγκαίου για τη ζωή του, τη σύγκρουση ανάμεσα στην τεχνοκρατική αντίληψη που έχει κατακλύσει την νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική κοινωνία μας με την πραγματική ανάγκη του ανθρώπου για την επιβίωση. Ο Σωτήρης Χατζάκης μας μίλησε για ένα «αναγνωρίσιμο, μέσα από την ζωή μας στα μνημόνια, κείμενο για ένα ανελέητο τραπεζικό σύστημα που καταστρέφει ζωές και κοινωνίες με τον πλέον βάρβαρο τρόπο». Χαρακτηριστικά θα συμπληρώσει «Τι συνειδητοποιούμε από το έργο αυτό; Ότι το επιχειρείν χωρίς αίσθημα και ψυχή και το τέρας που τελικά θα καταπιεί ακόμα και τον εμπνευστή του». Και βεβαίως μας ενημέρωσε και για το ύφος της παράστασης: «Πρόκειται για μια αμιγώς κωμική παράσταση, μια ξέφρενη κωμωδία που αγγίζει τα όρια του μπουρλέσκ, που όμως διαθέτει τραγικά «ορυκτά» στο υπέδαφός της».

Την μετάφραση έχει κάνει η ομάδα Els de Paros, μέλος της οποίας είναι η Μαρία Χατζηεμμανουήλ, ο ειδικός άνθρωπος στην ισπανική γραμματεία και ιδιαίτερα στην δραματουργία, η οποία βρέθηκε μαζί μας, εξηγώντας αυτήν την επιτυχία που το σύγχρονο ισπανικό και καταλανικό έργο γνωρίζει σε όλον τον κόσμο: «Οφείλεται ασυζητητί στην πολιτική και το όραμα που έχουν επενδύσει στην Ισπανία στη γραφή και το θέατρο. Υπάρχουν πολλοί θεατρικοί διαγωνισμοί έργων, θεατρικής γραφής, πολλά εργαστήρια γραφής, βραβεία, χρηματικά έπαθλα. Δίνεται απλόχερα το κίνητρο και η ευκαιρία ανάδειξης νέων συγγραφέων κάτι που δυστυχώς που δεν συμβαίνει εδώ» ενώ θα μιλήσει και ειδικότερα για τον συγγραφέα του έργου τον Τζόρντι Γκαλθεράν τον επονομαζόμενο και «Βασιλιάς του Μάμπο, ο οποίος καταφέρνει να συνδυάσει με ιδανικό τρόπο την εμπορικότητα και την ποιότητα μέσα στα έργα του, και «ειδικά μέσα από «Το δάνειο» να μιλήσει για τα πολύ σκληρά και πικρά της ζωής με τον «πιο χαρίεντα τρόπο».

Η παράσταση θα κάνει πρεμιέρα την Δευτέρα 13 Ιουλίου και θα παίζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00 στο θέατρο Χυτήριο ενώ θα φιλοξενηθεί κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού σε Φεστιβάλ της Αττικής και της Περιφέρειας.

Η δεύτερη παράσταση είναι ο μονόλογος της Τζεραλντίν Άρον «Το υπέροχό μου διαζύγιο» σε μετάφραση της Μαργαρίτας Δαλαμάγκα-Καλογήρου. Πρόκειται για την αφήγηση της Άντζελας, μιας γυναίκας στα 50 με κόρη στην εφηβεία, που μετά από 25 χρόνια γάμου θα συνειδητοποιήσει την βαλτωμένη έγγαμη ζωή της όταν έρθει αντιμέτωπη με την αίτηση διαζυγίου που υποβάλλει ο σύζυγός της. Την ηρωίδα θα ενσαρκώσει η Αλεξάνδρα Παλαιολόγου η οποία εξέφρασε την μεγάλη χαρά της που θα έχει την ευκαιρία να ενσαρκώσει αυτόν τον ανθρώπινο καθημερινό χαρακτήρα «μέσα από πολύ χιούμορ και πολύ συγκίνηση, σε μια γλυκόπικρη και βαθιά ανθρώπινη ατμόσφαιρα, ενσαρκώνοντας την ειλικρίνεια της ηρωίδας».

Η παράσταση έχει πρεμιέρα την Τετάρτη 15 Ιουλίου και θα παίζεται κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:00 στο θέατρο Χυτήριο ενώ και αυτή θα παρουσιαστεί σε Φεστιβάλ της Αττικής και της Περιφέρειας.

Και στις δύο παραστάσεις την σκηνοθεσία υπογράφει ο Δημήτρης Μυλωνάς, τα σκηνικά είναι της Έρσης Δρίνη, τα κοστούμια του Γιάννη Μετζικώφ, η μουσική του Παύλου Κατσιβέλη, τα φώτα του Αντώνη Παναγιωτόπουλου, ενώ βοηθός σκηνοθέτη είναι η Ελένη Μυλωνά.

ΤΟ ΔΑΝΕΙΟ

Συντελεστές:

Μετάφραση: Els de Paros

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Μυλωνάς

Σκηνικά: Έρση Δρίνη

Κοστούμια: Γιάννης Μετζικώφ

Σχεδιασμός Φωτισμού: Αντώνης Παναγιωτόπουλος

Μουσική: Παύλος Κατσιβέλης

Βοηθός σκηνοθέτη: Ελένη Μυλωνά

Trailer παράστασης: 

Παίζουν:

Σωτήρης Χατζάκης

Δημήτρης Μυλωνάς

INFO:

Παραγωγή της Green Productions

Ημέρες και ώρες παραστάσεων:

Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00

Διάρκεια: 90΄

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ:

Κανονικό: 15 €

Μειωμένο(Φοιτητικό/Ανέργων/ΑμεΑ) :12 €

Ατέλεια : 5 €

Προπώληση εισιτηρίων:

https://www.viva.gr/tickets/theater/theatro-xytirio/to-daneio/

Τηλέφωνο κρατήσεων : 210 5232097 και 210 3412313

                                                   -ΠΕΡΙΟΔΕΙΑ-

Παράλληλα με το Θέατρο «Χυτήριο», θα πραγματοποιηθούν παραστάσεις κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού σε Φεστιβάλ της Αττικής και της Περιφέρειας.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΙΟΥΛΙΟΥ

• 26/07/2020 Αίγιο, Θέατρο «Γεώργιος Παππάς», 21:00

     Νικολάου Πλαστήρα 19 & Κανελλοπούλου

     Τηλέφωνο: 26910. 61977

• 29/07/2020 Ηλιούπολη, Θέατρο Άλσους «Δημήτρης Κιντής», 21:00

     Γαρδίκη & Σμόλικα

     Τηλέφωνο: 210. 9923840

Συντελεστές:

Μετάφραση: Μαργαρίτα Δαλαμάγκα Καλογήρου

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Μυλωνάς

Σκηνικά: Έρση Δρίνη

Κοστούμια: Γιάννης Μετζικώφ

Σχεδιασμός Φωτισμού: Αντώνης Παναγιωτόπουλος

Μουσική: Παύλος Κατσιβέλης

Βοηθός σκηνοθέτη: Ελένη Μυλωνά

Trailer παράστασης:

INFO:

Παραγωγή της Green Productions

Ημέρες και ώρες παραστάσεων:

Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:00

Διάρκεια: 75΄

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ:

Κανονικό: 15 €

Μειωμένο(Φοιτητικό/Ανέργων/ΑμεΑ) :12 €

Ατέλεια : 5 €

Προπώληση εισιτηρίων:

https://www.viva.gr/tickets/theater/theatro-xytirio/yperoxo-mou-diazygio/

Τηλέφωνο κρατήσεων : 210 5232097 και 210 3412313

-ΠΕΡΙΟΔΕΙΑ-

         Παράλληλα με το Θέατρο «Χυτήριο», θα πραγματοποιηθούν παραστάσεις κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού σε Φεστιβάλ της Αττικής και της Περιφέρειας.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΙΟΥΛΙΟΥ

•    13/07/2020 Ηλιούπολη, Θέατρο Άλσους «Δημήτρης Κιντής», 21:00

           Γαρδίκη & Σμόλικα

           Τηλέφωνο: 210. 9923840

•    25/07/2020 Αίγιο, Θέατρο «Γεώργιος Παππάς»,21:00

        Νικολάου Πλαστήρα 19 & Κανελλοπούλου

        Τηλέφωνο: 26910. 61977

Η περιοδεία βρίσκεται υπό διαμόρφωση

Η Kart Productions, υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση της Μαρίας Ξανθοπουλίδου και του Αλέξανδρου Μυλωνά, ανακοίνωσε με δελτίο Τύπου, ότι ολοκληρώνει, μετά από 3 χρόνια παρουσίας, τον κύκλο της στη Β' Σκηνή του ιστορικού Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας. Το δυσάρεστο γεγονός είχα την ατυχία να το γνωρίζω εδώ και μήνες αλλά πάντα πίστευα ότι τελικά κάτι θα άλλαζε στο τέλος. 

Είναι από τις ελάχιστες φορές, που μέσα σε 3 μόνο χρόνια, δύο καλλιτέχνες κατάφεραν να δώσουν τόσο έντονα το στίγμα τους και μάλιστα σ' έναν χώρο, ο οποίος από κατασκευής (εξαιρετικά μικρή σκηνή) δυσκολεύει ' τ’ ανεβάσματα πολλών θεατρικών έργων.

Παρ' όλα αυτά, η Μαρία κι ο Αλέξανδρος μαζί με τη συμβολή των συνεργατών τους, δεν σταμάτησαν στιγμή να μας εκπλήσσουν! Πριν δω το σκηνικό χώρο, έλεγα: "Έλα μωρέ, πώς θα ανέβει αυτό εκεί;" αλλά με την είσοδό μου στο θέατρο εντυπωσιαζόμουν, αφού για ακόμα μια φορά το μαγικό καπέλο τους είχε βγάλει λαγό!

Στη μικρή σκηνή, είδαμε μεγάλες ερμηνείες! Πώς να ξεχάσει κανείς τη Μαρία Πρωτόπαππα με την "Έμμα" της, τη Λουκία Μιχαλοπούλου με την ποίηση της Δημουλά, τον Αλέξανδρο Μυλωνά και τον Μάνο Βακούση στον "Αμπιγιέρ", την εξαιρετική ομάδα της «Φαλακρής Τραγουδίστριας», τη νεανική ορμή και το ταλέντο της Σταυρούλας Κοντοπούλου και της Ζωής Μυλωνά, όταν συνσκηνοθέτησαν το «Σύντομες συνεντεύξεις με απαίσιους άνδρες», την αέρινη φιγούρα της Φαίης Ξυλά στην «Κυρία Ντάλογουεϊ» και τόσες άλλες καλοδουλεμένες ερμηνείες. 

Η μικρή σκηνή, όλα αυτά τα χρόνια, έγινε μεγάλη και μύρισε θέατρο. Σαν από τα σανίδιά της, που άλλοτε βλέπαμε κι άλλοτε ο σκηνογράφος μας είχε κρύψει, να έβγαινε ο απόηχος του ισχυρού DNA όσων σπουδαίων πέρασαν από εκεί. 

Για την ιστορία να πούμε ότι εκεί πρωτοεμφανίστηκαν ή συνεργάστηκαν οι πλέον καταξιωμένοι στον χώρο του θεάτρου. Ανάμεσά τους οι Στάθης Λιβαθινός, Νίκος Μαστοράκης, Δημήτρης Καταλειφός, Δημοσθένης Παπαδόπουλος κι οι νεότεροι Βίκυ Γεωργιάδου, Λίλυ Μελεμέ, Ελένη Μποζά, Άρης Τρουπάκης και τόσοι άλλοι.

Η Μαρία Ξανθοπουλίδου κι ο Αλέξανδρος Μυλωνάς δεν έγιναν ποτέ θιασάρχες, ήταν και παραμένουν καλλιτέχνες και, σαφώς, δεν είχαν καμία ψευδαίσθηση ότι από ένα θέατρο με τόσο μικρή χωρητικότητα, ακόμα και στις μεγάλες επιτυχίες, θα έβγαζαν τα έξοδά τους. Σε μια εποχή, όπου το θέατρο σούπερ-μάρκετ επικρατεί, αυτοί τόλμησαν να κάνουν ανοίγματα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το Φεστιβάλ Χορού και Ταινιών Μικρού Μήκους «Freedom of expression» (2017) κι η παράσταση του Γεωργιανού σκηνοθέτη Mikheil Charkviani «Human Voice»  με την Buba Gogorishvili, μια σπουδαία ηθοποιό, την οποία εγώ τουλάχιστον, γνώρισα σ' αυτή την παράσταση. 

Κατά τη διάρκεια αυτών των χρόνων ανέβηκαν 27(!) παραστάσεις!

Η Σκηνή ήταν προσβάσιμη σ' όλους εμάς τους εκπροσώπους του Τύπου. H Ανζελίκα Καψαμπέλη μαζί με την Έλενα Γρίβα δούλεψαν την επικοινωνία του θεάτρου, σαν να ήταν δικό τους.Κάνοντας τη δουλειά κάθε δημοσιογράφου πιο εύκολη και δίνοντας άμεσα λύση σε κάθε πρόβλημα. 

Αν δεν έχετε επισκεφτεί ποτέ αυτό το θέατρο ή αν δεν έχετε απολαύσει τη «Φαλακρή Τραγουδίστρια» (έως 14 Μαΐου) και τον «Αμπιγιέρ»(έως τις 22 Μαΐου) κάντε αυτό το δώρο στον εαυτό σας. 

Με τη Μαρία, τον Αλέξανδρο και την Kart Productions, το ταξίδι θα συνεχιστεί κι ο πήχης έχει φτάσει, ήδη, πολύ ψηλά!

Ο Αλέξανδρος Μυλωνάς Και Η Μαρία Ξανθοπουλίδου Μιλούν Και Φωτογραφίζονται Στο Texnes-Plus

Φαίη Ξυλά, Στέλλα Αντύπα Και Κατερίνα Φωτιάδη Μιλούν & Φωτογραφίζονται Για Την Ντάλογουεϊ

Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Μυλωνάς: Έχω τα υγρά μου μαντηλάκια. Μακιγιάζ συνήθως δεν βάζω. Σε αυτό το έργο μόνο επί σκηνής βάζω μακιγιάζ.

Βακούσης: Δεν θα μιλήσω για αντικείμενα, αλλά για μια πολύ συγκινητική φράση που πάντα κουβαλάω μέσα μου «Η Σεμέλη ερωτεύτηκε». Είναι μια αρχέτυπη φράση που με βοηθάει να πάρω ενέργεια και δύναμη για τον όποιο ρόλο παίζω.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ.

α)Ως χώρο

Μυλωνάς: Το πιο ωραίο καμαρίνι ήταν όταν είχα παίξει το «Festen» στο Θησείο όπου εκεί δεν υπάρχουν καμαρίνια. Είναι ένας ενιαίος χώρος που κάθονται όλοι γύρω από ένα τραπέζι, στο οποίο ο καθένας έχει τη δική του θέση. Έτσι μιλάς με όλους τους άλλους και έχει πολύ πλάκα αυτό. Αυτό μου άρεσε πολύ.

Βακούσης: ‘Ως χώρος ήταν με τον Σωτήρη Τσαφούλια σε ένα έξοχο χώρο στο Λαγονήσι που είχε φτιάξει ένα φοβερό καμαρίνι. Και στο Εθνικό που είναι ένας χώρος πολύ αγαπητός, που δεν μπορείς να μην το ερωτευτείς.

β) Με ποιους συναδέλφους.

Μυλωνάς: Πάλι θα μιλήσω για το «Festen», που μοιραζόμουν το ενιαίο καμαρίνι με τους Μπαζάκα, Στάνκογλου, Παπαθεμελή, Ντούμα κ.α.

Βακούσης: Το ωραιότερο καμαρίνι που έχω κάνει στην ζωή μου ήταν στο «Έτερος Εγώ» με τον Σωτήρη Τσαφούλια που κάναμε πρόβες και κάναμε πολλές πλάκες και φυσικά είναι και εδώ, στη Β’ Σκηνή του Θεάτρου Οδού Κεφαλληνίας, με τον Αλέξανδρο Μυλωνά

Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Μυλωνάς: Το πιο ωραίο καμαρίνι ήταν όταν έπαιζα στο Brighton στο Royal Theater Brighton όπου το καμαρίνι του πρωταγωνιστή είναι σαν διαμέρισμα και βέβαια σπουδαίοι άνθρωποι το έχουν χρησιμοποιήσει, όπως ο Laurence Olivier και άλλοι.

Βακούσης: Το ωραιότερο καμαρίνι που έχω δει στην ζωή μου είναι στο Νόβι Σαντ έξω από το Βελιγράδι το οποίο δεν περιγράφεται, ήταν σαν παραμύθι αρχετυπικό.

Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.

Μυλωνάς: Αυτή την ανάμνηση από το «Festen» στο Θησείο.

Βακούσης: Είναι πολλές οι αναμνήσεις αλλά νομίζω ότι από καμαρίνι ήταν όταν είχα παίξει κάποτε στο έργο του Καμπανέλη «Η Αυλή των Θαυμάτων» και ήμουν με την Πίτσα Καπετσινέα και τον Γκίκα Μπινιάρη τους δασκάλους μου.

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.

Μυλωνάς: Η τελευταία σκέψη που κάνω πριν βγω είναι να είμαι ήρεμος.

Βακούσης: «Μπράβο. Κατάφερα να μην είμαι πεθαμένος»

Oι Αλέξανδρος Μυλωνάς και Μάνος Βασούσης πρωταγωνιστούν στην παράσταση "Ο Αμπιγιέρ" στη Β σκηνή του θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας που πάιζεται για 2η χρονιά.

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

«Είναι στο χέρι μας αυτά που δεν τολμήσαμε. Αυτά που θέλαμε μα δεν τα κυνηγήσαμε…»

«Το γέλιο είναι διαχρονικό, η φαντασία δεν έχει ηλικία και τα όνειρα είναι παντοτινά», έλεγε ο Walt Disney, ο λατρεμένος παραμυθάς, ο οποίος κατάφερε να χτίσει τη μεγαλύτερη βιομηχανία θεάματος στον κόσμο.

Από τις παραγωγές της Disney, δεν θα μπορούσε να απουσιάζει : «Η καλύτερη ιστορία ταξιδιού στον χρόνο που έχει γραφτεί ποτέ κι ιερή όχι μόνο στην Αγγλία, αλλά σε όλον τον κόσμο», όπως χαρακτήρισε τη «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» του Τσάρλς Ντίκενς κι ο σκηνοθέτης Robert Zemeckis, ο οποίος παρουσίασε την τελευταία κινηματογραφική εκδοχή του έργου, με τεχνολογία 3D και πρωταγωνιστή τον Τζιμ Κάρεϊ (2009).

Τιμώντας τον Ντίκενς και τον ξεχωριστό του ήρωα, η Disney έδωσε στον έτερο διάσημο τσιγκούνη Σκρουτζ Μακ Ντακ το όνομα, αλλά και τον χαρακτήρα του, από τον Εμπενίζερ Σκρουτζ του Ντίκενς.

Φυσικά, οι μεταφορές της «Χριστουγεννιάτικης ιστορίας» στον κινηματογράφο είχαν ξεκινήσει, ήδη, από το 1901. Χαρακτηριστικά, αναφέρουμε την ταινία του 1950 με τον Αλαστερ Σιμ στον ρόλο του Σκρουτζ, το καρτούν του 1972 από τον Ρίτσαρντ Γουίλιαμς, την ταινία «Σκρουτζ» (1970) με τον Αλμπερτ Φίνεϊστονστον στον ομώνυμο ρόλο και το «Πάρτι φαντασμάτων» (1989) με τον Μπιλ Μάρεϊ.

Επιπλέον, η ιστορία έχει διασκευαστεί αρκετές φορές για το θέατρο, την τηλεόραση και αλλά και για κόμιξ.

Η «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» κυκλοφόρησε στις 19 Δεκεμβρίου 1843 και μέσα σε μία μόνο εβδομάδα τα 6.000 αντίτυπα που είχαν κυκλοφορήσει εξαντλήθηκαν. Μεταδόθηκε, για πρώτη φορά, στο ραδιόφωνο στις 24 Δεκεμβρίου του 1939, από το αμερικανικό ραδιοτηλεοπτικό δίκτυο CBS.

Όλα τα παραπάνω, στοιχειοθετούν, πόσο δύσκολο εγχείρημα είναι να επαναλάβει κανείς μια ιστορία, η οποία έχει περάσει στο υποσυνείδητο, ακόμα και με συγκεκριμένες εικόνες, από την παιδική ηλικία, αφού η ιστορία του Ντίκενς, έχει κυκλοφορήσει και σε πολλές παιδικές εκδόσεις.

Γι’ αυτό κι αξίζουν συγχαρητήρια στον Γιάννη Μόσχο για το θεατρικό ανέβασμα του έργου στη σκηνή Κατίνα Παξινού του Εθνικού Θεάτρου σε εκδοχή μιούζικαλ, βασισμένο στην πρόσφατη διασκευή που έκανε ο Τζακ Θορν για το Old Vic του Λονδίνου, σε πρωτότυπη μουσική του εξαιρετικού Θοδωρή Οικονόμου.

Η παράσταση κατάφερε να ισορροπήσει μοναδικά ανάμεσα στην πρόζα και το τραγούδι. Η σκηνοθεσία, δεν επέλεξε τον εύκολο δρόμο του εντυπωσιασμού, συχνό φαινόμενο στα ελληνικά μιούζικαλ, αλλά δούλεψε επί της ουσίας με τον ταλαντούχο θίασο. Αναδεικνύοντας σε πρώτο πλάνο το υπέροχο παραμύθι, το φώτισε με χιουμοριστικές νότες και πέτυχε το πιο σπάνιο σε μια θεατρική δουλειά, τη γνήσια συγκίνηση. Η παράσταση αγγίζει πραγματικά τις καρδιές μικρών και μεγάλων, δίνοντας αυτό που πραγματικά λαχταρά η ψυχή του ανθρώπου, την πίστη στο παραμύθι, καθώς και την ελπίδα ότι μπορούν να συμβούν μικρά ή μεγαλύτερα θαύματα.

Παραμονή Χριστουγέννων 1843, στη βικτοριανή Αγγλία, ο γερο-τσιφούτης Εμπενίζερ Σκρουτζ σκορπίζει γύρω του το μίσος για τη γιορτή της χαράς και της αγάπης, ταλαιπωρώντας και τον υπάλληλό του Μπομπ Κράτσιτ. Εκείνη ακριβώς τη νύχτα τρία πνεύματα θα επισκεφτούν τον Σκρουτζ...

Το πρώτο θα τον μεταφέρει στα Χριστούγεννα του παρελθόντος. Το δεύτερο θα του δείξει τα φετινά Χριστούγεννα. Και το τρίτο, η αγαπημένη του αδερφή, θα του παρουσιάσει τα μελλοντικά Χριστούγεννα.

Ο Σκρουτζ βιώνοντας αυτές τις τρεις εμπειρίες θα γίνει ο πιο γενναιόδωρος άνθρωπος της πόλης.

Μια ιστορία για τη δύναμη της αλλαγής. Πόσο μπορούμε να αλλάξουμε τη στάση μας, αν αντιληφθούμε τις καταστροφικές συνέπειες της συμπεριφοράς μας;

«Δεν είναι τίποτα που δεν αλλάζει, δεν είναι τίποτα που δεν μπορείς»: είναι ένας από τους εμπνευσμένους στίχους των 21 τραγουδιών, που χάρισε στην ελληνική εκδοχή, ο Σταύρος Σταύρου κι ερμηνεύτηκαν μοναδικά από τον θίασο αλλά και τους εξαιρετικούς μουσικούς τους οποίους διηύθυνε ζωντανά, ο ίδιος ο συνθέτης Θοδωρής Οικονόμου.

Η παράσταση ευτύχησε να έχει πρωταγωνιστή, τον σπουδαίο Αλέξανδρο Μυλωνά. Ο έμπειρος ηθοποιός έδωσε με την ερμηνεία του βάθος κι ουσία στην ψυχοσύνθεση του Εμπενέζερ Σκρουτζ, αποφεύγοντας τον σκόπελο της καρικατούρας, στον οποίο συχνά πέφτουν συνάδελφοί του ερμηνεύοντας τέτοιους χαρακτήρες. Αντίθετα, ο δικός του Σκρουτζ ήταν άμεσος, μπολιασμένος με χιούμορ και κατ’ επέκταση ανθρώπινος, αποτυπώνοντας έτσι τον ήρωα στην ολότητά του.

Σημαντικό επίτευγμα, αν σκεφτεί κανείς από πόσους κορυφαίους ηθοποιούς παγκοσμίως έχει ερμηνευτεί ο ρόλος (Τζορτζ Σι Σκοτ, Τζέρεμι Αϊρονς , Αλμπερτ Φίνεϊστον , Μπιλ Μάρεϊ, Αλάστερ Σιμ, Τζιμ Κάρεϊ κ.α).

Ενδιαφέρουσα η τρυφερή προσέγγιση του Κώστα Βασαρδάνη στον ρόλο του Μπομπ Κράτσιτ, πείθει και συγκινεί. Παρομοίως κι η Στέλλα Αντύπαως Μάρθα Κράτσιτ.

Γλαφυρός αφηγητής και με εξαιρετική κίνηση ο Λαέρτης Μαλκότσης.

Ο Χρήστος Στέργιογλου επιβεβαιώνει το υποκριτικό του υπόβαθρο, ως Τζέικομπ Μάρλεϊ.

Εξαιρετική, όπως πάντα στο τραγούδι η Χριστίνα Μαξούρη, αν και κάπως αμήχανη ερμηνευτικά, ως φάντασμα των περασμένων Χριστουγέννων. Αντίθετα πειστικότατος ο Παναγιώτης Παναγόπουλος ως φάντασμα των τωρινών Χριστουγέννων.

Η Ευαγγελία Καρακατσάνη, χτίζει μια ασυναγώνιστα τρυφερή φιγούρα ως μικρή Φαν και εντυπωσιάζει με το τραγούδι της, ως μελλοντικό φάντασμα των Χριστουγέννων, ντυμένη με το υπέροχο σμαραγδί κουστούμι της, θυμίζει πριγκίπισσα του δημοφιλούς παραμυθιού Frozen.

Η Ελένη Μπούκλη, ως μικρή Μπελ (αγαπημένη του Σκρουτζ), κερδίζει το στοίχημα και οδηγεί τον θεατή σ’ ένα παρελθόν βγαλμένο από μουσικό κουτί. Ενώ η Αλίκη Αλεξανδράκη με τη σκηνική της εμπειρία, είναι συγκινητική ως μεγαλύτερη Μπελ.

Ξεχωρίζει ο Βασίλης Παπαδημητρίου ως μικρούλης Σκρουτζ με τα εκφραστικά του μέσα σε εγρήγορση και τη μαγική φωνή του.

Χαριτωμένη ως μικρούλης Τιμ, η Αριάδνη Καβαλιέρου.

Ικανοποιητικοί και οι: Πάρις Θωμόπουλος, Αλέξανδρος Βαμβούκος, Θανάσης Βλαβιανός και Ζωή Μυλωνά στους μικρότερους αλλά σημαντικούς τους ρόλους, σε μια παράσταση συνόλου.

Λειτουργικό, καλόγουστο και παραμυθένιο το σκηνικό της Τίνα Τζόκα, το ίδιο ισχύει και με τα κουστούμια της. Εξαιρετικοί για μια ακόμα φορά οι φωτισμοί του Λευτέρη Παυλόπουλου. Γενικότερα το εικαστικό κομμάτι της παράστασης πέτυχε να εντυπωσιάσει μέσα από τη λιτότητά του και την προσοχή στις λεπτομερείς. Ειδική μνεία αξίζει να γίνει και στο υπέροχο μακιγιάζ (Olga Faleichyk).

Η παράσταση δικαιώνει απόλυτα τη φράση του Walt Disney, προσφέροντας ψυχική ευφορία και ανάταση. Ένα υπέροχο χριστουγεννιάτικο δώρο από το Εθνικό Θέατρο για μικρούς και μεγάλους.

Να σημειώσουμε πως το Σάββατο 15 Δεκεμβρίου «Η Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» ταξιδεύει μέσω του καναλιού της Βουλής στην Αμοργό, στους Παξούς, την Ορεστιάδα, τους Φούρνους και την Ικαρία. Η παράσταση θα μεταδοθεί απευθείας από το Θέατρο Rex Σκηνή «Μαρίκα Κοτοπούλη».Το πρόγραμμα, που δημιουργήθηκε από τη Βουλή των Ελλήνων και το Εθνικό Θέατρο με κοινή διάθεση εξωστρέφειας, δίνει τη δυνατότητα σε πολίτες ακριτικών και παραμεθόριων περιοχών να παρακολουθήσουν – σε κλειστούς χώρους που επιλέγουν οι Δήμοι - παραστάσεις του Εθνικού Θεάτρου σε απευθείας σύνδεση και, μάλιστα, με ελεύθερη είσοδο.

Ο Ρόναλντ Χάργουντ γράφει το 1981 τον «Αμπιγιέρ», ένα από τα σημαντικότερα έργα της παγκόσμιας δραματουργίας που αφορούν τον κόσμο του θεάτρου. Πρόκειται για ένα αυτοβιογραφικό κείμενο, καθώς πηγή έμπνευσης αποτέλεσε η εμπειρία του ως αμπιγιέρ του Άγγλου ηθοποιού Ντόναλντ Γούλφιτ. Σε αυτό ο Χάργουντ αποτυπώνει τη διαστροφή του θεατή να κρυφοκοιτάξει πίσω από τα φώτα της σκηνής, στα παρασκήνια, και να νιώσει τα συναισθήματα των ανθρώπων του θεάτρου. Οι θεατές λοιπόν στο εν λόγω έργο γίνονται μάρτυρες κωμικοτραγικών καταστάσεων, που, αν και μοιάζουν με θεατρική παράσταση, δεν είναι. Εκφράζουν την πραγματικότητα.

Στον «Αμπιγιέρ» κυριαρχεί μια σχέση ζωής. Η σχέση του Σερ, ενός τριτοκλασάτου, ξεπεσμένου σαιξπηρικού ηθοποιού-θιασάρχη, που επιμένει να ανεβάζει εναλλασσόμενο ρεπερτόριο με έργα του Σαίξπηρ με σκοπό να διατηρήσει ζωντανό το λόγο του Άγγλου συγγραφέα για τις επόμενες γενιές, και του Νόρμαν, του Αμπιγιέρ του. Ο Νόρμαν είναι πρώην ηθοποιός. Αφοσιώνεται στον Σερ και δουλεύει γι’ αυτόν 16 χρόνια. Πρόκειται για μια σχέση έντονης αλληλεξάρτησης, που αφήνει στο περιθώριο τις άλλες σχέσεις του Σερ στο έργο. Η πλοκή διαδραματίζεται στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου σε μια επαρχία της Αγγλίας. Ενώ οι βόμβες πέφτουν βροχή και οι σειρήνες δεν παύουν να ηχούν, μέσα στο θέατρο ετοιμάζονται για τη βραδινή παράσταση. Ο Σερ πληροφορείται ότι οι Γερμανοί βομβάρδισαν το θέατρο όπου έκανε το ντεμπούτο του και φωνάζει τον Νόρμαν μέσα σε λυγμούς: «Τα ζώα, βομβάρδισαν το μεγάλο θέατρο στο Πλίμουθ». Ο πόλεμος είναι η αιτία που δεν μπορεί να βρει ηθοποιούς να τον πλαισιώσουν, αφού όλοι είναι στο μέτωπο.

Ο Σερ δεν είναι βασιλιάς όπως πιστεύει, ωστόσο στο θίασό του τον αντιμετωπίζουν σαν βασιλιά, σαν Βασιλιά Ληρ. Δεν είναι ούτε Σερ, όπως μας αποκαλύπτει η Λαίδη. Χρίστηκε Σερ. Δόθηκε απόλυτα στην τέχνη του επί σειρά ετών και έφτασε σε σημείο παραλογισμού και πλήρους ταύτισης με το ρόλο του Βασιλιά Ληρ. Αρνείται να αποδεχτεί τον ξεπεσμό και την αρρώστια του και διώχνει τη Λαίδη, που αγανακτισμένη του ζητά να αποσυρθεί για να μη γελοιοποιηθεί: «Ένας τριτοκλασάτος ηθοποιός είσαι. Δες την κατάντια σου». Και εκείνος της απαντά: «Με εκπλήσσεις, γατούλα μου. Εσύ τα λες αυτά;» Μοναδικός σύμμαχός του ο Νόρμαν, ο Αμπιγιέρ του. «Είσαι καλός φίλος, Νόρμαν. Τι θα έκανα χωρίς εσένα;» εξομολογείται. Και εκείνος αποκρίνεται: «Θα τα καταφέρνατε και μόνος σας μια χαρά». Ο Αμπιγιέρ του τον ντύνει, τον μακιγιάρει, τον εμψυχώνει: «Η δουλειά θα σας κάνει καλά. Στο ταμείο έχει ουρές. Θρίαμβος». Τον θαυμάζει και τον προστατεύει ακόμα και από τις ενοχλητικές εισβολές ανθρώπων που επιθυμούν να μπουν στο καμαρίνι του και να τον ταράξουν. Ο ίδιος μπορεί να είναι ένας αποτυχημένος ηθοποιός, με τον Σερ όμως παίζει το ρόλο της ζωής του, αφού καλείται καθημερινά να λειτουργεί ως έξοχος ηθοποιός απέναντί του, με αποτέλεσμα να του γίνει απαραίτητος. Το ίδιο αισθάνεται και ο Νόρμαν για τον Σερ. Όταν πεθαίνει, λέει: «Εγώ τώρα τι θα απογίνω; Πού θα πάω;» Νιώθει για τον Σερ μια αγάπη βουβή, διόλου προκλητική, και αρκείται στο να ζει στη σκιά του. Η υπερβολική αγάπη όμως δεν απέχει πολύ από το μίσος, έτσι τον βλέπουμε να αλλάζει πρόσωπο και στάση όταν, αφού έχει πεθάνει ο Σερ και θρηνεί, συνειδητοποιεί πως δεν τον έχει μνημονεύσει στην αφιέρωση της ημιτελούς βιογραφίας του με τον τίτλο «Η ζωή μου». Ξεσπά λοιπόν αποκαλύπτοντας έναν άλλο Νόρμαν. «Όφειλες να με αναφέρεις και μένα στην αφιέρωση. Δεν έδινε δεκάρα για μας το κτήνος. Πεθαίνει χωρίς να σκεφτεί κανέναν, παρά μόνο τον εαυτό του», λέει αντικρίζοντας τα ψυχρά και πονεμένα μάτια της Ματζ. «Τον αγαπούσες!»

Η Ματζ είναι η Διευθύντρια Σκηνής του θεάτρου του Σερ, η ψυχή του θιάσου. Μια γεροντοκόρη, εγωίστρια, σκληρή, βαθιά ερωτευμένη επίσης με τον Σερ. Αγωνίζεται στα παρασκήνια προκειμένου να είναι όλα στην εντέλεια. Δουλεύει για τον Σερ 20 χρόνια και, παρόλο που τον θαυμάζει, συμφωνεί με τη Λαίδη ότι πρέπει να αποσυρθεί. Απορρίπτει την προσφορά του να της χαρίσει ένα δαχτυλίδι από εγωισμό και μόνο. Το παίρνει τελικά από το δάχτυλό του όταν εκείνος έχει πια πεθάνει. Συγκλονιστική σκηνή, υπέροχος ο συμβολισμός της (μυστική, παράφορη, παντοτινή αγάπη σε ένα μόνο πρόσωπο).

Ο θάνατος του Σερ είναι το τέλος εποχής για τη Ματζ, τον Νόρμαν αλλά και για τη Λαίδη που ζούσε δίπλα του. Στο άκουσμα του θανάτου του φαίνεται να νιώθει κάποια ανακούφιση.

Η παράσταση «Ο Αμπιγιέρ» στη Β΄ Σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας κερδίζει τις εντυπώσεις πριν ακόμη ξεκινήσει. Το παρακμιακό σκηνικό (Δημήτρης Πολυχρονιάδης) μας εντάσσει αμέσως στην ατμόσφαιρα του έργου και μας προϊδεάζει για όσα θα διαδραματιστούν επί σκηνής. Βρισκόμαστε στα καμαρίνια των ηθοποιών, αλλά και πίσω από τις κουίντες. Εκεί όπου οι ηθοποιοί αγωνιούν μαζί με τους θεατές για το αν ο Σερ είναι σε θέση να βγει στη σκηνή και να παίξει, ενώ δεν θυμάται ούτε το έργο ούτε τα λόγια του. Τα κοστούμια των ηθοποιών (Βασιλική Σύρμα) συμβαδίζουν με τη συνολική ατμόσφαιρα, που ενισχύεται με τον ιδιαίτερο φωτισμό (Βαλεντίνα Ταμιωλάκη) και τη σωστή μουσική υπόκρουση (Θοδωρής Οικονόμου).

Ο Σερ, ο Αλέξανδρος Μυλωνάς, δεν χρειάζεται συστάσεις. Σεβόμενος το κοινό και τον εαυτό του προσεγγίζει το ρόλο του ναρκισσιστή και ανασφαλή Σερ με σωστές δόσεις συγκίνησης και σαρκασμού. Στην παράσταση ο Σερ λέει: «Για τους κριτικούς νιώθω συμπόνια και οίκτο». Οι κριτικοί, φαντάζομαι, απολαμβάνοντας τον Σερ του Αλέξανδρου Μυλωνά νιώθουν απλώς ανακούφιση.

Για τον Μάνο Βακούση ή αλλιώς Νόρμαν πραγματικά δυσκολεύομαι να εκφραστώ. Τον πρωτοείδα στο έργο «Ο θάνατος και η κόρη» το 1994 και έκτοτε παρακολουθώ τη σιωπηλή-ηχηρή παρουσία του στο χώρο του θεάτρου. Ο Αμπιγιέρ όμως φαίνεται να είναι ο ρόλος της ζωής του, να έχει γραφτεί γι’ αυτόν. Ταυτιζόμαστε μαζί του και κατανοούμε κάθε του συναίσθημα, από το πιο τρυφερό έως το πιο φρικτό. Έχω την αίσθηση πως με την υποκριτική του δεινότητα καλύπτει ακόμα και τον πιο δύσκολο θεατή. Ο μονόλογός του στο τέλος, όταν θρηνεί και ξεσπά, είναι συγκλονιστικός.

Η Άννυ Λούλου στο ρόλο της Λαίδης, της καταπιεσμένης συντρόφου του Σερ που φεύγει ξαλαφρωμένη μετά το θάνατό του, είναι αρκετά πειστική.

Πολύ δυνατή η ερμηνεία της Ευγενίας Αποστόλου ως σκληρής και αδυσώπητης Ματζ. Το ντύσιμο, η κορμοστασιά και η επιβλητική φωνή της σκιαγραφούν μια υπέροχη Ματζ, με δυνατότερη στιγμή της την τελευταία σκηνή με το δαχτυλίδι.

Η καθ’ όλα άρτια αυτή παράσταση βασίζεται στη σπουδαία σκηνοθεσία του Μανώλη Δούνια.

Εν κατακλείδι, αν απομονώσω την ερμηνεία του Μάνου Βακούση, θεωρώ πως το τρίπτυχο σκηνικό-κοστούμια-σκηνοθεσία είναι το κλειδί της συγκεκριμένης παράστασης, καθώς αποτυπώνει την εξαθλίωση του πολέμου και το πώς πραγματικά είναι ο ηθοποιός όταν τα φώτα έχουν σβήσει.

Στο πλαίσιο του ElaiΩnas Festival η Μαρία Ξανθοπουλίδου παρουσιάζει το «Μικρό Σχόλιο Μετά την Επιστροφή της Ιφιγένειας», ένα πείραμα που χωρίζεται σε δύο δράσεις.

Η πρώτη έλαβε ήδη χώρα με επιτυχία στην Ακαδημία Πλάτωνος, όπου διαβάστηκε από τον Αλέξανδρο Μυλωνά το κείμενο «Μικρό Σχόλιο για την Ιφιγένεια εν Αυλίδι» του Δημήτρη Χατζή. Επίσης, ακούσαμε το «Ιφιγένεια blues» για πρώτη φορά, ενώ  παράλληλα είχαμε την τύχη να απολαύσουμε τη Μυρτώ Δελημιχάλη σε μια αυτοσχεδιαστική performance σύγχρονου χορού.

Έχοντας αποκομίσει τις καλύτερες εντυπώσεις από αυτή τη μαγική βραδιά στον Ελαιώνα, περιμένουμε με αγωνία το Σάββατο (10/6) να παρακολουθήσουμε μια σκηνική σύνθεση βασισμένη στο κείμενο η «Επιστροφή της Ιφιγένειας» του Γιάννη Ρίτσου, που θα παρουσιαστεί στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης αυτή τη φορά. Συμμετέχουν οι Θοδωρής Οικονόμου, Στέλλα Αντύπα, Αλέξανδρος Κακλαμάνος, Μυρτώ Δελημιχάλη, Μαρία Ξανθοπουλίδου, Μαριέλα Νέστορα, Θωμαΐς Τριανταφυλλίδη, Κατερίνα Φωτιάδη και Αλέξανδρος Μυλωνάς.

Λίγα εικοσιτετράωρα νωρίτερα τρυπώσαμε στις πρόβες για να πάρουμε μια μικρή γεύση από αυτό το εγχείρημα και συνομιλήσαμε με τους συντελεστές.

Το Φεστιβάλ του Ελαιώνα συμπληρώνει φέτος τρία χρόνια και η σκηνοθέτις Μαρία Ξανθοπουλίδου είναι παλιά του γνώριμη. Τι την ελκύει όμως στο συγκεκριμένο θεσμό ώστε να συμμετέχει κάθε χρόνο; «Το Φεστιβάλ του Ελαιώνα είναι μια κίνηση που οργανώνεται τα τρία τελευταία χρόνια στην Αθήνα, με πρωτεργάτες τη Φένια Παπαδόδημα και τον Γιώργο Παλαμιώτη, και σημείο αναφοράς την περιοχή της Ακαδημίας Πλάτωνος. Τη φετινή χρονιά η ευρύτερη θεματική ήταν η ‘‘Νεότερη Ελλάδα’’, κάτι εξαιρετικά ενδιαφέρον, αφού είναι τόσο ευρύ, το πώς δηλαδή κάθε καλλιτέχνης το αντιλαμβάνεται αυτό και τι επιλέγει να φωτίσει».

Παρακολουθώντας κανείς τις πρόβες καταλαβαίνει αυτό που επισημαίνει ο ηθοποιός Αλέξανδρος Μυλωνάς, ο οποίος φαίνεται να απολαμβάνει ιδιαιτέρως να παίζει κιθάρα. «Η παράσταση είναι μια σκηνική σύνθεση εικαστικών, μουσικής, λόγου, χορού», λέει φανερά ικανοποιημένος από το όλο εγχείρημα. Και συμπληρώνει όσον αφορά αυτή την πρώτη δημιουργική «ανάσα» και συνδιαλλαγή με το κοινό: «Αναγκαστικά υπάρχει υλικό για ανατροφοδότηση. Ωστόσο κάποια πράγματα είναι προκαθορισμένα στο δεύτερο σχεδίασμα».

Τα κείμενα όμως; Πώς συνδύασαν δραματουργικά την «Ιφιγένεια» της «Τέταρτης Διάστασης» του Ρίτσου με το έργο του Δημήτρη Χατζή και το απόσπασμα της αυτοβιογραφίας της Ζακυνθινής Ελισάβετ Μαρτινέγκου; Η Μαρία Ξανθοπουλίδου, που είχε και την αρχική ιδέα γι’ αυτό το σκηνικό πείραμα, εξηγεί: «Η πρώτη Ελληνίδα λογοτέχνιδα που κείμενό της εκδόθηκε ήταν η Ελισάβετ Μαρτινέγκου. Η Μαρτινέγκου έζησε πολύ περιορισμένη σε ένα σπίτι, από το οποίο βγήκε ελάχιστες φορές, και αυτό για να πάει στα κτήματα του πατέρα της. Αγαπούσε πολύ τα γράμματα και μπόρεσε να μεταφράσει τους αρχαίους τραγικούς, να μεταφράσει από τα ιταλικά κείμενα και να γράψει και η ίδια τα δικά της ‒ με πιο σημαντικό την ‘‘Αυτοβιογραφία’’. Για εκείνη τα γράμματα ήταν ο σκοπός και ο λόγος της ύπαρξής της. Η προσπάθειά της να αντιμετωπίσει τις επιλογές που είχε κάνει ο πατέρας της γι’ αυτή και να βρει το δικό της σκοπό για τη ζωή της, σε εποχές που οι γυναίκες δεν είχαν φωνή, την καθιστά ξεχωριστή και τη συνδέει με το μύθο της Ιφιγένειας ‒ που πραγματεύονται τόσο το κείμενο του Ρίτσου όσο και αυτό του Χατζή (και τα δύο γράφτηκαν σε περιόδους κρίσης, στη χούντα και στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο). Η Ιφιγένεια προσπάθησε κι εκείνη να βρει το σκοπό στο θάνατό της και από θυσία τον μετέτρεψε σε εθελούσιο θάνατο για να φυσήξει ούριος άνεμος και να φύγουν τα πλοία των Αχαιών για την Τροία. Η έννοια του σκοπού, τι σημαίνει, από πού έρχεται για τον καθένα μας και πώς πολύ συχνά προκύπτει η μεταστροφή μας σε σχέση με αυτόν, όπως και το τι είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε, αλλά και το αν είναι πραγματικά δικός μας ο όποιος σκοπός είναι όσα ‘‘συνομιλούν’’ με την παράστασή μας».

Η Μυρτώ Δελημιχάλη, η χορεύτρια της παρέας, που εντυπωσίασε με τον αυτοσχεδιασμό της την Παρασκευή (2/6), τονίζει: «Αλληλοεπιδρώντας με τη μουσική και το κείμενο η κίνηση στο έργο ενυπάρχει ως εν δυνάμει λόγος».

Ο Ρίτσος στη δική του «Ιφιγένεια» φέρνει και πάλι μαζί τα δύο αδέρφια, αποδεσμευμένα από όλα τα αξιόλογα γεγονότα του παρελθόντος, εγκλωβισμένα ωστόσο «μέσα στη νέα σκλαβιά» ‒μεταφορική πλέον‒, που αφορά κυρίως έναν κόσμο διαφορετικό από εκείνον του διανοούμενου: πρόκειται για μια ωμή αλήθεια, που συνίσταται στη σκλαβιά της ένδειας, της φτώχειας και της πείνας. («Μουσκεύει τ’ αλεύρι, γρομπιάζει, δε γίνεται ψωμί ούτε πίτες».) Πόσο πιο κοντά μάς έχει φέρει η οικονομική κρίση στις ταλαιπωρίες και στις εμπειρίες του ίδιου του ποιητή; Αυτό έχει αντίκτυπο καλλιτεχνικά; Το λόγο παίρνει ο Θοδωρής Οικονόμου, ο οποίος σε όλη τη διάρκεια της πρόβας παλεύει με τα πλήκτρα του πιάνου του, χαρίζοντας μαγικές μελωδίες: «Η κατάσταση αυτή που βιώνουμε οι περισσότεροι τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας είναι άσχημη, πολύ άσχημη. Ο κοινωνικός ιστός έχει τραυματιστεί ανεπανόρθωτα και ο χαρακτήρας μας έχει αλλοιωθεί, είτε κυρίως από φόβο είτε απλά από το έντονο πια αίσθημα της αυτοσυντήρησης. Η τέχνη μπορεί να βοηθήσει. Ναι! Ιδίως τις νεότερες γενιές που ακόμη αναπνέουν, αλλιώς θα γεμίσουν με έναν άλλο αέρα, που είναι απαραίτητος για να συνεχίσεις να δημιουργείς, να ζεις, να ονειρεύεσαι».

«Μεγάλο απάγκιο για εμάς. Τεράστιο», προσθέσει η ηθοποιός Στέλλα Αντύπα. Και συμπληρώνει: «Ποια τέχνη όμως, έχει σημασία. Ναι, συμβαίνουν εξαιρετικά πράγματα στην πόλη. Ιδίως από ομάδες ανθρώπων που ανακαλύπτουν ότι μπορούν να συνεννοηθούν με μικρότερη προσπάθεια από όσο νόμιζαν και που κοινός στόχος είναι η συγκίνηση. Έτσι κι αλλιώς όλοι μας ξέρουμε βαθιά μέσα μας με πόση αλήθεια προσφέρουμε. Η τέχνη δεν μπορεί να υπάρχει αλλιώς. Έχουμε σκληρύνει αυτά τα χρόνια. Κι αυτό είναι εμπόδιο».

Τελικά στην Ελλάδα του σήμερα θυσιαζόμαστε για πράγματα που δεν επιλέξαμε; Όπως η Ιφιγένεια και ο Ορέστης για μια θυσία που τους «φορέθηκε»; Ο Θοδωρής αναφέρει: «Ακριβώς. Παρ’ όλα αυτά, δεν νομίζω ότι αυτό που συμβαίνει στη χώρα μας είναι ένα αμιγώς ελληνικό πρόβλημα. Προφανώς και καλύπτονται όλα ‒οι αιτίες, οι φερόμενες ως λύσεις, πόσο μάλλον οι διασώστες μας‒ από ένα πέπλο υπερβολής και μη καθαρότητας ως προς τις προθέσεις. Μακάρι όλη αυτή η κατάσταση να μπορούσε να μας πάει επί της ουσίας πιο μπροστά. Είναι πολύ προσωπικό, κάποιοι θα βελτιωθούν και θα βοηθήσουν έτσι και το σύνολο και κάποιοι όχι. Η πραγματικότητα ενώ φαντάζει ένα τοπίο καθαρό για ορισμένους είναι θολή».

Σάββατο 10 Ιουνίου, Θέατρο Τέχνης-Υπόγειο, 21:00
Είσοδος ελεύθερη
Ιδέα-Σκηνοθεσία: Μαρία Ξανθοπουλίδου
Μουσική και επί σκηνής στο πιάνο: Θοδωρής Οικονόμου
Κίνηση: Μαριέλα Νέστορα
Βίντεο: Θωμαΐς Τριανταφυλλίδη
Εικαστικός και επί σκηνής: Αλέξανδρος Κακλαμάνος
Χορεύει: Μυρτώ Δελημιχάλη
Συμμετέχουν οι ηθοποιοί: Στέλλα Αντύπα, Αλέξανδρος Μυλωνάς, Κατερίνα Φωτιάδη

Κείμενο: Γιώτα Δημητριάδη, Δημήτρης Χαλιώτης

Το πρώτο μέρος δεν ήταν αρκετό και στο δεύτερο σίγουρα δεν θα συμπεριληφθούν όλοι, καθώς ηθοποιοί που στέκονται δίπλα σε πρωταγωνιστές και πολλές φορές καταφέρνουν να κλέψουν ακόμα και την παράσταση ξεπηδούν συνεχώς στις αθηναϊκές σκηνές. Με πολλά ή λιγότερα χιλιόμετρα στη θεατρική τους καριέρα, ξεχωρίσαμε ορισμένους που θεωρούμε πως δικαίως μας κέντρισαν την προσοχή.

Μαρία Διακοπαναγιώτου, «Αυτή η νύχτα μένει» (Τεχνόπολις)

Αν μιλούσαμε με όρους πίστας, θα ήταν το «πρώτο όνομα», παρόλο που υποδύεται ένα δεύτερο ρόλο στη θεατρική διασκευή του «Αυτή η νύχτα μένει» που σκηνοθετεί η Κίρκη Καραλή. Η εκρηκτικά ταλαντούχα Μαρία Διακοπαναγιώτου μοιάζει να ήρθε κατευθείαν από τα μπουζούκια της αθάνατης ελληνικής επαρχίας των 80s. Φωνή, παρουσία, στάση σώματος, τρόπος έκφρασης, το λαϊκό αντικατοπτρίζεται με απόλυτο τρόπο πάνω της. Η ερμηνεία της είναι απολαυστική. Είναι αδύνατο να μην την ξεχωρίσεις.

Νάνσυ Μπούκλη, «Επικίνδυνες σχέσεις» (Θέατρο Άλμα)

Στη σκηνή του Θεάτρου Άλμα βρίσκουμε τον Γιώργο Κιμούλη στο γνωστό και προκλητικό έργο του Πιερ Σοντερλό ντε Λακλό «Επικίνδυνες σχέσεις». Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα σε μορφή επιστολών, το οποίο εκδόθηκε το 1782, γνώρισε τεράστια επιτυχία και απαγορεύτηκε το 1825, επί κυβερνήσεως Καρόλου Ι΄, ως «επικίνδυνο». Παράλληλα απαγορεύτηκαν τα έργα του Βολταίρου, του Μοντεσκιέ, του Ρουσό και του Μπομαρσέ. Η απαγόρευσή του ίσχυσε ουσιαστικά καθ’ όλη τη διάρκεια του 19ου αιώνα.

Ο ίδιος ο σκηνοθέτης κρατά τον πρωταγωνιστικό ρόλο του υποκόμη Βαλμόν, του τρελού καρδιοκατακτητή που έχει ως στόχο της ζωής του να παίζει με τις γυναίκες. Ένα από τα θύματά του είναι και η Σεσίλ, την οποία υποδύεται η ταλαντούχα Νάνσυ Μπούκλη. Η ερωτική της σκηνή με τον Γιώργο Κιμούλη είναι ίσως η καλύτερη σκηνή της παράστασης. Η ηθοποιός εμπλουτίζει την ατμόσφαιρα με τη μοναδική της ενέργεια, το μπρίο και τη σκηνική της γοητεία.

.

 Κωνσταντίνος Μωραΐτης, «Ο φόβος τρώει τα σωθικά» (Θέατρο Τέχνης)

Υποδυόμενος επτά διαφορετικούς –απολύτως αντίθετους μεταξύ τους– ήρωες στην παράσταση του Σίμου Κακάλα που μεταφέρει στη σκηνή την υπέροχη ταινία του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ, ο Κωνσταντίνος Μωραΐτης καταφέρνει να είναι το ίδιο πειστικός, χωρίς καμία ριζική μεταμόρφωση και δίχως καμία υπερβολή. Το βλέμμα του, ο τόνος της φωνής του, η στάση του σώματός του λειτουργούν σαν μια αόρατη μάσκα που του επιτρέπει να περνά από τον έναν ήρωα στον άλλο. Υπηρετώντας πιστά τη σκηνοθεσία του Κακάλα, καταφέρνει να ξεχωρίσει παραμένοντας αναπόσπαστο κομμάτι του συνόλου. Και αυτό μόνο εύκολη υπόθεση δεν το λες.

Ορόρα Μαριόν και Αλέξανδρος Μυλωνάς, «Αύγουστος» (Θέατρο Δημήτρης Χορν)

Στον «Αύγουστο» θαυμάζει κανείς πόσο άρτια λειτουργούν οι σκηνές συνόλου και γι’ αυτό τα εύσημα ανήκουν τόσο στον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη για τη σκηνοθεσία του όσο και στην ομάδα των ηθοποιών που συμμετέχουν. Από τους δεύτερους ρόλους τις εντυπώσεις κλέβει η Ορόρα Μαριόν από την πρώτη κιόλας σκηνή ως Ινδιάνα νοσοκόμα. Η νεαρή ηθοποιός μοιάζει να έχει χτίσει έναν ολόκληρο χαρακτήρα τόσο διαφορετικό από όλη την οικογένεια Γουέστον και η παρουσία της στη σκηνή, αν και διακριτική, τραβά τα βλέμματα.

Εξαιρετικός και ο πολύπειρος Αλέξανδρος Μυλωνάς. Με έναν πολυεπίπεδο χαρακτήρα εκμαιεύει με ευκολία τόσο το γέλιο όσο και τη συγκίνηση του κοινού.

Γιώργος Σύρμας, «Γενικός Γραμματεύς» (Πειραματική Σκηνή Εθνικού Θεάτρου)

Η Σοφία Μαραθάκη πειραματίζεται πάνω στο «Γενικό Γραμματέα» του Ηλία Καπετανάκη, μια κωμωδία γραμμένη στα τέλη του 19ου αιώνα, και ο νεαρός Γιώργος Σύρμας κλέβει τις εντυπώσεις με το μπρίο και την ενέργεια με την οποία υποδύεται διαφορετικούς ήρωες του έργου. Μοιάζει να διαθέτει σπάνια κωμική στόφα, γκελ στο κοινό, αλλά και μέτρο, αφού ποτέ δεν χάνει τον έλεγχο υποκύπτοντας σε μπαλαφάρες. Είτε συμφωνήσεις είτε όχι με την παράσταση της Μαραθάκη, οφείλεις να παραδεχτείς ότι ο Γιώργος Σύρμας ξεχωρίζει μένοντας πιστός στη σκηνοθετική γραμμή.

 Στέλλα Γκίκα, «Τι απέγινε η Μπέιμπι Τζέιν;» (Θέατρο Σφενδόνη)

 H Ρούλα Πατεράκη και η Ρένη Πιττακή ως άσπονδες γηραιές αδερφές και πρώην σταρ της showbiz έδωσαν ρεσιτάλ στη θεατρική μεταφορά του διάσημου κινηματογραφικού θρίλερ του 1962, αν και η σκηνοθεσία δεν ευνόησε την παράσταση ώστε να απογειωθεί. Σημαντική ήταν και η συμβολή των δεύτερων ρόλων. Ξεχωρίσαμε τη Στέλλα Γκίκα ως Έντα, απόλυτα πειστική και αποφασιστική ως η νοσοκόμα-βοηθός που φτάνει σε σημείο αυτοθυσίας για την κυρία της.

Κώστας Νικούλι, «Καλιγούλας» (Δημοτικό Θέατρο Πειραιά)

 Μια σπουδαία ερμηνεία μάς χαρίζει ο Γιάννης Στάνκογλου ως Καλιγούλας στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Στο πλάι του μια πολύτιμη Θεοδώρα Τζήμου στο ρόλο της Καισώνιας και ένας καλοδουλεμένος θίασος. Ο νεαρός Κώστας Νικούλι ως Σκιπίωνας δίνει μια μεστή ερμηνεία, ως alter ego του σκληρού αυτοκράτορα –  οι κοινές τους σκηνές είναι από τις πιο δυνατές της παράστασης. «Δυστυχία μου είναι ότι καταλαβαίνω τα πάντα», ομολογεί κάποια στιγμή έχοντας σκιαγραφήσει έναν πολύ ενδιαφέροντα παλλόμενο ψυχικά χαρακτήρα που δίνει μάχη για τη συγχώρεση και τη λύτρωση. Ο νεαρός ηθοποιός εμφανίζεται παράλληλα και στο «Ρομπέρτο Τσούκο» στο Θέατρο Τέχνης

Μαίρη Σαουσοπούλου, «Φιλιώ Χαϊδεμένου» (Θέατρο Βεάκη)

Μια δυνατή ιστορία που αφορά όλους τους Έλληνες ζωντανεύει στη σκηνή του Θεάτρου Βεάκη. Η Δέσποινα Μπεμπεδέλη συγκινεί με τη συγκλονιστική της ερμηνεία, με συνοδοιπόρο της σε αυτό το ταξίδι τον Ζαχαρία Καρούνη, που ντύνει με όμορφες μελωδίες το προσφυγικό δράμα. Στο πίσω μέρος της σκηνής ο θίασος δίνει σάρκα και οστά στις αφηγήσεις της Φιλιώς. Ξεχωρίσαμε τη Μαίρη Σαουσοπούλου που υποδύεται τη μητέρα της.

Είναι αξιομνημόνευτος ο τρόπος με τον οποίο αγκαλιάζει το νεκρό κεφάλι του συζύγου της και ζητά να ρίξει λίγο χώμα στα μάτια του. Λιτή, ουσιαστική και καθηλωτική ερμηνεία.

Διαβάστε εδώ το πρώτο μέρος του αφιερώματος "Οι δεύτεροι ρόλοι που κλέβουν την παράσταση" 

 «Είναι παράλογο να ποθείς κάθε νύχτα αυτόν που δεν μπορείς να βλέπεις τη μέρα».

Θέατρο και μουσική. Δύο τέχνες συναντιούνται και το αποτέλεσμα είναι ένα μοναδικό ταξίδι. Μια παράσταση που ευτύχησε στο σύνολό της και συγκαταλέγεται στις σπουδαίες φετινές  παραγωγές του Θεάτρου Τέχνης. Ο λόγος για τη «Σονάτα του Κρόιτσερ».

Όλα αρχίζουν σε ένα βαγόνι τρένου, όπου ο πρωταγωνιστής αναπολεί το παρελθόν. «Εμένα η μουσική με κατέστρεψε… Είχαν ξεκινήσει όλα τόσο σωστά», θα μας πει σε κάποια στιγμή απόλυτης ειλικρίνειας.

Ο Αλέξανδρος Μυλωνάς μας εντυπωσιάζει και στην τρίτη του φετινή παράσταση, μετά το «Μαυροπούλι» και τον «Αύγουστο», που παίζεται παράλληλα στο Θέατρο Χορν. Σαρωτικός στη σκηνή, δεν αφήνει λέξη να πέσει κάτω. Απίστευτες συναισθηματικές μεταπτώσεις, υψηλού επιπέδου κορυφώσεις, εκφραστικά μέσα σε εγρήγορση. Ο ηθοποιός δίνει ένα ρεσιτάλ ερμηνείας.

Ο αυτοσαρκασμός και η λεπτή ειρωνεία θριαμβεύουν σε ένα κείμενο σκηνοθετημένο άρτια στην παραμικρή του λεπτομέρεια.

Η Μαρία Ξανθοπουλίδου καταφέρνει μέσα από την ανάγνωσή της να χαρίσει στο κοινό μια παράσταση που δεν στερείται τίποτα από την έντονη και τη χειμαρρώδη μουσική σύνθεση του Μπετόβεν, χωρίς όμως να στέκεται μόνο εκεί. Αναδεικνύει κάθε πτυχή των ανθρώπινων σχέσεων και παίζει με το χωροχρόνο δημιουργώντας μαγικές εικόνες και ταξιδεύοντας το θεατή.

Χαρακτηριστική είναι η σκηνή στην οποία οι νότες του εξαιρετικού Θοδωρή Οικονόμου –μεγάλο δώρο της παράστασης–, σε συνδυασμό με τις περιγραφές του Αλέξανδρου Μυλωνά και τα φώτα της Βαλεντίνας Ταμιωλάκη, φώτιζαν τα μαλλιά και τους αγκώνες της γυναίκας-πειρασμού στον εξώστη του θεάτρου – η σκηνοθέτις αξιοποίησε κάθε γωνιά του σκηνικού χώρου.

Η «Σονάτα του Κρόιτσερ» θα ακουστεί και ο ίδιος ο πρωταγωνιστής θα γίνει θεατής για να την απολαύσει. Εδώ η σκηνοθεσία συνδιαλέγεται για μία ακόμα φορά με τις εικόνες, τις λέξεις και τα νοήματα. Ο πρωταγωνιστής μιλά για βιολί και ο Θοδωρής Οικονόμου παίζει μοναδικά πιάνο. Το θαύμα της τέχνης ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μας: ένας άντρας ξεχνά τη ζήλια του, τον πληγωμένο του εγωισμό μπροστά στη γοητεία που του ασκεί η μουσική.

Η Κατερίνα Φωτιάδη, στο ρόλο της άπιστης συζύγου, μιλά ελάχιστα, αλλά η εκφραστικότητά της είναι εντυπωσιακή. Συγκινητική και στην εξομολόγησή της: «Ίσως, για μια στιγμή… να μπορούσαμε να γυρίσουμε πίσω στο χρόνο, στο βράδυ πριν από την κρουαζιέρα στη λίμνη, πριν από το φεγγάρι – πριν από τη μουσική. Ίσως για μια στιγμή να μπορούσαμε να ξαναδούμε ο ένας τον άλλο όχι ως σύζυγοι, αλλά ως εραστές. Και να χαρίσουμε ο ένας στον άλλο την ελευθερία του».

Η «Σονάτα του Κρόιτσερ», μια νουβέλα του Λέοντος Τολστόι που αναφέρεται στα πιο διαχρονικά θέματα, τον έρωτα, τις σχέσεις, τη φθορά τους, βρίσκει σε αυτή την παράσταση λόγο ύπαρξης στο σήμερα.

Η «Σονάτα του Κρόιτσερ» είναι η νουβέλα του Λέοντος Τολστόι που γράφτηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1880, την ύστερη περίοδο της λογοτεχνικής ζωής του συγγραφέα αποτελώντας μια ψυχολογική μελέτη πάνω στον έρωτα, το γάμο και τη ζήλια, ενώ αποτυπώνει με τον πιο καταφανή τρόπο μια περίοδο προσωπικής πνευματικής και ηθικής κρίσης. Η Σονάτα Κρόιτσερ τονίζει την αμφιλεγόμενη άποψη του Τολστόι για τη σεξουαλικότητα, υποστηρίζοντας ότι η σαρκική επιθυμία αποτελεί στην πραγματικότητα τροχοπέδη στις σχέσεις μεταξύ ανδρών και γυναικών ενώ μπορεί εύκολα να οδηγήσει σε  μικρές ή μεγαλύτερες τραγωδίες. Η νουβέλα, έχει αναγνωριστεί ως ένα από τα αρτιότερα παραδείγματα στην τέχνη της αφήγησης. 

Ο Π. βρίσκεται στο τρένο. Έχει μόλις αθωωθεί για τη δολοφονία της γυναίκας του. Διηγείται την ιστορία του και προσπαθεί να πείσει το ακροατήριό του ότι ακόμα και η μουσική, αυτό το ισχυρότατο -όπως τη χαρακτηρίζει- αφροδισιακό, μπορεί να γίνει η αφορμή για μια καταστροφή. Εξοργισμένος, σκότωσε τη γυναίκα του και μητέρα των παιδιών του, νομίζοντας πως έχει εραστή τον άνθρωπο με τον οποίο μοιραζόταν τη  χαρά του να παίζουν μαζί μουσική. 

Αυτή η τελευταία ιδέα εξηγεί και τον τίτλο της ιστορίας, η μουσική σύνθεση του Μπετόβεν προυπήρξε του έργου. Πολύ συχνά μάλιστα, κριτικοί, συνδέουν τη δομή της ιστορίας με τη δομή της σονάτας του Μπετόβεν παραθέτοντας ορχηστρικά μοτίβα που εκδηλώνουν ακραίες συναισθηματικές εναλλαγές. 

Πώς άκουγε ο Π. εκείνη τη μουσική; Πώς καλλιεργήθηκε μέσα στην ψυχή του το πάθος που κατεύθυνε τα πράγματα ώστε να συμβεί αυτό που φοβόταν περισσότερο; 

Ο Αλέξανδρος Μυλωνάς και η Μαρία Ξανθοπουλίδου είχαν μιλήσει για την παράσταση σε συνέντευξη τους στο texnes-plus διαβάστε περισσότερα εδώ.

Παίζουν: Αλέξανδρος Μυλωνάς, Κατερίνα Φωτιάδη.

Επί σκηνής στο πιάνο ο Θοδωρής Οικονόμου.

Θεατρική Μεταφορά: Αντώνης Πέρης

Σκηνοθεσία: Μαρία Ξανθοπουλίδου

Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου

Σκηνικά- Κοστούμια: Αριάδνη Βοζάνη

Κίνηση: Κατερίνα Φωτιάδη

Φωτισμοί: Βαλεντίνα Ταμιωλάκη

Video: Αλέξανδρος Κακλαμάνος

Βοηθοί Σκηνοθέτη: Χαρίτα Αρβανίτη, Μάρα Γαργαλάκου, Δημήτρης Μαργαρίτης

Βοηθός Σκηνογράφου: Μαρία Πιτσούλη

Κατασκευή Σκηνικού: Ιωάννης Ξανθοπουλίδης

Ειδική Κατασκευή: Σπύρος Δουκέρης- Another Kind Art

Φωτογραφίες: Μυρτώ Αποστολίδου

Βίντεο Τρέιλερ; Μιχαήλ Μαυρομούστακος

Συμπαραγωγή:   Kart Productions

Φρυνίχου | Πρεμιέρα 5 Δεκεμβρίου 2016

Φρυνίχου 14, Πλάκα (χάρτης) | τηλ: 2103222464 & 2103236732

Παραστάσεις: Δευτέρα & Τρίτη 21.15 | προπώληση: www.viva.gr

Τιμές εισιτηριων: 15€ κανονικό, 10€ μειωμένο, 5 Ανέργων

Ένα από τα ηλιόλουστα πρωινά που ο Νοέμβρης χαρίζει ακόμη απλόχερα στο λεκανοπέδιο ανηφορίζω προς την αγαπημένη θεατρική διασταύρωση των οδών Κεφαλληνίας και Κυκλάδων.
Το ραντεβού μου με τον Αλέξανδρο Μυλωνά και τη Μαρία Ξανθοπουλίδου είναι στις δύο ακριβώς. Αν ακούσει κανείς το πρόγραμμα των δύο καλλιτεχνικών διευθυντών της β΄ σκηνής του Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας, θα περιμένει να συναντήσει δύο ανθρώπους τουλάχιστον στρεσαρισμένους, που μόνο όρεξη για συνέντευξη και φωτογράφιση δεν θα έχουν. Ωστόσο η συνάντηση μαζί τους σε διαψεύδει.

Επικοινωνιακοί, χαρούμενοι για το νέο τους ξεκίνημα, με απίστευτη αίσθηση του χιούμορ και αισιόδοξοι για το μέλλον με ξενάγησαν στην αγαπημένη τους γειτονιά, την Κυψέλη. 

 Τι σας οδηγήσετε να πάρετε το ρίσκο και να αναλάβετε τη β΄ σκηνή του Θεάτρου Κεφαλληνίας;

Αλέξανδρος Μυλωνάς: Δεν είχα ποτέ ένα δικό μου χώρο, δεν μου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό κάτι τέτοιο. Είμαστε φίλοι με τον Βασίλη Πουλαντζά και την Μπέττυ Αρβανίτη, έχουμε πολύ καλή σχέση με τους ανθρώπους αυτού του θεάτρου, έχουμε δουλέψει εδώ πάρα πολλές φορές, οπότε υπάρχει απόλυτη εμπιστοσύνη μεταξύ μας. Δεν βρήκαμε δηλαδή ένα θέατρο και σκεφτήκαμε να το νοικιάσουμε. Το ότι γνωρίζαμε τον Πουλαντζά που ήθελε να αναλάβουμε τη συγκεκριμένη σκηνή αποτελούσε εχέγγυο για μας.

Μαρία Ξανθοπουλίδου: Το θέατρο ήταν διαθέσιμο, είχαμε δουλέψει πολλές φορές σε αυτόν το χώρο, τον αγαπάμε πολύ και μας δόθηκε η ευκαιρία να κάνουμε πράγματα που μας αρέσουν. Να πειραματιστούμε, να εξερευνήσουμε νέους θεατρικούς τρόπους. Έτσι πήραμε το ρίσκο σε μια δύσκολη συγκυρία. Χαιρόμαστε όμως πάρα πολύ που το τολμήσαμε. Μέχρι στιγμής έχουμε ανεβάσει πολύ ωραίες παραστάσεις και ελπίζουμε πως και οι επόμενες συνεργασίες και δουλειές θα είναι εξίσου όμορφες.

Με ποια κριτήρια δημιουργήσατε το ρεπερτόριο της φετινής χρονιάς;
Μαρία Ξανθοπουλίδου: Το θέατρο ξεκίνησε με ένα φεστιβάλ χορού και video art, το «Freedom Of Expression» («Ελευθερία της Έκφρασης»), δηλαδή όπως ακριβώς ήθελα. Θεωρώ πολύ σημαντικό να κάνουμε πάντα πράγματα που μας εκφράζουν και μας ενδιαφέρουν, ακόμα και αν αυτό μερικές φορές κοστίζει. Έτσι λοιπόν ξεκίνησε φέτος η συγκεκριμένη προσπάθεια, με αυτό το σκεπτικό. Στόχος μας είναι να προσελκύσουμε περισσότερο κόσμο στο θέατρο. Το ρεπερτόριο στη β΄ σκηνή του Θεάτρου Κεφαλληνίας δεν αποτελείται από ένα ή δύο έργα, από μία ή
δύο παραστάσεις τη χρονιά, αλλά είναι εναλλασσόμενο. Ο προγραμματισμός βασίστηκε σε κάποια κριτήρια, με κυριότερα εξ αυτών να έρχονται στο θέατρο άνθρωποι τους οποίους εκτιμάμε και να ανεβαίνουν έργα που μας αρέσουν. Έχουμε ξεκινήσει με πιο σύγχρονα έργα, με εξαίρεση ίσως τον Όσκαρ Ουάιλντ, αλλά από το Φεβρουάριο θα ασχοληθούμε με πιο κλασικούς συγγραφείς
και μετά το Πάσχα, την τρίτη περίοδο του θεάτρου, θα πειραματιστούμε περισσότερο. Σχεδιάζουμε παραστάσεις που θα παίζονται σε όλους τους χώρους του θεάτρου (στο φουαγιέ, στο μπαρ, στα καμαρίνια), που θα είναι περισσότερο interactive με το κοινό.

Το γεγονός ότι αυτό το θέατρο είναι μια μικρή σκηνή τι πλεονεκτήματα και τι μειονεκτήματα έχει για σας, καλλιτεχνικά και εμπορικά; 
Αλέξανδρος Μυλωνάς: Στην παράσταση που κάνουμε τώρα, «Το μαυροπούλι», έχουμε ανακαλύψει ότι σε τούτο το μικρό θεατράκι μπορούμε να μιλήσουμε χαμηλόφωνα και να ακουστούμε κανονικά, κάτι πολύ ωραίο. Επίσης, αν σε μια παράσταση δεν είναι μεγάλη η προσέλευση του κοινού, αυτό δεν γίνεται ιδιαίτερα αντιληπτό καθώς ο χώρος είναι περιορισμένος.

Όσον αφορά «Το μαυροπούλι», πώς είναι να αλλάζει στέγη μια παράσταση;
Αλέξανδρος Μυλωνάς: Νομίζω πως αυτή τη φορά η παράσταση είναι καλύτερη. Αν αφήνεις κάτι και το ξαναπιάνεις έπειτα από καιρό, ανακαλύπτεις πράγματα που δεν είχες εντοπίσει την πρώτη φορά. Αυτό πιστεύω πως συμβαίνει με το «Μαυροπούλι». Θεωρώ πως τώρα είμαστε καλύτεροι. Σε αυτό βοηθά και το σκηνικό, ο μικρός χώρος. Πολλοί μου έχουν πει, και ο σκηνοθέτης και ο σκηνογράφος, ότι είναι καλύτερα εδώ, ότι ταιριάζει καλύτερα το συγκεκριμένο έργο σε ένα χώρο λίγο πιο κοσμοφοβικό.

Υπάρχει κάτι που σας δυσκόλεψε σε αυτόν το ρόλο;
Αλέξανδρος Μυλωνάς: Ναι, και εξακολουθεί να με δυσκολεύει. Είναι ένας δύσκολος ρόλος. Μερικές φορές, επειδή αυτά που συμβαίνουν είναι πολύ σοβαρά, σχεδόν τραγικά, είναι εύκολο για μένα να οδηγηθώ σε μια αυτολύπηση που δεν είναι καθόλου καλή για το ρόλο. Ή σε μια συναισθηματική κατάσταση που χρειάζεται  πολλή προσοχή ώστε να μη γίνει μελό. Είναι δύσκολο. Από την άλλη, δεν πρέπει να είσαι και αναίσθητος, να αποφύγεις εντελώς το μελό. Είναι απαιτητικό έργο, καθώς επιβάλλεται να διατηρηθούν οι ισορροπίες. Κάποιες βραδιές η παράσταση είναι πολύ καλή και άλλες βραδιές έχω την αίσθηση πως το αποτέλεσμα δεν είναι το επιθυμητό.

Πώς διαχειριστήκατε τον ήρωα τον οποίο υποδύεστε, έναν άνθρωπο που έκανε τη συγκεκριμένη πράξη, ένα «βιαστή»;
Αλέξανδρος Μυλωνάς: Δεν είναι ακριβώς βιαστής. Βιαστής θεωρείται εξαιτίας της ηλικίας της κοπέλας. Επισήμως η πράξη του θεωρείται βιασμός, μολονότι το παιδί ίσως ήθελε, ίσως συμφωνούσε, επειδή ήταν δώδεκα ετών. Μιλώντας προσωπικά, επειδή είμαι και πατέρας, εγώ δεν θα τολμούσα κάτι ανάλογο. Αφενός θα έκανα κακό στο παιδί, αφετέρου θα φοβόμουν ότι θα πάω φυλακή. Έχω αυτό τον ενδοιασμό, αυτή τη δικλίδα ασφαλείας, που με συγκρατεί ώστε να μην κάνω κάτι τέτοιο. Ο ήρωας προφανώς δεν είχε ενδοιασμούς, οπότε εύλογα κατέληξε στη φυλακή, διότι τέτοιες πράξεις αξίζουν την τιμωρία και δεν πρέπει να υπάρχουν εξαιρέσεις. Από την άλλη, τον καταλαβαίνω κιόλας. Ένα μικρό κοριτσάκι τού την έπεσε, τον ήθελε και εκείνος υπέκυψε. Δεν ήταν παιδεραστής εξ συστήματος και κατά βούληση. Υποτίθεται, με βάση το κείμενο, ότι μόνο μία φορά έκανε κάτι τέτοιο. Οπότε, απαράδεκτο μεν, κατανοητό δε.

Σε αυτό νομίζω πως συνίσταται και η επιτυχία της παράστασης. Κατανοείς και τις δύο πλευρές.
Αλέξανδρος Μυλωνάς: Ακριβώς. Γι’ αυτό είναι ωραίο έργο. Προβληματίζει και προκαλεί συζήτηση μετά.  

Πώς αντιδρά το κοινό;
Αλέξανδρος Μυλωνάς: Το κοινό είναι τελείως σιωπηλό καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης, επικρατεί απόλυτη ησυχία. Αυτό  σημαίνει ότι παρακολουθούν το έργο, ότι δεν βαριούνται. Με όσους έχω μιλήσει μου είπαν ότι τους άρεσε πολύ, ότι το βρήκαν πολύ δυνατό, πολύ σοκαριστικό.

Αισθάνεστε πως με το συγκεκριμένο ρόλο έχετε μπει σε μια άλλη φάση της καλλιτεχνικής σας διαδρομής;
Αλέξανδρος Μυλωνάς: Ναι, το αισθάνομαι συχνά. Όντως ο ρόλος αυτός είναι μια πρόκληση, οπότε αυτό είναι καλό, είναι ένα βήμα μπροστά. 

Μαζί όμως συνεργάζεστε και εκτός του Θεάτρου Κεφαλληνίας, συγκεκριμένα στο Θέατρο Τέχνης…
Μαρία Ξανθοπουλίδου: Ναι, πρόκειται για τη «Σονάτα του Κρόιτσερ» του Τολστόι. Το βασικό θέμα του έργου είναι πού μπορεί να οδηγήσει ένα πάθος. Πρόκειται για ένα θέμα παμπάλαιο. Είναι σχεδόν μια ιστορία με αρχέτυπα: ο άντρας ζηλεύει παράφορα τη γυναίκα του και όλο αυτό καταλήγει σε ένα φόνο. Καταλυτικό ρόλο παίζουν η ψυχοσύνθεση του χαρακτήρα, τα συναισθήματά του, οι διεργασίες που γίνονται στο μυαλό και στην ψυχή του και είναι τόσο έντονες ώστε παρασύρεται σε ένα πάθος και σχεδόν παρανοεί. Στη σχέση του με τη γυναίκα του παρεμβάλλεται ένα τρίτο πρόσωπο. Επίσης αυτό που προκύπτει από την ανάγνωση του συγκεκριμένου έργου είναι ότι συχνά ο άνθρωπος βρίσκεται αντιμέτωπος με ό,τι φοβάται. Ο ήρωάς μας εν προκειμένω φοβάται να μη χάσει τη γυναίκα του εξαιτίας του μεγάλου του πάθους – μιλάμε βέβαια για εποχή στην οποία οι άντρες θεωρούσαν τη γυναίκα ιδιοκτησία τους. Ο φόβος λοιπόν τον ωθεί, κατά την άποψή μου, να επινοήσει μια ιστορία για το τι θα συμβεί ανάμεσα στη γυναίκα του και στον άνθρωπο με τον οποίο έπαιζαν μαζί μουσική, το τρίτο πρόσωπο που μπαίνει στη ζωή τους. Ο φόβος διογκώνεται μέσα του, δεν καταφέρνει να τον τιθασεύσει, να απαλλαγεί από αυτόν και να ελευθερωθεί…

Αλέξανδρος Μυλωνάς: Ο ήρωάς μας αντιπροσωπεύει το κλασικό πρότυπο του άντρα, που διαχωρίζει το σεξ από την αγάπη. Ποθεί τη γυναίκα του, αλλά συνάμα υποφέρει. Λέει χαρακτηριστικά: «Πώς είναι δυνατόν να ποθείς μέσα στη νύχτα αυτή που τη μέρα δεν μπορείς να τη βλέπεις ούτε για μια στιγμή;» Τη θεωρεί κτήμα του, ωστόσο, όταν εμφανίζεται το τρίτο πρόσωπο, που τελικά γίνεται εραστής της γυναίκας, το ενδιαφέρον είναι ότι κατά κάποιο τρόπο ωθεί τα πράγματα ώστε να συμβεί αυτό. Κάποια στιγμή το τρίτο πρόσωπο επισκέπτεται το σύζυγο, αναπάντεχα, καθώς είναι γνωστοί από παλιά. Κάθονται μαζί, συζητούν και, ενώ ετοιμάζεται να φύγει, ο σύζυγος του λέει ότι πρέπει να του γνωρίσει τη γυναίκα του. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ξέρει ότι μπορεί να συμβεί κάτι μεταξύ τους, διότι η γυναίκα του είναι σε μια φάση που φλερτάρει.

Μαρία Ξανθοπουλίδου: Έχει κάνει πέντε παιδιά, έχει παντρευτεί σε πολύ μικρή ηλικία και πλέον θέλει να ζήσει.

Αναφέρατε ότι ο ήρωας είναι ένας άνθρωπος που διαχωρίζει το σεξ από την αγάπη. Εσείς το κάνετε αυτό;   
Αλέξανδρος Μυλωνάς: Ναι, πολύ συχνά τα διαχωρίζω. Η διαφορά ανάμεσα στο σεξ και στην αγάπη είναι φυσικά αυτονόητη, αλλά φαντάζομαι πως το ιδεώδες είναι η γυναίκα που αγαπάς να είναι και αυτή η οποία σε διεγείρει σεξουαλικά. Αυτό συνήθως δεν συμβαίνει. Μάλιστα, τη γυναίκα σου δεν μπορείς να τη θέλεις και σεξουαλικά. Τη βλέπεις σαν αδελφή σου, σαν το φιλαράκι σου. Ενίοτε ίσως τη βαριέσαι κιόλας.

Μαρία Ξανθοπουλίδου: Στον ήρωά μας δεν συμβαίνει αυτό. Τη γυναίκα του εξακολουθεί να τη θέλει ερωτικά.

Αλέξανδρος Μυλωνάς: Ναι, σωστά, εξακολουθεί να τη θέλει ερωτικά, παρόλο που δεν την αγαπά. Αυτή τον έχει βαρεθεί έπειτα από κάποια χρόνια γάμου και πέντε παιδιά. Αυτό προφανώς σημαίνει ότι εκείνος δεν είναι πολύ καλός σύζυγος.

Όταν είστε σε μια δουλειά και βρίσκεστε σε διαδικασία προβών όπως τώρα και υπάρχουν ακόμα και διαφωνίες, τι γίνεται; Υπερισχύει η γνώμη του σκηνοθέτη;
Αλέξανδρος Μυλωνάς: Όντως υπερισχύει η γνώμη του σκηνοθέτη, οπότε ακολουθώ αυτό που μου λέει.

Μαρία Ξανθοπουλίδου: Στη συγκεκριμένη περίπτωση η σκηνοθέτις είναι πάρα πολύ ανοιχτή στο να ακούει τι λένε οι συνεργάτες και οι ηθοποιοί και, επειδή έχει στο μυαλό της μια γενικότερη εικόνα της παράστασης, αλλά και των ανθρώπων με τους οποίους δουλεύει μαζί, το να κάνει μια παράσταση σημαίνει ένα πάρε δώσε όσων εμπλέκονται σε αυτή. Τα πράγματα γίνονται έτσι όπως πρέπει να γίνουν, δεν υπερισχύει κάτι.

Φαντάζομαι, κύριε Μυλωνά, πως σας αναζωογονεί και καλλιτεχνικά το να συναναστρέφεστε νεότερους ανθρώπους και να δημιουργείτε μαζί τους.
Αλέξανδρος Μυλωνάς: Γενικά μου αρέσει να κάνω παρέα με νεότερους ανθρώπους. Όταν, για παράδειγμα, είμαστε σε περιοδεία και μετά την παράσταση πηγαίνουμε σε κάποια ταβέρνα, προτιμώ να κάθομαι με τους νέους.

Σύμφωνα με τις έρευνες, τα ζευγάρια κινδυνεύουν από τον ανταγωνισμό. Εσείς που κινείστε στον ίδιο επαγγελματικό χώρο πώς τα καταφέρνετε και συντηρείτε τη σχέση σας;
Αλέξανδρος Μυλωνάς: Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Αν κάνει μια επιτυχία η Μαρία, χαίρομαι πολύ. Αν ήταν ηθοποιός και της τύχαιναν καταπληκτικές δουλειές, ίσως να ζήλευα. Δεν είναι όμως. Είναι σκηνοθέτις. Παρόλο που και εγώ έχω ασχοληθεί με τη σκηνοθεσία, πλέον έχω κουραστεί, το θεωρώ πολύ δύσκολο, δεν μπορώ να έχω την ευθύνη πολλών ανθρώπων. Δεν μπορώ πια να το κάνω αυτό.

Μαρία Ξανθοπουλίδου: Όταν αγαπάς τον άνθρωπο με τον οποίο είσαι μαζί, δεν μπορείς να ζηλεύεις.

Φωτογράφιση* για το Texnes-plus Κοσμάς Ινιωτάκης.

Ο Αλέξανδρος Μυλωνάς πρωταγωνιστεί στο «Μαυροπούλι» στη β' σκηνή του Θεάτρου οδού Κεφαλληνίας.

Η Μαρία Ξανθοπουλίδου θα σκηνοθετήσει τη «Σονάτα του Κρόιτσερ» του Τολστόι στο Θέατρο Τέχνης.

Ο Αλέξανδρος Μυλωνάς από τέλη Δεκεμβρίου θα πρωταγωνιστεί και στον «Αύγουστο» σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη στο Θέατρο Χόρν.

 *Η φωτογράφιση έγινε στο Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας, στην Αγορά της Κυψέλης και στην έκθεση " On Elite Now" (επιμέλεια εικαστικού Αντωνάκη) στα πλαίσια των έξι εβδομάδων με τίτλο "Η  ΑΓΟΡΑ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ ΣΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ" τη διαχείριση της Αγοράς έχει η Αντιδημαρχία της Κοινωνίας των Πολιτών και το συνΑθηνά του δήμου Αθηναίων. Τέλος φωτογράφιση έγινε και στο εστιατόριο "Οι νοστιμιές της Μαίρης", Ύδρας 2, πλατεία Αγ. Γεωργίου.